Ik heb gewoon een zwak gekregen voor deze band. De voorganger draai ik ook nog vaak en dit begint een plaat te worden met minimaal dezelfde status.
Het is het beste, meest originele album dat ik dit jaar tot noch toe heb gehoord. Het album begint gelijk met het langste nummer van de plaat: "Drawing Down the Rain" tikt net over de 9 minuten. Het begint met een originele riff en electronica(?) dat omschreven kan worden als "metal". Wanneer de viool start, word ik meegesleurd en laat deze plaat me niet meer los. Op dit nummer komt gelijk alle pracht van de band naar voren. Grunts worden afgewisseld door cleane (zowel mannelijke als vrouwelijk) vocalen. Het nummer is stevig, maar ook erg sfeervol en het orgelgebruik (na 6 minuten) vind ik ook wel gaaf.
Het album bevat erg gevarieerd materiaal dat van metal tot prog rock (ik meen hier en daar wat Goblin invloeden te horen). In Part IV: An Automaton Adrift komt zelfs een stukje met een Hammond orgel voorbij dat ik erg gaaf vind (en dat gebeurd mij niet vaak). De afsluiter vind ik echt prachtig. Het vioolspel en de stem van Katie Stone maakt dit betoverend mooi.
Ik kan dit alleen maar aanraden.

Volgens mij is de band een vast groepje sessiemuzikanten, maar dat weet ik niet zeker.
De instrumentatie komt ook niet heel erg geweldig uit de verf moet ik zeggen. De productie is niet je van het en bij alle nummers denk je "de echte band is beter".
Kelly Hansen trapt het album af met een overtuigend gezongen "Separate Ways". Hij weet op zijn eigen manier het nummer prima ten gehore te brengen.
Helaas ben ik dan weer niet zo lovend over Alex Mitchell's versie van "Any Way You Want It". Het is niet dat hij slecht zingt, maar zijn stem vind ik echt helemaal niet bij het nummer passen.
Dat kan ik dan weer niet zeggen van Marq Torien. Zijn stem past prima bij het nummer "Faithfully" en hij brengt het nummer dan ook op een prachtige wijze. Ook de instrumentatie van dit nummer lijkt wel redelijk gepast en ik moet eerlijk zeggen dat ik dit misschien wel het beste nummer van deze tribute plaat vind.
Eric Dover's versie van "Don't Stop Believin'" wordt helaas nogal geplaagd door een nogal brak klinkend keyboard. Het keyboard gejengel klinkt plat en goedkoop in vergelijking met het originele werk. Jammer, want Eric Dover zingt het nummer wel gewoon goed.
Op Jizzy Pearl's versie van "Open Arms" heb ik eigenlijk maar weinig tot geen commentaar. Kwalitatief gezien zo'n beetje de beste instrumentatie op de hele plaat en Pearl zingt het nummer meer dan degelijk.
Het gave van "Girl Can't Help It" met John Corabi op zang is vooral de sfeer. Deze versie heeft een lekkere "80's vibe" die ik wel goed kan waarderen.
Daarna lijkt Mark Knight wat te worstelen met "Only the Young". Wederom een zanger die niet bij het betreffende nummer lijkt te passen qua stemgeluid.
Chaz West is degelijk, misschien zelfs wel goed, maar op de één of andere onverklaarbare reden ontbreekt de "overtuiging". Hij zingt goed, maar komt gewoon niet indrukwekkend over. Hij had het dus wel wat overtuigender kunnen brengen.
Waarom ze Kelly Hansen nog een keer een nummer lieten zingen is mij een raadsel, maar storend is dit helemaal niet. Ook "Wheel in the Sky" weet hij goed te zingen. Hier en daar haalt de instrumentatie het niveau wel wat naar beneden, maar dat mag de pret niet drukken.
"Be Good to Yourself" is één van mijn persoonlijke favorieten van Journey en doet dit nummer "het meest ultieme feel good nummer" goed recht? Nee, allereerst zit de instrumentatie me wederom tegen en daarnaast had ik denk ik liever Kelly Hansen de lead horen doen met Ralph Saenz als achtergrondzanger in plaats van andersom. Slecht doet hij het niet hoor, maar ik heb het idee dat Hansen het beter had kunnen doen.
De platte productie komt pijnlijk goed naar voren bij "Who's Crying Now". Kory Clarke zingt het nummer best goed, maar een wat vollere productie had dit nummer (en de rest van het album trouwens ook) goed gedaan.
"Lights" is dan weer een nummer waarbij de instrumentatie gewoon degelijk te noemen is. Stevie Rachelle zingt het nummer ook best goed. Eigenlijk is deze versie van "Lights" ook wel één van de hoogtepunten van dit tribute album.

Een twijfelgevalletje tussen een hoge onvoldoende/magere voldoende. Wel een erg toffe tracklist, van mij mogen ze van mij best dit album overdoen met hier en daar wat andere zangers en gewoon een lekker volle productie met degelijke instrumentatie.

Inmiddels ben ik alweer voor de derde keer naar de album stream aan het luisteren en ik moet zeggen dat ik hier een beetje gemengde gevoelens over heb.
De productie is om van te smullen, want alle instrumentatie staat lekker vet en hard in de mix en Abbath's gegrunt is ook prima te volgen.
Hij word op dit album bijgestaan door bassist Tom Cato Visnes (o.a. ex-Gorgoroth, Audrey Horne, God Seed, enz.), beter bekend onder zijn alias "King ov Hell". De drummer staat aangegeven onder het alias "Creature en blijkt Kevin Foley (Benighted) te zijn. Hij lijkt enkel het sessie-werk te hebben gedaan, want op Metal Archives staat inmiddels dat Gabe Seeber (The Kennedy Veil) de live-drummer is.
Jammer, want Foley is degene die op mij de beste indruk achterlaat. Zijn harde, strakke drumwerk op tracks als "Ashes of the Damned" en "Eternal" is om van te smullen. Abbath en King doen het ook niet slecht, maar worden naar mijn idee toch wat overpowered door Foley's geweld.
Verder slaagt Abbath er in vocaal opzicht niet in om van een van de nummers een echte kraker te maken. Het blijft allemaal wat standaard en voorspelbaar. Persoonlijk had ik in dat opzicht wel wat meer verwacht van een man met zo'n lange en best sterke carrière.
Tot nu toe weet het bij mij niet verder dan de middenmoot te komen.

Een zoet progressief rock album uit Indonesië. De vocalen klinken erg en hetzelfde geldt voor de instrumentatie. Er word nog best goed gespeeld door deze obscure groep die maar één album uitbrachten.
Het album is mooi symfonisch en een nummer als "Malam" is soms zelfs nog wel bombastisch te noemen. Het is wel duidelijk dat de makers naar bands als Yes en Electric Light Orchestra hadden geluisterd.

Dit album was zelfs in thuisland Indonesië niet bekend en er scheen in die tijd haast geen publiek voor deze muziek te zijn in Indonesië.
Oprichter en keyboard speler Iwan Madjid zou later de band WOW! oprichten waarmee hij wel mainstream succes in Indonesië had.

Kort, maar krachtig: precies wat voor AC/DC!
Na het album meerdere keren beluisterd te hebben moet ik zeggen dat ik toch weer best tevreden ben over dit album. De mannen laten horen dat ze na al die jaren nog prima mee kunnen draaien. Lekkere, korte rocknummers met veel blues invloeden. De korte speelduur zorgt ervoor dat ik dit album de laatste tijd regelmatig beluister, want het luistert wel erg lekker weg.
Niet vernieuwend of bijzonder, maar nog altijd zeer degelijk werk van deze oude rotten.

Deze bevalt mij tot nu toe een stuk beter dan de voorganger met eigen materiaal.
De plaat begint lekker krachtig (met name door de gitaar/drums combi) met 'White Room'.
Ook bij 'Street Fighting Man' valt de gitaargedrevenheid in positieve zin op, waardoor alles net wat steviger klinkt. Vooral 'Spanish Castle Magic' en het bluesy 'Bring It on Home' zijn hier duidelijke voorbeelden van.
Daar waar ik me bij zijn vorige plaat wat moeite had met Frehley's stemgeluid, heeft hij het nu voor elkaar gekregen om met dat aspect een stuk beter uit de verf te komen. Ik stoorde me nergens aan zijn stemgeluid en ik vind hem zelfs nog best goed op 'Wild Thing' (naar mijn mening een van de hoogtepunten uit Hendrix' oeuvre).
Frehley brengt de nummers op zijn eigen manier met duidelijk veel liefde voor het gekozen materiaal, want het enthousiasme spat er hier en daar van af.
Boven verwachtingen goed, een nog best lekkere rockplaat.

Dit "nieuwe" album bevat eigenlijk een aantal covers en akoestische versies van eerder uitgebrachte nummers plus één niet eerder uitgebracht nummer dat de mannen tijdens de "Men of Honor" sessie hadden opgenomen.
Die covers verpesten de boel een beetje. Ondanks dat Russell Allen naar mijn mening een prachtig stemgeluid heeft, past zijn stem gewoon niet bij sommige nummers. "Snortin' Whiskey" en "The Devil Went Down to Georgia" gaan nog wel, maar "Tie Your Mother Down" vind ik een stuk minder geslaagd. En die Black Sabbath Medley... het klinkt gewoon niet lekker uit Allen's strot. Ik dacht bij mezelf toen ik het beluisterde "laat Ozzy dit maar niet horen".
Spijtig, want de akoestische tracks zijn erg mooi. Daar is ook goed op te horen dat dit materiaal veel geschikter is voor Allen. Vooral de akoestische versie van "All on the Line" vind ik prachtig.
"Gets You Through the Night" is een weinig origineel, maar verder gewoon degelijk melodisch metal nummer.
Een erg onsamenhangend album, maar er zitten wel een aantal mooie nummers tussen.

Zojuist deze plaat eens voor het eerst beluisterd. Ze proberen het meteen groots aan te pakken met albumopener "Birth and Death of the Pillars of Creation", maar om de een of andere reden komt de track niet over. Het "kabbelt wat voort" naar mijn idee en nergens weet de track mijn aandacht vast te grijpen. Pas bij het prachtige, spookachtige intermezzo (Serpens Caput), de eerste gastbijdrage van Nathanaël Larochette (Musk Ox), weet de plaat mijn aandacht volledig vast te grijpen. Hierna vervolgt men met het lekker venijnig klinkende "The Astral Dialogue", waarbij de lekker rollende drums van Aesop Dekker mij in positieve zin opvallen. Met "Dark Matter Gods" en "Celestial Effigy" weten de mannen deze intensiteit voort te zetten, om daarna weer een prachtig intermezzo van Larochette te laten weerklinken om de luisteraar de tijd te gunnen om tot rust te komen. "Vales Beyond Dimension" is dan weer een niet zo heel erg opvallende track. Qua geluid had deze track zo op de voorganger "Marrow of the Spirit" kunnen staan.
"Plateau of the Ages" is dan wel weer lekker meeslepend en de lange duur van dit nummer stoort dan ook helemaal niet. Met "(Serpens Cauda)" mag Larochette de boel dan weer afsluiten.
Zo op het eerste gehoor ligt deze plaat wat meer in het verlengde van eerder uitgebracht werk en is er wat minder vernieuwing te horen dan dat we tot nu toe van ze gewend waren. Toch klinkt alles weer als een klok en zal dit zeker weer een prachtige aanwinst zijn op de collectie. Ik kan niet wachten totdat ik deze plaat in ontvangst mag nemen.

"The White" blijf ik toch wel zo prachtig vinden. Het was de eerste uitstap naar het Neo-Folk genre. Iets dat de band in 2010 weer zou doen met hun bijdrage aan de "Oak Folk" compilatie.
Een geheel andere kant van Agalloch, maar zeer zeker de moeite van het beluisteren waard als je het mij vraagt.
De eerste CD van deze heruitgave eindigt ook nog eens met een cover van Haunted Birds door Nest. Ik heb altijd al een zwak gehad voor Nest's muziek en ik moet zeggen dat deze eigenzinnige cover er ook weer prima ingaat.
De tweede CD begint met de nummers van de "The Grey EP". The Lodge is wel weer een nummer in de Metal hoek en is een erg sfeervol, voor sommigen misschien wat eentonig, instrumentaal nummer. Odal (Nothing Remix) is meer een soort drone/electronic uitstapje waar ik eigenlijk nooit zoveel mee heb gehad. Nu deed het me ook weer niets eigenlijk.
Van de laatste drie nummers vind ik vooral afsluiter A Desolation Song (TWC Aleutian Mix) erg interessant.
Een aparte uitgave die misschien niet weggelegd is voor de liefhebbers van de Metal muziek die Agalloch maakt, maar voor de die hard fans is dit zeker weer de moeite waard!

"Aetas Cineris" begint overdonderend met de naar mijn mening zeer indrukwekkende en sfeervolle "Trümmer / Aetas Cineris". De nummers die hierna volgen zijn ook zeker niet verkeerd, maar duren erg lang en tijdens het luisteren merk ik gewoon dat mijn aandacht verslapt.
Er komen zeker nog wel wat passages voorbij die zich kunnen meten met het openingsnummer, maar over het algemeen is het naar mijn mening iets teveel van hetzelfde om boeiend te blijven.
Enkel bij het mooie "Erwachen" keert de aandacht weer volledig terug, maar verder wilt dit niet de indruk achter laten die de band waarschijnlijk voor ogen had.
Jammer, met een iets kortere speelduur had dit misschien beter gewerkt. Een beetje een gemiste kans is dit dus wel.

Heerlijk energieke rockplaat. De mannen van Airbourne trappen het gaspedaal hard in met de rockende opener 'Breakin' Outta Hell' en laten die de hele 40 minuten die de plaat duurt niet meer los.
Verder is het aan de sound niet moeilijk om te raden door welke band deze Aussies het meest geïnspireerd worden. En ze komen er nog eens goed mee weg ook, Joel O'Keeffe heeft een heerlijk rauw stemgeluid dat perfect bij de instrumentatie en de stijl van de band past.
Nu snap ik ook waarom ze zo'n goede live reputatie hebben (ik heb ze zelf nog nooit zien spelen), want als ze live de muziek net zo energiek brengen dan op deze plaat kan het niet anders dan dat dit live voor een leuk rock feestje zorgt.
Persoonlijke favorieten van deze plaat zijn de knallende opener 'Breakin' Outta Hell', 'It's Never Too Loud for Me' (in het midden ook nog eens een lekkere solo) en het opzwepende 'When I Drink I Go Crazy'.

Ik vind de zanger van deze groep niet super, waardoor voor mij de luisterervaring ook wat minder is. Jammer, want aan de muzikale uitvoering ligt het niet.
Ze hebben een mooie combinatie gemaakt tussen wat kortere en wat langere nummers (You Had the World in Your Hands duurt 8 minuten t.o.v. House of Pain die nog net iets onder de 4 minuten afklokt).
Met name het soleerwerk mag er wel zijn. De band mikt qua sound een beetje op die van de Amerikaanse band Toto, maar dan vind ik dit toch net een een beetje minder. De productie is wel aardig en de instrumentatie klinkt ook niet verkeerd, maar de zang vind ik persoonlijk niet super en er niet altijd even goed bij passen. Ik denk alleen dat liefhebbers als Ozric Spacefolk of vielip dit misschien wel een kraker van jewelste zullen vinden.
Ik denk dat jullie en eventuele ander AOR liefhebbers dit een tof plaatje zullen vinden.

Inderdaad een prachtige Soul plaat. Ik moet zeggen dat ik met volle teugen van deze Al Green plaat genoten heb. De vinyl plaat zorgt alleen maar voor nog meer sfeer. Ik vind het heerlijk om deze plaat op de platenspeler te leggen en dan deze prachtige Soul klanken te horen.
Deze plaat is een aanrader voor iedereen die maar enigszins (ben zelf ook niet echt een kenner) van Soul kan genieten.
De stem van Al Green is gewoon goed en de instrumentatie is gewoon perfect op zijn stem afgestemd. Nogmaals moet ik zeggen dat dit een geweldige plaat is!

De hype heb ik indertijd niet bewust meegekregen (ik was dat jaar ook nog maar 3/4 jaar oud), maar later wel menig maal een aantal van de hitjes van deze plaat voorbij horen komen op de radio.
Alleen vanavond pas voor het eerst eens serieus naar dit album. Het gaat hierbij zelfs om de remaster voor de 20-jarige "verjaardag" van deze plaat.
Ik heb mezelf nog niet aan de 3 aanvullende bonus cd's gewaagd, maar ik moet zeggen dat het gewone album mij prima bevalt.
De discussie over het wel/niet vernieuwend/relevant zijn van deze plaat kan mij niks schelen, want dit klinkt gewoon erg fijn.
Vooral qua lyrics en in vocaal opzicht een sterk album. De teksten van "All I Really Want", "Perfect" (prachtig gezongen) en het prachtige "Forgiven". Vooral in dit laatste nummer zet Morissette al haar vocale capaciteiten in. Zowel haar edgy zijde als haar zoetgevooisde zijde zijn terug te horen op dit nummer.
Verder kan zelfs ik met mijn onstabiele stemgeluid het niet laten om wat lyrics van de welbekende hits "You Learn" en "Ironic" mee te blèren.
Alleen "Head Over Feet" vind ik qua lyrics en geboden muziek niet zo geweldig (behalve die harmonica dan). Verder vind ik dit een prima, hier en daar lekker stevig pop album.

Ik heb de laatste dagen haast naar niks anders geluisterd dan dit nieuwe, prachtige hoofdstuk uit het oeuvre van Alcest. Ze zetten de lichtere toon van 'Shelter' wel door, maar weten hier en daar toch net iets rauwer te worden.
Meeslepend, dromerig, persoonlijk vind ik het heerlijk hoe de mannen je meenemen op 'hun reis'.
Binnenkort meer, maar als dit zo door blijft gaan gaat dit een van de toppers van dit jaar worden voor mij.

Niets nieuws onder de zon. De mannen weten er nog steeds wel een feestje van te maken. De humor van deze Schotten (met bijv. hun cover van "Hangover") kan ik wel waarderen, maar op plaat beginnen de keyboard riedeltjes wel wat te vervelen. Daarbij mis ik toch wel de dronken meezingende menigte die vaak bij hun live optredens gepaard gaat.
Hier en daar proberen de mannen te verassen, door bijvoorbeeld met grunts aan te komen zetten (volgens mij hun eerste lied die dat bevat) in "Magnetic North".
Zal voor mij meer een live/feestband blijven dan echt een band om platen van te beluisteren.

Desplat brengt met deze soundtrack één van de meest memorabele die ik het laatste jaar gehoord heb. De main theme is het meest memorabel en vormt ook de rode draad, want het keert in "Running" en "Alan Turing's Legacy" nog terug. Daarnaast word er aan het einde van "The Apple" ook nog een knipoog aan gegeven. Verder bevat deze soundtrack een aantal prachtige pianostukken, zoals die in "End of War".
Een erg fijne soundtrack die mij nog lang zal bijblijven.

Tjah, wat kan ik hierover zeggen.
De laatste jaren zijn er flink wat live platen van Cooper en zijn band voorbij gekomen, maar gelukkig weten ze met deze uitgave toch weer een aantal "unieke nummers" voorbij te laten komen.
Zo is het zo'n beetje de eerste keer dat "House of Fire" voorbij komt op een live plaat. Verder zijn de odes aan de klassieke rock acts (Jimi Hendrix, The Who, enz.) ook wel erg tof.
Verder vind ik deze live plaat vooral tof omdat het me terug brengt naar het optreden van hem tijdens de Lokerse Feesten 2013.
De setlist is nagenoeg gelijk aan die die hij deed tijdens de Lokerse Feesten. Zelfs de band intro's tegen het einde zijn nagenoeg gelijk aan die van die betreffende avond.
Het brengt me op een prachtige manier terug naar het optreden van de Lokerse Feesten en dat vind ik heerlijk.
Natuurlijk komen er genoeg klassiekers voorbij die we al menige malen voorbij hebben horen komen op live platen (School's Out, Ballad of Dwight Fry, enz.), maar Cooper heeft deze set mooi kunnen aanvullen met bijvoorbeeld "He's Back (The Man Behind the Mask)", die tot op heden nog op geen enkele live plaat te horen was.
Hier en daar is de visuele aanvulling echter wel goed, want op plaat duurt de drum solo halverwege "Dirty Diamonds" wel erg lang. Iets waar ik tijdens het optreden tijdens de Lokerse Feesten helemaal geen last van had, maar toen had ik de visuele stimulatie.
Ik ben nooit een enorm fan geweest van Wacken opnames, omdat tijdens de nummers zelf het publiek gewoon helemaal wegvalt, terwijl dat met zo'n hoeveelheid mensen gewoon haast niet zou kunnen, vooral niet met iemand als Cooper die hier en daar het publiek juist wat uitdaagt.
Ik miste tijdens "He's Back..." wel de keyboards die naar mijn mening de studio opname van het nummer juist zo tof maken, maar ze weten het op een fijne manier op te vullen met de 3 gitaristen.
Al met al is "Raise the Dead" gewoon weer een erg fijn live document die laat horen waar Cooper en zijn band heden ten dage toe in staat zijn.
Een knappe prestatie van de inmiddels al 66-jarige zanger. Hij laat hier horen dat hij nog prima kan meedraaien na al die jaren. Erg fijne muziek voor de liefhebbers.

Goed album van Alicia Keys met gevoelige liedjes. Ik moest er bijna een traantje van laten. Ik vind het wel fijne Pop muziek hoor, mij hoor je niet klagen. Ik heb nog niet zoveel naar Alicia Keys geluisterd, maar dit album vind ik erg mooi. 4 welverdiende sterren.

Van bovengenoemde covers stoor ik me enkel aan "The Air that I Breathe". Persoonlijk vind ik "Only One Woman" nog best aardig klinken en bij de stijl van het gehele album passen.
Deze plaat weet best lekkere melodieuze rock te bieden. De productie is glad, wat je veel terughoorde op de platen uit die tijd, maar weet mij niet te storen.
Er word namelijk genoeg ruimte gegeven om lekker gitaarwerk te laten horen en zanger Jim Jidhed heeft een lekker strot om naar te luisteren. Persoonlijke favorieten van mij zijn toch wel "Go Easy" en "Touch My Fire" (heerlijke uithalen van Jidhed in dit nummer).

Een erg onbekende Hard Rock plaat uit de Verenigde Staten.
Dit was de band van gitarist Danney Alkana, die op dit album erg sterk gitaarspel laat horen.
Verder is de stem van Jack Rucker (die later nog zong op de Deliver Us EP van Warlord) ook erg goed.
Muzikaal zit het vooral in de Hard Rock hoek, maar zeker ook wel met wat Prog Rock invloeden. Lekker melodieus en tegelijk ook nog best een rauwe sound. Verder is de productie gewoon erg goed.
Een aanrader voor de liefhebbers van het genre!

Heerlijk Power Metal album met eigenlijk alleen maar sterke composities. Ik kan geen favorieten kiezen, want ik vind het allemaal goed. Met name de zanger maakt indruk en hij heeft een stem die duidelijk bij het genre past. Heerlijk gitaarwerk ook. Sterk, jammer dat deze band niet meer aandacht krijgt op musicmeter. Ze verdienen het om beluisterd te worden door liefhebbers van het genre.

Prima rockplaat waarop Myles het bereik van zijn stemgeluid weer goed laat horen. Luistert heerlijk weg, een aanrader!

Ik vind dit ook wel tof. De Dance invloeden zijn nog redelijk subtiel en zorgen voor een lekkere groove.
Verder zijn de liedjes lekker makkelijk te beluisteren door de makkelijke melodielijnen. Ideaal voor een ontspannen luisterbeurt.
Niet hoogstaand misschien, maar lekker vind ik het wel.

Verrassend dat deze 2 zulke hoge stemmen heeft gekken, want ondanks dat ik dit zeker geen slechte plaat vind, is dit toch ook geen hoogtepunt op het genre.
Daarvoor leunt Amberian Dawn toch iets teveel op de cliche's uit het subgenre (o.a. achtergrondkoortjes, strijkers en keyboards om het wat melodieuzer te maken, enz.).
Zo doet het keyboard spel in "The Court of Mirror Hall" toch wel wat aan Nightwish denken. Verder beschikt zangeres Päivi "Cappri" Virkkunen wel over een mooi stemgeluid, maar haalt ze naar mijn mening het niveau van o.a. de bekende Nederlandse dames uit het genre niet. Ze kan de zang wel met de overtuigingskracht brengen die mij wat aan Floor Jansen doet denken.
Al komt haar stem nog het beste uit in het rustige "Angelique", want die zingt ze toch wel erg mooi.
De bonustracks voegen niet enorm veel toe. De instrumentale versie van "Fame & Gloria" is gelijk aan die met zang, maar dan dus enkel het instrumentale stuk. Verder is "Sunrise" een heropname van het gelijknamige nummer van hun debuutalbum. Deze klinkt wel iets anders, doordat dit met een andere zangeres is, maar echt veel toevoegende waarde aan hun oeuvre is het niet.
Over het algemeen wel een prettig album voor de liefhebbers van hun landgenoten Nightwish en andere dergelijke bands.

De cover is niet het enige dat lekker retro is aan deze plaat. Deze jonge Zweedse band maakt Heavy/Speed Metal in de stijl van Manowar, etc. (in hun goede dagen dan).
Het enthousiasme spat ervan af en vocalist Oskar Jacobsson kan lekker uithalen. Daarnaast is het gitaarwerk van gitaristen Olof Engkvist en Adam Hagelin erg scherp en strak. Ook op de productie valt niets op te merken. Deze plaat zorgt voor een leuke, nostalgische reis terug naar de jaren '80.
Het ontbreekt de mannen echter aan originaliteit en de nummers lijken hier en daar behoorlijk veel op elkaar. Daarom zal dit voor mij ook geen blijvertje zijn ben ik bang, maar het is zeker geen verkeerd plaatje voor de liefhebbers.

Met name het duet met Doro en de epische afsluiter gaan erin als zoete koek.
Nergens vernieuwend, maar dat moeten ze wat mij betreft ook helemaal niet zijn.
Amon Amarth staat gewoon voor epische Pagan Metal en daar staan ze na dit album nog steeds fier voor.
Wat makkelijker te beluisteren dan hun voorgaande werken, maar ook dat deert mij helemaal niet.
Lekkere plaat!

Het is al een poosje wat stil vanuit het Evanescence/Amy Lee kamp en nu heeft ze dus deze EP met covers pasgeleden uitgebracht. Met Portishead, U2, Led Zeppelin en Chris Isaak heeft ze gelijk een aantal vrij grote namen te pakken. Gewaagd, zeker door de manier waarop Lee ze covert.
In plaats van een nummer na te spelen heeft ze bij alle nummers geprobeerd echt een eigen versie te maken.
Met "It's a Fire" van Portishead doet ze dit naar mijn mening best goed. Met enkel een piano en haar eigen stemgeluid brengt ze dit nummer lekker minimalistisch en naar mijn mening best sterk. Haar stemgeluid is hierbij een grote plus. Daarnaast zijn de subtiele toevoegingen van wat strijkers en sound fx ook best goed en sfeerverhogend ingezet.
Daarna slaat ze (voor mij) de plank dan weer volledig mis met "With or Without You". Wat electronica en een drumcomputer zijn deze keer haar keuze voor de instrumentatie. Ik vind het gewoon niet werken. Ik kan me soms best storen aan drumcomputers en dat is deze keer door de behoorlijk prominente aanwezigheid helaas zo. Daarnaast vind ik het geëxperimenteer met wat echo fx op haar stemgeluid ook niet bij het nummer passen. Ze zingt wederom niet slecht hoor, maar haar stijlkeuze doet het hem bij mij gewoon niet.
"Going to California" word dan weer op een vrolijke, soms wat tegen het Country-achtige manier gebracht. Hierdoor is het wederom haast niet te vergelijken met het originele nummer. Je zou haast denken dat dit een door haar zelf geschreven nummer is. Persoonlijk luister ik liever naar de originele versie, maar dit is dan wel weer een leuk nummertje.
Helaas heb ik met "Baby Did a Bad Bad Thing" weer een beetje hetzelfde als met de U2 cover. De elektronische stijl vind ik gewoon niks en haar overdubs zijn ook niet fantastisch. Goddank heeft ze in dit nummer wel gebruik gemaakt van een gewoon drumstel, maar verder vind ik hem niet veel beter dan de eerder genoemde cover.
Ik weet niet of iets is dat bij veel mensen in de smaak zou vallen. Ikzelf vind het echt een EP met 2 gezichten door het grote verschil in haar stilistische keuzes. Mede hierdoor heeft het bij mij in ieder geval geen grote replay value.

Wederom twee best aangename tracks waarin men Black Metal en Shoegaze samen laat smelten. Het zorgt ervoor dat de muziek lekker laagdrempelig blijft om te beluisteren, zelfs voor de mensen die niet zo heel erg van de zware muziek zijn.
Het klinkt alleen niet perfect, zo staan met name de drums wel erg "elektrisch" in de mix. Verder slagen ze er niet echt in om dit nou veel meerwaarde te geven. Vooral niet omdat ze eerder dit jaar een volledig album uitbrachten waarop praktisch dezelfde muziek terug te vinden is.
Misschien iets voor de die hard fanbase dus, maar verder is het gewoon de same ol' music.

Het beste wat ik tot nu toe van deze act gehoord heb. De vocalen variëren een beetje tussen een black metal grunt en een hardcore-achtige schreeuw. De muziek zelf is Black Metal met invloeden uit Shoegaze, New Wave en Post-Rock. Sfeervolle muziek die door de sterke productie ook mooi tot zijn recht komt en lekker vol klinkt. De laatste jaren worden er flink wat van deze soort "blackgaze" muziek gemaakt, maar niet vaak klinkt het zo sterk als op deze plaat.