Via een omweg ben ik bij dit album beland. Doordat mijn ouders in de jaren '70 alleen naar de Bee Gees, Abba e.d. geluisterd lijken te hebben, had ik weinig meegekregen van de symfonische/progressieve stroming van toen. Uiteindelijk ben ik van Dream Theater naar Rush gegaan en van Rush naar de scheppers van het genre. Zo kwam ik uiteindelijk bij o.a. King Crimson en Van der Graaf Generator terecht.

Dit was het derde album dat ik van King Crimson beluisterde, na het meest voor de hand liggende startpunt "In the Court of the Crimson King" en opvolger "In the Wake of Poseidon". Waar ik ondersteboven was van het eerste album en het tweede album (afgezien van wat aardige momenten) erg tegen vond vallen, kon ik na de eerste luisterbeurt al behoorlijk van deze cd genieten.

Op deze cd lijkt Red terug te grijpen naar de cd-opbouw van In the Court of the Crimson King (hoewel dit voor mij gissen blijft, aangezien ik behalve de vele wisselingen binnen de band nog te weinig van de achtergrond van de band afweet):

* Een openingsnummer dat direct je aandacht probeert te trekken
* Een mooi rustig nummer
* Een nummer dat qua intensiteit tussen nummer 1 en 2 in zit
* Het "betere" gepriegel, waarbij de structuur volledig losgelaten lijkt te worden
* Het klapstuk, dat het meest moet blijven hangen wanneer je aan de cd terugdenkt

Het titel- en openingsnummer zorgt ervoor dat ik meteen op het puntje van mijn stoel zit. In vergelijking met 21st Century Schizoid Man (mooi nummer om aan te geven dat je visite nu echt naar huis moet) lijkt dit nummer me toegankelijker voor iemand die nog niet met King Crimson bekend is. Mijn voorkeur gaat uit naar het veel bombastischere 21st Century Schizoid Man, maar dit nummer is ook zeker niet slecht.

Waar bij ITCOTKC heel veel gas teruggenomen wordt bij het tweede nummer (I Talk to the Wind), wordt bij Fallen Angel halverwege de versnelling ingezet, wat m.i. het nummer en het album als geheel ten goede komt.

One More Red Nightmare bouwt (uiteraard) voort op de sound van het eerste nummer en klinkt lekker krachtig, zonder helemaal uit de band te springen. Dat gebeurt pas een track later.

Bij Providence is het voor sommigen misschien even slikken, aangezien het grote priegelwerk hier begint. Bepaalde delen uit Providence kunnen zo in een horrorfilm geplaatst worden, maar acht minuten lang mysterieuze geluidjes is misschien iets teveel van het goede. Dan vond ik The Devil's Triangle van het tweede album toch iets pakkender, aangezien ik daar wat meer lijn in terug kan vinden. Mensen die Moonchild geen geweldig nummer vinden, vinden dit nummer waarschijnlijk ook overbodig. Op de één of andere manier vind ik dit nummer wel op het album passen, aangezien dit soort "chaos" niet ongewoon is in nummers van King Crimson.

Afsluiter Starless vind ik persoonlijk misschien nog iets mooier dan het nummer In the Court of the Crimson King. Waar in the Court of the Crimson King steeds terugschakelt tussen bombastisch en ingetogen, werkt Starless heel rustig naar de climax toe. Het nummer begint ingetogen, bouwt vervolgens langzaam de spanning op en sluit heftig af.

Misschien blijft het appels met peren vergelijken, maar ik vind dit album veel evenwichtiger dan ITCOTCK. Waar ITCOTCK een erg lang rustig middenstuk kent, houdt dit album de spanning langer vast. Als losstaande nummers vind ik de nummers op ITCOTCK wel weer sterker, afgezien van het "pareltje" Starless. Ik zou gewoon beide albums beluisteren, aangezien King Crimson na het eerste album (het vertrek van Lake) nog lang niet ophield met het maken van goede muziek.

Allereerst moet ik bij dit album kwijt dat ik het erg moeilijk vind om dit album met andere Opeth albums te vergelijken (afgezien van het (te) rustige Damnation). Wat er precies met dit album aan de hand is, weet ik niet, maar op de een of andere manier vind ik dit Opeths beste album. Het bevat een aantal mooie lange nummers, dat alle ruimte krijgt om mij helemaal in de muziek op te laten gaan. Hoewel het langste nummer Black Rose Immortal voor mijn gevoel de kroon spant op dit album, vind ik het album een mooi consistent geheel. Daarbij is de productie niet te gladjes (zoals bij Ghost Reveries) en heb ik geen skipmomenten (bij Blackwater Park wil ik nog wel eens ietwat versneld naar The Drapery Falls gaan).

Het enige punt dat sommige MuMe-leden denk ik van het beluisteren van Opeth afhoudt is het gebruik van grunts. Ikzelf stoor me daar niet aan, maar dit album wil nog wel eens erg grimmig klinken. Voor degenen die alleen nog maar Damnation geluisterd hebben: bijt even door de grunts heen en ontdek de wondere wereld van Opeth. Ik hoop dan dat jullie kunnen ontdekken dat de grunts wel degelijk iets aan de sfeer op Opeth-albums toevoegen. Wanneer de grunts weggehaald worden, houd je namelijk Damnation over, dat m.i. lang niet de sfeer van de andere albums haalt.

Om die sfeer nog toe te lichten het volgende: bij Opeth waan ik me in een donkere sprookjeswereld. Enerzijds word ik verblind door de schoonheid van deze wereld (de mooie rustige tussenstukken), anderzijds ligt het gevaar van het kwade altijd op de loer. Door middel van de grunts en de aanzwengelende riffs word ik weer teruggeroepen naar de donkere kant van het leven, waarna de storm na een tijdje weer gaat liggen enz. enz. . Dit contrast vind ik altijd zeer sterk uitgewerkt bij Opeth en ik zou niet zo snel een andere band kunnen noemen die hetzelfde gevoel bij me oproept.


Een pluspuntje nog voor de albumcover, die m.i. het mooie van het duistere laat zien en me altijd denken aan een scene uit de film IT, waarbij Pennywise de clown op het water staat voor de ingang van het rioleringssysteem (geen idee of iemand zich hier in kan vinden).

Voor een van de betere muziekervaringen in mijn leven: 4,5*