Opeth - Morningrise (1996)

Wat een lang nummer is Black Rose Immortal, maar wat een fabelachtig nummer. 0,5* erbij alleen al voor dat nummer.

En terecht, Black Rose Immortal heerst verschrikkelijk. De hele plaat kickt trouwens onmundig ass, jammer dat ze nu wat toegankelijker zijn geworden, ik had ze graag nog een plaat als deze horen maken. Gelukkig is de kwaliteid van de muziek wel ongeevenaard hoog gebleven.

Ik heb alles van Opeth nu gehoord en vindt dit toch de beste cd.

Ik vind persoonlijk Still Life hun beste plaat maar deze mag er ook zeker wezen.

My Arms, Your Hearse is toch net ietsiepietsie beter.

Heb hem nu 1 keer geluisterd en hij klinkt inderdaad zeer goed. Alleen dat Eternal Soul Torture, is dat een cover? De opname klinkt in ieder geval rommelig en het haalt de sfeer er een beetje uit. Jammer. Maar als ik dat nummer skip, kom ik vast uit op een hoge score

Eternal soul torture is een nummer dat pas op de re-release is toegevoed, ik denk dat het een demo opname van de band is (ik heb zelf de eerste persing dus ik ken het nummer niet) op de re-release van Orchid die ik wel staat ook zo'n rommelig demo nummer op het eind.

Jammer dat ze die niet op een aparte cd zetten (of staan ze op Lamentations?). De eerste luisterbeurt werd zo enorm verpest voor mij.

Nee ze staan ook niet op Lamentations. Het is inderdaad een beetje zonde wanneer je op het einde van een meesterlijk plaat zo'n kloot nummer zet. (Ik kan het me voorstellen ik luister het laatste nummer van Orchid ook nooit)

Had deze plaat eerst op 4,5 staan, maar uiteindelijk kan ik er toch niet onderuit om deze plaat de volle score te geven. Waarom? Omdat dit inderdaad een ontzettend heersende plaat is. Over de teksten ga ik het in ieder geval niet meer hebben; dat die briljant zijn, beschouw ik nu als standaard. Het feit dat deze er van de drie ik die heb uitspringt, is vanwege de duur. Een 'kort' nummer wat 10 minuten duurt en een lange van 20 minuten en ze toch allemaal even interessant kunnen houden. En ok, misschien sommigen een paar seconden te lang, maar dan ook niet meer dan dat. Bovendien zitten er hier gewoon een paar ijzersterke riffs in die vaak nog blijven rondspoken in mijn hoofd. Neem de beginriff of de riff ergens op de helft bij 'Advent' nou. Prachtig gewoon. Of anders de beginriff bij 'Nectar'. En in zijn geheel kent de plaat ook nog spannende passages, zoals het langzame en dreigende einde bij 'The Night and the Silent Water'. Jazz-achtige invloeden worden tuurlijk ook niet vergeten in het nummer 'To Bid You Farewell' en zo krijgen we dus weer een lekker ontspannender nummer. Maar het hoogtepunt van deze plaat is het epische 'Black Rose Immortal', wat alle pluspunten bevat. Maar over het geheel bevat deze plaat eigenlijk alleen maar pluspunten, dus vandaar nu mijn welverdiende 5*.

Dat nummer is een demo opname, vandaar die kwaliteit

Ok, dank je voor de info. Ik had sowieso al een vermoeden dat het uit hun vroegere periode was, aangezien dit bijna alleen maar death metal is.

Prachtig album is dit zeg! Gewoon beter dan Blackwater Park en Still Life....Jammer dat het niet zo bekend is

1 van Opeths beste albums, met inderdaad het epische BRI als hoogtepunt. Maar het grote minpunt van dit album is toch de productie... Bij de oude albums van Opeth is die toch wel heel wat minder. Ik hoop dat dit bij eventuele remasters verholpen wordt. (de bonustrack is trouwens rampzalig qua geluidskwaliteit). Overall een 3,5

fantastisch mooie hoes vind ik deze!

Ja zeker... ik heb al overwogen om hem alleen al daarvoor te kopen! Ook voor de muziek natuurlijk, want Opeth maakt prachtige muziek, echt geweldig altijd.

Prachtig album. Harde gitaarstukken met grunts worden afgewisseld met zachte gitaarstukjes en cleane zang. Vooral "Advent" is geweldig, dat zangstukje op 8:54 bezorgt mij elke keer weer kippenvel. Ik ben zeer benieuwd naar de andere Opeth albums, dit is de eerste die ik ken. Wat is een goede volgorde om de rest van de albums mee door te lopen?

Als je dit album vet vond, zal Orchid daar goed bij passen. Blackwater Park is voor mij het ultieme Opeth-album, dat album heeft alles wat je maar wil van een band als Opeth. Still Life, My Arms, Your Hearse, en Deliverance en Ghost Reveries zijn de harde albums en Damnation is het ballad-album om het zo maar even te noemen.

Ik raad ze natuurlijk allemaal aan, maar Blackwater Park is toch wel het mooiste.

Bij de periode van '99 t/m '02 heb je toch de 3 beste albums van deze band te pakken imo.

Oke .

Na nog een paar keer geluisterd te hebben, ben ik toch genoodzaakt een stap terug te doen. Het blijft een ontzettend heersende plaat, maar er is toch een ding wat me na een tijdje is opgevallen. Alle nummers hebben weliswaar een aantal geweldige stukken en riffs, maar een geheel worden de nummers niet altijd, iets wat op de volgende platen wel het geval is. Waar het denk ik aan ligt, is dat de breaks veel te plotseling worden ingelast. In een nummer als bijvoorbeeld "Baying of the Hounds" gebeurt dit veel geleidelijker en heb je meer het gevoel naar een geheel te luisteren dan naar onafhankelijke stukken muziek. Alsnog zijn het wel geweldige stukken. En daarnaast blijft 4* ook gewoon goed.

Die plotselinge breaks vind ik juist geweldig

Dat is juist wat de oude Opeth voor mij zo goed maakt het is allemal wat minder gelikter wat moeilijker te verteren. ik mis op de latere platen juist die harde breaks.

Allereerst moet ik bij dit album kwijt dat ik het erg moeilijk vind om dit album met andere Opeth albums te vergelijken (afgezien van het (te) rustige Damnation). Wat er precies met dit album aan de hand is, weet ik niet, maar op de een of andere manier vind ik dit Opeths beste album. Het bevat een aantal mooie lange nummers, dat alle ruimte krijgt om mij helemaal in de muziek op te laten gaan. Hoewel het langste nummer Black Rose Immortal voor mijn gevoel de kroon spant op dit album, vind ik het album een mooi consistent geheel. Daarbij is de productie niet te gladjes (zoals bij Ghost Reveries) en heb ik geen skipmomenten (bij Blackwater Park wil ik nog wel eens ietwat versneld naar The Drapery Falls gaan).

Het enige punt dat sommige MuMe-leden denk ik van het beluisteren van Opeth afhoudt is het gebruik van grunts. Ikzelf stoor me daar niet aan, maar dit album wil nog wel eens erg grimmig klinken. Voor degenen die alleen nog maar Damnation geluisterd hebben: bijt even door de grunts heen en ontdek de wondere wereld van Opeth. Ik hoop dan dat jullie kunnen ontdekken dat de grunts wel degelijk iets aan de sfeer op Opeth-albums toevoegen. Wanneer de grunts weggehaald worden, houd je namelijk Damnation over, dat m.i. lang niet de sfeer van de andere albums haalt.

Om die sfeer nog toe te lichten het volgende: bij Opeth waan ik me in een donkere sprookjeswereld. Enerzijds word ik verblind door de schoonheid van deze wereld (de mooie rustige tussenstukken), anderzijds ligt het gevaar van het kwade altijd op de loer. Door middel van de grunts en de aanzwengelende riffs word ik weer teruggeroepen naar de donkere kant van het leven, waarna de storm na een tijdje weer gaat liggen enz. enz. . Dit contrast vind ik altijd zeer sterk uitgewerkt bij Opeth en ik zou niet zo snel een andere band kunnen noemen die hetzelfde gevoel bij me oproept.


Een pluspuntje nog voor de albumcover, die m.i. het mooie van het duistere laat zien en me altijd denken aan een scene uit de film IT, waarbij Pennywise de clown op het water staat voor de ingang van het rioleringssysteem (geen idee of iemand zich hier in kan vinden).

Voor een van de betere muziekervaringen in mijn leven: 4,5*

Prachtig beschreven Status Seeker. Inderdaad zijn de grunts iets waar je je doorheen moet worstelen. Ik vond het toen ik het eerst hoorde helemaal niet mooi, nu staat het zelfs in mijn top 10!

[quote="Eddie]

Dat is juist wat de oude Opeth voor mij zo goed maakt het is allemal wat minder gelikter wat moeilijker te verteren. ik mis op de latere platen juist die harde breaks.[/quote]

Daar heb je wel een punt, ik hou namelijk zelf op zich zelf ook wel van moeilijk verteerbare nummers. Mijn punt van kritiek daarbij is dan wel dat er een beetje goed over nagedacht moet zijn en dat het klopt. En dat is bij deze plaat en bij "Orchid" niet helemaal het geval. Er wordt ook vermeld dat delen van de bonustracks later zijn gebruikt voor "Advent". Met resultaat dat de nummers klinken alsof het aan elkaar geplakte stukken zijn. Het is overigens alleen bij de eerste 2 platen dat ik dat heb. "Still Life" vind ik bijvoorbeeld ook een meesterwerk.

dit album is sowieso het kopen waard voor black rose immortal

Geweldig nummer dat Black Rose Immortal, 1 van mijn latere ontdekkingen van deze plaat. Juist omdat ie zo lang is heb ik telkens weer; hé dat riffje, dit tokkeltje kende ik nog niet!

Overigens ben ik hem aan het leren op gitaar; ik kan hem nu spelen tot en met het eerste cleane acoustische tokkeltje. 'T is wat lastig, omdat er vooral in het begin wat geniepige riffs zitten, die moeilijk te horen zijn en daarna te spelen. Maar het lukt al aardig!

P.s.: 1000e post!

Blijft een album dat ik altijd zal bewaren. Die cover is trouwens van Celtic Frost.

To Bid You Farewell is echt een bovenaards donker stuk, hoe Mikael dit zingt; 'I am awating, the sunrise...', het moment dat het geheel een stuk lichter, als ware 'omhooggetilt' word door het tokkeltje, fantastisch.

Dan die jazzy solo, de distortion gitaren die invallen na een opbouw voor die fill; en daarna een van de meest prachtige stukken gedicht aller tijden:

Am I to bid you farewell?
Why can't you see that I try
When every tear I shed
Is for you?