The Jam - All Mod Cons (1978)

Alleen maar meesterlijke nummers van Paul Weller en de zijnen hier. Het is meteen genieten met de korte energieke opener, die overloopt in To Be Someone, misschien wel mijn favoriete Jam nummer. De Kinks-cover David Watts overtreft het orgineel in alle opzichten, mede dankzij de pompende baslijn.
Dit album heeft ook zijn gevoelige momenten in de vorm van English Rose en Fly.
En dan heb je nog "A" Bomb in Wardour Street, zowaar een muzikale skippybal. Heerlijk
Down in the Tube Station at Midnight sluit het album in stijl af. Klassiekertje hoor.

steengoeie cd van the jam , een echte mod groep , en alles geschoept van the kinks en the who , maar zeer goede plaat

*kuch* small faces * kuch * MoTown & Stax *kuch*

Heerlijk album met als uitschieter het geweldige nummer To Be Someone. Overigens heeft Noel Gallagher dit nummer ook een keer magnifiek gecoverd in een akoestische uitvoering.

Jammer dat er tegenwoordig weinig van dit soort muziek word gemaakt. Je hebt tegenwoordig wel 1001 indie/rock bandjes maar dit genre komt maar niet terug...

Geweldige plaat, dit is geen eigenlijk geen punk meer, daar is het te veelzijdig voor.

5 sterren, klassieker!

Dit is inderdaad een geweldige plaat. Het is het eerste album wat ik van The Jam hoor. Catchy deuntjes en teksten. Fijne baslijnen!
4* maar dat kunnen er nog meer worden.

Perfect album, alles klopt eraan. Neemt een prominente plaats in mijn Top10 in!

Waar komt toch het idee vandaan dat 'punkalbums niet veelzijdig zouden kunnen zijn??
Dit stamt uit de tijd dat punk 'attitude' was, en niet een muziekgenre.
Een monument van een plaat; zelfde kaliber als o.a Clash's 'London Calling' , Elvis Costello's 'My Aim is True' en Joe Jackson''s 'Look Sharp'.

Je hebt helemaal gelijk. En The Jam waren punk. Een beetje kortzichtig van me.

Oldfart heeft groot gelijk, deze prachtplaat staat op één lijn met de door hem vermelde albums, ook behorende tot mijn favoriete artiesten, trouwens;

Paul Weller is toch steeds een klein beetje God, wàt een stem; Prima bandje was the Jam !

Kinks- cover David Watts uiterst geslaagd!

****

wacht maar tot ik later groot ben

Die cover van Noel is trouwens echt té slecht voor woorden.

Vind je, ik vond het best geslaagd

ja, zeer goede plaat van the jam met weller die toen stilletjesaan een hele grote meneer ging worden , britpoppunk van hoge waarde

Wat is All Mod Cons nou "Britpop" of "Punk"?

Je gaat The Jam toch niet op één hoop gooien met Ho-asis? Daarvoor is het werk van Weller mij te dierbaar.

Er staat toch duidelijk "britpoppunk"....

Paul Weller heeft ook nooit met Oasis opgetreden.

Nog niet en "Never say never" zei een bekende Brit ooit (007).

Want:

A. wat niet is kan nog komen - en ik ben geen helderziende; en
B. op https://www.musicmeter.nl/album/120660

track 14 speelt ene N. Gallagher (die tevens medecomponist is) mee op gitaar.
We zullen maar denken dat dat eerbetoon is aan Paul en misschien een geste i.v.m. zijn Adam worden.

Persoonlijk vind ik ook de alliantie Weller - Herman mooier en meer muziek in zich hebben, maar feit is onweerlegbaar dat 22 Dreams nou eenmaal inclusief bijdrage van Noel Gallagherheid - van (H) of (SoS) oasis - is uitgebracht.

Leuk voor je!

Ahum, kuch, keelschraap.

NEVER SAY NEVER AGAIN; dat is wat de vrouw van Sean Connery zei nadat deze overstag gegaan om toch weer James Bond te spelen in de film Diamonds Are Forever.

En zo komt de JB-film uit (ik meen) 1983 aan zijn titel.



Goed dat The Jam er in 1983 mee stopte; ze hadden een aantal goede albums gemaakt. Maar eeuwig doorgaan levert vaak niets meer op dat nog wat toevoegt aan hun oeuvre.

Ik loop nu al weken langs het rek bij de platenboer waar de albums
van The Jam me geremasterd toelachen voor amper 5 euro per stuk.

Maar nooit slaag ik erin om er hun ultieme meesterwerk uit te pikken.
Is het dit album of één van de twee volgende. Ik vermoed dat de twee eerste
en de laatste minder punten scoren bij de fans. Wie helpt mij uit de nood?

Ik kan ze ook allemaal kopen, maar iets zegt me dat ik daar spijt van ga krijgen.

Mijn 5 centen: deze en zijn opvolger - Setting Sons; toonbeeld van onwikkeling van Weller in zijn songwriters-schap.

Having said this: de a-kant is onmiskenbaar favoriet van de albums uit die tijd: van 1 t/m 6 ("wish I could be like David Watts" of "when I'm in the crowd I can go anywhere").

En om dan te eindigen met "Down in the tubestation" -"I fumble for change and pull out the queen, smiling, beguiling" en dan de bass-riff en hi-hat roffel.

Gewoon doen: deze en zijn opvolger kopen; of anders de box-set Direction Reaction Creation op Amazon, incl verzending 22 euro (tweedehands)

Beste van The Jam.
Zonder twijfel.

Nee, dat is Setting Sons . Deze is tweede. Ik vind deze over de hele lijn iets minder, hoewel er ook mensen zijn die deze prefereren...

Down in the Tube Station at Midnight vind ik één van de beste nummers van The Jam. Vergeleken met de voorgangers iets meer neigend naar Britpop zonder aan energie te verliezen (Britpoppunk lijkt mij de juiste term voor dit album).

Ik had de plaat al zeker 40 jaar niet meer gehoord toen hij weer eens op mijn pad kwam.
Wat een weergaloze lp is dit toch. Elk nummer is raak. Een ideale mix van punk en Britpop. En de nummers zijn zo sterk dat ze nauwelijks verouderd klinken. Snel weer op cd gekocht. En wat zijn Blur, Oasis, Greenday, Kaiserchiefs en al die andere postpunk en Britpopbandjes toch schachtplichtig aan The Jam. Die overigens zelf hun inspiratie haalden bij The Who en de Kinks. Niks mis mee dus.

Na in 1977 twee langspelers te hebben uitgebracht, duurde het een jaar voordat The Jam All Mod Cons uitbracht. Er was dus meer tijd voor het schrijven van nieuwe muziek.
Hierboven lyrische verhalen met een blik vanuit de Britpop van de jaren '90, in 1978 was dat onbekende en verre toekomstmuziek. Zeker in Nederland, waar The Jam in mijn herinnering een naam was weliswaar las, maar niet op de radio hoorde. Hoe anders was dat in hun eigen Verenigd Koninkrijk!

Als muziekstijl is The Jam nooit punk geweest, al hadden ze wel degelijk de energie daarvan. Echter geen scheurende gitaren en in de composities nogal eens nadrukkelijk naar de jaren '60 verwijzend. Dat terwijl de punkrevolte een 'jaar 0' in de popmuziek predikte, zie bijvoorbeeld eens wat Bob Stanley in zijn standaardwerk Yeah! Yeah! Yeah! (2013) hierover schrijft.
Qua uiterlijk afwijkend door het ontbreken van leren jassen, haarspelden of piekhaar. Blazertje, overhemdje: de drie van The Jam blijven dichter bij de gewone man. Met deze derde worden de composities iets bedachtzamer, wat de melodieën alleen maar ten goede komt. Toch blijft de energie, zoals de eerste drie nummers en Billy Hunt.
Jaren '60 klinken op deze elpee in David Watts, dat lijkt geleend van Let's Spend the Night Together van de Rolling Stones; echter uit 1967 van The Kinks. Het wordt gevolgd door het kalme, akoestische English Rose. Meer jaren '60 in In the Crowd met licht psychedelische gitaar- en zangeffecten en drumwerk á la Keith Moon, het laatste idem met de roffels van Rick Buckler in It's Too Bad.
Toch is de grootste verrassing wel het ingetogen akoestische werk, dat terugkeert in Fly, met bovendien delen op elektrische gitaar.

Hitsingles scoren was voor de groep wederom geen probleem: dubbele A-kant David Watts / 'A' Bomb in Wardour Street reikt in september 1978 tot #25 (het keert in 1980 en '83 nog eens terug in de Britse hitlijst), Down in the Tube Station at Midnight in oktober tot #15.
Als album wordt All Mod Cons hun eerste top 10: #6 in november, het gevolg van de kalmere, bredere en melodieuzere aanpak, die kennelijk een breder publiek aansprak. Een positie die een jaar later met de opvolger zou worden overtroffen.

Mijn reis door de albums achter mijn afspeellijsten met new wave kwam van de punks van Sham 69 en vervolgt bij de tweede van Japan uit oktober 1978.