Japan - Obscure Alternatives (1978)

Laat je niet afschrikken door de hoes, fenomenaal album van een dito talent, dhr. Sylvian. Of hoe Het Lijkt Nergens Op positief bedoeld kan zijn.

Wederom een briljantje van de geniale David Sylvian. Maar de rest van de bandleden zijn ook geen weggooiers.
Rhodesia vind ik het toppertje op deze plaat.

Ik had hier totaal niets van verwacht, maar wat een plaat!

Obscure Alternatives is geniaal.. en The Tenant is echt een mooi einde van het hele album.

4.5*

Alleen gekocht voor het fantastische The Tenant. Voor de rest staat hier weinig op wat mij kan bekoren.

2e lp van geweldige band,
1e lp is bij genieten van deze ook een must!

daarna werden ze rustiger,
maar ook al die lps zijn zeer de moeite van het beluisteren, kopen, en downloaden waard.

Wat mij betreft niet een van de beste van Japan.

wat mij betreft ook niet, maar ik vind dit wel fantastische muziek!

Dit vind ik een stuk beter dan waar Japan hierna allemaal mee kwam. Inderdaad wat lebowski zegt, heeft dit album ook wel een erg uniek geluid. Ze klinken hier ook nog zo lekker rauw (zeker in verhouding tot het latere werk) met toch al dat herkenbare basspel van Mick Karn. Leuk plaatje.

Ik weet het niet zeker maar ik heb deze op cassette maar daar staat niet alles op (alleen de live versies). Dit is voor mij Japan in hun beste tijd. Deze album klinkt veel ruiger dan zijn opvolgers.

Een stuk minder dan hun debuut 'Adolescent Sex'. David Sylvian zal dat ook wel gedacht hebben want hierna sloeg Japan een totaal andere weg in en maakte schitterende albums zoals Quiet Life en Gentlemen Take Polaroids. Het laatste nummer "The Tenant" dat sterk afwijkt van de overige nummers van dit nogal teleurstellende album is daar eigenlijk een soort voorproefje van.

3,0*

Maar eens wat meer in deze groep gaan verdiepen en dat bevalt momenteel wel eigenlijk. Was natuurlijk al bekend met Sylvian en een groot liefhebber van Secrets of the Beehive, maar deze band kon tot mij tot dusver nog niet echt grijpen. En nu is het kwartje dan toch gevallen.

Een speciale vermelding even van mij voor het eerste nummer. Niet echt een gitaar georiënteerde band maar dat riffje wat ze hier hebben is toch wel onweerstaanbaar, en dan vooral ook met die ene hoge noot erbij. Dat doet 't 'm in deze.

Ook is de zang hier voor Sylvian begrippen vrij ongebruikelijk, maar zeker geslaagd.

Is deze in de stijl van het debuut?

Ja vind ik wel. Al zijn de songs iets meer uitgesponnen (minder puntig), maar hier zingt Sylvian ook niet zoetgevooisd, maar kreunt en schreeuw meer gekweld als op het debuut. Hierna ging het roer om met een overgangsplaat (Quiet Life) en daarna een nieuw geluid.

In hetzelfde jaar uitgekomen dus je kan waarschijnlijk wel zeggen dat het ongeveer dezelfde soort lichting van nummers is ja.

Ok, en bedankt voor de info.

Min of meer. Het debuut vind ik persoonlijk iets beter, maar ook hier staan weer briljantjes op. De stijl veranderde vrij abrupt met Quiet Life. Toen dacht ik naar Roxy Music te luisteren (maar dat was niet zo gek gedacht. Ze 'leenden' wel even John Punter de producer van RM)

Het meest grappige heb ik altijd die stem metamorfose gevonden. Als je niet beter zou weten dan zou je denken dat Sylvian de groep verlaten had.
De stijl van Adolescent Sex staat mij overgens meer aan dan Quiet Life enz.
Deze was ik eigenlijk geheel vergeten. Toch maar eens achteraan gaan.
Wederom bedankt voor de info

"The Tenant" is zeker een schitterend nummer. De rest van dit album is heel aardig, maar het zijn nog lang niet de mooie sfeervolle en dromerige liedjes van Japan, zoals ik de groep het liefst hoor. Dat kwam pas met het album "Quiet Life".

Een goede opvolger van het debuut. Over de hele lijn iets minder constant. Maar er staan zeker weer prachtiige nummers op. Met Rodesia, Obscure Altelnatives en The Tenant als mijn favorieten nummers.

Deels gelijk Alicia, maar toen veranderde heel de stijl van de groep. Je kunt eenvoudigweg niet hun eerste twee albums vergelijken met hun latere werk. Toevallig pruim ik allebei hun stijlen.

Ik heb veel liever het "Japan van het Rustige Leven".
Ik zal de albums verder niet meer vergelijken, Neal!

De 1e New Romantics ?
Waar een band als Duran Duran zeker schatplichtig is aan Japan ( het uiterlijk vertoon sprak boekdelen) dan is Japan dat in ieder geval aan Roxy Music en in veel mindere mate aan The New York Dolls.
Dit werkje zou je kunnen benoemen als een wat verlate glam/rock poging.
Maar dan wel aan de goede kant van de lijn.
Japan zag er in 1978 uit als de wat nettere neefjes of nichtjes (lol) van diezelfde "Dolls,"
Het debuut bracht nog niet het verwachte succes, dus werden de heren verzocht om snel met iets nieuws op de proppen te komen.
Dus, dat werd een paar maanden later.
David Sylvian als boegbeeld en creatief leider, bemoeide zich nu overall met het hele proces en verklaarde later dat Obscure Alfernatives eigenlijk het debuut had moeten zijn.
Hoewel de defintieve stijl hier nog geen feit is, kunnen we hier gerust spreken over een inventieve plaat, waar het hoge spelpeil opvalt.
Tussen de glamrock door, horen we kiene funk, reggea en new-wave doorschemeren.
Fijne bas en drumpartijen en een veel drukkere Sylvian ( wat een verschil vanaf het volgende album.)
Eigenlijk stelt alleen het wat vlakke Devilation teleur.
Het restand is op z'n minst onderhoudend tot heel goed.
Het uitgesponnen werk bekijft vooral.
De titelsong, Suburban Berlin en het erg fraaie The Tenant, zijn prachtig.....en dan hoor je ook duidelijk de enorme potentie van dit Japan.
En....het werd alleen maar beter eigenlijk.
Geleidelijk vond de groep zijn eigen unieke plek binnen de popmuziek.

Voor deze een overtuigende 4 sterren.

Dit album klinkt alsof het grootste deel van de nummers al geschreven was in dezelfde periode als het debuut. The Tenant klinkt al veel meer als de opvolger van dit album, Japan nieuwe stijl zullen we maar zeggen. Ik draai het bijna nooit maar (en dit zeg ik vaker) als ik het draai dan bevalt het me erg goed. Voor mij zijn de songs Obscure Alternatives en The Tenant de toppers van deze plaat.

De Tenant steekt er met kop en schouders boven uit. Verder vind ik dit hun minst sterke album.

Na het beluisteren van voorganger Adolescent Sex, kijk ik op van opener 'Automatic Gun'. Het is een behoorlijk harmonieus en direct popnummer. Erg goed.

De slepende reggae/ska-groove van 'Rhodesia' deed Joe Jackson in dezelfde periode beter en losser, al is de synth hier wel echt een toevoeging. Het doet ook een beetje denken aan Ultravox' 'Dangerous Rhythm', die heeft ook mijn voorkeur. Sowieso toont de vroege Japan veel overeenkomsten met de John Foxx-periode van Ultravox.

Sylvains exotische visie op pop is hier wel duidelijk: als het over (voor Engeland) verre oorden gaat, hoort het ook zo te klinken.

'Love Is Infectous' heeft een interessante groove, maar Sylvains zang verpest de boel. De gitaarlijnen hebben wel wat van Burnells spinachtige spel.

'Sometimes I Feel So Low' is een nummer waarop thuis de band thuis lijkt te komen; een geslaagd groovy nummer die het midden houdt tussen de Moroder-disco periode van Sparks en Bowie's platgeslagen drumcomputers op Low.

Ik vind 'Obscure Alternatives' weer zo'n vormexperiment dat werkt. Het moet een soort van meeslepende gothische soul/jazz zijn, maar de quasi-Arabische zang van Sylvain verpest alle goede bedoelingen.

'Deviation' is een groove zonder groove. Doorrr!

'Suburban Berlin' moet een soort Weimar cabaret oproepen. De funk groove't hard genoeg in de coupletten om het eigentijds te houden, en het refrein is een heerlijk dromerige afwisseling.

'The Tenant' lijkt beïnvloed door Polanksi's hilarisch claustrophobische gelijknamige film. Sylvain zou later iets vergelijkbaars doen met Cavani's The Night Porter. Het nummer is een somber, piano-gedreven lament, dat qua instrumentale constructie wel wat weg heeft van 'Maggot Brain' van Funkadelic. Maar dan gemixt met het outro van Roxy Musics 'Ladytron'. Op half tempo.

En Sylvain houdt zijn mond. Wat wil ik nog meer!

'Sometimes I Feel So Low' lijkt trouwens verdacht veel op Bowies 'Boys Keep Swinging'; een zeldzaam voorbeeld van de meester die leert van de leerling?

Correctie vorige bericht: met het outro van Roxy Music 'Ladytron' bedoelde ik 'If There Is Something'. Die oboe hoor je sowieso veel terug op de tweede, derde en vierde plaat van Japan.

Yep, Divad Sylvain is een held.

Zit nu in de fotografie ( helaas)

Hé, heeft David Batt een nieuw pseudoniem?

Dit album is veel hoekiger dan het debuutalbum. Neigt meer naar glamrock, ik heb hier destijds wel even aan moeten wennen maar er staan toch wel een aantal zeer fraaie nummers op dit album. Rhodesia is mijn favoriet. Hier zitten wel een paar tekstlijnen die heden ten dage niet meer langs de woke commissie zouden komen.

Nou een verlate glam/rock poging is dit zeker niet begin jaren tachtig kwamen er opeens een hoop glamrock bands erbij. Onder ander Motley Crue, L.A. Guns, Michael Monroe, Ratt, Poison en wat al niet meer. Enkel is de stijl veranderd, het werd allemaal harder, dit terzijde. Over dit album, ben ik het helemaal met je eens. Devilation is het minste nummer, maar voor de rest alleen maar pareltjes. Het rete strakke ritme in het reggea nummer Rhodesia, het prachtige baswerk en de groove in dat nummer is werkelijk fantastisch. Het Ultravoxachtige titelnummer, Ultravoxachtige titelnummer?? hoe kom je daar nou bij zou je zeggen. Welnu het volgende : in beide nummers hoor je voortdurend het gezoem van een keyboard of synthesizer door dat nummer lopen en dat maakt beide nummers zo meeslepend bij zowel Vienna als Obscured alternatives het zijn beide krankzinnige goeie nummers. Ook datzelfde droge gitaarloopje wat je elke keer hoort in dat nummer is een mooie toevoeging en ook de opbouw is sterk. Misschien heel misschien wel het beste nummer van het album. Sometimes I feel so low valt erg op door het intro heel apart maar wel mooi. Automatic gun een mooi onschuldig nummer. The Tenant is het werkelijk ijzersterke sluitstuk van dit album. Een zeer somber en zwaar instrumentaal meeslepend nummer. Als je bij wijze van spreken iets in het oog hebt en je krijgt het er niet uit dan moet je huilen om het eruit te krijgen, kan je niet huilen zet The Tenant op en de tranen stromen uit je ogen. Ongelofelijk hoeveel emotie er in dit nummer zit. Dit nummer was wel de aanzet van het eveneens prachtige Nightporter 2 jaar later. En weer 3 jaar later werkte David Sylvian samen met Ryuchi Sakamoto aan de soundtrack Merry Christmas Mr Lawrence. Op die soundtrack hoor je wel de somberheid terug van The Tenant en de invloed van Nightporter. Prachtige soundtrack zeer aan te bevelen. Forbidden colours heeft lang in de top 2000 gestaan staat er al een aantal jaren niet in, Nightporter staat er nog wel in maar staat al een aantal jaar in de kelder van de top 2000. Forbidden colours moet terug de top 2000 in en The Tenant mag er ook wel in en Nightporter moet weer terug de top 1000 in. Dit met Roxy music/Ramones en Ultravox beïnvloedde album krijgt van mij een 4.5.

De androgyne glamrock van onder meer David Bowie, New York Dolls en de Londense Hollywood Brats kreeg in de dagen van punk en new wave navolging. Zo was daar de Amerikaan Wayne County en in Londen was er Japan. Op hun tweede gaan ze verder waar hun debuut eindigde, zonder grote veranderingen in het geluid aan te brengen. Opnieuw uitgebracht via het Duitse label Hansa.
Automatic Gun opent met stevige gitaar, huilende baslijnen, heerlijke toetsenpartijen en snerpende zang, waarna uit de dikke zes minuten van . . . . Rhodesia weer eens blijkt dat reggae in die dagen populair was in Londen; niet alleen bij de zwarte achterban maar ook in witte punk- en wavekringen, wat oversloeg op deze artrock.
Love Is Infectious heeft een wat vierkant ritme, liever hoor ik Sometimes I Feel So Low dat kant 1 swingend afsluit. Wederom helder geproduceerd door Ray Singer met als technicus Chris Tsangarides, die in het navolgende decennium naam zou maken als producer van de nodige hardrock- en metalgroepen. Vreemd genoeg vermeldt de hoes geen opnamestudio, waarbij ik wel zou willen weten of dit daadwerkelijk in Berlijn werd opgenomen.

Kant 2 opent met een aparte stijl. Is dit rock-reggae? Slepend en enigszins bezwerend, vertraagd en sfeervol is titelnummer Obscure Alternatives zeker, met een climax die me terugbrengt naar het in Berlijnse album Low van Bowie. Deviation is uptempo en bevat blazers, waarbij Sylvians stem de nodige scherpte brengt.
Meer Berlijn én reggae in Suburban Berlin. Langzamerhand dringt tot mij door dat Japans tweede weliswaar minder rockt dan het debuut, maar nog even intens is met zijn verwijzingen naar Low - althans, dat is mijn associatie.
Ruim zeven minuten duurt het instrumentale slotlied The Tenant. Het begint sferisch met piano in de stijl van Erik Satie, waaronder Richard Barbieri lange synthwaaiers plaatst. Daarna de lange noten van gitarist Rob Dean, welke aan die van Carlos Alomar bij Bowie doen denken. Vervolgens glockenspiel van Steve Jansen en saxofoon van bassist Mick Karn. Met de kennis van nu een vooruitwijzing naar volgende albums, hier echter een meditatief slot van een verder rockende plaat met daarin enige reggae.

Een groep in ontwikkeling op Obscure Alternatives, dat slechts zeven maanden na het debuut verscheen. Geen succes echter, Japan (het land) daargelaten waar het album #21 werd. In 2006 verscheen het in sterk uitgebreide editie.
Commercieel succes volgde in 1979 met eerst de samenwerking met Giorgio Moroder en vervolgens hun derde album, waarop een muzikale metamorfose werd gemaakt.

Mijn muzikale reis door new wave kwam vanaf The Jam en ik vervolg in 1979 bij de Schotse Skids.