Sham 69 - That's Life (1978)

Heerlijke Engelse CD over een dag uit het leven van een working [?] class boy. West Ham United.
Vooral de conversaties in plat cockney zijn fantastisch en erg grappig. Echte punkplaat dit. Maar weinig stemmen.

Ik voeg maar eens de HQ-versie van Hurry Up Harry toe. Tof nummer is dat.

Sorry, maar ik vind er niets aan. Wel leuk om te zien waar de titel van het Crass nummer "Hurry Up Garry" (een parafrase dus, en een rant tegen Garry Bushell) vandaan komt.

Na het zien van Sorry We Missed You (2019) - MovieMeter.nl dit album nog eens gedraaid en kom je al na 10 minuten tot de conclusie dat er in 40 jaar niks is veranderd. Alleen al daarom is That's Life zo'n tijdloos boos stukje punk.

"He's got real rough hands, me boss. He's ever so kinky"

Geweldige punkplaat, muzikaal wat eendimensionaal conceptalbum, maar wel opgesierd door onweerstaanbare cockney gesprekken met vrienden, collega's en familieleden van de hoofdpersoon. Het wil maar niet lukken met die jongen.

Na het debuut, half live en half studio, besloot het viertal uit Hersham tot een conceptplaat op soortgelijke wijze als de tweede plaatkant van Tell Us the Truth al deed. We volgen zoonlief (stem van niet-bandlid Grant Fleming) vanaf het moment dat hij wordt gewekt door een luid mopperende moeder: "He's out in the pub all night, just like you", krijgt ook vader een veeg uit de pan. Had ik dit indertijd ontdekt, dan was ik ter plekke gevallen voor het herkenbare verhaal van de tienerzoon.

Bij aanvang van het akoestische (!) Everybody's Right, Everybody's Wrong komt hij opnieuw te laat op het werk en wordt ontslagen. Ook opvallend is dat regelmatig toetsen klinken. De scheurende punk van het debuut wordt verbreed.
En daarmee is het een stuk afwisselender, grappiger en qua teksten herkenbaarder dan de tweede van The Clash die de maand erop verscheen. Geen politiek maar het dagelijks leven van een arbeiderszoon. Hij probeert de gederfde inkomsten goed te maken in een wedkantoor door in te zetten op hondenrennen, brengt de dag door met vrienden, flirt in de kroeg met een meisje en krijgt ruzie met een rivaal en zo rolt deze dag door.

Twee hitsingles werden er van deze elpee gescoord: Angels with Dirty Faces haalde in juni #19 en in de onweerstaanbare meezinger Hurry up Harry gaan we naar de pub, het haalde in november #10.
De muziek werd geschreven door gitarist Dave Parsons en zanger Jimmy Pursey, de laatste produceerde de plaat net als het debuut met producer Peter Wilson. Arbeiderspunk, de kiemen voor oi-punk worden hier nog eens gelegd.

Vanaf 2001 via Castle verkrijgbaar op cd met twee bonustracks, sinds 2005 bij Captain Oi! tevens met derde bonus If the Kids Are United. Leukste bonus is No Entry, met daarin het Amerikaanse volkslied verwerkt.

Mijn reis door new wave van 1978 kwam van de tweede Wire en vervolgt bij de derde van The Jam.