Fischer-Z - Red Skies over Paradise (1981)

Toevallig is het deze week jaren 80 week op radio 2. Dit is voor mij een typisch jaren 80-album. Beetje sombere, maatschappij kritische New Wave met nummers als Cruise Missiles, Berlin en Red Skies over Paradise. Toch wel leuk om dat nog eens terug te horen.

Naar mijn mening een wereldplaat!!
En gelukkig is/zijn John Watts & co nog steeds "on the road" en actief.
In september 2005 komt er weer een nieuwe 2CD van John Watts uit welke, naar ik tot nu toe gehoord heb, een stevig gitaargehalte met steeds maatschappelijk kritische teksten en het typische stemgeluid, zal bevatten.

Kan niet wachten tot het zover is

Mijn commentaar is wel gevormd door het feit dat ik een groot liefhebber ben van John Watts, maar daarom ben ik niet minder kritisch, want Red Skies blijft gewoon een geweldig album en is dan ook een trots in mijn muziekverzameling! .

Een mijlpaal, althans voor mij.

Zag recensie van John watts in kleine zaal Paradiso kortgeleden, ... te laat! wish ik was daar

al met al mijn plaat!

Prima plaat van deze eigenzinnige band! Moeilijk je vinger leggen op wat het precies is voor een genre, goede rock gewoon waarschijnlijk

Ronduit indrukwekkende plaat!
Het woord maatschappij-kritisch is hier al eens gevallen, de nagel op de kop. Indien ik zelf muzikant/liedjesschrijver was zou ik spontaan mijn pen neerleggen bij het horen van zoveel schoonheid. Vol spot/ironie/sarcasme, verpakt in 13 mooie popnummers, schetst Watts hier een wereldbeeld anno 1980, dat eigenlijk de dag van vandaag nog steeds actueel is.

De opener Berlin is meteen een voltreffer.

Marliese is wss wel het bekendste nummer op deze plaat. Een aardig rockend nummer dat tevens de typisch sarcastische ondertoon bevat van dit album, over de andere kant van de roem.

Red skies over paradise vertelt een droom waarbij de helft van Londen vernietigd wordt door een atoombom. (Nobody knew it, but they know it all now)

In England klaagt hij het oude Engelse regime aan. (England, ooooo that's nice, paradise).

You'll never find Brian here vind ik één van de mindere nummers, het is me ook niet echt duidelijk wat de zanger hier wil vertellen.

Battalions of strangers over het zinloze en de wreedheid van oorlog ( No one wants to lead the way, be the first death of the day)

Idem voor Song and dance brigade ( They won't recognise your long experience).

Ook in The Writer staat hetzelfde thema centraal (Take a paper towel and place it over his head, phone up reception and report him as dead).

Bathroom scenraio hekelt moderne technologie en de moderne wereld in het algemeen (Modern life, how I hate it, your magic's gone for me).

Wristcutter's lullaby lijkt wat een vreemde eend in de bijt, en handelt mogelijk over de zelfmoordpoging van een vriend ( I didn't think you had to give another demonstration and hurt yourself again).

Cruise missiles; de titel maakt al alles duidelijk (They're not five years away)

Luton to Lisbon handelt over onze grijs geworden maatschappij (From Luton to Lisbon, all the same, just the name).

De plaat sluit af met de track Multinationals bite, een sneer naar multinationals en andere hoge pieten (You don't realise, the extent of their power).

Klasse plaat, blijft een van mijn favoriete platen uit de jaren 80. Volgens mij was John Watts samen met Adrian Borland (The Sound) een van de meest maatschappij kritische zangers van de New Wave era. Beiden hadden een sterk uitgesproken mening over de koude oorlog en de dreiging daarvan... Ze hadden in ieder geval beide iets te melden en de rest van de band leverde daarbij een klasse ondersteuning. Het nummer Battalions Of Strangers is voor mij een klassieker!

Het derde album toen, in korte tijd.

Redelijk sterk album, met het mooie Marliese, Berlin, You'll Never Find Brian Here en zeker ook Cruise Missiles.

4 sterren ? Jawel! ****

Een mijlpaal in de jaren 80, een plaat die het tijdsbeeld van de koude oorlog haarscherp heeft vastgelegd. Cruise Missiles was zo ongeveer het lijflied van de PSP en alles wat tegen kernwapens was. "Pointing rockets after Russia and hope they don't end off in Greece". De koude sfeer completeert de tekst perfect. Muzikaal is het sowieso perfect, want de ritmesectie speelt wonderbaarlijk mooi op dit album. Het gitaarwerk is lekker en de zang is ijzig en dan weer boos of aggressief, zo typerend voor deze band. Berlin is een prachtige opener, Marliese is een typische single en Red Skies Over Paradise is een andere groots nummer. De volgende klapper is dan Battalions Of Strangers, het zwaarste nummer van de plaat dat maar door blijft malen in één tempo, geweldig. The Writer had volgens mij ook een hit moeten worden. Ik heb gewoon erg fijne herinneringen hieraan en die moeten af en toe op goed volume even opgehaald worden.

Erg sterk album en inderdaad een typisch product van de vroege jaren 80. Ook ik heb sterke herinneringen aan die tijd, soms wens ik dat ik een tijdmachine had.

[moderatorknip: de Oor-recensie die hier stond is weggehaald ivm copyright issues]

Geweldige recensie van Bos, dazzler. Dank daarvoor. Superplaat. Nog steeds. Eigenlijk ongelofelijk hoe weinig succes deze jongens hebben geboekt in Engeland...

Ik geloof dat hij wat domme dingen riep in een interview tijdens de falkland oorlog, waarna hij werd geboycot op radio en tv.

Maar dat was toch in 1982?
De band had toen al haar drie platen uit.

"Too arty farty" en politiek "incorrect" voor de Britse muziekpers volgens mij.
Ik ben blij dat ik de plaat heb leren herwaarderen dankzij de Oor recensie.

Red Skieds Over Paradise is een zeer goed album van Fischer-Z. Vooral deel 1 is indrukwekkend. Mijn favorieten bevinden zich dan ook op dat deel: Berlin, Marliese en vooral In England en Song And Dance Brigade. Het tweede deel vind ik nog altijd zeer goed, maar toch iets minder dan het eerste (dat verdient de volle 5 sterren). Al kan Cruise Missiles zich voor mij zeker meten met de nummer op het eerste deel.
In totaal 4.5 *

Beste album van Fischer Z die de spirit van toen benaderd, zoals ook The Police en U2 dat in hun beginperiode deden.
De energie straalt er vanaf.

Jeugdsentiment , moet altijd aan m'n favoriete coffeeshop denken waar altijd de nieuwste en beste lp's werden gedraaid.

Sterkste Fischer Z album.

Hoewel het album GoingDeafForALiving vele hits bevat, vond ik dit album een groot niveau omhoog. het vorige album bevatte meer simpele, toegankelijke songs die op tekstueel vlak niet echt hoogstaand genoemd kunnen worden. Dit album is meer volwassen, de teksten hebben diepgang en de songs zijn meer uitgewerkt en gaan over oa politieke thema's. Aan de andere kant verveelt dit album iets sneller dan GoingDeafForALiving door minder variatie

Wie de teksten op dit album kan pruimen,
moet ook dit onderschatte album eens proberen.

Fischer-Z - Destination Paradise (1992)

Andere line-up, maar dezelfde John Watts.
Stuk voor stuk 24 karaatste popsongs met rake teksten.

Inderdaad! Sterk album!

deze doet het nog steeds. Prima plaat die lekker scherp en snedig klinkt, met "Marliese" als onsterfelijke single. Komt veel te weinig voorbij op de radio. Zonde.

Eigenlijk een beetje een vergeten plaat van een vergeten band. Tenminste, ik hoor ze nooit meer op de radio en in mijn vriendenkring heeft ook nooit iemand het over Fischer Z.
Vreemd eigenlijk, want hoewel ik het woord 'popklassieker' eigenlijk niet meer durf te gebruiken na een recente discussie in een ander topic (en al helemaal niet tussen aanhalingstekens... ), is dit gewoon een plaat die het verdient om in ere gehouden te worden.

Helemaal in de geest van de tijd - jachtige new wave, teksten over kruisraketten, 'de bom', de Muur en oorlogsdreiging, dus het is geen wonder dat dit begin jaren tachtig zo'n groot succes was, ook al was dat dan alleen maar in Nederland.

Ik heb 'm afgelopen weekend weer eens gedraaid, maar ik krijg hier nog steeds een flinke stoot adrenaline van. Vooral van het hitje Marliese, maar eigenlijk zijn alle dertien (!) nummers best sterk.
Mijn favoriet is het titelnummer: zo'n nummer met reggae-coupletten en rock-refrein, zoals The Police dat in die tijd ook deed. Heel hechte band ook, ik vind vooral het bas- en drumwerk om van te smullen.

In zekere zin tijdgebonden misschien, maar Red skies staat na zoveel jaar nog steeds als een huis.

Het stemgeluid van John Watts doet mij veel aan symfonische bands denken (o.a. Queensryche, Supertramp en de oude Marillion en Genesis)

Multinationals Bite doet mij qua muziek meer aan The Cure denken.
Past ook totaal niet in het geheel.

Dat heb ik met Nice to Know van Word Salad.

RED SKIES OVER PARADISE (1981)

Een opmerkelijk debuut, een wat sneller in elkaar gedraaide,
maar hitpotente opvolger en nog steeds geen hit in Engeland.

In de Benelux werd The Worker vaak gedraaid en stond So Long in de top 10.
Maar toetsenist Steve Skolnik hield het voor bekeken. Fischer-Z als trio.

Frontman John Watts trok het laken definitief naar zich toe.
Minder reggaelikjes en meer klemtoon op de gitaren dit keer.
En geen frisse keyboards, maar sfeervolle synthesizers.

Derde deel van een zelfgemaakte CD met 18 favoriete nummers.

12. Marliese haalde de top 20 in Vlaanderen.
Het werd ook vaak op new wave fuiven gedraaid.
Een meezinger die de accentverschuiving naar rock symboliseert.

13. Berlin opent Fischer-Z's meest gewaardeerde album.
Het is een politiek album geworden met de koude oorlog als decor,
maar tijdlozer dan menig vergelijkbaar album uit die periode.

14. Battalions of Strangers hekelt de oorlog.
Muzikaal bijna apocalyptisch met een regen van gitaren en synths.
Toch blijft de muziek altijd genietbaar, nooit zwaar op de hand.

15. Wristcutter's Lullaby was een misplaatste singlekeuze in de UK.
Op de hoes stond Cutter's Lullaby (de censuur). Een vlotte new wave song,
dat wel, maar thematisch niet meteen hitparadevoer.

16. Cruise Missiles is werkelijk prachtig.
Muzikaal doet het terugdenken aan Remember Russia
op Word Salad. En helemeel niet zo gedateerd als je denkt.

17. Bathroom Scenario is interessant omdat het al meer
aansluit bij de twee solo-albums die Watts hierna zou maken.
Later zou hij met een nieuwe bezetting Fischer-Z heroprichten.

18. Eindigen doe ik met het titelnummer Red Skies over Paradise
waar Fischer-Z in de finale nog eens terugkeert naar het geluid
van de twee eerste albums. Wat een onderschatte band ...

Marliese en Berlin waren in de meeste landen de singles.
Met Wristcutter's Lullaby als uitzondering en in Spanje schopte
The Writer (El Escritor) het zelfs tot 45 toeren plaatje.

B-kant van Marliese was Right Hand Men.

Vind er nog iemand dat de eerste tonen van dit nummer bijna net hetzelfde zijn als die van London Calling van The Clash? Voor de rest lijkt het nummer Berlin ook wel op London Calling (het nummer).

In ieder geval is dit een lekkere plaat die ik net heb leren kennen. Marliese kende ik al en dat is dan ook de reden waarom ik het album gekocht heb. Klinkt erg lekker, maar moet het nog wat laten bezinken eer ik een score toeken.

Moet je eens naar One Voice luisteren op Watts' eerste soloalbum (one more twist) na deze plaat. Dat is pas London Calling:

YouTube - John Watts - One Voice

Hier kan ik het wel mee eens zijn.

Leuk op zijn tijd, als fel tussendoortje, maar muzikaal soms toch niet zo erg interessant.

Voor mij het beste album van Fischer-Z met uitstekende nummers zoals Berlin, Marliese en In England. Opvallend is wel dat de nummers 'Luton to Lisbon' en 'Multinationals Bite' op mijn LP één track vormen, terwijl ze hier op MM als aparte nummers vermeld staan. Voor mij zijn het uitstekende nummers die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn en die ik daarom ook nooit apart beluister.

4,0*

Interessante band dat Fisher Z . Ik heb me eigenlijk nooit echt verdiept in hun albums . Nam ooit eens een compilatie van iemand over . Sterke singles , maar een aantal platen (zeker in hun begintijd) blijken allerzins de moeite waard .
Zanger/gitarist /componist John Watts heeft boeiende vaak politiek gerichte teksten . Daarbij is de muziek vaak op een prettige manier kil en donker , maar wel melodieus . Muzikaal scherp en doordacht met een portie New Wave als uitgangspunt .

Dit album is 1 van hun betere ; gedreven en bevat boeiende liedjes . Lyrisch gitaarwerk , die knijpende aparte stem van Watts en een verder uitstekend op dreef zijnde band .
Natuurlijk enigzins 80's geralateerd , maar waar vaak de gedateerdheid uit die periode genadeloos is , blijkt dit album dat niet . Tekstueel verre van dat zelfs .
Mooi album van een band die onterecht wat vergeten lijkt .