Fischer-Z - Destination Paradise (1992)

Een zeer ondergewaarde doch ijzersterk album van alweer de 3e bezetting van Fischer-Z. Enigszins akoustisch, maar desalniettemin zeer powerfull. Kopen die plaat, kan ik alleen maar zeggen.

Het wordt tijd om deze plaat wat meer aandacht te geven, want op een of andere manier wordt kwaliteit getoetst aan hoeveel musicmeterreacties er zijn, althans, door sommigen. Dazzler, grijp je kans, net als ik, om deze plaat van harte aan te raden. Het is een prachtwerkstuk.

.

Muzikaal gezien is de tweede fase van het bestaan van deze band onder leiding van John watts veel beter dan de 3 platen die ze rond 1980 maakte.
Destination paradise is een fantastische plaat, die ontrecht geflopt is.
John watts doet me soms een beetje aan Ray Davies van The Kinks denken. Kleine maatschappij kritische liedjes met een scherp randje. Een beetje iel stem geluid maar wel heel mooi en doeltreffend. Krankzinnig dat John watts zo laag wordt gewaardeert, terwijl er muzikale uitwerpselen hoog in hitlijsten staan. Kwaliteit, radio play en hitnoteringen gaan lang niet hand in hand.
Neem een nummer als 'of all the' gewoonweg schitterend.

ik zou deze graag hebben, krijg m niet binnen

Dit is toch nog best een behoorlijk goede cd. Further from love is zelfs erg prachtig!!

Zeer zeker niet zijn sterkste album, is vooral pop en weinig rock. De spirit is gone op dit album dat nergens echt uitspringt, 14 aan elkaar gewaagde nummers. Geef mij maar het oude werk.

Dat John Watts hier voor een meer ingetogen geluid kiest is duidelijk.
Maar het is ongetwijfeld wel de sterkste Fischer-Z cd na de eerste drie.

Om dat hard te maken moet ik hier een recensie schrijven.
Ik beloof dat het er deze week van zal komen.

Onthoud om te beginnen al dit.

Van Red Skies over Paradise is het niet zozeer muzikaal
dan wel thematisch maar een kleine stap naar Destination Paradise.

Destination Paradise was, lang geleden, mijn kennismaking met Fischer Z. Meer dan So Long, Marliese of The Worker is het daarom dit album dat ik associeer met John Watts en co.
Destination Paradise is een rustig, popgeorienteerd album geworden waar de electrische gitaar zo nu en dan wordt ingewisseld voor een akoestische. Hier en daar worden de nummers versierd door een mooie fill of een onverwacht instrument die plotseling even meespeelt. De stem van John Watts is nog steeds uit duizenden herkenbaar.
De meeste nummers zijn heel degelijk, maar helaas ook vaak niet heel spannend. Positieve uitschieters zijn Will You Be There? en Mockingbird Again. De eerste vooral vanwege de tekst, de tweede vanwege de muziek. Tegen het einde van het album wordt alles opeens veel beter: vanaf Of All The komen er vier sterke nummers voorbij, die me toch met een goed gevoel achterlaten.

Jeugdsentiment (dit was een van de eerste, misschien wel dé eerste, albums die ik zelf kocht) meegerekend wordt dit een ruime 3.5*.

Ben een fan van John Watts sinds het horen van de 'The Worker' maar vooral de eerste 3 albums van Fischer-Z. Ook de eerste 2 solo albums 'One More Twist' en 'The Iceberg Model' lijken veel op zijn werk als Fischer-Z (helaas nog steeds niet digitaal verkrijgbaar). Daarna werd het stiller wat betreft nieuw werk op de radio. De laatste 10 jaar toert hij weer langs kleine zalen en waag ik het af en toe om een recenter album te luisteren, inmiddels via Spotify/Deezer etc beschikbaar. Meestal haak ik af na een paar nummers maar dit album, uitgekozen vanwege betere score, geheel kunnen luisteren maar wel met het besef dat het nooit meer als de oude Fischer-Z zal klinken en meer richting singer-songwriter / folky neigt: denk aan Amy MacDonald.

Was wennen maar boeit wel vooral omdat 'Will You Be There?', 'Say When' lekker meezingen en 'Further From Love' als een tripje richting de beginjaren aanvoelt. Van 3 sterren naar 3,5 en naar 5x luisteren op 4 sterren uitgekomen.

De eerste helft van dit album, vind ik erg goed. Daarna wordt het minder.

Zo goed als Red Skies Over Paradise heeft John Watts ze niet meer gemaakt denk ik, hoewel ik de platen van de laatste 10 jaar van hem niet ken.
Hier is het wat gejaagde en new wave-achtige er wel af en klinkt het wat meer singer-songwriter inderdaad. Zijn stem gaat ook niet meer zo erg de hoogte in.
Niettemin nog genoeg te genieten op deze plaat met een aantal fijne popsongs, al blijft het allemaal niet zo goed hangen als de songs van de eerste 3 Fischer-Z albums.
Zal hem weer wat meer gaan opzetten.

Deze week hoop ik naar één van de optredens van Fischer-Z / John Watts in de Lage Landen te gaan, waarin hij solo Red Skies over Paradise speelt. Ben daarom zijn discografie aan het doorwerken, ook al zullen die andere albums waarschijnlijk niet of nauwelijks aan bod komen.

De jaren '80 waren voorbij en Watts heeft de groepsleden van zijn vorige twee albums losgelaten, op drummer Steve Kellner na. Eveneens verdwenen is de mij zo geliefde new wave. Op Destination Paradise (qua thematiek wellicht een vervolg op Ho Ho Ho van voorganger Fish's Head, waarin het al over zo'n eiland ging) is hij vooral een singer-songwriter met begeleiders. De hoes toont een tekening als uit een prentenboek maar het beeld is dat van een oorlogsschip.
Veel liedjes hebben een akoestische basis en ook al is dit album alweer 31 jaar geleden verschenen, tóch is het wennen aan deze andere stijl. Al zal hij het zelf waarschijnlijk als een volkomen natuurlijke ontwikkeling hebben beleefd.

Welkom in oktober 1992, als Watts op vaak rustiger en akoestische toon de wereld kritisch beschouwt. De zanglijnen liggen nogal eens lager dan voorheen; ook wat dat betreft is het bedaagder. Ik vind het moeilijk om favorieten uit te kiezen, weet eigenlijk geen nummer te noemen dat er echt bovenuit springt.
Met enige moeite vind ik toch werk waar iets van de wave uit de jaren '80 doorklinkt: het keyboardje in Saturday Night en het heel lichte reggaesausje in Count to Ten. Daar heb ik instinctief meer mee.
Wel wordt vaker draaien beloond. Tightrope heeft een pakkende melodie, de "Amerikaanse" uptempo drive van Say When is aangenaam en in het uptempo So Hard is het gitaargeluid zo lekker.
Toch mis ik dynamiek in de muziek, de akoestische basis pakt me bij Watts niet zo. Met enige moeite een dikke 6 als schoolcijfer, vertaald in drie sterren. De peper van voorheen is overigens wél in de teksten te vinden.

Tenslotte: in maart 2013 schreef dazzler bij dit album: "Om dat hard te maken moet ik hier een recensie schrijven. Ik beloof dat het er deze week van zal komen." Wel, ik ben benieuwd of je dat wellicht deze week kunt doen.