Midnight Oil - Diesel and Dust (1987)

Peter Garret gebruikte juist de muziek om zijn boodschap bij een groter publiek over te brengen.
Voor mij slaagde hij er wel in.

Als je het zo bekijkt is het inderdaad doeltreffend.
Persoonlijk doet het me niet veel, is allemaal zo gestroomlijnt en braafjes... I.v.m. die onderwerpen; er is zoveel chaos dus mag dit ook weerklinken in de muziek vind ik

Live is het indrukwekkend.
Die Peter Garret is ook een boom van een kerel om zo te zien.

* Kan ik geloven; waarschijnlijk bevat het dan de kracht, energie en dynamiek die ik wat mis op het studio album... Heb net hetzelfde met AC/DC

* Ziet er me inderdaad een fors gebouwde kerel uit

Even in vogelvlucht ...

Beds Are Burning schopt meteen een geweten.
In de clip zie je de band in hun tourvan door de woestijn rijden.
De zogenaamde Diesel & Dust tour (zie hoes van het album)
bracht de band en haar fans op plaatsen in Australië
die de lidtekens droegen van de blanke kolonisatie.

Put down That Weapon gaat over de (Franse) kernproeven
in de Stille Zuidzee waar de Australische regering graag aan mee deed.
Bij uitbreiding gaat het over het geld dat naar wapens gaat
en wapens die mee het milieu bedreigen ...

Dreamworld refereert naar het begrip "droomtijd" bij de Aboriginals.
Hun voorvaderen kenden de begrippen "verleden" en "toekomst" niet.
Wat zich in hun herinnering of hun dromen afspeelde, gebeurde in de droomtijd.
Maar de plannen van de westerling met het Australische land
moeten beëindigd worden. De lidtekens uit het verleden
hypothekeren de toekomst van het land en het volk.

The Dead Heart gaat over Ayers Rock, de heilige berg.
Het symbool van het aboriginal verhaal. Daarin schilderden
vorige generaties op de rotswanden hoe de blanke man
per schip aanmeerde en het land naar zijn hand zette.
Ayers rock is het doodgewaande hart van een volk.

In het nummer wordt verder afgerekend met alle vormen
van mijnbouw en het leegplunderen van de grondstoffen.

Bullroarer symboliseert in mijn verbeelding
de bulldozer van de blanke kolonist die de natuur
genadeloos platwalst en het evenwicht verstoort down under.

De rest moet je zelf maar eens napluizen.
Muziek waar de tekst, de boodschap centraal staat
mag gerust recht voor zich uit rocken vind ik.


Diesel & Dust kaart de problematiek van het westers
koloniaal verleden met haar stelen van grondstoffen en uitbuiten
van een bevolking aan. Opvolger Blue Sky Mining (bijna even sterk)
zit meer op het ecologische spoor ... een up to date plaat van 20 jaar terug.

Leve Midnight Oil, ik vind ze een pak geloofwaardiger
dan Bob Geldof, Sting en Bono ... Kopenhagen eat your heart out.

dazzler zegt:

* De rest moet je zelf maar eens napluizen.
*Muziek waar de tekst, de boodschap centraal staat
mag gerust recht voor zich uit rocken vind ik.

---

* Zal ik zeker doen, hoewel; uitpluizen laat ik achterwege. Wel meerdere malen herbeluisteren met het booklet erbij. Want muziek blijft reflectie van emoties. Zo kan ik de politiek getinte teksten linken en verwerken met eigen standpunten en gebeurtenissen.

* Daarin verschillen we dus van mening...
Dit soort heb ik het liefst subtiel en toch sarcastisch gebracht. En is het recht voor de raap, dan liever wat chaotischer...

Veel succes met de herbeluistering, maar enige achtergrondkennis
helpt toch wel bij het decoderen van de songs ... plaatsnamen, feiten.

Zal nog wat 'researchen'
Zo te zien verdienen Vienna en enkele APP bij jou een herluisterbeurt; ook een wate lage score imo

Als het één ding niet is, dan is het wel hardrock

Ik vind het nog steeds één van de allerbeste albums ooit met een duidelijke politieke lading.

De song Bullroarer is het helemaal voor mij.

Tuurlijk is het geen Hardrock.
Het is mix tussen 'Adult Oriënted' en 'Alternative Rock'
Ook zette ze een trend voor de tweede golf 'Arena Rock'
Hokjes !!!
De tern hardrock moet je in de context van de discussie zien

Damn, Dazzker, je slaat helemaal de spijker op zijn kop.
Bono, Sting en Bob Geldof, deze discussie heb ik al vaker met mensen gevoerd.
Oilers voor een beter wereld!!

Ook ouder werk van de Oilers, zoals 10,9,8,7,6,5,4,3,2,1 zijn strijdvaardig, misschien klinken ze opname technisch wat gedateerd, het knalt er lekker uit.
Diesel and Dust was hun wereldwijde doorbraak, zeker voor Europa, en zit net als andere Midnight Oil albums vol energie!

Mijn hoogtepunten, Sell my soul, aangrijpende tekst, The Death heart en Dreamworld, , maar het hele album is genieten.

Vind daarnaast het knappe aan deze plaat dat je de hitte, de stof en de droogte in de wortels van de muziek terug hoort.

Daarnaast is de specifieke Australische context nooit ver weg:

Zo was Lasseter uit Warakurna, een goudzoeker in de jaren 30 van de vorige eeuw, die beweerde een grote goudvondst te hebben gedaan, maar de locatie niet meer terug kon vinden. In de jaren erna leidend tot vele zoektochten in de wildernis.

Een "Bullroarer" is een pre historisch instrument, dat nog steeds door de Aboriginals wordt gebruikt. Het is een soort bewerkt stuk hout aan een touw en brengt een zeer specifiek zwiepend geluid voort dat over grote afstanden valt te horen. De Aboriginals gebruiken dit als communicatiemiddel. Net zoals de Didgeridoo wordt het veel gebruikt bij ceremonieen.

Aan het begin van de track "bullroarer", valt het geluid te horen, vervolgens gaat het over in het ritme van het nummer.


filmpje van een bullroarer

Heel fijn dat er reacties loskomen over de inhoud van deze plaat.
En ik leer zowaar ook nog wat bij ... that's what's MuMe is all about.

Hopelijk gaan nog meer mensen deze plaat eens opzoeken.

Ik gebruikte vorig jaar drie nummers ervan in een les
over de relatie tussen de noord-zuid verhoudingen
en de ecologische dreiging op deze planeet.

De leerlingen van 16-18 jaar waren zichtbaar onder de indruk
van de muziek en het verhaal van de aboriginals ... muziek met impact.

Dit is een hele goeie van deze Oil. Variatie is er zeker en voor mij is deze plaat zeer "doordacht". Een voltreffer!!!

Beds Are Burning is de bekenste hierop maar zeker niet hun beste. Ik verkies de afsluiter en Dreamworld. Hoewel het samenhangsel van Artic World en Warakurna zeer goed is.

De diepgang van The Dead Heart, eveneens een fantastisch nummer, zegt natuurlijk alles over de kwestie "aboriginals". Toen ik Australië bezocht was 1 ding overduidelijk. Australië is gewoon te vergelijken met België of Nederland. Van gebouwen tot fast-food ketens, winkels tot whatever dus. Alleen het landschapsgedeelte is bruiner, zelfs in het stedelijke gedeelte. Water is daar hun heiligdom. De mensen zijn daar eveneens doorsnee "Brits" blank. Maar wel zeer beleefd, ongelooflijk. En van aboriginals??? Niets van gezien (buiten de abo-atributen) maar de 3 bekenste thema's om moppen te tappen zijn de Kiwi's (Nieuw-Zeelanders), de oude Lada's en tjah aboriginal chicks.

Maar om terug te keren naar deze plaat. Fantastisch.

de beste van " oil " , beds are burning is een wereldsingle , maar ook put down that weapon , the dead heart en bullroarer zijn fantastische nummers !

Beds Are Burning geeft de ultieme zonsondergang weer.
Je voelt de broeierige warmte.
Zoektocht naar verkoeling.
Beginnende zonnesteken die je gek maken.
Pas op het moment dat het licht vervaagt voel je brandblaren.
Te lang gepijnigd door de stralen.
Het moment van het oranje gele aura.
Voordat hij in de aardbodem weg smelt.
Schemering valt in.
Vrienden op zoek naar gezelschap.
Even de dag door nemen.
Verdorde takken van bomen.
Ooit de strijd tegen de zomer verloren.
Ideaal brandhout.
Kampvuur nodigt uit tot zangpartijen.
Gitaren in de aanslag.
The Dead Heart.
Coca Cola voor de idealisten.
Budweiser voor de dromers.

Natuurlijk heeft Australië zijn problematieken.
In Peter Garrett de perfecte politiek actieve frontman.
Strijden tegen onrecht.
Onderdrukking en slechte arbeidsvoorwaarden.
Met Diesel and Dust bereikt hij andere werelddelen.
Zijn boodschap komt nog duidelijker over.
Maar vandaag verlang ik naar vakantie.
Alleen maar tijd nemen voor leuke zaken.
En filter de muziek.
Als drab vormen de teksten het residu.
Scheiding in mijn gehoorgang.
Wat over blijft is een heerlijke gitaarplaat.
Voor mij geen zwart goud in de vorm van resultaten uit kolenmijnen.
Voor mij zwart goud als een heerlijk kopje koffie.

MIDNIGHT OIL - DIESEL AND DUST (1987)
Uiteindelijk...

... is het dan toch nog iets geworden tussen mij en deze plaat. Niet dat het een groei-album is, maar blijkbaar zat ik - tijdens mijn eerste luisterbeurten - in een 'prog-rock' roots en moest alles 'ingewikkeld' en 'virtuoos' zijn. Nu ik wat ouder, en misschien ook wijzer, ben (of toch op z'n minste geevolueerd) kan ik geluk zeggen dat ik daar beetje bij beetje van het afdwarrelen ben. Er zijn bands die evenveel te bieden hebben zonder de opschepperij. Net als deze 'Midnight Oil', hoewel het een love-hate relatie blijft tussen ons.

Love-hate relatie, inderdaad. Ik weet niet wat ik met deze moet aanvangen. Soms heb ik de neiging dit de hemel in te prijzen, en soms laat het me maar met een suf, saai en poppy visie achter. Er is iets met dit album, en 'I haven't figured it out yet'.

Een feit is wel dat ik me volledig vergist heb omtrent de politieke context. Waarom is me nog steeds de vraag. Dit album vond ik in moeders kast (zij had hem enkel gekocht voor 'je-weet-wel-welk-nummer) samen met een dozijn andere albums - en die heb ik allemaal in korte tijd beluisterd, waarschijnlijk stond ik daarom niet stil bij de achterliggende waarde.

Het is dus een politiek geladen album, zoals zowat iedere uitgave van deze band. Dit is al een 'pluspunt' voor mij, en reden tot diepere appreciatie.
En inderdaad, ook ik moet constateren dat de persoon Peter Garret veel meer geëngageerd is en ook veel eerlijker overkomt, dan een 'Bono' of een 'Sting'. Mag ook wel, als je weet dat 'ie minister van milieu is geweest... Ook de problematiek zelf interesseert me, en vind ik het waard even bij stil te staan. Na wat research en de verhalen omtrent de sociale onrust te lezen, openen de nummers tot een nieuw perspectief. En toch; ik vind het allemaal nog niet zo sterk en overtuigend overkomen als verwacht. Laat ik het zo zeggen: ik zie en beluister het veel meer als losse en (zeer) sterke nummers, dan als politiek getinte composities - i.t.t. enkele andere 'concept-albums'.

De muziek dan. Hoewel hokjes-denken niet echt aan te raden is natuurlijk, zou ik toch even een genre op deze muziek willen plakken. Alternative Adult Oriënted Rock. Adult Oriënted Rock is natuurlijk de overkoepelende term van frisse, en meer radio-gerichte (vercommercialiseerde) hardrock songs uit de jaren '80 (die bedoeld was voor de 30'ers en 40'ers uit die tijd, aangezien enkel jongeren durfde luisteren naar 'Hardrock'). De Alternative komt er duidelijk bij, want zo doorzichtig en 'smooth' is dit allemaal niet. Er zijn wel toegankelijke, meezingbare refreinen - maar feit blijft dat de nummers met finesse zijn afgewerkt. Ook zit er een ruig kantje aan, en - natuurlijk ook - de politieke connotatie zorgt voor de extra term 'Alternative'.

Beds Are Burning aka de hit. Blijkbaar is het ritme van dit nummer geïnspireerd op het geluid die ontstond toen hun voertuig(en) door het grind reed tijdens de rit in Australië.
Put Down That Weapon aka het nummer die verdiende een hit te worden. Dit vind ik één van de hoogtepunten. Een nummer dat staat als een huis, met veel troeven. Some things aren't meant to be klinkt zo 'haunting'...

Dream World is me net iets te poppy. De prachtige bridge a.d.h.v. de mysterieuze gitaarlijn bouwt een prachtige sfeer op, jammer dat ze er niet verder op inspelen...

Artic World is iets vreemds. Ik vind het prachtig hoe hier een contradictie wordt opgebouwd tussen de hitte waar zich dit allemaal afspeelt, en het kille/koele karakter van dit nummer. Het zoekend, experimenteel nummer van het album. Mooi.

Warakurna en The Dead Heart toont dat de band verstand heeft van muziek schrijven. Alweer slagen ze erin ijzersterk 'pop'nummers te maken, met een hoog 'meezingfactor', die toch interessant zijn voor de 'meerwaardezoeker'. 'Some people live, some never die' en 'We carry in our hearts the truth'... Wanneer ik dit, overlaatst, beluisterde al dwalend door de straten 's nachts werd ik overspoelt door een vreemd gevoel. Euforie aan de éne kant, schaamte aan de andere kant. Is dit de bedoeling? Zo ziet u wat ik bedoel: de éne luisterbeurt zijn het enkel pop-nummers, de andere luisterbeurt is er zo veel meer aan de gang...

Whoah.... 'The Lord Is My Temple, God Is By My Side; het lijkt wel een klaagzang - mooi vertolkt door Garret. Sfeerbrengertje.
Bullroarer dan, alweer een hoogtepunt. Zeer 'omringend' en intens refrein. Ik zag het altijd als de 'jeep' van de kolonisten, tot ik las dat een 'bullroarer' een Australisch muziek-instrument is...

Sell My Soul heeft een grote troef, maar speelt ze niet uit... Het deel ' 'Cause I just wanna swim with the fish in the sea. And I want faith to heal so that I can be clean...' is magistraal, maar verder laat dit nummer me onverschillig...
Net als Sometimes. Ik hoor Blondie invloeden (1st tien seconden), die overgaan in een typisch 'The Clash' geluid. Maar dit nummer toont nergens karakter.
En ook Gunbarrel Highway mist net iets. Het moment met de hemelse melodieën blijft me bij, maar er zat meer in...
Waarom dit nummer hier als 'bonus-track' staat aangeduid, snap ik niet goed. Het verhaal is simpel: het nummer werd niet op de U.S. versies van de cd geplaatst, door het voorkomen van het woord 'shit'. Maar op iedere andere release staat het, zoals het moet, als afsluiter.


Conclussie:
Love-hate relatie, remember. Is dit nu een album met losse pop-songs, waarvan enkele goed en enkele minder goed. Of is dit een plaat die me een euforisch gevoel meegeeft, me doet meezingen, me echt doet genieten. Het is beide. 3,5*
Plannen omtrent Midnight Oil: deze plaat stelt me zeer tevreden en heeft m'n respect voor Midnight Oil doen rijzen, maar ze heeft me niet overtuigd meer van de band te beluisteren...

Een man die zijn woord houdt ... prima.

Je recensie laat zien dat je geworsteld hebt met het album
en een Ferre zich niet meteen laat vloeren door commerciële platvloersheid.
Maar ik bespeur toch ook enige hardnekkige weerstand tegenover pop pur sang.
Want dat is deze plaat inderdaad: een popplaat die laat meezingen en dansen.

Concerten van Midnight Oil waren tijdens de Diesel and Dust tour ook feestelijk.
Samen zingen en dansen ... het verbroedert mensen, ook aboriginals en blanken.
Beide bevolkingsgroepen maken deel uit van het publiek en verbroedering is toch mooi.
Het echte politieke beulwerk deed Garrett in het parlement terwijl de rest van de groe?
even uitrustte op de surfplank (ooit in Oor gelezen, ligt nog ergens op zolder).

Ik heb zelf ook reserves tegenover rockmuziek die pretendeert politiek correct te zijn,
de maatschappij een geweten wil schoppen, maar zich daarvoor bedient van een muzikale taal
die zo complex, zo eigenzinnig of zo alternatief is dat Jan Modaal er niet voor staat aan te schuiven.
Dan toch liever die adrenalinepop van Midnight Oil.


Gunbarrel Highway stond niet op het originele vinyl album.
Het was een single b-kant die wel op de CD release verscheen.

Blue Sky Mining (1990) is de opvolger van dit album en ligt muzikaal in het verlengde,
al ligt de AOR stempel er misschien nog net iets nadrukkelijker op. Toch is de thematiek
van de nummers best de moeite waard. Het is Midnight Oils ecologische plaat.

Ik geef je alvast dit voorsmaakje met volgende quizvraag.
Waar (zwart-wit beelden) werd deze clip opgenomen en waarom precies?

Midnight Oil - King of the Mountain

De songtitel zinspeelt onder andere op de verantwoordelijken
in maatpak op de bovenste verdieping van een doorsnee multinational.

Midnight Oil - Blue Sky Mining (1990)

Mocht ik je leraar zijn ik gaf je nu alvast een 9/10.

Nee hoor, ik kan me af en toe volledig laten gaan op 'pop pur sang'. Hier vind ik de meer 'poppy' nummers (cf. Dream World) gewoon minder sterk uitpakken. Ook blijft het combineren van politiek en cultureel erfgoed en pop-nummers me nog steeds een vreemde combinatie, maar inderdaad: zo bereikt de boodschap wel een groot publiek.


Verbroedering tussen verschillende culturen, zeker mooi. Democratisch globalisme (groen globalisme), daar ben ik ook voor te vinden... Hoe jij het schets hier lijkt het me echt een magisch tafereel. Het blijkt vergelijkbaar te zijn met een naam als Manu Chao.


Daar verschillen we dan gewoon van mening. Ik heb het liever eigenzinnig en luguber. Ik kan de kritiek verstaan van sommigen, in de aard van: 'speciaal willen doen' of 'het geeft geen nut, want het bereikt geen publiek', maar ik voel me veel meer aangetrokken tot die soort muziek.


Ach zo



Misschien dat ik hem ooit wel 'es opleg, maar ik kan niets beloven; er zijn nog zoveel zaken, die veel meer m'n interesse wekken, dat ik nog beluisteren moet.
De clip is nu op Youtube aan het streamen. Dankje voor het opwekken van de interesse . En dat is zeker gebeurd, want een 'anti-kapitalistisch' (constateer ik uit je beschrijving, correct?) ben ik zeker voor





----------------------------------------------------------------------------

Edit: Hé dit nummer kende ik reeds zo blijkt, en mijn respect voor de band blijft stijgen. Hebben ze echt dit nummer gespeeld midden New York, tussen de giganten en multi-nastionals? Prachtig. Maar inderdaad: op muzikaal vlak is het me iets te AOR...

Kan me herinneren dat ik voor de eerste keer de videoclip van Beds are burning zag met die grote kale Peter Garreth en dacht, God, daar heb je weer zo'n kutbandje, maar die gedachte verdween al snel toen ik het nummer vaker hoorde en de hele LP beluisterde. Geweldig. Helemaal geweldig was het optreden van de band, niet veel later, in Paradiso. Jezus, wat een energie straalde daar van af. Opnieuw viel die grote kale Peter Garreth op, met z'n looks van een neo-Frankenstein raasde hij over het podium, bij elke zwaai of draai zag je de transpiratie van die kop afspatten. Tomeloos en intens. Als je niet wist wat intens betekent bij muziek, dan wist je het nu. Weergaloos en echt, één van de beste, zo niet het beste concert ever voor mij en de start van eeuwige trouw aan deze Aussies.

Iemand met Smaak heeft een bezoekje gepleegd aan de kringloop te Purmerend, dus liep ik er net bijkans uit met een indrukwekkend stapeltje cd's .

Één daarvan is deze.
Gelijk in de auto z'n ronde laten doen en ik herinner me precies wat ik er als 14-jarige zo goed aan vond (ik had toen de lp).

Gewoon steengoede popmuziek, beetje tussen Police en U2 hangend en ik vind dat de boodschap van Peter Garrett niet op een prekerige manier aan de man wordt gebracht.
Het staat nooit in de weg van Het Liedje.

Cool zo een kringloop aankoop.
Vanmorgen toevallig opgehad en met dit warme weer heerlijke muziek... "in the desert and the dry".

Ik vind het ook knap hoe er met semi-akoestische gitaren een soort Clash-achtig rockgeluid gemaakt wordt.

Inmiddels de hele plaat weer beluisterd en ik vind dat het hoogtepunt in het midden zit.
Warakurna (die overgang vanuit Arctic World... ) en The Dead Heart vind ik de absolute prijsnummers. Elders knalt Dreamworld er heerlijk uit .
Toch blijft ook de rest van het album zeer solide.

Ik ken de discografie van Midnight Oil niet zo heel goed. Ik heb 4 albums in mijn bezit waarvan dit de eerste in een erg sterke trilogie is. Een trilogie die voor mij met elk album beter werd.
Dit album bevat natuurlijk de hit Beds Are Burning, maar dat is zeker niet het beste nummer van de plaat. Alleen al op kant A verbleekt het bij Arctic World, Warakurna en Dreamworld. Ook kant B kent zijn pareltjes met The Dead Heart en Sell My Soul.

In 1993 deed Midnight Oil een geweldige MTV Unplugged die helaas nooit in z'n geheel op CD is verschenen (met onder andere een geweldige versie van Sell My Soul). Wel bevat het album 'The Real Thing' enkele van de nummers van dit optreden, waaronder een fantastische versie van Warakurna die in mijn optiek beter is dan deze versie op 'Diesel and Dust', net als de versie op dat album van 'The Dead Heart'.

Met diesel and dust hadden de oilers een groeispurt gemaakt ten opzichte van eerdere albums. Eerdere albums zijn albsoluut niet slecht alleen het geluid vanaf dit album klinkt voller. Betere opname technieken zullen hieraan ten grondslag liggen. Ontdek de eerdere albams eens, okk daar zitten briljante songs tussen.
Begin met red sails in the sunset of EP species deceases. 10,9,8,7,6,5,4...... Is ook geweldig. Eerdere albums zijn meer punk (tijdsgeest?)

Geen enkel zwak nummer op dit album met de prachtige hoesfoto. Het Diesel and Dust concert in de Gentse Vooruit met de hyperkinetische Peter Garrett en zijn priemende ogen ( ik stond toen redelijk vooraan ) zou tot mijn persoonlijke top 10 van beste optredens ooit behoren moest ik zo een lijstje willen opstellen. Zo'n bevlogen frontmannen zijn zeldzaam tegenwoordig. De boodschap stond/staat de muziek niet in de weg. Het podium lag toen bezaait met olievaten en prikkeldraad en als ik mij niet vergis stond er ook een opgezette kangoeroe of twee.

Berichten verplaatst naar Midnight Oil

Dit Album heeft zonet English Settlement van XTC uit mijn top 10 gestoten.

In donkere tijden is het werk van Midnight Oil als een verhelderende en activerende toorts.

Wie hier aan kan weerstaan heeft niets van rockmuziek begrepen. [/quote]

Ik heb het gelukkig begrepen?
Ben heel blij dat ik ze gisteren gezien heb.

Live in Amsterdam

Midnight Oil - Beds Are Burning @ Paradiso

Midnight Oil - The Dead Heart @ Paradiso

Midnight Oil - Warakurna @ Paradiso

Midnight Oil - Dreamworld @ Paradiso