Rush - Rush (1974)

Grappig. Hoezo grappig? Dat was mijn eerste indruk na het beluisteren van dit album, ook al een groot aantal jaren geleden. Ik was begonnen met Grace Under Pressure en Hold Your Fire en ik kocht trouw iedere nieuwe plaat. Toen kreeg ik het in mijn kop om maar eens de voorgeschiedenis onder handen te nemen en ik vond alles vanaf dit begin aan schappelijke prijzen, je weet wel “midprice”, versies op cd zonder remastering of bonusnummers, hoewel je dat laatste bij Rush zelden of nooit zult tegenkomen. Een album van 36 jaar geleden zal exact dezelfde versie zijn als de huidige, met misschien een ietwat opgepoetst geluid.
Grappig. Hoezo grappig? Dat dacht ik na het beluisteren van dit album, omdat ik het vergeleek met mijn toenmalige ijkpunten, de twee bovengenoemde en latere albums. Dit is hun debuutalbum, hun opstap van het spelen van covers naar het opnemen van hun eigen materiaal, bloed, zweet en tranen. Misschien is dat de reden waarom ik van debuutalbums hou.
Grappig. Hoezo grappig? Die vergelijking met Led Zeppelin verstond ik niet. Ik kende – o schande – weinig van Led Zeppelin maar die schade is lang ingehaald. Wellicht komt die vergelijking door bepaalde gitaar- en zanglijnen. Geddy had, heeft en zal altijd een speciale “love-it-or-hate-it” stem hebben. Dat is Moeder Natuur voor je. O ja, dit is met drummer John Rutsey (RIP), vanaf album twee nam The Professor de drumstokken en de tekst-teugels in handen en steeg hun niveau zienderogen.
Grappig. Niet grappig meer maar ernstig. Dit is een aardig tijdsdocument, toen jonge kuikens die pas kwamen piepen, nu ervaren rotten die mijn grootste respect verdienen, ook door dit album. De bijna-perfectie kwam later maar hier hoor je al tekenen van hun later kunnen: Finding My Way en Working Man. Zesendertig jaar oud, is dit tijdloos? Neh, enkel de tijd zelf is tijdloos, de rest heeft af te rekenen met de constante dreiging van ouderdomsverschijnselen. Die piepkleine foto’s van de groepsleden daarentegen zijn nog altijd even grappig.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog niks van Rush kende en dan is dit debuut toch wel een erg tof plaatje om mee te beginnen, al las ik in voorgaande reacties dat deze plaat niet echt representatief is voor hun latere werk.

Hier is het duidelijk dat de mannen geïnspireerd werden door Led Zeppelin. Het album begint fijn met "Finding My Way". Heerlijke catchy gitaarriffjes volgen elkaar in een lekker rap tempo op en de stem van Geddy Lee sluit hier prima op aan. Ook het korte, wat meer uptempo "Need Some Love" klinkt erg fijn. Hier valt het basswerk van Lee ook goed op. Erg fijn en strak gespeeld!
Met nummers als "Here Again" en "Working Man" heeft de band hier nog een aantal erg toffe nummers op staan.
Daarnaast wil ik nog even "Before and After" benoemen, want wat musiceren de mannen hier er heerlijk op los! Het begint met een prachtig en sfeervol instrumentaal stuk om na 2 minuten nog in een lekker rockend nummer te veranderen.

Een lekker plaatje die zeker nieuwsgierig maakt naar het latere werk van de band.

Erg lekkere plaat, opgezocht vanwege hun latere werk maar ook los van die "voorkennis" goed te waarderen vanwege het inderdaad uitstekende snarenwerk en het energiepeil. Rutsey is geen Peart maar valt ook niet uit de toon, alleen sommige nummers en vooral teksten (Take a friend, In the mood...) zijn nog niet van de bovenste plank, maar dat mag allemaal de pret niet bederven voor mij.

Rush is al jaren een favoriete band van me, maar met 19 albums op zak zijn er een aantal die je niet of nauwelijks draait. Het debuut hoort daarbij. Ik draai het wel eens vanwege het ijzersterke Working Man. Het is dan ook dat nummer dat de doorslag geeft in het geven van de score. Zeven nummers lang hoor je leuke bluesrock die het potentieel van deze band toont, maar het komt er nog niet echt uit. Goede muziek voor in een kroeg. Lee en Lifeson zijn hier al geweldige muzikanten, maar ik mis Neil Peart. Met zijn drumspel en teksten zal Rush pas compleet worden. Working Man tilt het debuut naar een krappe vier sterren.

Zeggen dat het album tegenvalt omdat het later zoveel beter wordt, is eigenlijk natuurlijk niet eerlijk naar de band toe. Het naamloze debuut van een van de beste bands ooit is namelijk ook zonder het muzikale en lyrische talent van latere drummer Neil Peart gewoon erg fijne Led Zeppelin-achtige hardrock. Het gitaarwerk, zang en baspartijen zijn gewoon erg fijn en kunnen met gemak strijden tegen het gros van het Zeppelin-oeuvre. Dat Working Man het enige echt er bovenuit stekende nummer is, is dan maar een feit dat we moeten meenemen. Nog steeds geen album dat ik heel vaak aan zet (de rest is immers beter), maar als Rush deze kwaliteit en sound had vastgehouden door de carriere heen, dan had ik het alsnog een 'goede' band genoemd.

Bij mij zijn het Test For Echo, Presto en Roll The Bones die nog ontbreken. Alles voor Presto op CD en LP, verder alleen CD. Geweldige band, maar toch komt Rush weinig aan bod de laatste jaren op mijn stereo.
Deze marathon is een mooie aanleiding om de band weer wat aandacht te geven.

Op het debuut zijn het met name Finding My Way en Working Man die deze plaat naar een hoger niveau tillen. Wat zich daartussen afspeelt klinkt ook prima maar mist soms een eigen smoel en blijft vooral staan dankzij de energieke uitvoering door de band. Logisch dat Peart nog gemist word op dit album gezien zijn invloed op de rest van het oeuvre van Rush. Toch heeft dit album ook wel een beetje van zijn charme te danken aan de afwezigheid van hem. Door dit album af te zetten tegen zijn opvolger krijgen we een mooi idee van de invloed van Peart op de band.

De drie sterren die ik aan dit album gaf zijn bij nader inzien wat te mager....

Score: 74/100

Deze zit ergens tussen Led Zeppelin en AC/DC in, en dan wel de oude AC/DC met Bon Scott.
Sterker nog, Rush is zelfs langer actief als AC/DC, dus eigenlijk is het zelfs omgekeerd.
AC/DC heeft raakvlakken met het al langer actieve Rush.
Maar dan terug naar Led Zeppelin.
Deze invloeden zijn duidelijk hoorbaar, al lijkt het alsof Rush hier net wat sneller klinkt; een Led Zeppelin plaat op 45 toeren.
Prima debuut, die misschien nu wel als minder wordt weg gezet, vanwege de verdere ontwikkeling van Rush, maar hier hoor je een gretige, nog jonge band terug, die een prima eersteling maakte.
Bij Here Again gaat het tempo omlaag en hoor je al die sterke bas terug.
Geddy Lee moet zich nog ontwikkelen als zanger, maar zijn genialiteit in zijn spel is absoluut al aanwezig, helemaal als Alex Lifeson op het einde zijn kunsten laat horen; Lee is dan opeens de stabiele begeleider, netjes op de achtergrond.
Het enige minpunt, waar ik mij aan stoor, is dat er in de nummers zelf te vaak herhalende stukken worden gespeeld, een basisriff die soms tot het vervelende blijft terug komen.
Bij Working Man gebeurd er net na de 2 minuten iets bijzonders, het nummer gaat opeens de andere kant op, en wordt erg vet.
Sterker nog, misschien is deze break wel het belangrijkste moment in de hele carrière van Rush geweest, bepalende voor hun verdere sound.
Bij de vijfeneenhalve minuut gaan we gewoon weer verder, maar die drieënhalve minuten daarvoor zijn geweldig.

Los van de voorgangers op deze pagina wilde ik zelf al beginnen aan een Rush-marathon. Leuk dus om te zien dat ik wederom zal kijken en vergelijken naar/met de reviews van een paar anderen. Voor mij is Rush een veel minder bekende band, ik ken "slechts" de hits en bekende albums. Maar zo heb ik ook weer nog nooit wat slechts van Rush gehoord, dus dat maakt me alleen maar meer geïnteresseerd.

Dit debuut maakt al veel indruk. Blijkbaar heeft Rush hier nog niet helemaal het niveau van later, en dat hoor ik ook wel, maar in directe concurrentie met Led Zeppelin, Deep Purple (riedeltje) kan dit album ook gewoon heel erg goed meekomen. Wat mij betreft hoor je hier al echt wel dat Rush veel in zijn mars had. En ik verwacht hem best nog een paar keer op te zetten, het is gewoon een erg goed album!

Mijn favoriete Rushperiode is zoals velen 1976-1985. In mijn herinnering had ik de eerste twee platen alleen gekocht om de verzameling te complementeren. Ik verwachtte er moeilijk doorheen te komen. Dat viel heel erg mee. De op dit forum genoemde Led Zeppelin invloeden op dit album waren me vroeger nooit zo opgevallen. Zolang ze daarbij vooral de heavy kant van Zep als inspiratie gebruiken, vind ik dat prima. Favoriete nummers heb ik op dit album nog niet. Daarvoor springt er te weinig uit.

Ik heb het lang uitgesteld, maar nu begin ik er toch aan, mijn marathon van mijn favoriete band.

Hoe leerde ik Rush kennen? Als HAVO leerling in Gouda kwam ik vaak bij een tweedehands stripzaak op de Lange Tiendweg. Behalve veel strips verkochten ze ook tweedehands singels en LP's voor heel weinig (zelfs voor die tijd) Onnodig te zeggen dat ik daar kind aan huis was, en veel moois heb leren kennen. Ik liep een keer de winkel binnen en de eigenaar die me wel een beetje kende, attendeerde me op een stapel LP's die hij net binnen had. O.a. REO Speedwagon(You Get What You Play For), Styx (Caught In The Act) en Rainbow (On Stage) werden gelijk apart gelegd. En daarna de rest bekeken. Daar zat een 3LP van Rush tussen, getiteld Archives, met de eerste 3 albums in 1 grijze hoes, zonder noemenswaardige informatie. Had de naam wel eens voorbij zien komen, maar nog nooit iets van gehoord. Omdat het weinig kostte, ook maar meegenomen.

And the rest is history........

Thuisgekomen werd eerst de rest beluisterd. Pas na een paar dagen werd LP1 opgezet. Gezien de fascinatie voor gitaarmuziek begon het gelijk goed met Finding My Way. Deze kerel kon echt spelen!! En daarna de zang, Yeah, Oh Yeah! Ik was verkocht, en op weg op een reis die me veel moois bracht.

Ook nu nog, na bijna 40 jaar, ga ik nog stevig uit mijn dak tijdens het beluisteren van Working Man en vooral Here Again, wat mooi allemaal.

De tussenstand :

1. Rush