Rush - Rush (1974)

Dat komt alleen omdat je zelf elke ochtend om 7 uur je nest uit moet...

Inderdaad steekt er helemaal bovenuit!!

Rush nog zonder hun ware gezicht. Het is wel erg duidelijk waar de band in die dagen door beinvloed werd. Toch hoor je tussen al dat Zep geweld wel degelijk dat Lee en Lifeson al een meer dan gemiddeld spelpeil halen.
Wat mij betreft geen echt geslaagd debuut. De nummers zijn daar te Zep achtig voor. Het is alleen Finding My Way en de absolute kraker Working Man die mij echt kunnen raken.

Zag tot mijn verbazing dat ik hier een 0,5 voor had staan. Geen topplaat maar toch zeker een 3***.

Erg lekkere plaat, opgezocht vanwege hun latere werk maar ook los van die "voorkennis" goed te waarderen vanwege het inderdaad uitstekende snarenwerk en het energiepeil. Rutsey is geen Peart maar valt ook niet uit de toon, alleen sommige nummers en vooral teksten (Take a friend, In the mood...) zijn nog niet van de bovenste plank, maar dat mag allemaal de pret niet bederven voor mij.

Rutsey is geen Peart dat zijn wijze woorden, want sinds de entre van Neal steeg de groep naar ongekende hoogte. Natturlijk door zijn uitmuntende drum wererk ( m.i. de beste in dit genre die er is), maar mede ook door zijn wijze van nummers schrijven.

40 jaar later: Transporter: Jamie Forsyth - Working Man TV serie (kwam net voorbij, op tv)

Rush is al jaren een favoriete band van me, maar met 19 albums op zak zijn er een aantal die je niet of nauwelijks draait. Het debuut hoort daarbij. Ik draai het wel eens vanwege het ijzersterke Working Man. Het is dan ook dat nummer dat de doorslag geeft in het geven van de score. Zeven nummers lang hoor je leuke bluesrock die het potentieel van deze band toont, maar het komt er nog niet echt uit. Goede muziek voor in een kroeg. Lee en Lifeson zijn hier al geweldige muzikanten, maar ik mis Neil Peart. Met zijn drumspel en teksten zal Rush pas compleet worden. Working Man tilt het debuut naar een krappe vier sterren.

Zeggen dat het album tegenvalt omdat het later zoveel beter wordt, is eigenlijk natuurlijk niet eerlijk naar de band toe. Het naamloze debuut van een van de beste bands ooit is namelijk ook zonder het muzikale en lyrische talent van latere drummer Neil Peart gewoon erg fijne Led Zeppelin-achtige hardrock. Het gitaarwerk, zang en baspartijen zijn gewoon erg fijn en kunnen met gemak strijden tegen het gros van het Zeppelin-oeuvre. Dat Working Man het enige echt er bovenuit stekende nummer is, is dan maar een feit dat we moeten meenemen. Nog steeds geen album dat ik heel vaak aan zet (de rest is immers beter), maar als Rush deze kwaliteit en sound had vastgehouden door de carriere heen, dan had ik het alsnog een 'goede' band genoemd.

Haha, jullie zijn me voor! Deze marathon ga ik bij jullie even volgen.

Een band waar ik bijna alle albums van heb (alleen Test for Echo en Vapor Trails ontbreken) en waar ik nog eens alles chronologisch van wil beluisteren en beoordelen. Ik ga deze marathon ook met interesse volgen.

Dit debuut heeft wat mij betreft een veel te laag stemgemiddelde. Mooi dat er nu twee keer 4* bijkomt om het wat op te krikken.

Bij mij zijn het Test For Echo, Presto en Roll The Bones die nog ontbreken. Alles voor Presto op CD en LP, verder alleen CD. Geweldige band, maar toch komt Rush weinig aan bod de laatste jaren op mijn stereo.
Deze marathon is een mooie aanleiding om de band weer wat aandacht te geven.

Op het debuut zijn het met name Finding My Way en Working Man die deze plaat naar een hoger niveau tillen. Wat zich daartussen afspeelt klinkt ook prima maar mist soms een eigen smoel en blijft vooral staan dankzij de energieke uitvoering door de band. Logisch dat Peart nog gemist word op dit album gezien zijn invloed op de rest van het oeuvre van Rush. Toch heeft dit album ook wel een beetje van zijn charme te danken aan de afwezigheid van hem. Door dit album af te zetten tegen zijn opvolger krijgen we een mooi idee van de invloed van Peart op de band.

De drie sterren die ik aan dit album gaf zijn bij nader inzien wat te mager....

Score: 74/100

Wat mij betreft één van de beste bands ooit. Hoe zij erin slaagden om met elke trend mee te bewegen maar toch onmiskenbaar zichzelf te blijven is fenomenaal! Dit debuut begint wat dat betreft al gelijk goed. Helemaal in de geest van wat bands als Zep, Purple, Heep en noem ze allemaal maar op deden in die tijd. En daar doet Rush naar mijn bescheiden mening weinig tot niks voor onder. Die opening met Finding my way alleen al. Die riff blijft dagen in je kop zitten.

Ah, mijn favoriete band wordt gemarathond, dus ik lees mee!
Net als eerdere scribenten draai ik deze ook zelden. En met reden...

Ik kan niet wachten....

Wij hebben Rush allebei lief. Ik ben alleen matig bekend met het werk na Moving Pictures. Heb het allemaal wel gehoord, maar het meeste blijft hier ook niet hangen. Een van de redenen waarom ik toch wel zin heb in deze marathon, want wellicht kom ik tot andere inzichten.

Er is zoveel goeds te vinden na Moving Pictures. Zelfs enkele van hun beste albums. Als je er van houdt tenminste. Het is altijd zonder meer Rush, maar wel met een andere sound. De mannen zijn altijd met hun tijd meegegaan. En met hun leeftijd en levenservaring meegegroeid. In dat kader is dit album ook te plaatsen, hoewel al volwassen voor hun leeftijd.

Deze zit ergens tussen Led Zeppelin en AC/DC in, en dan wel de oude AC/DC met Bon Scott.
Sterker nog, Rush is zelfs langer actief als AC/DC, dus eigenlijk is het zelfs omgekeerd.
AC/DC heeft raakvlakken met het al langer actieve Rush.
Maar dan terug naar Led Zeppelin.
Deze invloeden zijn duidelijk hoorbaar, al lijkt het alsof Rush hier net wat sneller klinkt; een Led Zeppelin plaat op 45 toeren.
Prima debuut, die misschien nu wel als minder wordt weg gezet, vanwege de verdere ontwikkeling van Rush, maar hier hoor je een gretige, nog jonge band terug, die een prima eersteling maakte.
Bij Here Again gaat het tempo omlaag en hoor je al die sterke bas terug.
Geddy Lee moet zich nog ontwikkelen als zanger, maar zijn genialiteit in zijn spel is absoluut al aanwezig, helemaal als Alex Lifeson op het einde zijn kunsten laat horen; Lee is dan opeens de stabiele begeleider, netjes op de achtergrond.
Het enige minpunt, waar ik mij aan stoor, is dat er in de nummers zelf te vaak herhalende stukken worden gespeeld, een basisriff die soms tot het vervelende blijft terug komen.
Bij Working Man gebeurd er net na de 2 minuten iets bijzonders, het nummer gaat opeens de andere kant op, en wordt erg vet.
Sterker nog, misschien is deze break wel het belangrijkste moment in de hele carrière van Rush geweest, bepalende voor hun verdere sound.
Bij de vijfeneenhalve minuut gaan we gewoon weer verder, maar die drieënhalve minuten daarvoor zijn geweldig.

Los van de voorgangers op deze pagina wilde ik zelf al beginnen aan een Rush-marathon. Leuk dus om te zien dat ik wederom zal kijken en vergelijken naar/met de reviews van een paar anderen. Voor mij is Rush een veel minder bekende band, ik ken "slechts" de hits en bekende albums. Maar zo heb ik ook weer nog nooit wat slechts van Rush gehoord, dus dat maakt me alleen maar meer geïnteresseerd.

Dit debuut maakt al veel indruk. Blijkbaar heeft Rush hier nog niet helemaal het niveau van later, en dat hoor ik ook wel, maar in directe concurrentie met Led Zeppelin, Deep Purple (riedeltje) kan dit album ook gewoon heel erg goed meekomen. Wat mij betreft hoor je hier al echt wel dat Rush veel in zijn mars had. En ik verwacht hem best nog een paar keer op te zetten, het is gewoon een erg goed album!

andnino, je verwoord vrijwel letterlijk het gevoel wat ik had bij het starten van de marathon.
Met het eerste alinea kan ik mij 100% vinden.

Het debuut van Rush.
Zoals hiervoor al meermaals is geschreven is dit werk nog niet te vergelijken met hun bekendste materiaal. Dit is nog geen progressive rock maar eerder een bluesy hardrock in de stijl van Led Zeppelin en Cream.
Neil Peart was nog geen lid van de band op hun debuut, John Rutsey was toen hun drummer.
Dit is een vermakelijke plaat waarin Geddy Lee zijn zang heel herkenbaar is. Opener Finding My Way, Here Again en vooral Working Men zijn mijn favoriete nummers.

Met de komst van dit debuut schijfje van Rush is mijn verzameling compleet, nog nooit in zo een korte tijd een compleet oeuvre van een band bij elkaar gescharreld( sinds november)alhoewel, signals en moving pictures had ik al op vinyl sinds de verschijningsdatum, dus wat dat betreft valt het wel weer mee?.Het fijne van Rush is dat alle albums een duidelijk tijdsbeeld vormen, en daardoor eigenlijk bij elke gemoedstoestand wel te beluisteren vallen, heerlijke band waarvan ik eigenlijk geen slechte worp ben tegen gekomen, zelfs vt en rtb zijn voor mij wel te pruimen.

Deze eersteling blinkt nog niet uit door originaliteit maar is over het algemeen zeer genietbaar, led zeppelin kom ik vaak tegen, ik kan dat enkel maar beamen, nu achter over leunen en al deze muziek(inclusief de ep en 6 live-albums) maar eens rustig op me laten inwerken.

Eind oktober 2019 en dit is de eerste keer in mijn leven dat ik een Rush album hoor
Meh jongens wat lekker! Als ik de berichten hierboven lees, wordt het, naarmate de band wat rijper wordt, alleen maar beter? Dan ga ik er maar eens goed voor zitten, want van dit debuut heb ik zitten smullen.

Roept u maar; welk album kan ik het beste hierna opzetten? Chronologisch de discografie afgaan of hebben jullie tips?

Chronolgisch is altijd het beste.

Niet altijd, maar bij Rush wel.
(maar als je toch wat grotere stappen wilt maken; de albumgemiddelden komen me als redelijk representatief voor de hoogste punten in de discografie voor)

Ik zou ook voor chronologisch gaan. Maar let op; aangezien je dit debuut geweldig vind kunnen latere albums je ook zomaar tegenvallen. Na dit debuut gaan de heren namelijk best wel rap een eigen stijl en geluid ontwikkelen. Maar goed, prachtig om te zien dat iemand in 2019 nog zo gegrepen wordt door Rush. Ik ben zelf best een behoorlijke fan van de band en besefte me laatst ineens weer dat ik ze tot één van de beste bands ooit reken. Veel plezier met ontdekken!

Chronologisch it is


Dat idee had ik al, zeker omdat ik soms hier en daar wel eens een nummer van Rush gehoord heb en dat klonk toch heel anders.


Thanks, dat gaat lukken. Dat is het mooie van muziek; je komt altijd wel weer wat tegen dat nieuw voor je is. Niemand is ooit 'uit-ontdekt'.

Absoluut waar!

Mijn favoriete Rushperiode is zoals velen 1976-1985. In mijn herinnering had ik de eerste twee platen alleen gekocht om de verzameling te complementeren. Ik verwachtte er moeilijk doorheen te komen. Dat viel heel erg mee. De op dit forum genoemde Led Zeppelin invloeden op dit album waren me vroeger nooit zo opgevallen. Zolang ze daarbij vooral de heavy kant van Zep als inspiratie gebruiken, vind ik dat prima. Favoriete nummers heb ik op dit album nog niet. Daarvoor springt er te weinig uit.

Ik vind dit een heerlijk album. Het is allemaal nog wat onbevangen, meer rock dan prog en Geddy Lee zingt heerlijk met een rauw randje. Fijn album.