Dream Theater - Metropolis Part 2: Scenes from a Memory (1999)

ik heb al wat goede bands live gezien, maar DT staat nog op mn verlanglijstje

Ik heb ze ook gezien op graspop 2005. Ik was wel erg onder de indruk hoe belachelijk snel Joh Petrucci kon spelen. Die solos waren echt te idioot. Labrie klonk weer als een randdebiel jammer genoeg.

Dat komt wellicht omdat niet iedereen dezelfde wensen en eisen aan zijn of haar muziek stelt.

Persoonlijk ben ik niet echt vies van enige virtuositeit, maar dat moet altijd in dienst van de muziek staan. De technische baggage van een muzikant mag mijns inziens nooit en te nimmer een einddoel zijn.

Dat gevoel heb ik wel eens bij Dream Theater. Het zijn stuk voor stuk (redelijk) goede muzikanten, maar daarmee krijg je nog geen goede muziek. Ik ben echt van mening dat hun vakmanschap het schrijven van échte composities in de weg staat.

Ahum, mag ik uw definitie van "een échte compositie" a.u.b.!??

In dezelfde periode Opeth - Blackwater Park en deze Metropolis Part 2 beluisterd. Beiden staan bekend als progressieve metaalplaatjes. Beiden scoren hoog op deze site. Mijn stem gaat evenwel naar Opeth. Zoals hierboven al enkele keren aangehaald, drijven de leden van Dream Theater teveel voort op hun virtuositeit. Daarom vind ik de melodieën vaak te clichématig opgebouwd - met de zanglijn op kop. Ik mis het mystirieuze (iets wat bij Opeth in veel groter mate aanwezig is) en het freaky karakter van bijv tool en king crimson, om twee willekeurige bands te noemen.

Oeps... ik zag dat ik hier nog niet op heb geantwoord.

Ik denk dat het evenwel weinig zin heeft om mijn definitie hier te geven, maar wat ik bedoel te zeggen is dat ik meer dan eens het gevoel heb dat de heren een muziekstuk uitsluitend gebruiken om hun technisch talent te etaleren. Dat bepaalde instrumentale passages uit deze stukken louter en alleen in het leven zijn geroepen om tegemoet te komen aan deze wens van het kwartet.
Daarbij dient het muziekstuk dus als vehikel en niet als het einddoel, als je begrijpt wat ik bedoel.

Heb je deels gelijk in. Deels is dat natuurlijk ook gewoon onderdeel van hun muziek. Dat is wat hun muziek maakt. Het al oude discussie punt dat dream theater geen gevoel heeft begrijp ik wel. Voor mij telt dat ook. Desalniettemin kan ik ook intens genieten van deze hoogstaande muziekanten. Die muziek bijna tot topsport hebben omgetoverd.

Ik heb het niet zozeer over het al dan niet ontbreken van emotie en gevoel in de muziek van Dream Theater, maar meer over dat sommige muziekstukken (onnodig) worden opgerekt teneinde het kwartet in staat te stellen om zijn technisch talent te laten horen...

Ik ben het evenwel met je eens dat dit verschijnsel bij Dream Theater een vast onderdeel van hun muziek uitmaakt.

Hartelijk dank voor de reactie Omayyad, en ik kan het eigenlijk niet met je oneens zijn. De eindconclusie die we eruit trekken is echter een geheel verschillende...

Wat mij betreft is er plaats voor alle muziek, ook voor muziek waarin virtuositeit een essentieel onderdeel is. Je mag dat niet mooi vinden natuurlijk, maar het heeft niets te maken met of het wél of geen echte composities zijn. Als ik naar DT-nummers luister, hoor ik vaak prachtige thema's, telkens terugkerend in subtiele variaties, zowel ritmisch als melodisch - verpakt in originele songstructuren, afwijkend van het standaard coupletje - refreintje - coupletje - refreintje - brug - (couplet) - refrein - slot.
Noem dat maar eens geen echte composities...

Ennuh...: ik hoor dus ook wel dat die solo's lang zijn, maar dat vind ik (meestal) helemaal niet erg... haha.

Fantastisch plaatje, stuk voor stuk nummers van een hoogliggend niveau.Sterke songstructuren, geweldige solo's en meer dan genoeg varriatie.

Deze plaat was voor mij een echte tegenvaller. Geruild voor August and everything after van de Counting crows: twee " twee muziekliefhebbers" ruilen must haves na een concert van Marillion. En van ruilen kwam inderdaad huilen . Hij vond mijn aanrader ook niks

Ik vind het allemaal een beetje teveel in elkaar gezet, en de songs boeien me op de een of andere manier totaal niet.

Mooie voorkant zeg

de muziek is nog mooier

Beste Dream Theater album wat mij betreft. Mooi concept, subliem uitgevoerd. Afwisselende, uitsluitend sterke songs, met als absoluut hoogtepunt het sluitstuk Finally Free. Kippevel!

Ik had dit album lang niet geluisterd, na gisterenavond voor het slapen gaan aandachtig te genoten hebben van dit album. Waar ik vooral van genoten heb, zijn de muzikale verwijzingen naar vorige nummers en naar metropolis part 1, en natuurlijk ook de vakkunde van de muzikanten en hoe ze samen een geheel vormen in prachtige afwisselende nummers. Soms kreeg ik er zelfs rilingen van... Als er toch 2 minpuntjes zijn zou ik zeggen: Tekstueel zit het toch soms niet goed en het einde van het album dat me wat te lang duurt. Maar dit weegt niet op tegen de perfectie van het muzikale concept en de prachtige nummers! Echt een kunstwerkje dat ik uit het oog was verloren. Hierbij terug 5 sterren.

Door dit album heb ik prog-rock en prog-metal leren waarderen. Ik heb een paar luisterbeurten nodig gehad maar daarna was het ook duidelijk. Dream Theater is geniaal, einde discussie!

Dream Theater zijn 4 geniale muzikanten die ervan houden op hun instrumenten te masturberen...

emotie? nope
originaliteit? nope
rukken op de gitaar? yup
ellenlang uitrekken van een solo tot je er bij neervalt? yup
zoveel mogelijk noten per seconde spelen, hoe moeilijker hoe beter? yup

En die zanger heeft een afschuwelijk stemgeluid...

vreemd, opeth vind ik geweldig... DT vind ik gezeik...

t Zal wel iets met die emotie te maken hebben...


toch... 1,5 puntjes voor de moeite

Precies hoe ik over Dream Theater (en nog wel wat andere (power)progmetal bands) denk ! Hoewel ik dit album nog wel redelijk aan te horen vind.

Een van de beste concept albums ooit geschreven. The Spirit Carries On weet me altijd te ontroeren, andere topnummers zijn Regression & Overture 1928, Fatal Tragedy, en the Dance of Eternity.

@khonnor: Dream Theater heeft zat emotie in hun muziek. Luister bijvoorbeeld naar: Another Day, Throug Her Eyes, Losing Time/Grand Finale, The Ministry of Lost Souls, Space Dye-Vest om maar enkele nummers te noemen.

Ik denk eerder dat Dream Theater gewoon niet jouw stijl is.

En over die ellenlange solo's, als je niet van shredding houdt dan kan ik dat begrijpen. Maar tegenover al die verschrikkelijk snelle solo's staan genoeg ingetogen, melodieuze en gevoelige solo's.

Het stemgeluid van James Labrie is prachtig. Je moet er alleen even aan wennen.

Ik ken niet alle nummers die je opsomt... Space Dye vest ken ik wel, en vind ik overgeproduceerde rommel. 't Is niet omdat het nen trage is dat er emotie in te bekennen valt.

En, ik hou wel van gitaarsolo's hoor. Opeth, ouwe Metallica, sommige Iron Maiden (om maar de bekendste te noemen) vind ik absoluutweg geweldig.... Bij DT klikt het dus niet.

DT zou ik normaal tot op een zekere hoogte goed moeten vinden. Ik vind technische metal a la Opeth goed, ik hou wel van het proggy materiaal van marillion, ik heb niks tegen flitsende keyboards, ik kan de Pink floyd tot Dark Side of The Moon best pruimen....

Maar, al die combinaties van invloeden... daar klikt het bij mij niet. En dat is nu net wat DT juist doet. Mijn afkeer van DT zal wel gedeeltelijk aan het stemgeluid liggen, en aan het streven naar uber perfection, en aan het gebrek aan emotionele impact van hun muziek....

Kijk, het probleem is dat sommige mensen veel te vlug een mening vormen over Dream Theater, en zich daarin vastklampen aan de reeds bekende uitspraken zoals bvb. veel te veel en veel te vlugge solo's, geen emotie enz...

Je kan naar mijn mening pas een goed beeld hebben van Dream Theater eenmaal je alles gehoord hebt dat deze band te bieden heeft. Je zegt dat je niet alle nummers kent die nicholas opsomt. Probleem 1.
Wat doe je? je gaat al deze nummers onder space-dye-vest plaatsen, terwijl elk nummer volledig anders is. En zeggen dat er geen emotie inzit vind ik al helemaal bizar. Die zit er wel degelijk, maar je wil die volgens mij bewust niet horen omdat je je mening van DT al volledig gevormd hebt. Luister maar eens naar de tekst, en zeker niet van enkel dat nummer.
Probleem 2.
Je zegt - originaliteit - nope
Hoe kun je nu serieus genomen worden door te zeggen dat er geen originaliteit is wanneer DT de enige band ter wereld is die hun muziek kan spelen??? Hun muziek is one of a kind, en in zijn virtuositeit onklopbaar. Het is een band die in 1 nummer genoeg materiaal kan steken waar een andere band een volledige plaat mee zou maken, en elk onderdeel is weer even ingenieus en vernuftig in elkaar gestoken.
Probleem 3.
Streven naar uber perfection.
Elke band probeert dit, maar binnen hun stijl. Bij DT klinkt het gewoon zo omdat de bandleden in staat zijn dit te bereiken, wat luisteraars misschien afschrikt. Mochten alle bands het kunnen van Dream Theater hebben zouden er wel veel meer strevers naar uber perfection rondlopen.

Stem van Labrie: akkoord, dat mensen hier over struikelen kan ik volledig begrijpen, hoewel ik er zelf geen last ( meer ) van heb.

Conclusie.

Vergeet eens alles wat je ooit over Dream Theater hebt gehoord, en luister eens met een vers oor naar hun muziek, en pin je zeker niet vast op één nummer. Elk nummers is weer volledig anders, en een nieuw muzikaal avontuur dat eenmaal je het kent steeds spannender en spannender wordt.

Wat wordt deze CD hoog gewaardeerd!
Ik vind het toch wel erg voorspelbare progrock met een zeer matige zanger.
Spelen kunnen die gasten inderdaad wel, maar het lijkt vooral een wedstrijd wie het snelste kan. Niet aan mij besteed.

http://en.wikipedia.org/wiki/Scenes_From_A_Memory

Hier gaat het album over.

Dit is een van de beste albums van Dream Theater. Het enige minpunt voor mij is het intro nummer 'Regression', dat vind ik geen sterk nummer. Maar alle andere nummers zijn geweldig zoals: Overture 1928 ( met een paar geweldige stukken erin waar ik kippenvel van krijg), Fatal Tragedy, Strange Deja Vu, Beyond This Life, One last time en Finally Free ( die laatste twee nummers zijn zo mooi om naar te luisteren).

Het valt mij ook op dat mensen zich ergeren aan het zanggeluid van James Labrie, die man kan zo gigantisch hoog komen en kan zo mooi zingen. Ik zou zeggen "luister eerst eens een paar Dream Theater album en oordeel dan pas, i.p.v. eerst naar de reacties te kijken van anderen en dan oordelen.

Dit album staat niet voor niets op NUMMER 98 van de honderd albums met de mooiste GITAAR RIFFS.

Vandaag nog maar eens dit album opgezet, om wederom tot de conclusie te komen dat dit net niet helemaal perfect is, omdat het perfect is. Derhalve net geen 5.

Er is me nog wel iets opgevallen bij die luisterbeurt. Dream Theater raakt nog al eens teveel geinspireerd door andere bands, iets wat ze op hun nieuwe album met het Evanescence-nummer Forsaken weer eens hebben bewezen.
Maar samenvoegen kunnen ze ook. Dat ze destijds Through Her Eyes maakten geinspireerd door Pink Floyds The Great Gig in the Sky, zullen ze zelf ook wel dondersgoed weten. Maar dat de eerste regels van het couplet een zeer grote overeenkomst hebben met die van het Bon Jovi-nummer Never Say Goodbye is waarschijnlijk wat minder bekend.
Het is waarschijnlijk ook alleen Dream Theater gegeven om Pink Floyd en Bon Jovi te verenigen in een nummer

Ik snap niet helemaal wat je bedoelt.

Nooit gedacht dat ik dit zo goed zou vinden! Wat een geweldig conceptalbum.

Echt zonde van het 11 nummer, The Spirit Carries On, wat muzikaal niet zo is, maar vooral tekstueel is dat nummer echt drie keer niks.
Nu is het een krappe 4,5*, anders had het een ruime 4,5* of zelfs een 5* kunnen zijn.

Echt prachtig om dit intensief te luisteren, je gaat helemaal op in het verhaal van Nicholas, je beleeft het helemaal mee, zijn zoektocht naar antwoorden.

Da's weer eens iets anders om te lezen, ik lees juist overal dat iedereen 'the spirit carries on' zo'n geweldig nummer vind en ook veel over mensen die het op hun begrafenis willen laten draaien..
Werd al bijna saai al die reacties en toen kwam jij ,

niet dat ik het met je eens ben, ik sluit me opzich wel aan bij de grote massa, want ik vind het zelf ook een schitterend nummer.. 't is denk ik maar net of je het serieus neemt of niet om het maar zo te noemen.. Anders klinkt het misschien cliché of 'goedkoop' o.i.d. maar ja, wat mij betreft is het juist een hoogtepunt op de cd.

Tja ik vind het echt zo'n standaard, cliché tekst, ik bedoel, zo'n tekst kan ik zelf ook nog wel verzinnen
Dat begin al:
Where do we come from, why are we here, and where do we go?
Zo, dat is origineel zeg! En als ze het dan nog goed uitwerken, dan zou het wel oké zijn, maar het blijft zo'n verschrikkelijk standaard tekst...
Voor de rest vind ik het een prachtig album hoor, daar niet van, maar dat nummer kan me niet bekoren.