Dream Theater - Metropolis Part 2: Scenes from a Memory (1999)

Ik heb van dit album eens de 'beste' 2 nummers beluisterd. Nou nou nou.. Waar de één treffend werd omschreven door een studiegenoot en mede-MuMe'er als 'metalband doet Marco Borsato' (The Spirit Carries on, met de aantekening dat Marco Borsato dat toch nog leuker doet) is het andere een nummer dat echt nergens heen lijkt te gaan en waar invloeden gewoon uit de lucht lijken geplukt te worden en maar ergens in het nummer gegooid worden. Gooi er ook nog een waardeloze zanger bij en er blijft helemaal niks over (Home). Jammer, want de instrumentatie lijkt op momenten nog wel ergens op.

Nou weet ik meteen waar mijn muzikale voorliefde voor Marco Borsato vandaan komt Altijd al willen weten. Ik ben behekst door dit album van DT. Mysterie opgelost. Thanx Joren999

Erg goed conceptalbum van Dream Theater. Het album zit voor het grootste gedeelte op een 4,5* beoordeling maar de laatste twee nummers vind ik echt helemaal niks. Ik snap dat het een rock/metalopera is die episch moet eindigen maar ik vind het de boel alleen maar verzieken. Home en The Dance Of Eternity zijn mijn favoriete gedeeltes in dit album.

Klopt. Alsof ze de plaat onnodig hebben willen rekken... jammer... voor de rest prima plaat...

Ik ben juist gek op Finally Free. Uitstekend slot waar alles nog even uit de kast komt.

Okay Casartelli, het is 7 jaar geleden, maar jouw smaak is wel veranderd zeg! (van 4* naar 2*)
Maar eerlijk gezegd zou mij hetzelfde kunnen gebeuren bij dit album...... , hoewel het bij 3* dan wel ophoudt. Ik zal het binnenkort weer eens beluisteren.

Hmmm... Kasperbert komt ook al terug van zijn eerdere euforiestemming. Althans, 3,5* voor het beste album ooit zal wel niet kloppen schat ik in.

Weer een bekeerde met nu 3,5*. Ik denk dat dit album behoorlijk aan het eroderen is.

Ik begon met 3,5*, maar ongeveer anderhalf jaar geleden is Dream Theater in het geheel goed tot me gekomen. Ik vind overigens Finally Free ook prima omdat dat nummer je echt het gevoel geeft naar een conceptalbum te luisteren, het verhaal komt daar ook tot een climax.

3*, eigenlijk. Tja, dat bericht is ondertussen vier jaar oud. Véél is veranderd sindsdien. Véél.

Het blijkt maar weer eens hoe relatief een waardeoordeel eigenlijk is.
Het album en de muziek blijven exact hetzelfde als al die jaren terug, alleen jij en je smaak veranderen. Ik zeg: afschaffen die sterretjes!

OK! Dat is pas prikkelend; schudden aan de grondvesten van deze site

Waarom afschaffen? Je kunt je score toch wijzigen. En als je daar de behoefte toe voelt dan kun je er toch een stukje bij schrijven waarom je tot die wijziging overgaat?

In mijn latere berichten kun je al wel enige waarderingserosie tussen de regels door lezen

Een jaar of tien geleden was Dream Theater zowat het beste wat muziek mij te bieden had. Maar vanaf Octavarium hebben de nieuwe albums me niet meer kunnen boeien (en op den duur heb ik het ook maar niet meer geprobeerd). De band bleef hangen in het genre dat ze zelf groot gemaakt hadden, met de aloude maniertjes en egotripperij die op den duur toch wat tegen gaan staan.

Toch is het niet mijn gewoonte om oude liefdes rigoureus af te serveren. En hoewel ze tegenwoordig minder dan 1x per jaar de kast uit komen, kan ik de urgentie van Images & Words en Awake, het vuurwerk van Six Degrees en de bruutheid van Train of Thought nog best waarderen. Deze plaat is eigenlijk als enige echt van het voetstuk gevallen, vooral de musicallerige tweede helft, brrr...

Dan zou ik zeker van Avantasia wegblijven... en wat is er urgent aan Images & Words of Awake? Nou speelt Dream Theater niet traag ofzo, maar ik neem aan dat je dat niet bedoelt?

Rustig maar, traditionele progmetal is op dit moment een van de laatste genres waar ik actief naar nieuwe namen op zoek ben.

Dat bedoel ik inderdaad niet. I&W en Awake zijn de albums uit de tijd dat progmetal als genre nog vorm begon te krijgen en dat hoor je. De muziek werd nog uitgevonden in plaats van dat er volgens een boekje gespeeld werd. Wellicht lijd ik nu aan hineininterpretatie, wellicht romantiseer ik de platen die ik vroeger zo ontzettend veel gedraaid heb, maar zo ervaar ik dat niettemin. De invloed van Kevin Moore (die na Awake vertrok) zal er ook zeker mee te maken hebben.

Die albums zijn dan ook belangrijk voor de doorontwikkeling van progmetal geweest. Scenes From A Memory was meer een soort revanche op het matig ontvangen Falling To Infinity.

Welnu, na 2 hernieuwde luisterbeurten kan ik stellen dat de 3,5* op zich passend is voor mijn oordeel, al is het naar boven afgerond.

Het is een zwaar thema, zwaar uitgewerkt en het luistert zwaar. De cd komt over alsof ook de band geforceerd haar muziek in elkaar heeft gezet. Alsof de ambitie te zwaar op de maag heeft gelegen. Ineens herinner ik me weer Bospop, waar het album integraal werd gespeeld en Labrie aan het einde het had over dat ze "the goddamned thing" nu helemaal hadden gespeeld. Alsof ook de band het maar vervelend vond. Het klonk toen niet zo trouwens. Ik was onder de indruk.

Er staan overigens wel weer hele mooie dingen op het album (zoals Home), maar lekker los klinkt het bijna nergens. Ik vind de muziek ook op plaatsen niet passen bij het thema. Wel vind ik Labrie op dit album erg passend zingen, een beetje ingehouden, niet overdreven qua intonatie en stem. Ook zoals zijn bijdrage bij Ayreon, die ik erg goed vond. Laat dat ook eens gezegd.

Het geeft weer aan dat een goed concept album maken verrekte moeilijk is. Met dit thema zou het kunnen, maar muziek en thema sluiten m.i. niet altijd goed aan. Omdat het al met al toch zeker een concept is en je het daardoor helemaal moet luisteren, en er vind ik weinig nummers op staan die op zichzelf genietbaar zijn, ligt de schijf nu weer rustig in zijn doosje te wachten tot een volgende luisterbeurt. Dat zal nog wel even kunnen duren.

Bij mij is ie zelfs van 4,5* naar 2* gegaan.

Was in een ver verleden zelf ook laaiend enthousiast over dit werk. Nu doet het vaak pijn aan de oren. Maar omdat ik de kwaadste nog niet ben en waardeer wat dit album voor mij betekend heeft wil ik nog mild zijn

Grappig, dit lijkt voor velen wel een krimpalbum te zijn. Ik vraag me af waar dat hem in zit.

Allereerst wil ik duidelijk maken dat ik niet neerkijk op mensen die dit wel nog enorm kunnen waarderen maar ik zal even proberen verduidelijken waarom dit voor mij een zogenaamd 'krimpalbum' is.

Als puber werd ik enorm geraakt door het verhaal en de grandeur qua vertelwijze (al is theatraal misschien een betere omschrijving).
Een moord op een mooie meid en dan in hypnose contact maken met deze dame en een liefdesverhaal (her)beleven. Ja, ik lustte er wel pap van.

Ik vond tijdens mijn eigen prille puberteit ook het leven donker, de meiden onbereikbaar en spookverhalen fascinerend. Dan weet je het wel hé
Volgens mij zou ik destijds maar al te graag onder hypnose zijn gebracht om dit alles te beleven.

Nu vind ik er echter weinig tot niets meer aan. Met de thematiek van een album als dit ben ik iedere voeling verloren. Muzikaal werkt het soms ook gewoon op m'n zenuwen. Tjah, op -bijna- een anderhalf decennium kan een mens al eens veranderen. Gelukkig maar trouwens, de overdreven emotionaliteit die ik destijds ervaarde was echt niet vol te houden

Ik denk dat maar weinig mensen dit album voor het verhaal luisteren.. Het etiket concept album is leuk maar dat betekend niet dat iedereen zich gelijk gaat verdiepen in de content.
Overigens ben ik de pubertijd nooit ontgroeit aangezien ik het leven nog steeds donker vind en de meiden onbereikbaar

Al heel lang geleden dat ik dit album heb geluisterd, heb er door deze discussie weer zin in gekregen. Ben benieuwd of mijn fanboyism van vroeger me doof maakte, ik kan me herinneren dat deze juist een van de betere was..

Ik vind dat je door de zang van James LaBrie bijna niet anders kan dan luisteren naar het verhaal. Kan ook aan de producing liggen, heb het idee dat de zang enorm op de voorgrond staat.



Weet je, je hebt waarschijnlijk gewoon gelijk. Ik durf stellig te wedden dat de gehele wereld permanent aan het puberen is

Toen ik dit erg mooi vond, was het verhaal daar voor mij ook een erg belangrijk aspect in. Ik vond het heel mooi hoe er in een album een dergelijk verhaal verteld werd, iets dat ook totaal nieuw voor me was. Vijf jaar later alweer kijk ik er totaal anders tegenaan. Aardig dat ze een verhaal proberen te vertellen en dit begeleiden door middel van muziek, maar die muziek spreekt mij tegenwoordig totaal niet aan. Vijf jaar geleden luisterde ik verder eigenlijk ook niet naar zulke muziek, wat me zo aantrok was toch heel erg dat verhaalaspect. Ik had het jaren niet beluisterd, en toen ik het weer beluisterde, ervoer ik het zó anders. Muziekontwikkeling is toch wel iets interessants, omdat je dingen ook ineens totaal niet goed meer kan vinden.

Voor mij was het leven toen trouwens ook donker, en de meisjes onbereikbaar. Nu heb ik een relatie van twee jaar, en sta ik heel positief in het leven. Het zou best een factor kunnen zijn, ik weet het niet.

Het is misschien emotioneel van mijn kant maar zo'n bericht stemt me gelukkig

Tja, ik geloof dat dit ook voor mij geldt. Maar niet elke factor is ook een causaal verband.

Volgens mij is Dream Theater gewoon een band waar veel (met name) jongeren wel een keer mee in aanraking komen en dan is de band op het eerste gezicht vrij indrukwekkend. Vervolgens gaan ze meer progmetal beluisteren, waarbij de band vrijwel heilig blijft. Of ze gaan andere metal, andere prog of volkomen andere muziek beluisteren en dan blijft Dream Theater toch wel vaak achter.

Hoewel voor mij inderdaad specifiek dit het krimpalbum is (en Octavarium nog een beetje), denk ik dat het krimpaspect voor veel mensen meer de band als geheel betreft. En in zijn soort is het natuurlijk wel een hoge boom en die vangen nu eenmaal veel wind.

Ik had een link met het persoonlijke vlak en zeker de liefde nooit gezocht bij dit album of Dream Theater in het algemeen. Bij mij gaat dit dan ook helemaal niet op, ik ben in Dream Theater geïnteresseerd geraakt door de muziek (progmetal) en dit was het album wat ik ging checken doordat het hoog aangeschreven stond.

Ik kan me hier inderdaad wel in vinden, Dream Theater is de band die me toch weer de muziek in getrokken heeft (was toen zo'n 13 á 14 jaar) , maar ondertussen heb ik zoveel andere bands (en genre's) leren kennen dat dit al lang niet meer bovenaan staat.


Ook dat klopt, hoewel ik sommige albums nog wel erg goed vind.

Ik zal dit binnenkort weer eens luisteren, kan ik even kijken als die derde plek in mijn top 10 nog wel rechtvaardig is.

En wat blijkt, zoveel jaar later is dit album inderdaad aan het krimpen.

Waar Dream Theater mij toendertijd (zo'n 8 jaar terug alweer) totaal wegblies met hun geluid, lukt ze dat vandaag de dag niet meer. En dit album is daar inderdaad een goed voorbeeld van.

Hoewel Home en (in mindere mate) the Dance of Eternity me nog steeds bijzonder vermaken, zijn het nummer als Through Her Eyes, The Spirit Carries On en de eerste 3, die me steeds gaan tegenstaan. Met name The Spirit Carries On werkt me nu echt op de zenuwen.
Ook het concept (wat hiervoor al door meerdere vermeld is) pakt me niet meer.

Waar ik dit voorheen als de topper van DT zag zie ik het nu steeds meer als een mindere, dit betekend dan ook dat die van 5* naar 3*, en dat ik mijn top 10 eens onderhanden moet gaan nemen.

Een tijdje terug is ook Black Clouds & Silver Linings onderhevig geweest aan een wijziging (hoewel in mindere mate). Ik ga de komende tijd de rest van hun albums ook weer de kast uittrekken om te zien als dit inderdaad aan het album ligt, of als het over de hele linie zo zit.
Zou toch jammer zijn aangezien ik ze in februari dan toch (eindelijke) live ga zien.
3*