Dream Theater - Metropolis Part 2: Scenes from a Memory (1999)

Vooral bij Pink Floyd vond ik dat vreselijk en de dame in kwestie vond dat ook van haarzelf. Net even te pathetisch.

Ik vind het vooral heel erg flauw van DT om dat schaamteloos te imiteren. Voor mij één van de voorbeelden dat op dit album de band behoorlijk aan eigenheid heeft ingeboet.

Schaamteloos zou ik het niet noemen. Het is eerder een bewust eerbetoon. Ik vind die aangeklede ballades erg mooi hier. Ook op die live-dvd pakt het mooi uit. Sommigen zouden het cheesy noemen, maar ik mag het wel.
Overigens speelde Dream Theater Dark Side Of The Moon ooit eens integraal. Is een officiële bootleg van.

15 jaar oud inmiddels en nog steeds even mooi als toen hij uitkwam. Ik heb bijzondere herinneringen (blije en zeker ook minder blije) aan dit album en daarom zal "Scenes" altijd een speciale plek in mijn hart houden.

Hoogtepunten zijn voor mij de afsluiters The Spirit Carries On en Finally Free, waar "Spirit" het wint door de machtige gitaarsolo (waar de haren op de armen nog steeds van omhoog gaan staan).

Ik hou wel van conceptalbums. Met 'Tommy' van The Who heb ik minder, en 'Scenes From A Memory' overtreft 'Tommy' dus wel in mijn ogen. Maar aan 'Operation: Mindcrime' en 'The Wall' kan deze toch zeker niet tippen. Alhoewel hij iets te lang duurt, en 'The Dance Of Eternity' zwaar irritant is, toch best een fijn metalen rockalbum.

'Home' vind ik zeker niet het beste nummer van het album, hoewel de statistieken iets anders doen verraden. Het nummer heeft veel meer voorkeursstemmen dan de rest, wat ik vreemd vind, want 'Beyond This Life' vind ik toch wel het beste nummer. Let op: dit is zeker geen album wat je na een eerste luisterbeurt kan beoordelen. Ik heb er dan ook maar op gestemd na een tweede grondige luisterbeurt.

Mijn eerste kennismaking met Dream Theater. Het talent druipt er aan alle kanten vanaf en ik vind vooral hun snelle nummers erg sterk.
Het 2e deel kakt deze plaat behoorijk in. De ballads zijn clichématig en de zang is wel heel erg jaren '80 rock, iets wat mij op de snelle nummers niet stoort.
Al met al een prima album.

Dan heb je geluk. Dit is één van de rugstigste albums van Dream Theater. Train of Thought of Six Degrees of Inner Turbulence zijn in dat geval mooie aanraders.

Kijk, daar kan ik wat mee.
Ga ik eens checken. Thanks horned_reaper

Ik blijf dit een geweldige plaat vinden. Heerlijk afwisselend, genoeg emotie en ruimte voor de technische kant. Genieten! Ik vind Labrie hier trouwens erg goed zingen. Niks mis mee.

Klopt, in de studio is het allemaal best genietbaar.

Nou tijdens de albumtour was hij ook behoorlijk genietbaar, veel rustige nummers, stoeletje erbij

Klopt ook. Het lagere, rustige werk gaat allemaal nog wel aardig. Maar zodra er power en hoogte bij komt kijken dan valt ie genadeloos door de mand. Althans, de 4 á 5 keren dat ik ze gezien heb wel.

Er zijn toch ook echt wel concerten geweest dat alles goed viel. Ook bij Labrie. Maar vaak is hij idd de zwakste schakel.

Gisteren struikelde ik bijna over een cassettebandje tijdens de grote najaarsschoonmaak. Even kijken wat het is. Hè? Een voorbespeelde? Die kocht ik toch nooit? Metropolis: part 2 zegt de titel. Verdorie, da's lang geleden, zeg. Waar is je Nak wanneer je hem nodig hebt, non de pikkel? Van schoonmaken kwam die middag weinig meer. Nak aangesloten en de tape erin. Spelen maar. Wat een geweldig album is dit toch. Muzikaal blijft dit zoveel jaar na dato nog fier overeind. Met uitzondering van de hier en daar wat pathetische teksten klopt dit album gewoon helemaal. Afwisselend vliegen de spierballencomposities en sfeervolle rustigere passages me om de oren en ik vind het even prachtig als vroeger. Ik kan met de beste wil van de wereld geen echte favoriete songs noemen. Ik zie dit conceptalbum dan ook meer als een lange compositie. Ik kan me vergissen en het kan ook aan de Nak liggen, maar ik hoor voor het eerst ook dat Myung meedoet. Het is dat hij op lp of cd gecrediteerd wordt maar hij viel me in de mix nauwelijks op. Raar.
Enfin, het was lekker zwelgen in nostalgie dat als een warm bad voelde. En dat van een lullig cassettebandje.
Een nadeel heeft deze exercitie echter wel. Er staat weer een cassettedeck in de woonkamer....

Leuk verhaal!

Bij scene six home krijg ik een enorme Rainbow Rising kant B vibe alsof Dio zelf ook nog even mag uithalen ( I' m coming home) op de groove van Stargazer. Beste song van de plaat, maar daar sta ik niet alleen in aan stats te zien.

Destijds ontdekt via een andere gebruiker op het platform 'Napster', alwaar ik 'The Spirit Carries On' aantrof. Ik was gelijk verslaafd en ben al snel het complete album gaan luisteren, wat een conceptalbum bleek; dus eigenlijk één grote vette track!

Home is voor mij een hoogtepunt met de snoeiharde gitaren en de oosterse invloeden. Voor de rest zit het instrumentaal gewoon geweldig in elkaar.

Ik ga voor de volle mep (ondanks de sporadische tingel tangel honky tonk toetsenpartijen). Net weer eens geluisterd, één van de hoogtepunten van het oevre van de heren.

Holy moly wat een verschil met de laatste albums.

Werkelijk een plaat die van alle klasse wordt voorzien door de mannen van Dream Theater. Ik moet zeggen dat ik de eerste keer de plaat opzetten met hoge verwachtingen en dat die toen niet helemaal waar werden gemaakt. Nou, ben ik hier op terug gekomen zeg. De grote fout die ik maakte was dat ik niet met de volledige aandacht luisterde en de muziek op de achtergrond draaide, wat me uiteindelijk goed duidelijk is geworden dat ik dat beter niet had kunnen doen.

Ik zag het album bij mijn online verkoper, waar ik al jaar in, jaar uit m'n albums koop, dat Metropolis Part 2 voor maar 6,99 in de verkoop werd aangeboden. Na niet lang twijfelen heb ik besloten om de CD te bestellen om hem toch nog een 2e kans te geven waarbij ik 1 uur en 19 minuten aandachtig en met het geluid op standje tien op de zuivere speakers eens echt goed naar het album te luisteren. Ik kwam er dan ook al vrij snel achter dat het een conceptalbum was over ''Nicholas'', wat bij mijn eerste luisterbeurt nog niet eens duidelijk voor me was geworden. Ik weet het... erg slecht, maar goed. Nogmaals, een fout die ik nooit meer 2x zal maken.

Nou, wat heb ik dat uur en die 19 minuten genoten van een spektakel van een plaat, en dat voor maar 6,99 als het puntje bij paaltje komt. Ik heb even ''GeniusLyrics'' geraadpleegd omdat het me af en toe nog wel eens een raadsel kan zijn wat de lyrics zijn van sommige bands. Uiteindelijk bleek dit ook helemaal niet nodig te zijn geweest, al is het fijn als je af en toe wat extra context krijgt bij een nummer.

''Fatal Tragedy'', ''Through Her Eyes'' en ''Home'' met zijn ontzettend scheurende gitaarriff na het erg strakke en goed verzorgde intro zijn voor mij de absolute toppers van het album, al vind ik alle nummers ongelooflijk goed van een ambitieus en strak spelend Dream Theater. De productie van het album klopt voor mij ook in elke zin van het woord. Ik kan me dan wel nog voorstellen dat iemand het verhaal misschien wat simplistisch vindt, ikzelf vind het ontzettend goed passen bij de sfeer van het album.

Het album gaat voor mij gewoon de volledige 5 sterren krijg, want het heeft me ontzettend geïntrigeerd op de een of andere manier. Hulde voor dit album van James LaBrie, Mike Portnoy, John Petrucci, John Myung en Jordan Rudess.

Ga op 11 januari naar Amsterdam om de hele plaat weer eens live te horen! Is een waanzinnig goed album. Maar net als bij BloodBrothers hierboven had ik ook even tijd nodig om het helemaal op zijn plaats te laten vallen. Ik hing meet aan Awake en Six Degrees. Maar wat een plaat is dit zeg, prachtig gitaarspel (noem het gerust virtuoos) gekoppeld aan prachtige synth/Keys om maar te zwijgen over het tandem Myung en Portnoy. Ook de zang van La Brie is hier overtuigend.
Laatste keer dat ik ze zag, Images and Words in 013 Tilburg, was ook fantastisch, hoop wel dat La Brie zijn beste stem bij zich heeft.
Ook verheug ik me op de nummers van het laatste album, ook niet te versmaden!

Wauw wat zijn Through her eyes en The spirit caries on prachtige nummers zeg!
Ben normaal niet zo van de symfonische of progressieve rock maar dit album is prachtig en het gitaarwerk is gewoon te goed!

Een van de weinige metal albums in mijn collectie, gekregen van een vriend. Misschien speelt nostalgie mee, maar ik ga nog steeds heerlijk op de verhaalvertelling en riffs van dit album. Immer hoogtepuntjes op dit album

Ik ga hier ook wel goed op.
Zonet in de auto gedraaid, je merkt dat het goed in elkaar steekt. Vooral de rustige nummers vind ik erg chill

Best nog ok album. Vrij gevarieerd en regelmatig voldoende stevig. Niet elk nummer is even interessant, maar de diversiteit maakt het beter te behappen.

Voor de fans van reaction videos, hier een tekstueel en muzikaal heel diepgaande: Metropolis Part 1 and Part 2 (Full Album) Reaction: Extended Play Lounge (Ep. 1) & 100K Sub-tacular! - YouTube

Mwee, het enige echt leuke reaction channel is natuurlijk die van de mannen van Lost in Vegas!

Yes! Lost in Vegas kwam ik ooit per ongeluk bij terecht doordat ik op het nummer Alice in hell van Annihilator zocht. Ben fan sindsdien. Prima hoe die gasten nummers ontleden en beoordelen.

Hun enthousiasme is inderdaad leuk om te zien. Check ook de video waarbij ze Pull Me Under beoordelen, met name als het 'groovende' stuk start na het intro gaan de heren stuk, erg grappig.

Leuke plaat van Dream Theater, heb deze vandaag voor het eerst in zijn geheel beluisterd, en vooral de variatie erin bevalt mij wel. Misschien nog een paar keer beluisteren om er een beter oordeel over te kunnen hebben. Moet wel zeggen dat Images And Words, en vooral hun EP Change Of Seasons mij nog beter bevallen dan deze. Maar deze bevalt mij wel weer beter dan Awake en Octavarium. Moet zeggen dat de normale zangstem van La Brie mij beter bevalt dan de harde krijserige zangstem waar ik maar weinig mee heb. De rest van de albums ken ik verder nog niet. Misschien ooit Train of Thought en Six Degries nog eens proberen, al denk ik dat de progressieve DT mij beter bavalt dat de harde metal DT.

1. Change Of Seasons 4*
2. Images And Words 3.5*
3. Scenes From a Memory 3.5*
4. Octavarium 3*
5 Awake 2*

Vandaag weer eens geprobeerd in de trein, maar op de een of andere manier raakt DT bij mij toch net niet de juiste snaar. Helaas, want ik waardeer het vakmanschap enorm en ik wil het graag goed vinden.
Prog is aan mij echt wel besteed, complexiteit zeker ook. Maar muziek moet me op de een of andere manier toch ook emotioneel raken. En dat is denk ik waar de schoen wringt. Ik ben sowieso geen grote fan van de zanger. En op de een of andere manier slepen de nummers van DT me niet mee, alsof de emotie volledig ondergeschikt is aan de techniek.