Tim Vanhamel - Welcome to the Blue House (2008)

Na het onaantastbare Vantage Point is deze eerste soloworp van Tipover Vanhamel voor mij toch wel dé plaat van het jaar. Waar Welcome To The Blue House aanvankelijk wat zoutloos leek, nestelden de songs zich luisterbeurt per luisterbeurt steeds dieper vast in mijn ziel. Net als elk goed album geeft deze zijn schoonheid slechts met mondjesmaat bloot, het ene nummer nog trager dan het andere. Millionaire is 'n sterke band, maar ik moet wel in de juiste bui zijn voor hun platen. Van Welcome To The Blue House daarentegen, kan ik op elk moment van de dag genieten. Het is melancholisch, zeker, maar toch wordt het nergens dreinerig en rockt het hier en daar nog behoorlijk! Ook Vanhamels ontwapenend eerlijke teksten kunnen me erg bekoren. Een deel van de charme zit uiteraard in het feit dat Tim vooral 'n coole rocker is, die zich nu ook eens van z'n kwetsbare kant laat zien en het leed van zich afzingt.
Blue House begint al meteen fantastisch met het prachtige Until I Find You, voor mij een van dé nummers van het jaar. Ik heb deze single al zó vaak gedraaid dat ik 'm nu best even links laat liggen, maar ik zou dit toch bijna onder de categorie Onverwoestbaar durven te classificeren. Until I Find You klinkt inderdaad misschien nogal traditioneel, als iets dat wel al 'ns eerder werd gedaan, maar wat is het zo verschrikkelijk mooi!
Ook Living The Way You Should en Red River zijn absoluut top, hoewel het lang geduurd heeft voor ik tot deze conclusie kwam. Deze groeipareltjes zijn bijzonder rijkgevulde nummers die er geen twijfel meer over laten bestaan: er staat gewoon geen mindere song op dit album.
Dan volgt Sometimes I Wanna Run, een favoriet van in den beginne. Vanaf de eerste noot knalt deze edelsteen uit de startblokken om je na meer dan zes minuten total loss achter te laten. Track 4 sleurt je mee in een intense, avontuurlijke trip waarbij de ijle zang je in een ietwat benevelde sfeer onderdompelt. De zang vind ik op dit album overigens absoluut top, hoewel Vanhamels onvaste stem live nog iets aandoenlijker klinkt.
Ook Tell Me, met opnieuw die dromerige stem, is een meesterlijke popsong die mij doet hopen dat het niet bij die ene solo-inspanning blijft.
It's Not The Drug leunt wat dichter aan bij Millionaire, en de stofzuigersound mag er wezen. Sterk lied!
Which Of Us dan, dat van 'n angstaanjagend hoog niveau is, is misschien wel het absolute orgelpunt. Als de ex-evil superstar na die fabelachtige intro "I'm sure 'bout nothing else but loneliness" reciteert, ben je toch even van je melk. Tekstueel snijdt Which Of Us me werkelijk de adem af.
Het smekende, oppermelancholische Take Me Home weet dat er net een storm is gepasseerd, maar blijft moei-te-loos overeind.
Ook het bezwerende Saviour is droefgeestig, maar klinkt tegelijkertijd erg melodisch. De erg confronterende tekst komt nergens melig over, wat toch wel 'n huzarenstukje is.
Like A Fire, mét prachtige zang, is iets lichtvoetiger, en één van mijn zoveelste favorieten. De popparels volgen elkaar hier in sneltempo op.
Wat kan ik dan nog vertellen over A Return To Love en Garden Of Weeds? Ook hier word ik heel diep geraakt door twee wederom bloedmooie nummers, nog gevolgd door de woeste tirade die de ghost track is. Wat kan de liefde je volledig kapot maken...
Met dit bijzonder persoonlijke album bewijst Tim Vanhamel dat hartzeer, hoe cru dit ook klinkt, misschien wel de beste inspiratie is voor kunst. Net als The Ideal Crash van dEUS is Welcome To The Blue House een liefdesplaat geworden waarin vooral de pijn wordt bezongen. Een top tien-plaats dringt zich op.