Tim Vanhamel - Welcome to the Blue House (2008)

Vorige week gezien als voorprogramma van Smashing Pumpkins. Tim Vanhamel heeft één probleem: hij kan niet zingen. Laat dat nu essentieel zijn als zanger... Ik kan veel verdragen qua zang (Neutral Milk Hotel, Pumpkins, Radiohead, Neil young... toch ook niet niks), maar dit ging erover. Op plaat zal het wellicht beter zijn, maar de live-uitvoeringen deden mij niet in het minst verlangen naar deze plaat.

Hou het maar bij Millionaire, daar vallen zijn povere zangkwaliteiten niet op...

Bij mij was het probleem niet de zang, maar wel mijn torenhoge verwachtingen. Na een eerste luisterbeurt werden die helemaal niet ingelost. Ik heb het album dan ook eerst een tijdje aan de kant moeten leggen vooraleer ik Welcome To The Blue House kon zien voor wat het is: een fijn plaatje, niet meer maar wat mij betreft zeker ook niet minder.

Na een behoorlijk aantal luisterbeurten blijf ik wel van mening dat een aantal nummers op Vanhamels eerste solo-uitstap maar niet tot ontbolstering willen komen. Slecht wordt het natuurlijk nooit. Tel daar nog eens de sterke hoogtepunten bij, en ik moet besluiten dat mijn initiële ontgoocheling plaats heeft moeten ruimen voor enthousiasme.

Goeie tip zet ze weer een tijdje aan de kant , en beluister ze dan
weer een paar keer.
Ze zal je nog beter bevallen.
Bij mij heeft het ook eventjes geduurd.
Vond het eerste maal ook maar saaie boel, maar dit album heeft zijn tijd nodig.
En dan komen de pareltjes langzaam boven

na enige tijd:

terug halfje bij, op vier nu dus.

heb 'm ff niet geluisterd en vind dit nu helemaal een zeikerige slome dichtgesmeerde fluisterende kutplaat!!!! Zogenaamd 60's psychedelisch, ja wright. Nummer 6 bijvoorbeeld is echt niet doorheen te komen. je kan beter de nieuwe Royal Wood-a good enough day- kopen/downloaden die wordt pas echt beter na meerdere malen draaien. Tim heeft gewoon geen bijzondere stem voor dit soort muziek. Blijf wel grote fan van Millionair

Wie zegt dat dit 60's psychedelisch is? En dan nog, als het niet zo is: so what? Is psychedelische muziek dan de enige goeie muziek?
Zeer jammer dat je de plaat zo rap afschrijft, terwijl dit toch duidelijk hoge kwaliteit is. Plaat moet gewoon wat groeien.
En met nummer 6 is helemaal niks mis.. Leunt zelfs het dichtst aan bij millionaire.. dus snap niet echt waarom je't niks vind als je fan bent.

Topplaatje.

@ Zigstar Was juist aan hetzelfde aan het denken.
Heb ook nergens eerder iets gehoord dat dit iets met 60's psychedelisch rock te maken zou hebben.
Het enigste waar ik 'muziekobsessie' een beetje gelijk kan geven
is dat de stem van "Tim Vanhamel" niet echt optimaal is.
Had dat gevoel ook in begin toen ik de cd voor eerst beluisterde.
Maar na een tijdje vond ik dat die stem juist meerwaarde aan de liedjes geeft.
Live spijtig genoeg valt die stem wel terug wat tegen

Maar deze cd vind ik toch ook een pareltje

Kheb hem gezien in Trix. Echt een topconcert.De man was zo zot als anders, maar hij voegde er wel een geweldige sound aan toe. Zowel Live als in de studio geweldige plaat.Enkel spijtig dat hij toen 'living the way you should heeft geschrapt van de playlist. Dat is namelijk toch één van m'n favorieten. 'T is inderdaad-zoals eerder vermeld- wel een groeiplaat.

De persoon Tim Van Hamel ben ik niet meteen fan van, maar hier levert hij iets zeer sterks af. Qua sound doet het me zelfs denken aan My Bloody Valentine/The Jesus and Mary Chain of de wat stoerdere sound van The Ravonettes of BRMC.
Dit getuigt van grote kunde. De man wil ooit nog eens een danceplaat maken, als die even goed is zal ik ook die niet in de schappen laten liggen.

Persoonlijk ben ik niet echt wild van "until i find you" maar vind de cd wel een sterke prestatie. De Cd heeft voor mij zelfs echte hoogtepunten zoals bijvoorbeeld "sometimes I wanna run". Maar ik sluit mij aan bij Zigstar: de cd staat vol met goede nummers.

Ik ben inmiddels al wat beschaamd om mijn lauwe reactie, die ik plaatste vlak nadat ik het album voor het eerst hoorde. Welcome To The Blue House bleek voor mij namelijk een groeier van het zuiverste water. Het album zakt nergens in en nummers als (het bloedmooie!) Until I Find You, Which Of Us en Garden Of Weeds vind ik erg bijzonder. Ik ga er dan ook nog een halfje bovenop doen.

'Until I Find You', 'It's Not the Drug', 'Which of Us' zijn fantastische nummers, de rest haalt juist niet dat niveau voor mij maar zijn kwalitatief wel meer dan goed, ik voel deze plaat een beetje aan als het verre achternichtje van Loveless

de stem en productie doet me wat denken aan mew

geweldig in trix,geweldige plaat

Na het onaantastbare Vantage Point is deze eerste soloworp van Tipover Vanhamel voor mij toch wel dé plaat van het jaar. Waar Welcome To The Blue House aanvankelijk wat zoutloos leek, nestelden de songs zich luisterbeurt per luisterbeurt steeds dieper vast in mijn ziel. Net als elk goed album geeft deze zijn schoonheid slechts met mondjesmaat bloot, het ene nummer nog trager dan het andere. Millionaire is 'n sterke band, maar ik moet wel in de juiste bui zijn voor hun platen. Van Welcome To The Blue House daarentegen, kan ik op elk moment van de dag genieten. Het is melancholisch, zeker, maar toch wordt het nergens dreinerig en rockt het hier en daar nog behoorlijk! Ook Vanhamels ontwapenend eerlijke teksten kunnen me erg bekoren. Een deel van de charme zit uiteraard in het feit dat Tim vooral 'n coole rocker is, die zich nu ook eens van z'n kwetsbare kant laat zien en het leed van zich afzingt.
Blue House begint al meteen fantastisch met het prachtige Until I Find You, voor mij een van dé nummers van het jaar. Ik heb deze single al zó vaak gedraaid dat ik 'm nu best even links laat liggen, maar ik zou dit toch bijna onder de categorie Onverwoestbaar durven te classificeren. Until I Find You klinkt inderdaad misschien nogal traditioneel, als iets dat wel al 'ns eerder werd gedaan, maar wat is het zo verschrikkelijk mooi!
Ook Living The Way You Should en Red River zijn absoluut top, hoewel het lang geduurd heeft voor ik tot deze conclusie kwam. Deze groeipareltjes zijn bijzonder rijkgevulde nummers die er geen twijfel meer over laten bestaan: er staat gewoon geen mindere song op dit album.
Dan volgt Sometimes I Wanna Run, een favoriet van in den beginne. Vanaf de eerste noot knalt deze edelsteen uit de startblokken om je na meer dan zes minuten total loss achter te laten. Track 4 sleurt je mee in een intense, avontuurlijke trip waarbij de ijle zang je in een ietwat benevelde sfeer onderdompelt. De zang vind ik op dit album overigens absoluut top, hoewel Vanhamels onvaste stem live nog iets aandoenlijker klinkt.
Ook Tell Me, met opnieuw die dromerige stem, is een meesterlijke popsong die mij doet hopen dat het niet bij die ene solo-inspanning blijft.
It's Not The Drug leunt wat dichter aan bij Millionaire, en de stofzuigersound mag er wezen. Sterk lied!
Which Of Us dan, dat van 'n angstaanjagend hoog niveau is, is misschien wel het absolute orgelpunt. Als de ex-evil superstar na die fabelachtige intro "I'm sure 'bout nothing else but loneliness" reciteert, ben je toch even van je melk. Tekstueel snijdt Which Of Us me werkelijk de adem af.
Het smekende, oppermelancholische Take Me Home weet dat er net een storm is gepasseerd, maar blijft moei-te-loos overeind.
Ook het bezwerende Saviour is droefgeestig, maar klinkt tegelijkertijd erg melodisch. De erg confronterende tekst komt nergens melig over, wat toch wel 'n huzarenstukje is.
Like A Fire, mét prachtige zang, is iets lichtvoetiger, en één van mijn zoveelste favorieten. De popparels volgen elkaar hier in sneltempo op.
Wat kan ik dan nog vertellen over A Return To Love en Garden Of Weeds? Ook hier word ik heel diep geraakt door twee wederom bloedmooie nummers, nog gevolgd door de woeste tirade die de ghost track is. Wat kan de liefde je volledig kapot maken...
Met dit bijzonder persoonlijke album bewijst Tim Vanhamel dat hartzeer, hoe cru dit ook klinkt, misschien wel de beste inspiratie is voor kunst. Net als The Ideal Crash van dEUS is Welcome To The Blue House een liefdesplaat geworden waarin vooral de pijn wordt bezongen. Een top tien-plaats dringt zich op.

de eerste luisterbeurten vielen zwaar tegen, maar nu vind ik het echt een superplaat. en wat zijn stem betreft, soms kan ik er mij mateloos aan ergeren maar op bepaalde momenten denk ik dat dat gewoon de sterkte van plaat is, dat hij zijn mindere kanten ook laat zien

die clip van like a fire is zo ongelooflijk mooi en grappig. Een Wild At Heart sfeertje met op het einde een ongelooflijk grappige plotwending. Prachtnummer ook.
Zelden zo in een deuk gelegen

ja,
helemaal mee eens
ik vind dit een heel goed album
alleen jammer van zijn stem
in het begin valt het nog mee
maar hij begint godverdomme(sorry) serieus veel tegen te steken tegen het einde van het album

Sowieso dé plaat van 2008, en daarbovenop ook een van de beste platen ooit gemaakt. Nummers zo simpel als 'Until I Find You' en 'Saviour' weet hij via een twist naar het einde van de song toe toch spannend te houden, en daartegenover staan dan het door The Smiths beïnvloede 'Like A Fire' (is dat Johnny Marr op de gitaar?) waarin Tim 2 prachtige riffs in 1 nummer weet te proppen, het zenuwachtige 'Sometimes I Wanna Run', het ronduit magistrale 'Tell Me' en het nummer met de beste outro éver: 'It's Not The Drug'. En hij krijgt er een top 10 notering van mij bovenop. Dit is gewoon té goed.

Een plaat vol met mooie nummers die steeds wel iets speciaals in zich hebben. Best gevarieerd ook. Hoewel ik best kan begrijpen dat de stem wat zagerig kan overkomen en hij hiervoor best kan oppassen bij het brengen van iets rustigere/tragere nummers vind ik het eigenlijk helemaal niet ergeren en soms zelfs iets charmants hebben. De muziek maakt bovendien alles al goed. Vaak grouw klinkende gitaren maar steeds melodisch en nooit lawaai. Het gebruik van de violen (erg mooi om deze plaat mee te openen trouwens) doet de plaat ook zeker geen kwaad. Naast de liedjes bekend van de radio "Until I Find You" en "Like A Fire" vind ik er de nummers "Sometimes I Wanna Run", "It's Not The Drug" en "Which Of Us" bovenuit steken. Vakwerk!

Sometimes I Wanna Run

Millionaire is lekker, heel lekker zelfs. Maar dit kan mij niet bekoren. Het zijn gewoon flauwe nummers, ik heb het allemaal wel al eens ergens gehoord en ik vind het ongïnspireerd.
Ik heb gehoord dat hij op deze plaat niet meer wilde roepen, jammer denk ik dan, want dit gekweel kan mij echt niet boeien.

na nog zowat 100 luisterbeurten, waarom is het maximum op deze site 5*?

Live op pukkelpop gehoord. Waar ik hem op cd saai vond is nu de euro gevallen! Zeer goed optreden, live rockt het ook meer. Vanhamel blijft 1 van de meest getalenteerde Belgische rockartiesten.

En nu nog es naar de cd luisteren, het zal allemaal heel anders klinken nu. Nog steeds beste plaat van 2008 totnogtoe..

de plaat ligt nog eens op (ik blijf proberen)
en vanwaar al deze positieve commentaren toch?
ik versta het niet goed vrees ik
die teksten, jeetje, hoe puberaal en melig en slap
en die arrangementen: wat strijkers, alles mooi glad....
al denk ik af en toe 'hmmm, toch nog lekker dit', maar dan komt er weer een slap refreintje en is het voor mij verbrod

als het dan over een beste plaat van 2008 moet gaan die ook over liefdesverdriet handelt dan ga ik toch voor Bon Iver, maar dit geheel terzijde natuurlijk

Ik vind hem live echt niet de moeite. Bij Millionaire viel het niet op dat hij niet goed kan zingen, want daar schreeuwde hij praktisch altijd, maar echt zingen kan hij dus niet. Toch wel jammer want Tim Vanhamel hoort toch bij de hedendaagse Belgische top.

Heeft me niet kunnen bekoren dit. Vind zijn nummers niet sterk en zijn zang ook niet.

Dit album moet je inderdaad tijd geven om tot je te laten komen. In het begin had ik ook het gevoel dat die stem soms te loom, soms te hoog was.
Maar na een aantal luisterbeurten ben ik daadwerkelijk van mening veranderd, nu vind ik het zelfs een meerwaarden. De gevoeligheid in de stem is gewoon een meerwaarde aan deze hele plaat.

Deze plaat doet mij ook vaak denken aan PJ Harvey en Queens of The Stone Age qua sfeer dan en soms ook qua zingen.

Hmmm, hier moog je wel een woordje uitleg bij geven.
Want de namen die jij opnoemt zijn meer platen dat energiek rocken,
terwijl bij Tim Vanhamel toch iets de emotionelere kant uitgaat