Een levende legende? Dat is het beeld wat ze van Clapton hebben gemaakt. Clapton is een redelijk songsmid en een verdienstelijk zanger, maar als gitarist is hij zwaar overschat. Moore overtreft hem qua techniek, timing en gevoel. En dat is niet erg. Clapton heeft zijn eigen bijdrage geleverd aan de muziek. En - om met de woorden van Ritchie Blackmore te spreken: hij heeft de Fender Stratocaster op de kaart gezet. Anderen (Moore, Blackmore, Beck) hebben echter geexcellereerd.

Afgelopen zondag was het Kayakavond bij Perron 55 in Venlo. Een fantastisch optreden voor een volle bak. Aangrijpend was de Pim Koopman tribute. Bij het door Cindy Oudshoorn gezongen Well Done'' moest ik dan ook even slikken. Wat een stem ook - en wat een vrouw . Dat leverde regelmatig een hartverscheurend duet op met Edward Reekers. Indruk maakte ook gitarist Joost Vergoossen. Iedereen kent wel het virtuoze piano-intermezzo uit ‘Chance for a lifetime’. Moeiteloos speelde hij iedere noot parallel. Verder de met een mooie stem gezegende Rob Vunderink, die functioneel maar vakkundig solowerk afleverde op zijn Gibson SG. Ook vakwerk leverde topdrummer Hans Eijkenaar en bassist Jan van Olffen.
En ‘last but not least’ natuurlijk onze ‘musician’s musician’ Ton Scherpenzeel. Voorafgaand aan de show had ik (na meer dan 35 jaar eindelijk) een gesprek met hem. Voor de belangstellenden: het interview (ca. 13 minuten) staat op onze website http://www.redroosterradio.nl/ (met een paar foto’s). Verder staat er ook een link met daaronder een door Edward Reekers (gratis ) gezongen aankondiging voor ons programma. Kon me geen fijnere reclamespot voorstellen; een mooie herinnering aan een gedenkwaardige avond.

Niet alleen om bij te klussen, maar vooral ook om op te hardlopen. De mix van endorfine (de inspanning) en dopamine (de spacerock) zorgen voor een cocktail waar je makkelijk een marathon op rent. In hogere sferen wel te verstaan.
Over dit album: de hoogtepunten zijn Disolution, Ayurvedic en Kick Muck, die een blauwdruk vormen voor al het moois dat nog volgt, met toenemende gelaagdheid, sequensen, virtuoze gitaren, stuwende bassen, atmosferische keyboardtapijten en … dopamine. 9 oktober 2020 verschijnt het nieuwe album Space For The Earth. Ik sta aan de start.

De 49-jarige Popa Chubby is opgegroeid en gehard in de Bronx en inmiddels zowel letterlijk als figuurlijk een boegbeeld van de bluesrockscene in The Big Apple (New York). Zijn carrière nam een vaart na de bescheiden zomerhit “Sweet Goddess of Love and beer”, begin jaren negentig. Sindsdien heeft de imposante gitarist een even indrukwekkend aantal albums uitgebracht, met gitaarwerk dat sterk is beïnvloed door Jimi Hendrix. Popa Chubby heeft in mijn beleving de mooiste versie op plaat gezet van Hendrix’ Little Wing (Electric Chubbyland - 2006).
Op dit album “The fight goes on”, waart opnieuw de geest van de jaren zeventig. Nummers als Ace of Spades (Motörhead) en “NYC 1977 Til…” staan hiervoor model. Bij laatstgenoemde track wordt heel subtiel het dameskoortje van Lou Reeds “Walk on the wild side” geparafraseerd.
In totaal staan er twaalf bluesrocksongs op het album (met de nadruk op rock), zonder uitzondering voorzien van een aanstekelijke gitaarrif. De thema’s werden trouwens eerst op het publiek getest, voordat de gitarist ze goed genoeg vond voor het album. Hij is dan ook erg kritisch naar zijn eigen solo’s. Het resultaat is er echter naar: virtuoos, met de juiste noten op de juiste plaats en op het juiste moment gespeeld. Luister maar eens naar het instrumentale “Sleephorse Serenace”, “It’s over” en vooral “Locked in a memory”, een prijsnummer. Niet alleen wat betreft vorm, maar vooral door inhoud. Voor de verandering bespeelt hij hier een Les Paul in plaats van zijn gehavende Fender Stratocaster uit 1966.
Op het album bevindt zich ook zijn lijflied “Rock & roll is my religion”. Regelmatig komt hij naar Nederland om zijn evangelie te bezingen. “The fight goes on”. Een uitstekend album.

Ik bedoel dat de thema's in dit nummer m.i. de inspiratie ontberen die in soortgelijke nummers op de voorgaande albums wel aanwezig was. Maar Rush wilde een andere weg in slaan, meer aardser, met kortere nummers en minder instrumentale stukken. En dat is prima, maar mij waren ze (even) kwijt.

Jammer dat deel 1 nog niet op MuMe staat; destijds een revelatie. Deze opvolger haalt - op de gitaarexcersitie van Mike Batio na - bij lange na niet het niveau van zijn voorganger.