Marathon - Fading Image (2025)

Het lang verwachte debuut van deze Amsterdamse post punkers. Ben benieuwd.
Wordt vandaag bezorgd.

Goeie plaat. Marathon heeft echt een eigen geluid ontwikkeld met vleugje andere bands zoals bv Replacements die ik hierin terug hoor.
Constante kwaliteit.

Hoewel het mooi klassiek en genrevast is mis ik juist een beetje het onderscheidende geluid, misschien valt dat later wel. Ik heb een kans om ze in de Simplon te zien over een kleine week, lijkt me de moeite wel waard.

Inderdaad een sterke debuut LP! Afgewisseld met snelle krachtige postpunk en rustige songs. Het uitwaaierende gitaarwerk is heerlijk. Ik hoor ook een echo van Killing Joke terug en dat is helemaal goed.

Ik begin met ****. Na een derde luisterbeurt inmiddels met een halfje verhoogd.

Alicia. Chameleon Day, Juul1998B, deric raven.

Ja, goede band, ik heb over hun EP geschreven

Gaat op de luisterlijst. Dank jeanmaurice voor de tag! En van mijn kant nog eentje voor Premonition.

Album staat op de 'te beluisteren lijst'!

Album gisteren binnengekregen. Het blijft een sterk album maar ik hou het bij ****. Ik vind het jammer dat sommige liedjes, waaronder het laatste nummer een fade-out hebben. Had er dan nog een of twee minuten bijgedaan, het album is al wat kort van duur en dat is ook een reden dat ik het bij vier sterren laat. Al met al toch zeker een prima debuut LP.

Normaal zou een album beter moeten worden naarmate je het vaker luistert. Mijn eerste indruk was positief, maar ik merk nu na een aantal luisterbeurten dat het voor mij juist minder wordt. Het is me wat te rocky en te veel shoegaze denk ik en ook wel te mainstream, ik mis juist dat eigen geluid; nu is dat voor nieuwe bands ook lastig anno 2025. Daarnaast is de zang niet erg sterk, hoewel dat geen obstakel hoeft te zijn. Ruime voldoende, dat wel.

Het is voor mij idd af en toe te gespierde rock. Het shoegazegehalte vind ik juist wel een meerwaarde. De zanger is het grootste struikelblok.
De fraaie gitaren zorgen voor een desondanks mooie 3,5*

Het lijkt er voor mij sterk op dat de zanger bij bepaalde tracks een kunstje opvoert, alsof het een musical is, in plaats van een (best wel) beladen album met de nodige diepte in de lyrics. Hebben anderen deze ervaring ook?

Qua muziek is het echt wel in orde, maar ik mis dus de nodige beleving/ bezieling. Ik zou zeggen: ga over dingen zingen die je wél raken. Een producer/ opneemmens kan natuurlijk ook veel verpesten ("Probeer het eens zó te zingen" of "Let eens op je dictie in die zin", waardoor het eigene/ unieke wordt afgebroken).

'Shadow raised a star' is in ieder geval een pareltje, heel goed gelukt! 'Away from Home' is een mooie afsluiter, alleen jammer van die fade-out. Het tweede gedeelte van de plaat is sowieso iets beter dan de eerste helft.

Ik heb deze band een keer live gezien en dat was een leuke ervaring. Op het podium ging alles wel open. Wellicht zijn en blijven ze live beter dan op plaat.

Ik ben ondanks mijn kritiek wel erg benieuwd naar een volgend album. Ik hoop dat dan wel alles op z'n plek valt, want er zit zeker potentie in. Vooral doorgaan dus!

Ik herken het, dat heb ik ook bij deze plaat.

Goeie sound, zang vind ik ook wel ok, lekker ongepolijst
Alleen blijven de songs nog niet erg bij mij hangen maar wie weet komt dat nog
Vooralsnog drie sterren

Ik sluit aan bij de commentaren hierboven. Prima muziek, maar wel wat dertiendozijnerig.

Heerlijk album!
Echt een plaat (ik heb de plaat gekocht) om helemaal in weg te zinken. Na 1x afspelen al helemaal verkocht.
Volume hoog gezet, wat een sound en wat een debuut!
Het gitaarwerk is zo gevarieerd, doordacht, rauw en tegelijk messcherp!
De zang is wat punky en kan wat melodieuzer, maar ligt er toch ook wel weer lekker in.
Ik krijg bij deze plaat dezelfde vibes als bij 'Midas' van Wunderhorse en de eerste van Fontaines D.C.
Allemaal niet te vergelijken, maar wèl het gevoel na 1x luisteren van: WTF???
Erg benieuwd hoe ze live klinken!
5 sterren van mij.

De zang blijft een minpuntje, maar toch een groeialbum. Soms moet je misschien trouw blijven aan je eerste indruk en die was positief. Het gitaarwerk is subliem!

Staat nog steeds op de lijst. Hopelijk ergens dit weekend. Zal me schrap zetten voor de zang….

Marathon is er niet op uit om in een keer een knock-out uit te delen. Alles is doordacht en tot in de puntjes uitgewerkt. Na de volop geprezen gelijknamige Marathon EP verschijnt dan eindelijk na een wachttijd van twee jaar het volwaardige Fading Image. Vanuit de veiligheid van die onzichtbare schaduwen legt bassiste Nina Lijzenga een loeizware basis voor het van zich afschreeuwende Out of Depth neer.

Probeer die doom oerdreun maar te overtreffen. Het Amsterdamse gevaarte grijpt naar de karkassen van de postpunk terug. Kaal, primitief, met punk als basis en de verbetenheid van een grimmige Kay Koopmans die de zorgvuldig gekozen woorden op ons loslaat. De donkere kant van het bestaan kan je slechts dansend overleven, iets wat ze later nogmaals in het sober uitgespeelde herfstig troebele Shadow Raised a Star benadrukken. In deze onzekere vervallen staat van de wereld is er behoefte aan een band als Marathon.

Ze onderstrepen dit statement door er de nodige indierock donderwolken aan toe te voegen. Het accentueert de hardheid en de hopeloze wanhoop. Bijzonder hoe Kay Koopmans het verbaal klaarspeelt om deze hardheid niet in boosheid te uiten. Marathon ventileert die waanzin in het traag opbouwende Idiocy. Een sensuele roes met een veelvoud aan horrorscenario uitspattingen. Hier bewijst de krachtvaardige uptempo drummende Lennart van Hulst zijn meerwaarde, om vervolgens weer gepast afstand te nemen. Marathon speelt op scherp, maar gaat niet over die grens heen.

Het lichtere, melodieuze Gold is het bewuste stapje terug, net wat optimistischer en dromeriger. Het is niet de opzet om de luisteraars direct de gordijnen in te jagen. Laat verdriet de trots niet domineren, al duiken ze vervolgens met For the Better weer die gevaarlijke zwarte dieptes in. Dat een gitaar emoties kan nabootsen wordt duidelijk als Kay Koopmans dit instrument in Shot Away letterlijk laat huilen.

Vanuit de hartslag van de band pakken ze in het instrumentale doordenderende Fall de rust. Die rust is van pure noodzaak om vervolgens genadeloos met Shadow Raised a Star een doorstart te maken. Slepend, doortastend en met een puurheid, waar zoveel behoefte aan is. Het onheilspellende slotakkoord tast volledig in het duister.

Die totale overgave bereikt zijn hoogtepunt in het afsluitende Away from Home. De heimwee van voortvluchtigen, en het verlangen naar de stabiliteit uit een ver verleden. Een anti-oorlogssong, waar Marathon geen partij kiest, maar slechts de onzinnigheid daarvan uitspreekt. Marathon heeft genoeg podiumuren gedraaid om zich nu goed op de kaart te plaatsen. Fading Image voldoet aan de op de Marathon EP uitgezette startlijnen en is een voortreffelijke debuutplaat.

Marathon - Fading Image | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com