Steven Wilson - The Overview (2025)

Ik heb vandaag een paar keer Orchestral Objects via YT beluisterd en ik vind dat het orkest echt iets moois toevoegt. Niet overal even veel, maar op sommige momenten zijn de strijkers echt wel de slagroom op de taart. En de kers ook!

Ik hoop dan ook dat de box opnieuw wordt uitgebracht. Ik heb even op Discogs gekeken. De prijzen die momenteel voor de Limited edition worden gevraagd, zijn drie keer of meer de originele prijs. En nota bene 'sealed'. Ook dat nog. Ga ik niet doen. Dit zijn geen liefhebbers, maar gemene opkopers die flink verdienen over de rug van een artiest. Dit zou ik als artiest nou niet bepaald leuk vinden. Ik wacht wel. Voorlopig ben ik ook blij met mijn gewone blu-ray.

Ik kom er net trouwens achter dat er ook een 'disconnected' versie was. Geen idee wat die inhoud maar goed.

Moet eerlijk bekennen, dat het album langzaam een beetje begint te groeien bij mij. Misschien ook omdat mijn verwachtingen laag zijn, maar ik begin het nu wat meer te waarderen. Het doet me af en toe wat denken aan Grace for Drowning, maar dan een stukje zweveriger en moderner.

Ik heb ook (nog) geen idee. Ik ben nog bezig de tracks vermeld onder twee lange nummers te ontwarren. Soms zijn tracks lastig te onderscheiden, vooral als artiesten versies die ook nog eens sterk op elkaar lijken, op verschillende dragers uitbrengen. Bij Steven Wilson zie ik op dit moment door de bomen het bos niet meer.

Na een aantal mindere platen vind ik The Overview Wilsons beste sinds het vrijwel legendarische Hand. Cannot. Erase. Vooral 'Objects Outlive Us' vind ik om van te smullen. Het heeft alles wat ik als liefhebber van lange, sfeervolle progrocknummers zonder al te veel poespas à la IQ kan wensen: een dramatisch intro, een gave hook die me nog het meest aan die van 'Here Comes The Sun' doet denken, gevoel voor melodie en akkoordenprogressie en een prima, meeslepende opbouw. Ook de titelsong is sfeervol, met veel gevoel gecomponeerd en boeiend door het onderwerp. De gortdroge vermelding van de duizelingwekkende afstanden werkt hierbij effectief en brengt het centrale thema goed over het voetlicht, hoewel het misschien niet zo algemeen is bedoeld. Het is alleen jammer dat het eigenlijke album maar zo kort duurt nu we al zo'n veertig jaar van de LP-restricties verlost zijn. Maar na The Harmony Codex, die ik al een stap omhoog vond, is dit album weer eens puur genieten en laat een geïnspireerde Steven Wilson zien waartoe hij in staat is.

Aantal mooie onderdelen maar niks blaast me omver. Stapje terug t.o.v. Harmony Codex wat mij betreft.

Luister wel makkelijk weg!

Na vele malen luisteren is het album geland en heb ik wat overzicht. Dat kostte de nodige tijd.
Het is een prima album met 2 progressieve, knap gemuciseerde nummers in de stijl zoals we van Wilson kennen. Voor Wilson's begrippen is dit album niet progressief. Ik hoor vooral wat ik vaker heb gehoord. Grace for Drowning las ik eerder, dat snap ik wel. Niet persé mijn favoriete album van Wilson. Dat gaat deze ook niet worden voor mij. Maar wel eentje die zo nu en dan lekker door mijn speakers knalt, want wat een fantastische productie is dit weer zeg.

Eindelijk de tijd gevonden om eens echt in het album te duiken. Gekleurd vinyl op de platenspeler, iedereen de deur uit of naar boven gestuurd. Teksten erbij en gaan maar..... Zoals ik vroeger op mijn kamertje (met een iets mindere stereoinstallatie, dat wel, nieuwe platen beleefde. En ik kan niet anders zeggen: heerlijk album! Meesterwerk? Dat weet ik niet, maar een heel goed album is het zeker. Momenteel een lichte voorkeur voor kant A. Maar dat kan nog veranderen. Fijn dat Wilson toch steeds weer met verrassende en kwalitatieve doordachte muziek op de proppen komt.

Geweldig album! in Atmos of 5.1 een belevenis!

De reacties hier maakten me nieuwsgierig. Ik heb net even geluisterd. Wat rock betreft hou ik van fel, kort en krachtig. Dan ben ik bij dit album op het verkeerde adres. Wist ik veel. Ik sla de hoek om. Kijken wat een andere straat mij heeft te bieden. Weer wat geleerd.

Outlive us Sons of Toil vind ik wel een fraaie hoor.

Veel naar SW geluisterd, altijd zeer positief maar kan nu de aandacht er niet behouden en pakt me totaal niet( al enkel keren geprobeerd). binnenkort nog een poging

Een draak van een album als The Future bites wil wel eens veroorzaken dat je het voor even hebt gehad met nieuw werk van een hooggewaardeerde artiest.
Net zo goed als dat je klaar bent met de Verenigde Staten nadat een randdebiel daar de macht heeft overgenomen.
Je smijt de deur met een klap dicht.

Het duurt even voor je weer vriendjes bent, hoewel de oude, voorgaande (solo-)albums van Steven Wilson in de tussentijd niet worden vergeten.
Het begint dan weer met een voorzichtige luistercessie van een nieuw Porcupine Tree album. Het eerste nieuwe werk na The Future bites.
Wilson bleek zelf ook geschrokken.

En dan komt het voorzichtig weer terug. Wilson overtuigt vervolgens solo met The Harmony Codex en je wilt hem dan bijna al vergeven voor de misstap. Een misstap die hij sinds zijn eerste solo album Insurgentes nog nooit had gemaakt. Hij leek ongenaakbaar. Daarom lag de irritatiegraad ook zo hoog.

Maar na The Overview kan en wil ik Wilson wel weer recht in de ogen kijken. We zijn weer goed met elkaar. Op het oude niveau.
Ik denk dat Steven Wilson zelf ook zo over zijn muzikale ontwikkeling denkt.
Er was en is ook niets mis met de ooit ingeslagen weg. De combinatie van experimenteel, soms bizarre rock en zijn mooie geruststellende stem in de meer laidbacke songs is onovertroffen.

Never change a winning team. Wilson heeft nog vele andere mogelijkheden, andere hobbybands om zich muzikaal te uiten.
Dan leven wij met zijn solowerk nog lang en gelukkig.

Zo, inmiddels sinds het uitkomen voor de vijfde keer ongeveer luisteren naar deze plaat, ditmaal ronddraaiende op mijn platenspeler.

Ik keek wederom erg uit naar deze plaat. Bij Closure/Continuation ben ik voor het eerst naar Porcupine Tree gaan luisteren en was ik gelijk verkocht. Inmiddels heb ik het hele oeuvre van Porcupine Tree, heel veel werk van Steven Wilson en van Blackfield beluisterd en ik kan niet anders zeggen dan dat ik fan ben van de beste man en ook zeker Porcupine Tree. The Harmony Codex was mijn eerste Steven Wilson plaat waarbij ik bewust de lancering meemaakte. Inmiddels heb ik hier niet meer al te vaak naar teruggegrepen. Er zitten zeker toffe nummers in, maar ik was niet kapot van de algehele sfeer van het album. Deze spreekt me een stuk meer aan tot dusver!

Ik vind het concept tof gekozen en het artwork en de sfeer van de muziek maken er een mooi geheel van. Ik had zelf wel gehoopt dat er een andere cover was gekozen. Ik vond de twee bollen (rood en blauw) die in eerste instantie in alle marketing zat mooier. Vooral de tekst op de hoes spreekt me persoonlijk minder aan. Dan de muziek. Ik vind het tof dat hij heeft gekozen vanuit de LP, dus twee stukken van elk één plaatkant. Dit doet me denken aan hoe Mike Oldfield het vaak deed en hoe het in de progressieve rock soms vaker gedaan is. Objects Outlive Us begint tof! Ik vind het daarbij ook mooi dat er in dit hele lied stukken zitten die zich herhalen. Dit creëert in mijn ogen een mooi geheel, welke filmcomponisten ook vaak toepassen in hun score. Hans Zimmer bijvoorbeeld. Mooi ook hoe de ene keer de piano alleen deze melodie herhaalt en de keer erop heel veel andere instrumenten deze zelfde melodie herhalen. Randy McStine heeft enkele toffe gitaarstukken en solo’s erin zitten, oude vertrouwde Theo Travis heeft mooie stukken op de fluit en saxofoon en Steven Wilson zelf laat oude vertrouwde dingen horen op o.a. de gitaar en de toetsen. Wat Objects Outlive Us ook mooi maakt is dat het met dezelfde tekst afsluit als dat het begint. Zo vormt het toch een mooi coherent geheel, ondanks de tempo wisselingen en verschillende stijlen aan muziek. Het nummer sluit mooi af met gitaar en violen die samen als een zwerm bijen tot een climax komen en daarna vervagen in de eeuwige ruimte…

Dan kant B: The Overview. Dit stuk begint in mijn ogen wat vervelend. Allerlei digitaal geprogrammeerde geluiden (door Wilson) en Rotem Wilson (de vrouw van) die praat over de afstanden van bepaalde dingen tot bepaalde dingen (ik begrijp dat het past in de context, maar weet niet precies wat ze zegt…) in de ruimte. Niet geheel mijn ding, ondanks dat het wel past bij het concept. Maar als dat eenmaal voorbij is, ontvouwt zich iets moois in wat begint in het stuk A Beautiful Infinity I. De drums en de akoestische gitaar komen erin en ik hoor Porcupine Tree / Steven Wilson hoe ik deze graag hoor; mooi en rustig, maar toch vaak wat spannends of iets op de loer naar iets… Ik hou van dat zweverigere, die samenzang, dat rustigere werk. Alhoewel ik ook echt wel de zwaardere stukken van Porcupine Tree en Steven Wilson kan waarderen hoor. Maar dit past prachtig op dit album. Hierna komen de digitaal geprogrammeerde geluiden en Rotem Wilson er weer bij. Mooi dat het wederom terugkomt, waardoor je weer een geheel hebt, maar het doet me wederom een stuk minder. Ditmaal is het wel een stuk minder storend voor mij en gaat het stuk in een mooie opbouw naar een climax. Ik hou daarvan. Die opbouw met de dubbele zanglijnen, de elektrische gitaar die erbij komt, de drums die harder en strakker worden, waarna heel veel ineens wegvalt en er geklapt wordt op de maat om zo weer even wat gas terug te nemen en daarna weer lekker door te gaan met die lekkere Moog synths erin. Goed man! Het laatste deel lijkt wat los te staan van de rest en dat is jammer. Alsof het eraan vastgeplakt is. Het past wel mooi in de ruimtelijke sfeer, alsof je zweeft in het heelal en op de aarde neerkijkt. Daar zorgt Theo Travis wederom goed voor.

In zijn algeheel een erg toffe plaat van Steven Wilson wederom. Hij kan voor mij niet tippen aan Insurgents en meesterwerken Hand.Cannot.Erase en The Raven…, maar is wel beter dan The Harmony Codex (en zéker dan The Future Bites) en misschien wel gelijkwaardig aan To The Bone. Grace For Drowning moet ik nog tot me nemen.

Er is een nieuwe plaat van Steven Wilson en ik heb weer een recente vakantie gehad. Dat ging de vorige keer ook heerlijk hand in hand dus eens kijken wat we er nu van kunnen brouwen .

De vakantie was deze keer een korte trip naar de Algarve in zuid Portugal. Lekker warm, mooie omgeving, leuke gezellige dorpjes, heerlijke vis en sangria om te nuttigen en verrekte veel Nederlanders. Heerlijke vakantie gehad in ieder geval en op zowel de heen als terugvlucht dit albums eens opgezet (evenals de limited edition). En eerlijk is eerlijk, dat beviel mij een stuk beter dan zijn vorige poging.

Objects Outlive Us is een erg fijn nummer, maar tegelijkertijd ook erg bekend. Het doet veel denken aan zijn oudere werk en lijkt wat meer terug te grijpen naar dat werk. Opvallend is dat Orchestral Objects dat gevoel extra goed weet over te brengen. Tegelijkertijd bevalt die versie mij ook beter dan wat hij op de cd gezet heeft. De klassiekere instrumentatie geeft wat meer sfeer aan het geheel en weet er ook wat meer spanning in aan te brengen. Jammer dat het gelimiteerd is tot de limited edition. Normaliter was ik gek genoeg om dat soort versies blind te kopen, maar gezien zijn laatste paar platen en de belachelijke prijzen die je er tegenwoordig tegenaan mag gooien besloot ik het niet te doen.
En dan ook direct een kleine zijsprong naar die versie. Want de extended versie van Permanence is ook wel heerlijk. Lekkere chille ambient van een klein kwartier. Daar kan ik ook wel van genieten. De rest van de bonus nummers zijn wat minder interessant, maar die twee nummers zou ik toch best graag op cd willen hebben. Maar helaas.

Goed, terug naar het nummer zelf. Want de opbouw is fijn, de afwisseling is lekker en ik kan zijn zang hier wat beter hebben. Hij weet een fijn muzikaal landschap te creëren en neemt voldoende tijd om dingen mooi uit te werken zodat je als luisteraar toch wel erg soepeltjes door het landschap reist. Muzikaal zit het dan ook erg lekker in elkaar en doet het, zoals ik al aangaf veel denken aan zijn oudere werk. Zowel zijn eerste paar solo platen als de PT platen uit diezelfde tijd. En laat dat nou net mijn favorieten periode van de man zijn muzikale werk zijn. Het is dan ook vaak een gevalletje van herkenning in een wat nieuwer muzikaal landschap. Alsof je in een onbekend restaurant in het buitenland lekker zit te genieten van een heerlijk plaatselijk gerecht en er naast je een (steeds luidruchtiger wordende) Hollander zit die zijn vierde Heineken naar binnen tikt. je geniet ervan, maar je hebt niet helemaal het idee echt op vakantie te zijn. Toch is de sfeer goed genoeg om die Hollander even te negeren. En zo ervaar ik dit nummer ook wel een beetje. Het klinkt en voelt ergens allemaal alsof ik het eerder gehoord heb, vertrouwd en bekend. Maar het gehele plaatje is lekker genoeg om toch wel goed van kunnen te genieten. Het nummer zal niet direct bovenaan mijn toplijstje staan, maar staat er zeker wel in. Erg fijn nummer en ben blij hem weer eens zo te horen.

En dan nummer 2. The Overview. Hier klinkt Wilson weer flink meer zoals zijn recentere werk. En had makkelijk op zijn laatste cd kunnen staan. De kritieken die ik daar had gaan hier dan ook wel een beetje op. En dit is dan ook duidelijk het zwakkere werk op de cd wat mij betreft. Het begint al met het spoken-word deel. Het heeft iets met afstanden van zaken in het sterrenstelsel te maken, maar raakt voor mij kant nog wat. En het komt nogal pretentieus over, wat niet geheel vreemd is voor Wilson natuurlijk. Daarna komt er een vleugje To the Bone bij en wordt het wat beter. Maar het weet nergens het niveau van het eerste nummer te halen. Dat het spoken-word nog een keer terugkomt helpt ook niet. gelukkig is het einde wel fijn gedaan. Maar dan hoor ik toch liever de extended versie van Permanence.
Om ook hier nog even een koppeling te maken naar de vakantie. Het nummer doet me wat denken aan het plaatsje Olhão. We hebben dat dorpje bezocht vanwege de markthal daar, wat een erg levendige en gezellige plek is (heerlijk verse vis). Maar als je de omliggende straten doorloopt dan is er toch niet heel veel boeiends aan. Het is allemaal een beetje leeg en niet echt uitnodigend afgezien van een paar winkelstraatjes en pleintjes. The Overview heeft enkele erg fijne en leuke momenten in zich, maar weet de rest er omheen toch zo sterk uit te werken om het gehele plaatje heel boeiend te houden. Het is bij vlagen best genietbaar, maar weet het toch niet waar te maken.


Wilson bewandeld hier geen nieuwe paden. Hij voegt eerder oude bewandelde paden samen in een ietwat nieuwe omgeving. Het levert soms wat moois op, maar soms blijft het een beetje middelmatig. Opvallend is dat het sterkste nummer op de limited edition staat. Het is dat die versie niet op spotify staat en dat daarom Objects Outlive Us hier nog wel de digitale rondjes zou draaien, maar Orchestral Objects is wel echt de betere versie. Verder is het een degelijk werk wat prima als samenvatting van zijn ouvre zou kunnen dienen.

Ik heb er al veel luisterbeurten opzitten om tot een goed oordeel te komen.
Het eerste nummer moest even indalen, maar het is helemaal mijn ding. Mooie opbouw, heel veel variatie en mooi terugkerende thema’s. Dit nummer groeit en groeit en behoort wat mij betreft tot een van de betere nummers uit zijn gehele solo-oevre. Heerlijk!
Het 2e nummer vlot nog niet echt. Het wordt niet heel erg spannend omdat het spoken word gedeelte te nadrukkelijk en te vaak terugkomt. Daardoor wordt het nummer te lang zonder dat het echt los gaat komen. Mooie stukken en mooie melodieën, maar vraagt niet naar een nieuwe draaibeurt in tegenstelling tot de eerste track.
En dan is het alweer voorbij. 1 Steengoed nummer en 1 minder indrukwekkend nummer in iets meer dan 40 minuten. Ik vind het een beetje magertjes gelet op het lange wachten. Ik dacht ook dat dit een soort ‘tussendoortje’ zou zijn in plaats van een echt nieuw album.
Maar goed, het overtreft de laatste 2 albums best gemakkelijk en dat is een mooie meevaller. Score voor nummer 1 is een 5, die van nummer 2 een 3,5. Kom ik gemiddeld op een mooie ruime 4 sterren. Nu dus naar beneden afgerond, maar dat kan anders

Gisteren speelde Wilson de gehele plaat in Koninklijk Circus Brussel. Magistraal en live klinkt het nog wat beter !

Moet ook zeggen dat de live versie met de visuele ondersteuning echt een meerwaarde was ten opzichte van enkel de muziek. Misschien bij een volgende luisterbeurt toch maar opkrikken naar 4* nu ik deze ervaring bij me draag.