Europe - The Final Countdown (1986)

Wat een laag gemiddelde.....dat is nogal overdreven. Minimaal 3,5 ster.

Waarschijnlijk verschillende stemmen van kerels wiens liefje vroeger geilde op Joey Tempest. Met het geven van een stoere onvoldoende proberen ze dat nu te wreken of te verwerken.

Zoiets zal het wel zijn inderdaad. Ik geef toe dat mijn 5 sterren beoordeling doordrenkt is met jeugdsentiment. Maar dat is nou juist wat muziek voor mij betekend; emotie. En ja, dit album kan ik van begin tot eind dromen. En ja, bij elk nummer geniet ik nog immer volop!

het gemiddelde is inderdaad verrassend laag in relatie tot de verkopen en de aanwezigheid van de band gedurende de periode dat zij populair, maar .....het is niet overdreven laag.

Schandalig laag dan...

Ik heb dit album voor het eerst sinds jaren weer gedraaid. Natuurlijk doet jeugdsentiment een hoop, ik weet niet hoe mooi ik dit zou vinden als ik het nu voor het eerst zou horen. Als kind vond ik dit prachtig. En leuk vind ik het nog steeds! Ik heb het album met plezier gedraaid. Gaat de komende maanden zeker vaker gebeuren!!

Halfje erbij. 3,5 ster.
Rock The Night blijft mijn favoriet.

Stuk poppier dan de voorganger. Artisitek jammer, maar commercieel hadden ze gelijk.
Kant A met de hits is wel het prettigst.

Het woord jeugdsentiment is gevallen, uiteraard zong iedereen dit toen mee, zonder internet, spotify etc.
Zag dat ik nog niet gestemd had op dit album, heb het weer eens op gezet en toen viel me op dat ik Rock the night nog steeds erg lekker vinden eigenlijk beter dan de welbekende grotere hit van de band... daarom dit nummer een ster gegeven, maar verder dan een drie voor dit album kom ik echt niet...

Een vriend v me vroeg destijds, "staat er dan nog wat anders op dat de moeite is buiten The Final Countdown?"

De waarheids is heb die plaat al decennia en draai hem toch verrassend vaak.

In de stijl van Bon Jovi, Def Leppard, ...

Maar dan interessanter

Mwah, dat is een kwestie van smaak. Ik vind dat Bon Jovi en Def Leppard zich op een enigszins vergelijkbare manier hebben ontwikkeld als Europe. Europe en Bon Jovi kwamen gelijktijdig op, profileerden zich met wat we later hair metal zijn gaan noemen: poppy klinkende hardrock met meezingbare refreinen, en hadden daar midden jaren tachtig veel succes mee.

BJ leverde naderhand enkele platen af met meer variatie en diepgang (ja hoor, Bon Jovi en diepgang kan best in één zin, ongeacht wat de haters beweren), maar week daarbij wel meer en meer van het hardrock-pad af, terwijl Europe daarop bleef doorborduren. De comeback-albums klonken zwaarder en minder poppy.

Def Leppard bewandelde dat pad eigenlijk omgekeerd: begonnen als een van de meer melodieuze vertegenwoordigers van de NWOBHM vonden ze met name met Hysteria groot Amerikaans succes. Meezingbare hardrock met poppy refreintjes en nog meer nadruk op productionele foefjes (met dank aan John 'Mutt' Lange). Naderhand schoven ze ook meer terug naar 'ouderwetse' hardrock.

Die poppy albums van deze bands dateren allemaal van midden jaren tachtig. Kennelijk was de tijd er rijp voor. Deze plaat voert ook mij terug naar midden jaren tachtig. Tijd geleden dat ik 'm gehoord heb - en de titelsong kan ik eigenlijk niet meer aanhoren wegens teveel suikergoed en te vaak gehoord. Carrie heb ik altijd een zeikerige ballad gevonden, maar Rock the night en Cherokee (de geflopte vierde single) blijven het aanhoren waard. En dat geldt ook voor het merendeel van de songs op dit album, al kun je met wat fantasie staande houden dat het bijna allemaal varianten op eenzelfde formule zijn.

Hoort dus duidelijk bij een bepaalde tijdgeest, dit album. Een tijdgeest met klanken die de meeste muziekliefhebbers anno 2020 niet meer zo waarderen. Want dit heet 'fout' tegenwoordig. Maar ik weet zeker dat er een glimlach op mijn gezicht verschijnt als ik deze nog eens opzet. Moest ik vanavond maar weer eens doen...

[quote]

Eens, er wil wel eens een nummer van Europe op de radio voorbij komen (meestal Veronica) en keer op keer vind ik het fijn om songs als Rock the Night, Superstitious of zelfs het aalgladde Carrie voorbij te horen komen. Toto is ook decennialang (en misschien nog steeds door de zichzelf verklaarde KGB van de muziek) als 'fout' bestempeld, en dat is onterecht. Is het nu niet juist de charme dat bepaalde periodes hun 'eigen geluid' hebben. De vele warme producties van de jaren 70, de dominante synthesizers van de jaren 80 of juist het typerende wat droge geluid en kale geluid waar sommige bands zich mee associeerden in de jaren 90. The Final Countdown is weliswaar geen klassieker in mijn ogen maar het pompeuze geluid, de vele keyboard partijen en de galm op de stem van Tempest maken het een fijne trip down to memory lane.

Dit album onlangs nog eens beluisterd. De zang van Tempest is prima (dat is de grootste kwaliteit van dit album) en Europe heeft een herkenbare sound maar door de synths klinkt dit album wel glad. Door de te overheersende synths en syndrums is dit album erg tijdsgebonden. Europe gaat hier duidelijk in de richting van AOR, een gladdere, Amerikaans klinkende vorm van hardrock en progrock dat half jaren '70 ontstond en de Amerikaanse rock in de jaren '80 domineerde waarbij syndrums werden geïntroduceerd en synths steeds meer dominant werden. Vele Britse bands gingen met succes in die richting (Yes, Genesis, Jethro Tull, Moody Blues, zelfs Slade) wat hen vernietigende kritieken opleverde in het thuisland.

De nr.1-hit The Final Countdown wordt nog vaak gedraaid en is een terechte evergreen maar voor de rest is het songmateriaal wisselvallig en vrij voorspelbaar. Al ken ik nog veel slechtere rockbands en -albums dan Europe, een 0,5* verdient dit beslist niet maar een tijdloos meesterwerk is het ook niet.

The Final Countdown werd weliswaar geproduceerd door Kevin Elson. Maar dat maakt het nog geen AOR plaat toch? De vergelijking met Genesis en Yes volg ik al helemaal niet. Hooguit dat het klinkt als 80's. Maar ja, Madonna klonk toen ook 80's evenals André Hazes. Europe bezit toch net genoeg testosteron om gewoon als hardrockband gekwalificeerd te worden.

En zijn dit echt synthdrums? Nee toch? Drums met een pompeus geluid om een stadiongeluid na te bootsen misschien. Maar bij synthdrums denk ik eigenlijk alleen aan van die Linn drummachines waarmee liedjes van Taylor Dayne, Tears For Fears en, jawel, Madonna mee in elkaar geknutseld werden.

Ik was hier ook al bezig met een reactie, maar intussen verschijnt de jouwe Edwynn. Bij mijn weten inderdaad geen syndrums en ook geen synthesizer, wel keyboards, vooral nadrukkelijk aanwezig in dat herkenbare begin van het titelnummer. Verder is het een commercieel toegankelijk maar vrij rechttoe rechtaan hardrock album. Heeft niks te maken met progrock of de fratsen die Jethro Tull op Under Wraps uithaalde. En van vernietigende kritieken in het thuisland is ook geen sprake. Het album stond op nummer 1 in Zweden.

Alleen het titelnummer even beluisterd, LucM?

HIer inderdaad geen syndrums (en Europe is inderdaad van oorsprong een hardrockband) maar het is overduidelijk op de Amerikaanse markt gericht mede door de even gladde als pompeuze productie en de songs liggen voor dit genre inderdaad gemakkelijk in het oor.
Under Wraps vind ik heel wat minder dan dit album.

Volgens mij waren dergelijke producties standaard in die tijd. Zoiets klinkt al snel Amerikaans omdat het juist de Amerikanen waren die het melodieuze hardrockgenre op de kaart zetten.

Met dit album brak Europe in heel Europa door. Moeilijk te zeggen dan dat het overduidelijk op de Amerikaanse markt gericht was. Als je de voorgaande albums beluistert hoor je dat Europe vanaf het debuut 'beter' gaat klinken. Dat lijkt me een normale evolutie binnen een band. Ze leren beter en strakker spelen en er komt meer geld vrij voor de productie.

Daar ben ik het mee eens. Buiten de drie eerste singles is het teveel van hetzelfde, hoewel het op zich allemaal goede en aanstekelijke nummers zijn.

Rock the Night en Cherokee vind ik ook behoorlijke singles, voor de rest is het teveel van hetzelfde. En Carrie heb ik altijd een zeikballad gevonden.

Dat keyboards dominanter werden, kan wel duiden op het mikken op commercieel succes. Ook het feit dat de platenbaas hier kennelijk de producer heeft uitgekozen kan daarop duiden. Maar aan de andere kant, vrijwel elke rockband flirtte met dit soort instrumentatie in die tijd. Enkele uitzonderingen daargelaten.

Volgens mij heeft Europe altijd duidelijk gemikt op commercieel succes. Op het volgende album staat een herwerkte versie van Open Your Heart, een oudje dat al op Wings of Tomorrow stond. Aan ieder om uit te maken welk de beste versie is, maar behalve een duurdere productie, strakker spel en de zang die toonvaster is geworden is er niet veel aan veranderd.

Heel dominant vind ik de keyboards niet op dit album, behalve in het titelnummer. Op Out of this World zouden ze wel heel dominant worden, maar op zo'n drukke manier dat het in mijn oren minder toegankelijk wordt.

Cherokee, Danger On The Tracks en Love Chaser staan toch ook bol van de synthriffjes en solo's. Maar ik moet ook natuurlijk ook zeggen dat Rock The Night weer bol staat van de gitaarsolo's. Op zich een wonder dat dat nog eens in de hitparade stond. Met op de b kant nog een heropname van Seven Doors Hotel.

Toch wel een album dat dusdanig in je hoofd zit dat je hoet ook weer moeiteloos kunt meezingen, moet dit toch een topper zijn zou je denken. Ik ga in elk geval voorzichtig omhoog in het aantal sterren.

Ja, maar de keyboards zitten hier niet zo nadrukkelijk in de mix en/of hebben een minder opdringerige klank dan op Out of This World vind ik.

Hmm, ik zal de nog eens opzetten. Dat staat me niet zo voor de geest. Enkel Superstitious waarop de keyboards nadrukkelijk met de gitaar meebewegen, schiet me zo te binnen.

Zoals ik het voor de geest kan halen is de klank van de keyboard niet alleen luider en vaker aanwezig maar gewoon anders. Hier klinkt die zuiver zal ik maar zeggen terwijl er op Out of This World nog een effectje met bijklanken en vibrato op zit. Ik hou ervan, maar het klinkt wel druk.

Een geweldige melodieuze hardrockplaat. Ondanks de commerciele insteek is er niet bezuinigd op gitaarsolo's. John Norum evenaart bijna zijn idool Michael Schenker als in zijn beste dagen.
Elke song heeft wel iets eigens, en de hele plaat heeft een positieve vibe alsof de zon er de hele speelduur schijnt.
Een perfecte mix van traditionele hardrock (vooral in de solo's) en melodie.

Dat ervaar ik dan toch weer anders. In het titelnummer hoor ik de weemoed die bij het afscheid hoort, Carrie is ook niet bepaald vrolijk, The Time Has Come klinkt aangrijpend en Cherokee tragisch. Behalve enkele nummers heeft het hele album iets melancholisch vind ik.

Melancholie ervaar ik alleen bij de wat ingetogener songs, om het bij Europe te houden bv in "The King Will Return" van het debuut of "Dreamer" van het onovertroffen "Wings of Tomorrow".
Op dit album klinkt alles wat voller, meer koortjes en keyboards.
Niks mis mee, ook in de wat treurigere songs blijft er daardoor een soort van hoop bestaan (of zoiets).

Ik vind The Final Countdown en Carrie goede liedjes op het album. De overige liedjes vind ik niet zo denderend.