Fontaines D.C. - Skinty Fia (2022)

Volledig eens hiermee! Ze konden mij ook nooit echt boeien door vooral de monotone zang. Maar de uitgebrachte singles deden me toch wel een belletje rinkelen dat het stiekem wel heel goed is. Nu al helemaal verslaafd aan dit album.

De vorige twee albums deden mij ook niet veel. De door Leon (hij is de Paul Morley van de Lage Landen geworden in zijn reviews ) aangegeven waarschuwing dat de puntigheid van hun songs in gevaar komt, beschouw ik juist als een aanbeveling. Die puntigheid was mij juist wat teveel van het goede op de vorige worpen. Dit album ga ik vaker beluisteren, met name het gitaargeluid is fijn.

Het eerste album kon ik wel waarderen en de vorige vond ik weinig aan. Toch benieuwd naar dit album.
eerste nummer is lekker en de rest ... Tsja ik kom er gewoon niet doorheen. Jammer.

Eindelijk weer eens een LP ontvangen op de releasedag. Mooi rood artwork en rood vinyl en weer een fijne plaat van Fontaines D.C. met donkere fraaie muziek.

How cold love is, is hier favoriet! Heerlijk nummer

Vanaf de eerste tonen van In ár gCroíthe Go Deo ben ik geïntrigeerd, wat een heerlijk sfeertje! Onheilspellend, meeslepend en donker, ik hou er van. Gauw vinyl scoren.

Ik weet het nog niet, ben halfweg maar baadt toch allemaal wat aan hetzelfde tempo en sfeer. Niks echt speciaal vooralsnog. De vorige 2 albums en vooral Dogrel vond ik mss wat minder gepolijst maar wel verrassender en met meer variatie.

Een Black country new road is toch een niveau hoger.

Ook een prachtband

Wat groeien deze gasten met het album zeg. A Hero's Death was wat mij betreft een reuzensprong voorwaarts na het energieke, maar wat ongefocuste Dogrel, en dit gaat verder op die koers, dat rauwe geluid verder polijsten.

Ik vind de plaat opvallend strak klinken. De songs krijgen daardoor een stuk meer zeggingskracht. Ik geniet ontzettend van de sfeervolle opener, Roman Holiday met aangenaam gitaarwerk en het krachtige I Love You. Skinty Fia, met z'n Bro Hymn-ige baslijntje voorzien van een plas Joy Division-jus en industrial-achtige drumloop smaakt ook lekker.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Fontaines D.C. - Skinty Fia - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Fontaines D.C. - Skinty Fia
De eerste twee albums van de Ierse band Fontaines D.C. waren geweldig en ook het wat toegankelijkere en deels andere wegen inslaande Skinty Fia komt weer aan als de spreekwoordelijke mokerslag

Het is misschien even wennen aan het wat melodieuzere en ook toegankelijkere geluid van Fontaines D.C., maar Skinty Fia bevat ook genoeg overeenkomsten met de zo indrukwekkende eerste twee albums van de Ierse band. Ook Skinty Fia is een donker of zelfs aardedonker album met invloeden uit de postpunk, maar deze krijgen gezelschap van alles dat in de vroege jaren 90 binnen de indierock gangbaar was. In muzikaal opzicht klinkt de band hechter en vooral ook beter en ook in vocaal opzicht heeft Fontaines D.C. stappen gezet. Skinty Fia is het derde album van Fontaines D.C. en het is het derde geweldige album van de band. Behoorlijk indrukwekkend als je het mij vraagt.

Van alle bands die zich de afgelopen jaren vergrepen aan onvervalste 70s postpunk met de zo karakteristieke praatzang, vind ik de Ierse band Fontaines D.C. met afstand de beste. De band uit Dublin sleepte er niet alleen meer invloeden bij dan de concurrentie, maar tekende ook voor veel betere songs.

Met Dogrel uit 2019 en A Hero’s Death uit 2020 heeft Fontaines D.C. inmiddels twee geweldige albums of misschien zelfs wel potentiële klassiekers op haar naam staan. Het zijn twee aardedonkere albums die je van de eerste tot en met de laatste noot in een wurggreep houden. Vorig jaar moesten we het doen zonder nieuwe muziek van de inmiddels naar Londen verkaste band, maar met Skinty Fia keert Fontaines D.C. terug.

Vergeleken met het debuut van de band, leunde het tweede album van de Ieren net wat meer tegen de postpunk aan. Op Skinty Fia slaat Fontaines D.C. juist weer wat meer de vleugels uit. Waar A Hero’s Death bijna een puur postpunk album kon worden genoemd, is Skinty Fia een verrassend veelzijdig rockalbum vol invloeden.

Je hoort het direct in de indrukwekkende openingstrack In ár gCroíthe Go Deo, die laat horen dat de leden van de band hun Ierse roots niet zijn vergeten, maar de 70s postpunk inmiddels hebben verruild voor een diverser geluid, vol invloeden uit de indierock zoals die aan het begin van de jaren 90 werd gemaakt. Stuwende ritmes uit de Madchester scene en de industrial worden in de openingstrack gecombineerd met een donker en gruizig geluid, waarin overigens nog altijd elementen uit de postpunk opduiken.

Zanger Grian Chatten is, zeker vergeleken met het debuutalbum van Fontaines D.C. veel meer gaan zingen in plaats van praten en dat vind ik persoonlijk een goede zaak. Veel songs op Skinty Fia klinken sowieso wat toegankelijker en melodieuzer dan we van de band gewend zijn, maar aan de kleuren in de muziek van Fontaines D.C. is niets veranderd. Ook op het derde album van de band domineren de donkere tinten in zowel de instrumentatie als in de vocalen wat ook dit keer een dreigende of zelfs onheilspellende sfeer creëert.

Fontaines D.C. wist twee albums op rij diepe indruk te maken en wat mij betreft doet de band dat ook weer op Skinty Fia. De band combineert de vertrouwde invloeden uit de postpunk, met uiteraard heerlijk diepe baslijnen, zoals gezegd met uiteenlopende invloeden uit de 90s indierock, waarbij de band zich breed laat inspireren, zonder haar eigen gezicht te verliezen, want ook Skinty Fia klinkt onmiskenbaar als Fontaines D.C..

In muzikaal opzicht laat de band op haar derde album flinke groei horen. Het gitaarwerk is prachtig, maar ook de drummer van de band maakt meer indruk dan op de vorige albums. Fontaines D.C. heeft zich absoluut laten inspireren door een band als Primal Scream, maar Skinty Fia had zich in de jaren 90 ook zomaar kunnen scharen onder het beste van de wat ruwere Britpop (af en toe hoor ik stiekem een opvallend geslaagde combinatie van Oasis en Underworld).

Vergeleken met de vorige twee albums zijn de songs van Fontaines D.C. wat minder ruw en stekelig, maar ook Skinty Fia is weer een heftig album. De eerste twee albums van de band vraten energie en dat doet ook album nummer drie dat als een stoomtrein over je heen walst en nauwelijks rustpunten biedt (en als ze er zijn vind ik ze persoonlijk minder dan de intensere songs).

Ik moest eerlijk gezegd wel even wennen aan het wat toegankelijkere en melodieuzere geluid van de band, maar inmiddels sla ik Skinty Fia zelfs nog hoger aan dan de prachtige voorgangers Dogrel en A Hero’s Death. Fontaines D.C. blijft al met al doorbouwen aan een bijzonder fascinerend oeuvre en blijft de concurrentie ook dit keer flink voor. Erwin Zijleman

Prachtige cd. Ze mogen aanschouwen in de Muziekgieterij 3 weken geleden. Geweldig om ze live te zien. Topband!

Ben altijd benieuwd naar bands , artiesten waarvan ik nog nooit gehoord heb. En soms heb je een voltreffer maar ook vaak niet zoals bij deze band. Dit is mijn mening, voel je niet gekwetst. Vind het in ieder geval heerlijk een verkenner te kunnen zijn via Spotify en de diverse websites.

Ik heb precies hetzelfde. Kon van de vorige albums niets maken terwijl dit naar meer smaakt. Toch maar eens proberen.

Zeg dan gewoon niks. Ik beoordeel ook geen blues of glamrock platen. Waarom? Past gewoon niet in m'n straatje. Ik voel me overigens niet gekwetst

Na 3 volledige luisterbeurten kan ik concluderen dat dit het helaas niet is. Enkele skippers (nrs 1, 7, 10, wat al veel is op maar 10 nummers) en meestal kabbelt dit voort op hetzelfde tempo. Geen echte verrassingen, geen tempoversnellingen, geen echte hoogtepunten. I love you bijvoorbeeld zou veel beter kunnen uitgewerkt worden in het 2e deel. Geen enkel nummer waarvan ik zeg, dit wordt een "instant classic" of toch op zijn minst een nummer waarvan ik weet dat ik het later opnieuw wil horen. Buiten mss Roman Holiday.
Zelfs een TV Priest is boeiender. En een Black country new road is niet 1 maar 2 niveau's hoger.

Bloomsday is wel heel erg Joy Division.

Verslavend! Zo goed!

Die gedachte heb ik letterlijk bij elke song. Ik hoor (vaak) Scars, soms Chameleons, Echo & The Bunnymen en inderdaad ook Joy Division. Mooi vermengd, goed uitgevoerd, maar weinig eigen inbreng of zelfs maar een 21e-eeuwse touch, zodat je dit (40 jaar oude) genre weer eens wat verder brengt. Klink erg 'oud' allemaal, wat Skinty Fia voor mij vooral een heel overbodig album maakt.

Goed album, al zijn niet alle nummers even goed.
Skinty Fia bv vind ik helemaal niks.

Als '21e-eeuwse touch' betekent dat er meer stemvervormers, 'millennial whoops', en van die typische hedendaagse stadionbombast die de boel plat slaat op hadden moeten, ben ik blij dat ze zich op dat vlak in hebben gehouden.

Bam! 5 sterren, wat een album!!

Fantastische plaat. Na het heerlijke concert in Utrecht laatst waren de verwachtingen hooggespannen. Lang geleden dat ik zo’n zin had om naar de platenwinkel te gaan om een nieuwe plaat te kopen. En net als vroegah wachten tot iedereen naar bed is en dan lekker paar keer achter elkaar draaien. Ook de vorige 2 waren goed maar deze vind ik nog beter.

Eens. Big Shot zou zo op Our love to admire van Interpol kunnen staan. Al ontlopen deze bands elkaar natuurlijk niet veel. Bij vlagen vind ik ze ook iets weghebben van Oasis.
Echt, tot nu toe mijn album van dit jaar!

Dat ligt aan die stem.

Klopt of deze:

The Couple Across the Way - Neutral Milk Hotel
Skinty Fia - Prodigy
I Love You - The Cure

Anyways. Origineel of niet, wat mij betreft gewoon een prima album. Favoriet is voor mij wel de albumopener. Geweldig nummer, die wisseling van akkoorden en achtergrondzang zo rond minuut 3 bezorgd me echt kippenvel. Heerlijk

Grote sprong voorwaarts voor deze mannen. Terwijl de voorgaande 2 albums beiden een paar kleppers in petto hadden, maar ook nogal hit and miss aandeden, kan Skinty Fia boeien van het begin tot het einde. Goed idee ook om deze keer de goth-invloeden wat zwaarder te laten doorwegen en qua lyriek serieuzer uit de hoek te komen (zonder zich te verliezen in overdramatische "dear diary" toestanden zoals de toch licht teleurstellende 2e plaat van Black Country New Road), het resulteert in een volwassenen plaat met veel metier waar toch de bewijsdrang van deze nog relatief jonge honden nog in doorschemert. En ja, natuurlijk wordt het warme water hier niet opnieuw uitgevonden (welke rockplaat doet dat wel nog anno 2022?) maar het is stilistisch divers genoeg om te kunnen boeien: van goth (big shot, bloomsday), over mid 90s trip hop/alt dance (de titeltrack), shoegaze (Nabokov), britpop (Jackie down the line) tot zelfs een accordeon-nummer. Zwaartepunt ligt wat mij betreft op het einde, laatste 3 nummers zijn allen kleppers en I Love You nu al één van mijn favorieten van 2022. Puike plaat.

Nee, dat bedoelde ik niet.

Toch altijd wat dubbele gevoel bij die stereotype "jamaar band x en y in mijn jonge jaren deden deze sound ook al" posts. Enerzijds kan ik daar ook wel inkomen als het gaat om platte kopieën die gewoon een sound 1 op 1 overnemen en er voor de rest niks mee doen. Maar anderzijds zit er toch ook wel een nostalgisch vroeger-was-alles-beter tintje aan dat soort posts. Ik veronderstel dat je inderdaad tot in den treure naar die 2 platen van Joy Division, die 3 die ertoe doen van The Chameleons (vind ik zelf een hier overschat bandje trouwens maar er wel bij in het relatieve begin) of Bauhaus tussen 1980 en 1983 kan luisteren, maar ik ben persoonlijk blij dat het daar niet bij eindigde wat deze sound betreft. En ach ja, 20 jaar geleden hoorde je al krek dezelfde kritieken toen Interpol debuteerde ("een Joy Division rip-off") en inmiddels is Turn on the Bright Lights een classic. Kwestie van alles in perspectief te zien.

Jackie Down the Line is echt geweldig.

Wat is Nabokov toch een schitterend loom nummer. Jackie Down The Line blijft nog steeds als een huis staan. Vond het geweldig toen het uitkwam en was bang dat ik kapot zou draaien. Toch blijft ie sterk.