Arctic Monkeys - Tranquility Base Hotel + Casino (2018)

Het getuigd van Lef om een album te maken waarvan je vooraf weet dat een deel van de initiële fanbase zal afhaken. Nu behoor ik tot degene die juist de stijgende kwaliteit in de releases waardeer. En Tranquility Base Hotel & Casino gaat weer een stap verder, door het album te presenteren zonder singles. Het statement is duidelijk: Beluister dit als een artistiek consept, waar de songs op elkaar reageren en alles behalve een verzameling nieuwe nummers zijn.
De Artics zijn verre van pleasers en beginnen dus met de 3 minst uitgesproken songs. Minimum aan gitaar, en One Point Perspective & American Sports lopen naadloos in elkaar over. Het volgende 3-luik zijn juist de meest uitgesproken songs met gitaar (T.B.Hotel, GoldenTrunks, 4outof5) . En wat een rijkdom aan melodieën: Geluiden en solo's beantwoorden elkaar of strijden tegen elkaar. Bijvoorbeeld de laatste 12 seconden van Four outof Five. Als luisteraar hoop je dat de gitaar een aanzet is tot iets veel langers, maar als je even niet oplet is het al weer voorbij. en daar zit het hele album vol mee.
Bij eerste beluistering springt Batphone er direct uit. De open walz-structuur maakt het een zeer intrigerend nummer. Je hoort dat hier bewust noten zijn weggelaten. Ik vul ze graag weer al luisterend op. Voorlopig hoogtepunt.
Benieuwd wat de repeat-knop nog meer in petto heeft, want dat de onderhuidse schoonheid niet direct in alle details duidelijk is en maakt dat de nieuwe AM een waar avontuur is. Mn voorgevoel weet eigenlijk al waar dit uiteindelijk op uitdraait, maar voor nu effe 4,5 *.

Is dit het album wat ik verwachtte? Is dit het album waar ik op hoopte? Allemaal nee. Is dit album goed? Ja, per luisterbeurt ontvouwt zich een steeds wisselend muzikaal landschap, gevarieerder, mooier en meer geaccidenteerd dan het bij de eerste beluistering ooit voor mogelijk werd gehouden. Tranquility Base... is een album dat alles behalve overrompelt. Het is een album voor de lange termijn en dat vergt aandacht, de intentie om er samen iets van te maken en tijd om er in te investeren. Als de gedachte aan een quick win achter is gelaten, ontvouwt zich de rijkdom die dit album in zich houdt.

Bowie is al veel genoemd rondom dit album en dat is volkomen terecht. De nummers waar Bowie de diepte inging en allerlei jazz structuren in zijn songs en melodieën toeliet, komen hier terug. Dat waren niet de makkelijkste Bowie nummers en zeker niet zijn grootste hits. De vergelijkingen met Alex Turner's andere band zijn eveneens niet van de lucht en dat is terecht. Het is zelfs een vraag om Arctic Monkeys nog wel helemaal een band is. Kijk maar naar de credits. Er ontbreken geregeld leden en sommige instrumenten kennen een dubbele bezetting, alsof er sessies door elkaar zijn gemixt. Naar buiten toe is het wel een band. Zoveel is duidelijk.

Na diverse luisterbeurten is het voor mij wel duidelijk. Arctic Monkeys verrast, opnieuw, en het is te vroeg om van een meesterwerk te spreken, maar het album is zeker op de goede weg. Ik betwijfel wel of ik ook maar een van deze nummers ooit spontaan mee ga zingen. Daarvoor is het te ongewoon en complex, maar niet minder goed.

Het hele verhaal staat hier op WoNoBlog.

Er zijn verschillende manieren om als band om te gaan met een hypersuccesvol album vol stadiumrock (wat een woord). Je kan verder gaan op dat elan en een stukje van je ziel verliezen door platte(re) muziek te maken (The Killers, Kings of Leon). Je kan proberen het over een andere boeg te gooien en hippe elektronische elementen toevoegen, met wisselend succes (Editors, Arcade Fire) of je kan denken "Ach ja, waarom niet? Deze wereld kan wel wat meer pseudo-Queen gebruiken" (Muse).

Voor Alex Turner was het aanvankelijk niet duidelijk welke weg hij wou bewandelen. Tot hij voor zijn dertigste verjaardag een piano kreeg van zijn manager, een Steinway. Hij schreef een resem songs waarbij de gitaar zo goed als afwezig was. De twijfel of dit wel een Arctic Monkeys-plaat kon worden werd weggenomen door gitarist Jamie Cook. Een opnamesessie in een chique Frans herenhuis later, met wat muzikale vrienden om te helpen, en Tranquility Base Hotel + Casino was geboren. Maar is het er goed vertoeven?

Het eerste punt van kritiek, dat dit geen Arctic Monkeys-album maar een veredeld soloalbum van Alex Turner zou zijn, kan makkelijk gepareerd worden. Het is ridicuul om te zeggen dat muziek niet klinkt als iets wat de band zou maken, aangezien, uhm, de band het wel degelijk heeft gemaakt. De muziekgeschiedenis wordt trouwens gedomineerd door bands en artiesten die iets helemaal anders probeerden. Wat is een Pink Floyd-album? Of een Bowie-album? Of een Beatles-album? Niet op een, twee, drie te definiëren.

Dat het een kabbelende plaat is, tot daar aan toe. Maar dat alle nummers op mekaar lijken, wat ook wel eens werd gezegd door mensen die zeer teleurgesteld waren, is ook je reinste onzin. Het is een album met een sterke cohesie, maar elk nummer heeft een eigen sfeer, een eigen gevoel dat je wel degelijk alle facetten van de fictieve maanbasis en Alex Turners al dan niet wisselende alter ego toont. En dat alter ego zingt over vanalles en nog wat, van songschrijven, tot de keerzijde van succes, technologie, de staat van de aarde (waar hij dus vanaf de maan over mijmert) of het hotel zelf, waarbij zijn lyrics eerder naar het abstracte neigen, maar daarover later meer.

Muzikaal gezien klinkt het inderdaad anders dan de vorige platen. Het verschil met het eerdere werk is waarschijnlijk nog groter dan deze tussen Humbug en de eerste twee albums. Wie al eens een recensie leest, ziet steeds dezelfde namen verschijnen: David Bowie, Serge Gainsbourg, The Beatles, Beach Boys, etc. En dat klopt allemaal ongetwijfeld. Het is veel meer dan een The Last Shadow Puppets-album, wat vaak toch wat eclectischer is. De samenwerking met de heren van Mini Mansions (Tyler Parkford en Zachary Dawes werken ook mee aan TBH+C) en Belladonna of Sadness, dat Alex Turner met/voor Alexandra Savior schreef, zijn evidentere invloeden.

De eerste twee luisterbeurten zijn inderdaad wennen, hoewel het met het vooraf aangekondigde experimenteren wel meeviel. Het nummer dat voor de reguliere AM-luisteraar (zowel de groep als het album) het meeste houvast biedt is ongetwijfeld Four out of Five, al wordt al na enkele seconden, met Turners falsetto, duidelijk dat het verwijderd is van de testosteronrock van het vorige album. Ook One Point Perspective heeft het in zich om een single te zijn, met zijn simpele pianoklanken en het gecroon van Turner.

Het geluid van de jaren ’60 komt vooral terug op het Pet Sound-achtige Golden Trunks, waarbij wel een gitaar prominent aanwezig is. The World’s First Ever Monster Truck Front Flip is, anders dan z’n titel doet vermoeden, iets dat op de latere albums van The Beatles had kunnen staan, met z’n zwierige kermismuziekachtige bridge. Het hoogtepunt van het album is, volgens uw dienaar, wel de titeltrack, waar de baslijnen van Nick O’Malley de kale piano- en synthklanken perfect aanvullen. The Ultracheese, dat het album perfect afsluit, heeft dezelfde ingehouden grandeur als sommige Orbison of Presley-nummers. Deze nummers tonen ook hoezeer elk nummer met elke luisterbeurt meer en meer op z’n plaats valt.

De teksten zijn niet de blinkvangers, want dat zou de excellente muziek en productie oneer aandoen, maar het behoort wel tot Turners beste werk tot nog toe. Ik, en ik wik mijn woorden, moet af en toe denken aan het lyrische vernuft van Jarvis Cocker, zeker aangezien hij vorig jaar nog het album Room 29 uitbracht, over een hotel waar heel wat Hollywoodsterren en andere prominente mensen hebben vertoefd.

Met Tranquility Base Hotel & Casino breiden Arctic Monkeys hun sound opnieuw uit. Het kan een pivotaal album zijn, net zoals Humbug dat was. Het kan alle kanten uit. Dit kan zorgen voor een nieuwe golf van inspiratie, of Turner kan zichzelf terugtrekken, obscure poëzie schrijven en over tien jaar nog eens een plaat maken. Waarschijnlijk zal dat laatste niet duidelijk gebeuren, maar het is wel duidelijk dat Turner de lakens meer dan ooit uitdeelt, en met een Lennon zonder een McCartney, Harrison en Starr is het maar de vraag op welke vreemde planeten AM nog gaat terechtkomen.

Arctic Monkeys – Tranquility Base Hotel + Casino | De Profundis - jverhelst.wordpress.com

De Monkeys gingen met AM toch wel definitief de commerciële kant op, maar bleven hun Arctic Monkeys signature sound wel behouden. Hun sound werd in een toegankelijk jasje gegoten en daar hebben ze heel veel zieltjes mee gewonnen. Waar in mijn vriendenkring de Arctic Monkeys nog geen begrip waren, waren ze dat na die plaat wel.

Deze nieuwe plaat van de pool-aapjes, Tranquility Base Hotel + Casino, lijkt een al dan niet bewuste middelvinger naar die nieuwe fans. Alhoewel, niet alleen de nieuwe fans, maar ook menig fan van het eerste uur heeft felle kritiek op dit album. Mezelf, als fan van het eerste uur, beschouw hun debuutalbum als het beste dat ze ooit gemaakt hebben. De hongerige energie van de destijds nog jonge Monkeys werd perfect vertaald op het album. Ik heb al lang geleden geaccepteerd dat ze dat album niet meer gaan overtreffen, desalniettemin volg ik de band nog steeds met veel plezier en de Monkeys weten in tegenstelling tot andere bands van hun generatie (Bloc Party, Editors, Kooks, Kaiser Chiefs) nog zeer relevante albums uit te brengen.

De nieuwste worp Tranquility Base Hotel + Casino is wellicht het beste album dat ze sinds hun debuutalbum geproduceerd hebben. Het is absoluut geen makkelijk album en de nieuwe supporters van AM die gewend waren aan een makkelijk weg te werken cocktail zullen veelal niet de tijd nemen om deze lekkere whiskey te leren drinken. Ondanks dat de onderwerpen die door meester-poëet Alex Turner worden aangesneden niet altijd even zonnig zijn, associeer ik deze plaat met de zomer die hier al vroeg aangebroken is in Brno, Tsjechië. Het is een rustige zwoele zomerplaat die het beste tot zijn recht komt tijdens een warme avond op het balkon met een glas wijn/whiskey in je hand.

De subtiele instrumentatie, met als nieuwe toevoeging de piano, is om je vingers bij af te likken. De gitaar is meer op de achtergrond geduwd, terwijl de piano, synthesizers en de fantastische bas van Nick O'Malley zich veelvuldig op de voorgrond bevinden. Elke luisterbeurt ontvouwen zich meer en meer gelaagde melodieën, als je naar de lijst van muzikanten kijkt zie je wel waarom. Behalve de instrumentatie gaat het wat mij betreft om de kleine momenten die dit album zo goed maken. Subtiele wendingen klinken gelukzalig, zoals bijvoorbeeld de overgang van One Point Perspective naar American Sports of de drums zie zo heerlijk invallen op The World's First Ever Monster Truck Front Flip. Of de mooiste gitaarsolo van het album op het verder beetje uit de toon vallende She Looks Like Fun.

Tekstueel zijn die kleine geluksmomentjes ook meermalig te vinden. Al meerdere malen genoemd is de eerste zin van het album: 'I just wanted to be one of the Strokes, look at the mess you've made me made'. En wat te denken van die prachtige passage in One Point Perspective: "Oh, just as the apocalypse finally gets prioritised' waar Alex uit het niets de hoogte ingaat. Verder ook het noemen waard is de passage 'Have I told you all about the time that I got sucked into a hole, Through a handheld device?'. Zo herkenbaar en heel treffend verwoord door meneer Turner. Waar niet iedereen gecharmeerd is van het alsmaar croonen van Alex Turner is dat juist een van de sterke punten van dit album, waarbij Alex boven de andere songwriters van deze generatie uitstijgt. Hij snijdt persoonlijke onderwerpen aan, maar biedt je ook een interessante kijk in zijn wereldbeeld. Hij uit kritiek op de huidige maatschappij, maar doet dat op een originele wijze zonder te vervallen in clichés, waar menig artiest de laatste jaren moeite mee heeft door het continu bashen van Trump.

Dit nieuwste album van de Arctic Monkeys is gewaagd maar geslaagd. Van de eerste geweldige woorden tot aan de Bowieesque meezinger Four Out Of Five tot aan het heerlijk walsende laatste nummer The Ultracheese is dit een zalige plaat. 4.5 out of 5!

Het blijft een vreemd album, niet slecht, zeker niet, maar de stem van Alex Turner past gewoon niet zo goed bij opener Star Treatment.
Hier hoort een zwaardere stem bij, meer geleefder; bij een Nick Cave zou het geweldig klinken.
En waar ik bij vorig werk mij al ergerde aan de koortjes, doe ik dat hier nu ook weer; die achtergrondstem klinkt mij net teveel als Bono.
Bij AM viel uiteindelijk het kwartje wel, nee de term groeiplaat zal ik niet noemen, want daar geloof ik niet in; daarbij gaf het optreden op Pinkpop de doorslag, en bleek dat er genoeg sterke nummers op stonden.
Hier ben ik vooral aangenaam verrast door Four Out of Five, wat gewoon een sterke single is.
Tranquility Base Hotel + Casino beschouw ik iets teveel als een solo project van Turner, en misschien moet ik het zo ook zien.
Tussen de vorige platen zat gemiddeld een wachttijd van 2 jaar; op de eerste 2 albums na; maar vaak heeft een band in het begin veel materiaal; ten gevolge van jaren werken aan nummers, voordat ze rijp zijn voor de markt.
Een wachttijd van 5 jaar is vaak geen goed teken, het loopt allemaal wat stroever, en de inspiratie blijft dan achterwege.
Wat hier precies de reden van is, zal voor mij een raadsel blijven; maar ik ben in ieder geval niet aangenaam verrast door deze plaat.
Om het geheel samen te vatten; een plaat met raakvlakken in de jaren 60; het heeft een mysterieus sfeertje in de stijl van The Avengers (De Wrekers), oubollig, maar ondanks dat in die televisieserie genoeg spanning zit; is er hier toch wel een gebrek aan; ondanks het prima Four Out of Five.
Bij Arctic Monkeys is het bij mij nu meer Five Out of Six.

Hup, direct een 4*! Ik was nooit echt een AM-fan, hoewel Humbug zeker een leuk album was. Ik had altijd de indruk dat het goede liedjesschrijvers waren, maar dat er verder niet zoveel achter zat. Maar dit, dit is muzikaal zo doordacht met die lounge-sound die instrumentaal toch zo divers is. En zo'n geweldig creatief concept, dat precies in mijn straatje valt. En tekstueel zit het zo vol met referenties die als puzzelstukjes in elkaar vallen...

Ga me nu niet vertellen dat al die voorgaande albums dat ook hadden! Dan moet ik echt nog eens goed gaan luisteren, want momenteel is dit (nu al) mijn favoriete AM!

Tranquility Base moest even landen, maar staat inmiddels als een huis. Ik heb enorme bewondering voor deze band, die met hun "I bet you look good on the dancefloor" zo'n beetje het startschot hebben gegeven voor mijn liefde voor rockmuziek en nu, ruim 13 jaar later nog steeds actueel zijn. Het vierde album van Arctic Monkeys heet Suck It and See. De titel was een soort middelvinger naar luisteraars die van alles en nog wat verwachtten van ze. Nadat ze met Humbug hadden geproefd van de Amerikaanse desert rock, keerden ze vervolgens terug met een relatief rustig, reflectief plaatje. De boodschap van Turner: "Ik zet zelf de route uit en als je mee wilt rijden mag je instappen, zo niet jammer dan."

Het grappige is dat Arctic Monkeys, in tegenstelling tot zo veel andere bands die gelijktijdig zijn begonnen, juist door hun eigengereidheid en experimentatiedriften hun identiteit hebben weten te behouden. Want of je nou naar "Library Pictures" of naar "Star Treatment" luistert, de composities, de riffs, de drums van Helder en vooral de scherpe, kritische teksten van Turner zijn altijd terug te vinden.

Er zijn niet zo veel bandjes die, in een tijd als deze, weg komen met een album als Tranquility Base Hotel & Casino. Een concept plaat over een futuristisch jaren 70 hotel. Turner die zich in de persoon waant van een gearriveerd zakenman die terugkijkt op zijn successen, soms zingend met een fout kak accentje. Je moet het maar durven. De Spotify plays staan ten slotte op het spel.

Arctic Monkeys slaagt echter met vlag en wimpel in het afleveren van een prachtplaat waar je even aan moet wennen. Na een paar luisterbeurten valt snel op dat de meeste nummers heel spannend zijn en dat zeker de eerste helft van de plaat toewerkt naar het meesterlijke Four Out of Five met die euforische climax. Tranquility Base is een album dat klinkt als vroeger, maar gaat over de toekomst. Arctic Monkeys is een stukje houvast in een tijd waarin originele rock muziek schaars is. Tranquility Base is mijns inziens één van de belangrijkste rock albums van dit jaar.

Voor mij was dit album een beetje een tegenvaller. Voorganger AM kon me goed bekoren, maar die plaat was daarmee eigenlijk al een uitzondering, want feitelijk vond ik alle platen die de Arctic Monkeys uitbrachten na hun fantastische debuutplaat Whatever People Say That I am ... niet te pruimen.

De Arctic Monkeys weten het voor elkaar te krijgen met elke plaat verder te degenereren: met deze kan ik werkelijk helemaal niks. Turner zwijmelt zich een weg door het hotel en casino terwijl de slappe tosti-deuntjes als een soort niet te ontwarren brij maar doorjengelen: frisse fruitigheid is ingeruild voor lamentabele inwisselbare nikserigheid; je hebt nauwelijks in de gaten wanneer het ene nummer in het andere overgaat want het is allemaal één pot nat. Ik zat te denken aan one star out of five maar doe er een halfje bij voor het titelnummer dat zowaar redelijk spannend klinkt.

Nou, laat het groeiproces maar beginnen.

We zijn inmiddels meerdere maanden verder nadat Tranquility Base Hotel + Casino is uitgekomen en mijn mening is in die tijd meerdere keren flink aangepast. Uiteindelijk moet ik toch tot de conclusie komen dat dit een absoluut meesterwerk is van de Arctic Monkeys (jawel de hele band, niet alleen Alex Turner).

Het concept is eigenlijk al geniaal. De liedjes worden beschreven vanuit een fictief hotel gelegen op Tranquility Base, waar in 1969 de maanlanding plaatsvond. Vanuit daar worden verschillende onderwerpen besproken zoals Amerikaanse politiek, technologische ontwikkelingen en bijvoorbeeld ook het monetaire beleid Quanitative Easing (waar ik toevallig mijn masterthesis over schrijf). Een keer een album met niet alleen maar liefdesliedjes, maar totaal andere onderwerpen vanuit de originele invalshoek met het hotel op de maan.

Dan is het muzikaal gezien al helemaal een huzarenstukje dat is afgeleverd. De songs hebben een soort lounge sound meegekregen, waarin de piano wat meer overheerst. Toch is elk nummer ontzettend rijk aan instrumenten en verborgen geluidjes, wat je normaal vooral bij bands als Radiohead aantreft. Daar komt ook duidelijk de bijdragen van de andere bandleden naar voren. Nick O'Malley levert heerlijke bass loopjes af, Matt Helders drumt precies op de manier die bij de nummers hoort (een dienende rol) en Jamie Cook stijgt boven zichzelf uit met de onderliggende gitaarriffjes.

Er wordt met alle wetten van de muziektheorie gespot, waar bijvoorbeeld de brug in Four out of Five een mooi voorbeeld van is. Vrijwel nergens wordt de normale structuur van couplet en refrein gebruikt en begint bijvoorbeeld One Point Perspective met het laatste akkoord van Star Treatment.

Toegegeven, nummers als Golden Trunks en She Looks Like Fun behoren niet tot de beste Monkeys songs uit hun oeuvre. Maar ze passen uiteindelijk goed binnen de stijl als onderdeel van een conceptalbum dat zowel op muzikaal als textueel gezien als een meesterwerk kan worden gezien. Five out of Five nu voor mij, waar het voor mij bij de eerste luisterbeurt nog zeer tegenviel.

De term 'groeiplaat' is een jeukwoord geworden in de tombola van recensie-clichés, maar soms komt er zo'n plaat langs die, nou ja, gewoon een 'groeiplaat is. Na het wat gemakzuchtige AM was mijn obsessie voor de Arctic Monkeys wat tanende, en de eerste luisterbeurt van deze bracht me niet direct op andere gedachten.

Ben blij dat ik deze toch een kans heb gegeven, want na een keer of vijf luisteren verstomden alle kritische vragen (Waarom dit als band uitgebracht en niet als soloproject? Waarom niet minstens één lekkere rocker?), en krijgen de liedjes per luisterbeurt meer diepgang en, gek genoeg, meezingbaarheid (is dat een woord? Whatever).

Vooral de eerste helft is sterk, met de behoorlijk 'meta' opener 'Star Treatment', het titelnummer, semi-hitje 'Four Stars Out Of Five' en vooral hoogtepunt 'American Sports' als prijsbeesten. Tegen het einde raken de ideeën wel een beetje op, zo lijkt het. 'She Looks Like Fun' klinkt als een matig b-kantje van Humbug, 'Batphone' is een wat richtingsloos meanderend nummer op een moment dat het album dat niet echt nodig heeft, en 'The Ultracheese' is niet veel meer dan een passend sentimentele afsluiter. Desondanks vanwege de fraaie arrangementen, het oprecht bizarre concept en het feit dat alle andere liedjes verrassend goed beklijven, is dit waarschijnlijk hun beste plaat sinds Favourite Worst Nightmare.

Bovendien bewonderenswaardig om jezelf zo radicaal opnieuw uit te vinden, net op het moment dat je bandje een parodie op zichzelf dreigt te worden.

Stem toch ff verhoogd, inmiddels mijn favoriete AM album. Elk nummer mooi op hun manier maar toch een prachtig geheel. Hoogtepunten zijn Star Treatment, Tranquility Base Hotel & Casino, en Four Out Of Five, maar het hele album is fantastisch.

Een plaat met een uniek eigen sfeer, anders dan de voorgaande. Live gespeeld blend het toch goed met hun oudere werk. Vanwege de sfeer hoort deze plaat in zijn geheel lastig weg, best wel langdradig omdat de melodieën minder sterk zijn.