Frenz schreef:
(quote)
Ik zou toch zweren dat je profiel gisteren 45 aangaf, vandaar dat ik zo reageerde, soit, ik zal verkeerd gekeken hebben.
Wellicht was ik ook ietwat geprikkeld dat je m'n jeugdhelden én muzikaal best belangrijke bands afserveerde (en ja, met een scheef oog op je persoonlijke top 10 die nou niet echt artiesten bevat die de grenzen opzochten, to say the least)
En luister maar eens North American Scum in de live uitvoering, als dat geen eigen stijl is, dan weet ik het niet meer.
Maar goed, terug naar American Dream, het is m'n zekere nummer 1 van 2017, met twee vingers in de neus (klinkt tie nog nasaler en zeurderiger

)
Ik had n foutje staan bij mn leeftijd.
Grenzen opzoeken zegt iets over het streven van de artiest en zijn visie maar is geen garantie en argument voor kwaliteit. Dat zou betekenen dat iedereen die van oude klassieke muziek houdt een sukkel is verplicht naar de grenzen opzoekende Stravinkski moet luisteren.
The Cure is gedateerd omdat het ontzettend gebonden aan het jaren 80 gevoel van malaise en nihilisme, ontstaan in het verstofte en werkeloze industriële Engeland dat van Thatcher noodzakelijkerwijs de kast kreeg uitgeveegd. Hoe meer tijdsgeest, des te sneller ouderwets.
Ook bij de tv serie Stranger Things, een enorme hit en ode aan de jaren 80, krijg ik datzelfde gevoel van in de modder vastzitten. Kwam er niet doorheen.
Ik heb trouwens nergens gezegd dat LCD slecht is compositorisch.