LCD Soundsystem - American Dream (2017)

Onlangs dit album ontdekt. En wat een lekker album is dit !
Begrijp nu waarom dit zo hoog op eindlijst 2017 is geëindigd.
Je hoort er vele invloeden, maar heeft ook zeker z'n eigen LCD Soundsystem geluid.
Voor dit moment zijn mijn favo i used to en how do you sleep.

Pimzegt:Ik heb hem inmiddels terug geschroefd naar 4-sterren. Het is een album die mooi inzichtelijk maakt hoe het in de wereld van de popmedia werkt. Eens in de zoveel tijd moet er een revelatie zijn en als die er niet is wordt die wel gecreeërd. LCD...kwam daarvoor in aanmerking want had de gepaste mix van modern (Dance-achtig) en onze vroegere heilige huisjes (sporen van de Talking Heads en Bowie in hun 'goeie tijd'). Daarbij had Murphy ook nog een goed verhaal rondom deze plaat. Kwam de samenwerking met Bowie op zijn zwanenzang niet echt meer rond, wel had de oude meester een kiem gelegd met de vraag of het herstarten van de LCD soundsystem James 'uncomfortable' maakte? Het antwoord luidde bevestigend -wat dus goed was volgens Bowie- en de rest is geschiedenis. Maar ik moet daar wel een kanttekening bij plaatsen. Als je in de credits leest, zie je dat bijna alle instrumenten door Murphy zelf zijn ingespeeld. Hoe 'uncomfortable' kan het zijn om je met jezelf in de studio op te sluiten? Het euvel is toch dat je dat een beetje hoort. Murphy kent zijn pappenheimers en beheerst zijn instrumenten, maar ergens zou het toch prettig zijn als er in interactie tussen verschillende karakters daadwerkelijk ontregeld wordt; een beetje (meer) zoals Fripp deed op Bowie's 'Scary monsters'. En zelfs het door menig 'kritisch' luisteraar negatief ontvangen, en op de jaarlijstjes van de critici ontbrekende (redelijk harmonieuze) U2-album 'Songs of Experience' ademt meer melodisch vernuft en dynamiek dan (bij nader inzien) deze. Maar ja U2 kunnen we als arrivees met een goed gevulde bankrekening niet meer het gezicht laten zijn van de 'verantwoorde' popmuziek.

Jij bent dus blijkbaar niet meer in staat gewoon te luisteren brandos, tenminste, als zoveel kanttekeningen, aannames, veronderstellingen en bs uit de popmedia je oordeel over de muziek beïnvloeden. Zo interpreteer ik je post iig.

Ik zette hem net weer eens op en meende dat het nodig was de MuMe goegemeente nogmaals te attenderen op deze prachtige plaat. Dat was absoluut niet nodig, las ik in de commentaren totdat ik de laatste las.


Scherp gehoor, hoorde je dat ook bij Lenny Kravitz? Of bij Stevie Wonder en Prince, die hebben ook albums opgeleverd waar dat echt een punt was.

Maar je zakt helemaal door het ijs als je nogmaals de 'publieke opinie' over de laatste worp van U2 erbij haalt. Ik zou zeggen, lees de comments bij het album hier op MuMe maar eens met een neutrale bril. Je mag van U2 melodisch vernuftiger (terwijl het horkerige, onmelodische "Call The Police" in mijn hoofd rondzingt) en dynamischer vinden, je goed recht. Ik ben het alleen niet echt met je eens

Tja Frenz Ik ben de eerste om toe te geven dat met name diegenen die veel hebben gehoord, op een gegeven moment het meeste 'last' krijgen van hun referenties. Misschien zou ik als jonge 20-er anders naar dit album luisteren dan op ...ahum deze leeftijd. Zo zag ik elders een jonge Bowie-fan 'Heathen' zijn favoriete Bowie-album noemen, net als ik destijds (en nog steeds) mijn instapalbum 'Scary Monsters' liet prevaleren boven 'Ziggy Stardust'. Van wat er nu uitkomt ben ik ook selectief en laat niet alles toe. Maar als ik me wel in iets verdiep, doe ik dat zo onbevangen mogelijk. LCD Soundsystem is voor mij sowieso interessanter dan een Lenny Kravitz (te behaagziek en/of te gezocht retro). Maar het is wel mijn visie dat het voor grote multi-instrumentalisten een valkuil is om te veel zelf te willen doen. Dat levert (te) vaak (technisch) acceptabele bijdragen op, waarbij eenvormigheid of 'vlakheid' op de loer ligt. Het titelloze 'Traffic'-album is mede om die reden een veel betere plaat dan Steve Winwoods 'Arc of a diver'. Alhoewel zelfs ik geen bezwaar kan hebben tegen de overgedubde vocale arrangementen van Marvin Gaye op zijn 'What's going on' (...uitzonderingen die de regel bevestigen?). Maar in het opzicht van het uitdagend bemannen van je opnameploeg overtrof Bowie toch zijn navolger James Murphy.
En over de nieuwste van U2 bekritiseer ik de MuMe-deelnemers inderdaad op datgene wat jij bij mij ter discussie stelt; de (/het) waarlijk open blik(/oor).

Ik gaf Lenny Kravitz alleen maar als voorbeeld dat een multi-instrumentalist (?) wel degelijk een gelikt en 'band-achtig' album af kan leveren, waar een ongetrained oor absoluut niet hoort dat het door één en dezelfde man is ingespeeld.

We schelen maar 3 jaar brandos, maar door mijn oudere zus was juist Ziggy mijn (verpletterende) kennismaking met Bowie en niet Scary Monsters, dat vond ik toen een Bowie onwaardig album, grappig.

Let's agree to disagree, ik hoor op American Dream niet één keer ongemakkelijkheid of disharmonie. Over U2 oordeel ik zelf niet, ik kon het luisteren ernaar niet opbrengen (terwijl ik U2 van froegah best hoog heb zitten), maar ik heb wel de commentaren gelezen (en toegegeven, lichtelijk meegehuild met de wolven). Ik geef je wel gelijk dat daar zeer selectieve oren aan het werk waren.

Iedereeen heeft het altijd over de invloed van Bowie en Talking Heads, maar men vergeet Liquid Liquid!

Is er iemand met meer verstand van deze plaat die mij kan vertellen waarom op Spotify alleen een versie te vinden is met alleen maar (lelijke) kleine letters en hier het allemaal met hoofdletters staat? Vergelijkbaar met Billie Eilish - WHEN WE ALL FALL ASLEEP, WHERE DO WE GO? (2019)

Ik geef toe dat ik wat streng was. Kinnesinne? naar zo'n getalenteerde alleskunner? Ok, ik vond zijn raison d'être van deze reïncarnatie wat gezocht; "dat het oncomfortabel voelde en dat dat volgens master Bowie ook moest". De meeste nummers heeft ie zo ongeveer met z'n 2-en in elkaar gesleuteld (meest met compaan Al Doyle), waarbij telkens meerdere 'sporen' door Murphy worden gevuld - hoe oncomfortabel kan dat zijn? Maar dat op zich maakt voor het werk niet zoveel uit. Ik moet constateren dat het album mij steeds beter bevalt. Het is een zeer perfectionistisch album, ook de scheurgitaar gaat nergens onbedoeld uit de bocht. Maar wat me er toch (steeds meer) aan bevalt is dat Murphy reflexen om het daarmee steeds voller te stoppen goed heeft onderdrukt, waarmee het niet aan monomanie ten onder is gegaan - en eerlijk is eerlijk hij heeft zich nergens aan vertild (/kan blijkbaar echt alles). Een slijtvaste en stijlvaste plaat. Ik verhoog hem een halfje.

Ik heb American Dream altijd wat glansloos gevonden in vergelijking met zijn voorgangers. De basis sound van Murphy is voor mij toch altijd wel goed genoeg om me te blijven boeien, het album is ook redelijk groots opgezet met zelfs een grandioze bijna industriële sound hier en daar. Máár -nu komt het- ik vind de teksten een stuk minder gevat en Murphy klinkt zelfs met vlagen wat afgevlakt. Daarnaast is het karakteristieke synthesizer-spel een stuk minder creatief, waardoor de bombast ook gewoon als bombast klinkt en niet als de melancholische pseudo-bombast waaraan ik gewend (en gehecht) ben geraakt. Het album heeft zeker zijn momenten, maar is in de breedte niet echt de frisse wind waarop ik hoopte.

ik begin behoorlijk te balen van Mume, dat komt door die reclames. Nu verschijnt er steeds weer een lelijke auto dwars door de tekst heen. Gatver. Kan dat niet weg?

Ik snap al die reclame klachten niet zo. Met een Adblock Plugin onder safari heb ik al jaren nergens last van. En nog een tip: ik gebruik Brave browser om al jaren probleemloos zonder wachten Youtube (een veel grotere ergernis want praktisch onbruikbaar met ads) te kunnen gebruiken. Een enkele keer toch een melding, maar dit is volgens mij een kat-muis gevecht tussen Youtube en de Browser qua ontwikkelingen.

Over LCD-Soundsystem: ik hoopte op ene nieuwtje en schrok van het jaartal. Zo lang geleden alweer.