Cream - Disraeli Gears (1967)

Wat dacht je van Tales Of Brave Ulysses, SWLABR en Outside Women Blues. Samen met Sunshine en Strange Brew zijn dat mijn favo nummers van dit album.

Kortom, eigenlijk wel een geniale plaat (vreemd eigenlijk dat ik 'm niet (op CD) heb ).....

IDD PRACHTIG. Middels de (inmiddels) welbekende CD ruil-site de plaat deze week in bezit gekregen. Zo'n 15 jaar geleden de plaat in mijn speler gehad als leenCD en toen 'slechts' enkele nrs. op tape gezet. FOUT, de plaat is echt geweldig. STRANGE BREW is altijd in mijn hoofd blijven hangen, maar Sunshine Of Your Love had en vanaf nu HEEFT weer de naam voor mij: wat een geweldig nummer is dit!
Misschien wel na Voodoo Chile (je weet wel die Live-versie op de Isle of Wright.....) het mooiste gitaarrocknummer voor mij uit de jaren '60 (Goin' Home van de Ten Tears After om de top 3 te completeren).
Als je de plaat beluistert hoor je ook dat velen na '67 zijn beinvloed door deze plaat: al is het maar dat Bowie heeeel goed er naar gelusiterd heeft....
Waardeer op naar 4 met uitzicht op 4,5!
N.b. Wel vind ik de plaat naar het eind toe iets minder worden.
N.b.2 Eerder gaf ik Mother's Lament als favo aan: vergissing, had een ander nummer in mijn hoofd.

Verplichte kost voor de gitaar-liefhebber. Zo niet? Dan toch!

Verplichte kost voor iedere zichzelf respecterende muziekliefhebber zou ik zeggen
Na het horen van World of Pain en Tales of Brave Ulysses kun je vredig sterven

Maar Mother's Lament is wel een grappig liedje. toch???

Geweldige plaat van een geweldige band die in zo'n korte periode toch zoveel enorm goeie platen hebben weten.

Het beste album van Cream, met uitzondering van 'Mother's lament' knaller na knaller!

Klassieker van formaat, kocht vandaag de dvd-docu van dit album in de reeks "Classic Album". Dat wordt ook genieten denk ik!

Mother's Lament is juist fantastisch Lekker onnozel, maar geeft wel aan dat ze met veel plezier en energie in de studio moeten hebben gezeten. Het maakt de plaat gewoon áf.

Geweldige bespreking van een geweldige plaat van een geweldige band.
Ik heb hem van 4.5 naar 5 opgewaardeerd en geplaatst waar ie thuishoort; in mijn toptien. Ook die eerste van The Doors, trouwens!

Vind ik echt wel de beste van cream.
Begint met Strange Brew en dat zegt genoeg over deze plaat; veel vreemde songs waarmee Cream misschien niet bekend werd maar oh zo de moeite waard zijn.

Wat een sound zet deze super-groep neer. Prachtig gitaargeweld en van die lekker slordige zang, helemaal geweldig. Een intens album is het! De ervaring was blijkbaar ook voor de heren-Cream erg intens, want ze hebben het niet al te lang volgehouden. In ieder geval lang genoeg om 2 superalbums af te leveren.
Een volle 4* waard.

Aardig album, met leuk gitaarwerk uit de tijd dat Clapton nog goede muziek maaktte. Met een aantal snellere nummers erbij (zoals Swlaber) had dit album echter aan kracht gewonnen, doordat het dan wat minder langdradig zou zijn geweest. Sunshine of Your Love was bijvoorbeeld perfect geweest om te versnellen. Verscheidene covers van dit nummer vind ik dan ook beter.

Een ander minpunt is dat het vocale niveau bij lange na niet zo goed is als het instrumentale gedeelte. En Mother's Lament had van mij niet gehoeven...

Een pluspunt is dat deze plaat een wat (positieve) nonchalante sfeer uitademt (''gewoon lekker spelen en we zien wel waar het schip strandt'') en er toch ook knap gemusiceerd wordt.

Juist die nonchalante sfeer maakt het dat Disreali Gears mij niet volledig wil inpakken. Aardig album met aardige songs door zeer goede muzikanten maar ik mis hier en daar de schwung en de schwung. Clapton stapte uit de Yardbirds om met Cream zich volledig in de blues te kunnen onderdompelen maar ik mis hier volgens mij een rebellistisch vuurtje á la The Stones. Volgens mij kon men deze live wel neerzetten.

Je moet niet vergeten dat de sound van de band, op het punt in de tijd dat ze Disraeli Gears opnamen, volop in ontwikkeling was. De opnames die ze goedkeurden voor release waren gewoon de beste takes op dat ogenblik. En luister eens naar de progressie die ze gemaakt hebben ten opzichte van hun debuut, da's echt waanzinnig !

Toen de LP uitkwam was het echt een mindblower die kwa geluid mijlen voor lag op de konkurrentie. Dat het op jou overkomt alsof ze ''gewoon lekker spelen en we zien wel waar het schip strandt'' terwijl ze echt heel hard hebben zitten werken aan dit album zegt natuurlijk ook een heleboel over de kwaliteiten van de heren.

Kan je je opmerking over het vocale niveau nader toelichten ?

Dat wist ik niet, goed om te weten. Het debuut moet ik nog beluisteren, zal dat snel een keer doen.

Wat betreft de vocals: ik vind Clapton niet echt een goede zanger. Hij is hier niet zo erg als later in z'n (solo)carriere, maar ook niet denderend. Jack Bruce hoor ik dan al wat liever, maar er staat natuurlijk geen Ian Gillan of een Robert Plant te zingen. Nu zijn er natuurlijk ook weinig zangers van dat kaliber, maar in het geval van Cream valt het mij gewoon erg op aangezien de instrumentatie wél van een erg hoog niveau is. Het stoort niet, maar zie het als een half puntje van de sterren af.

OK, over smaak valt niet te twisten ........ Ik vind Jack juist een wereld zanger en Disraeli Gears een klassieker dus ik kon je opmerking even niet plaatsen ...........

Dat Disraeli Gears een klassieker is staat vast.

Ik zag laatst de lp-cover in volle glorie in de winkel, tot nu toe had ik het met een schimmig .jpg-tje gedaan. Wát een prachtige cover, alleen de kleuren al zijn geweldig .

Dit weergaloze album mag in geen enkele platencollectie ontbreken.

Inderdaad. Een fantastische blues plaat en een vette klassieker. Tekstueel heel sterk in elkaar gestoken. Misschien wel de beste plaat uit 1967.

De hoes is echt awesome

Ja, beweegt ie bij jou ook?

Vogel !

Voor een prikkie gekocht deze week (ik snap ook waarom nu ). Gekheidje; met duidelijk gemak wel de beste mijns inziens van Cream, maar ik vind de 1e helft wel het best, behalve Blue Condition... . De 2e helft is ook wel netjes, maar wat minder vind ik met als minste Mother's Lament, lolletje of niet. Ik houd toch wat meer van dat andere album van een trio uit '67, nml. Are You Experienced (wat meer power/push).

Vreemd, ik vind het nu net omgekeerd

Ja, dat is zeker vreemd van jou, Leeds.... .... (nee hoor, ieder zijn voorkeur).

Het is overigens ook niet zo dat ik AYE nu stukken beter vind dan deze ; het heeft bij mij net de voorkeur, maar ik ben zeker ook tevreden met deze Cream classic.

Prachtalbum dat ik al jaren koester; ben hier op zeer jonge leeftijd al verslaafd aangeraakt en dat kwam met name door het prachtige "Tales of Brave Ulysses" wat ik nog steeds het allerbeste nummer vind van Cream. Vaak zet ik dit album nog even op om wat herinneringen op te wekken en lekker te onstressen want daar zorgt Clapton met zijn (hier nog) Gibson steevast voor. Ik hoef maar een toon te horen en ik ben relaxed; stop dat gevoel in een pil en depressies zullen verdwijnen.

Hoewel ik voordat Mother's Lament begint gauw een andere plaat op zet is dit een album zonder zwakten en zeker vanwege de onbeperkte houdbaardheidsdatum (zoals ontzettend veel muziek uit dit fantatische muziekjaar) is dit een echte klassieker die iedereen in de kast zou hebben moeten staan.

Ik heb al eerder de loftrompet gestoken over het jaar 1967 en dit album hoort daar natuurlijk ook helemaal bij.

Ik zou het willen definiëren als vooral een geweldig rockalbum met linkjes naar de blues en de psychedelica, gespeeld door leden van een select groepje muzikanten, die vallen in de categorie "van wereldniveau".

Dat wisten zij toen nog niet maar inmiddels zijn we met z'n allen 44 jaar wijzer en is het slechts een feit.

Ik vind The Cream, het gitaarspel van Clapton, op sommige momenten geniaal. Maar er zijn ook momenten.... Het begin is ijzersterk, de eerste vier nummers van ongekend niveau. Tales of Brave Ulysses, track 6, één van de beste nummers in z'n soort die ooit zijn uitgebracht.

Maar ik betreur dan toch de aanwezigheid van Blue condition tussendoor. Later volgt ook nog Mother's lament. Misschien een relativerend muzikaal grapje, ik vind het het geheel eigenlijk een beetje ontsieren. Daar komt nog bij dat ook Take it back voor mij het eerdere niveau niet weet te halen.

Dus hoewel eigenlijk niets dan hulde voor het vernieuwende geluid van die tijd, sterke composities en dito spel, geen volledig aantal sterren.