Pavement - Crooked Rain, Crooked Rain (1994)

Zeer sterk album.

Weinig zwakke momenten, zeker één van Pavement's sterkere.

Het duurde wel ff voordat 't kwartje bij me viel. Valt me op hoe sterk de nummers zijn en dat ik dat gewoonweg niet had gemerkt op één of andere manier.

Na een keer luisteren al verkocht .

De eerste luisterbeurt pakte ie me juist niet meteen, hoewel ik meteen wel de intentie had om hem vaker te beluisteren. De eerste keer sprongen er nog niet echt nummers, het was aangenaam, maar daar bleef het bij. Maar! Inmiddels is dit album flink gegroeid, een heerlijke verzameling popsongs. Om ontzettend vrolijk van te worden en heerlijk mee te zingen. Héél melodieus en fijn. Vele luisterbeurten zullen volgen, maar nu al genoeg voor 4,5*.

Aan wie..

Aan mezelf nou goed. Maar ik kan deze bijzonder aanraden, ook hun eerste.

Blind (dus zonder luisteren) gekocht... (en nooit spijt gehad)

Vorige week was ik in Californie, en overnachte ik in Stockton. De lonely planet melde dat het niet een plaats was om een stop te maken (wat ik overigens kan bevestigen.....brrr wat een enge stad). Wel melde de LP dat je vooral wel even stil moest staan dat dit de stad was waar Pavement z'n roots had. Nu thuis snel eens wat pavement gaan luisteren. En ik vind dit een hele mooie cd. 4,0*

Redelijk intrigerende cd, een bepaald sfeertje ademt het uit. Wat ik al eerder heb gelezen, de zang..MWOAH..maarr het past er op één of andere manier wel goed bij dus dat is geen irritatie-punt. In elk geval ****

Met track 10 en 11 heb ik nooit veel gekund.
De rest van deze plaat is uitmuntend!

Dit is het enige album van Pavement dat ik bezit, het wordt algemeen beschouwd als hun beste en een klassieker en er staat hun prachtige single "Range Life" op. De overige songs en vooral "Elevate Me Later" en "Cut Your Hair" zijn eveneens behoorlijk aanstekelijk met de nodige prikkeldraad. De zang is niet helemaal zuiver maar past wonderwel bij deze muziek.

Toch maar verhoogd van 3 naar 4 deze. Na hem een maand of vier/vijf niet geluisterd te hebben nog maar eens opgelegd, en blijkbaar heeft die pauze geholpen. Alles was veel helderder, alles sloeg veel meer aan. Hij heeft dus tijd nodig om te rijpen, als was het een goede wijn - een vergelijking die hoogst waarschijnlijk niet voor iedereen opgaat.

Pavement is een van die bandjes die je na een tijd wel weer gehoord hebt. Als ik me nu de nummers voor de geest ga halen, zie ik nauwelijks iets waar ik echt warm van wordt, op Gold Sounds na misschien dan. Maar ik ga nog geen middelmatige punten uitdelen, als het straks weer zomer is kan ik er weer heel anders over denken.

Die eerste 2 Pavement albums hadden toch wel een heel fraai eigen geluid. Platen om altijd weer eens even op te halen en dan ontdek je er altijd weer wat nieuws in. Mooi.

Was het leven maar elke dag zo leuk:
YouTube - Pavement - Gold Soundz

Lekker van heuvels rollen en oreo's met melk eten.

Aardig album, aardig bandje. Toch kan ik hier niet in ontdekken wat vele anderen klaarblijkelijk wel kunnen. Ik vind het namelijk absoluut niet origineel, hoogstaand en/of geweldig.

Deze staat al een tijdje hoog op mijn luister lijstje. Heb me er net aan gewaagd. Ik vind dat er een hoog Weezer gehalte in zit, maar ik neem aan dat ik dat gevoel nog wel kwijt zal raken naarmate ik dit album meer luister.

Tot nu toe een erg fris album, met veel afwisseling in de nummers. Doet me soms ook denken aan Sonic Youth.

Range Life is trouwens meteen een kat in het bakkie.

Weezer? Daar doet het me juist helemaaaaaaal niet aan denken.

Dat hoor ik er ook totaal niet in terug. Het zou dan ook eerder andersom moeten zijn, maar Weezer klinkt veel scherper en puntiger, terwijl Pavement hier juist heel landerig klinkt. Voor Brighten the Corners (Stereo enzo) zou het wel opgaan.

die vergelijking met weezer slaat inderdaad nergens op

sonic youth vind ik ook wat vergezocht (hooguit dat het was dissonant is hier en daar)

dan lijkt het toch nog meer op The Fall

Ik maak geen vergelijking Dj maus, ik zeg dat het me daar aan doet denken.

Het zou inderdaad anders om moeten zijn tenslotte is Pavement er eerder.
Ik denk dat als ik deze plaat wat vaker heb opgezet, ik het niet meer op Weezer vind lijken. Net zoals dat ik Closer van Joy Division veel op de The Doors vond lijken tijdens de eerste luisterbeurten.

Ik heb deze plaat nog maar 1 keer echt goed beluisterd.

Geweldige liedjes. Spring al hoppend van CD's uit mijn jeugd. Dat waren nog eens tijden..

This is the slow sick sucking part of me!!

Pas een aantal jaren geleden leren kennen deze band, Nu, na een tijdje deze cd weer eens op gezet. Blijft toch wel zijn waarde houden. Kan me wel voorstellen dat dit een klassieker genoemd wordt.

Het magnum opus van de prinsen van de slackerrock. Magum opus is misschien een te groot woord, want echt geniaal is het nergens. Leuk? Best wel. De kracht van Pavement is tegelijk zijn zwakte: ze kokketeren met anti-stadionrock die op een neuzelachtige manier wordt gespeeld. Maar uiteindelijk is dit een laffe plaat, die zich verstopt achter ironisch geposeur, i.p.v. te doen wat ze misschien wel in zich hebben: het publiek omver blazen met een perfecte popklassieker.

Tweeslachtige gevoelens bij deze cd dus.

Vergeet niet dat dat ironisch geposeur tegelijk een enorm frisse wind is en was. Waar zoveel Amerikaanse bands een graantje probeerde mee te pikken van de heersende wollenmutsen - houthakkershemdcultuur, liep Malkmus in een gele regenjas op doorgkalme manier te zingen dat hij geen fuck om de Smashing Pumpkins gaf. Dat is niet best wel leuk, dat is best wel briljant .

Vind het eerder een beetje kinderachtig om een collegaband publiekelijk te kakken te zetten. Maak dan een Pumpkinsparodie. Je kunt de Pumpkins veel aanrekenen (melodrama, geilen op commercieel succes, overproductie), maar niet dat ze niet hebben getracht het onderste uit de kan te halen. Kun je van deze band niet zeggen.

Toch zou ik zo uit het hoofd vele malen meer Pavement- dan Smashing Pumpkins nummers kunnen fluiten.

fantastische plaat van Pavement. Thumbs up!!!

Absolute topplaat! En net een kaartje gekocht voor het concert in de Paradiso van 8 mei 2010. Hopelijk spelen ze veel nummers van dit album en Slanted & Enchanted.

Vandaag voor het eerst de plaat beluisterd en onmiddelijk volgde een tweede en een derde luisterbeurt. Een 4 sterren lijkt me dus wel op zijn plaats om te beginnen.