Rush - Power Windows (1985)

Hmja ik zal eens kijken of ik dat nog wat verder kan onderbouwen, maar dit is wel zo'n album dat Rush-fans nogal verdeelt... ik vind hem echt GE-WEL-DIG!! Natuurlijk is dit qua sound/productie het meest steriele en toegankelijke album wat ze op dat moment uitgebracht hadden, maar daarin schuilt ook juist het bedrieglijke.

Exemplarisch is een nummer als Grand designs. Ogenschijnlijk zo'n wat al te toegankelijk jaren '80 nummer dat je eerst leuk vindt, dat je daarna wat gaat vervelen (goh, dat outro is toch té doorzichtig?), waarna je er weer later toch weer achter gaat komen dat het nummer tekstueel en qua melodielijn toch echt wel heel briljant is. Een soortgelijke golfbeweging had ik bij Middletown dreams en Emotion detector. Duidelijke 'hit'single Big money is toch te sterk (voornamelijk door het instrumentgebruik) om te gaan vervelen. Manhattan project, Marathon en Mystic rhythms behoeven al helemaal geen toelichting denk ik...

Op het forum loopt op dit moment een topic over of de jaren '80 creatief nou zo'n armoedig decennium zijn of dat het wel meevalt. In elk geval is dít voor mij eigenlijk hét ultieme jaren '80 album. De ietwat gedateerde en cleane studiosound hóórt ook juist bij deze plaat (hoor je later een live-vertolking van bijvoorbeeld Mystic rhythms, bijvoorbeeld op A show of hands, dan mis je die keyboardgalm die je in enige andere context wat flauw zou vinden).

In mijn top tien had ik graag tien verschillende artiesten. Had ik mezelf die beperking niet opgelegd, dan stond deze er beslist als tweede of derde Rush-album tussen.


Edit: dit is overigens het laatste Rush-album waarvan ik elk nummer nog zeer goed vind. Alle volgende platen hebben zo hun mindere goden (hoewel... Counterparts...). De goede nummers van die platen komen vaak nog wel hier in de buurt, maar niet voor niets is dit wel de laatste die bij mij 5 sterren scoort.

Dit was destijds in '85 een van de eerste cd's die ik kocht toen ik mijn eerste cd speler kreeg.
Ben Rush fan sinds Moving Pictures en heb zo'n beetje alle albums wel. Power Windows is uiteindelijk mijn Rush nummer 1 gebleken. Hoezeer ik het oudere spul ook waardeer, dit is toch wel the one die ik het meeste draai. Was ook erg blij toen ze bij de laatste tour weer nummers hiervan speelden. Hij knalt echt de speakers uit en de dualiteit tussen de gitaren en de keyboards knetteren gewoon. Lee had hier inmiddels ook zijn latere stem gevonden (minder hoog denk ik). Waarom dan geen 5 zegt u ? omdat Grand Designs de zwakke broeder is. Een euvel dat op ieder Rush album speelt maar dat terzijde. Hierna maakten ze nog steeds wereldnummers maar de albums als geheel deden mij minder.

Power Windows was min eerste kennismaking met de naam Rush, de muziek zou pas jaren later volgen.
Mijn buurjongen had een shirt van Rush, met daarop de jongen die door een verrekijker kijkt; hetzelfde schilderij, welke ook op de achterkant van het cd boekje staat.
Hij had verder niks met de muziek, maar had het gekocht omdat hij het een mooi opvallend shirtje vond.
Maar in de buurt werd het al snel een geliefd opject, want daar woonden verschillende Marillion en Pink Floyd liefhebbers, die mij ook overtuigden om mee naar de Goffert in Nijmegen te gaan, voor mijn eerste echte popconcert; van Pink Floyd, maar dat is een ander verhaal; ik dwaal af, terug naar Power Windows.
The Big Money heeft een Peter Gabriel Shock The Monkey achtige begin, en heeft de heldere gitaarsound wel raakvlakken met Boy van U2.
Toch lijkt het alsof Rush hier weer een andere periode ingaat, het is allemaal wel een stuk minder gericht op het Wave publiek als bij de twee voorgangers, met een overtuigende hoofdrol voor Signals.
Progrock wordt publiekelijk ook weer meer omarmt; waarschijnlijk ook door de opkomst van de compact disc, wat ik bij Grace Under Pressure al aanhaalde, en het was blijkbaar weer cool om in een Rush shirtje rond te lopen.
Meer terug naar de sound van voorheen, maar dan compacter, zonder de heel lange stukken, al zit de gemiddelde lengte weer ruim per song boven de 5 minuten.
Alleen Manhattan Project begint wel heel erg glad, maar het Tears For Fears achtige tussenstuk maakt veel goed, later krijg je nog een Electric Light Orchestral impuls, maar als geheel is dit niet geheel geslaagd.
Ik heb geen ervaring met hardlopen, maar ik zou waarschijnlijk eerder dan kiezen voor The Loneliness of the Long Distance Runner van Iron Maiden dan voor Marathon.
Toch is Power Windows het laatste album welke zeer hoog wordt gewaardeerd, voor mij is hij minder dan de twee voorgangers.
Territories begint Pink Floyd/Marillion achtig, maar krijgt een Trevor Horn achtige behandeling (Frankie Goes To Hollywood, Propaganda), toevallig was hij in deze periode ook bepalende in het geluid van progrockers Yes, dus de scheidingslijn is erg dun; soortgelijke sound hier ook aanwezig; tevens productioneel gezien.
Producer Peter Collins werkte ook samen met wave acts als Nik Kershaw en Blancmange, en dat hoor je ook wel terug.
Zijn samenwerking met Rush zou nog langer voort duren, ook bij sterke jaren 90 producties.
Het hoogtepunt is het zwaarder aangezette Mystic Rhythms, met inderdaad mysterieuze drumpartijen, een single die wel weer het Wave geluid laat horen, en de drum doet mij ook aan Nits (Nescio) denken; deze afsluiter is voor mij het hoogtepunt van Power Windows.

Power Windows bevalt nu ineens wederom een stuk beter dan ik me herinnerde. Ik bedoel hiermee niet dat ik slechte herinneringen aan het album heb, maar wel dat ik een paar vooringenomen favorieten had en voor de rest een hoop songs die ik niet erg onthield. Dan kom ik er nu ineens achter hoe fantastisch mooi Territories is. Marathon blijft ook een favoriet door dat machtig mooie refrein en de schoonheid van Mystic Rhythms kan ik ook niet ontkennen. Big Money is daarnaast een heerlijk opzwepende opener.

Het album is wederom een stukje lichter dan de voorganger, maar met de toename van de toetsen en het ieler worden van het gitaargeluid, klinkt het geheel wel majestueus en gestroomlijnd. Deze sound bevalt me nog steeds prima en dit album heeft me dan toch nog een stukje verrast!

Tussenstand:
1. Signals
2. A Farewell To Kings
3. Permanent Waves
4. Hemispheres
5. 2112
6. Grace Under Pressure
7. Power Windows
8. Fly By Night
9. Moving Pictures
10. Caress Of Steel
11. Rush

Weer een album waarbij de waardering groeit. Ik dacht dat de goede jaren tachtig platen wel ophielden met Moving Pictures, maar na Grace Under Pressure valt op dat ook Power Windows erg leuk is. De grote lp-hoes sprak me al langer aan, maar hier staan een aantal echt leuke songs op, zoals de energieke opener en het machtig gezongen Territories. Ik weet wel dat Rush met Hold Your Fire een kant opgaat die straks even slikken zal zijn, maar Power Windows doet het gelukkig erg goed. Zo goed dat ik heb getwijfeld aan 4,5*. Het gitaarwerk mag er ook absoluut wezen. Misschien moet ik dit album nog wat vaker gaan draaien, want hoewel ik veel complimenten uitdeel, kan ik me zo niets herinneren van het aandeel van Neil Peart. Dat kan ook niet helemaal de bedoeling zijn.


Tussenstand:
1. A Farewell To Kings
2. Permanent Waves
3. Hemispheres
4. 2112
5. Moving Pictures
6. Fly By Night
7. Power Windows
8. Grace Under Pressure
9. Caress Of Steel
10. Signals
11. Rush

De stijgende lijn vanaf Signals wordt met Power Windows voortgezet. Ik blijf moeite houden met de - in mijn oren - te gepolijste sound van de band in de jaren '80, maar de nummers zijn stuk voor stuk erg sterk. Als ik dan een topnummer als Territories vergelijk met de liveversie op het livealbum Clockwork Angels Tour, dan mist de studioversie de kracht die het live wel heeft. Tegelijk zingt Geddy Lee op Power Windows sterker dan ooit, en al helemaal sterker dan in zijn nadagen.

Score: 82/100

Albumperiode nummer drie is dit natuurlijk met album nummer drie van de vier: Power Windows. Ik heb eens de berekening gedaan en dit zijn mijn gemiddeldes: 3,625 sterren voor de eerste periode, 4,375 sterren voor de tweede periode en maar liefst 4,625 sterren voor de derde periode (Signals, Grace Under Pressure, Power Windows en Hold Your Fire).

“Waarom schat je deze periode hoger in dan de vorige, want die bevat toch ook niets anders dan een reeks geweldige albums?” Die vraag is mij hier (en elders) al vaak gesteld, het heeft te maken met mijn beleving want Grace Under Pressure was lang geleden mijn kennismaking met Rush en een aanzet om Rush te beleven. Waar beleving de kop opsteekt, verdwijnt objectiviteit naar de achtergrond. Het kan, het mag. Wie gaat mij tegenhouden? Niemand.

De jaren tachtig waren ook mijn quasi definitief afscheid van popmuziek en een beginnende voorzichtige verkenning in de wereld van Hard Rock en Heavy Metal en heel zeker de NWoBHM stroming. Dat waren mooie tijden want, zoals Neil Peart vermeldt in Grand Designs: “Like a rare and precious metal beneath a ton of rock, it takes some time and trouble to separate from the stock.” In dat opzicht heb ik nooit meer achterom gekeken, maar vele jaren later kweekte ik ook een genegenheid voor Jazz en Klassieke Muziek, nooit mijn “roots” vergetende.

Die jaren tachtig zijn nog altijd mooie tijden want het heeft een groot deel van mijn muziekbeleving gevormd. Geboren in 1969 waren het ook de schooltijden met zijn ups en downs in de Latijn-Griekse afdeling van het Onze-Lieve-Vrouwecollege in mijn Oostende maar het was ook mijn gelukkige, onbekommerde jeugd waarvoor ik nog altijd Pa (RIP) en Ma Spamalot (niet te stoppen op tram 89, even hout vasthouden) bedank om dat geborgen thuisgevoel en de occasionele sponsoring om een album te kopen. Dankbaarheid!

We verwelkomen nieuwe producer, de Brit Peter Collins, en wat zet hij een mooi, zuiver en messcherp geluid neer. Op de ons bekende sites kun je zijn loopbaan overlopen maar één album moeten jullie toch ook kennen: Operation: Mindcrime van nog zo'n gekoesterde groep van mij, Queensrÿche, althans tot en met Promised Land. Allicht is hij ook medeverantwoordelijk voor de vaak orkestrale invulling van een aantal nummers. Marathon, iemand?

Muzikale invulling: dik in orde. De teksten: wat denk je? Lees nog nog eens aandachtig de teksten van The Big Money, Grand Designs en Territories, om er maar drie te noemen. De onderwerpen blijven bijna veertig jaar na datum zo actueel, zo herkenbaar. Was Neil Peart zo visionair of is het mensdom zo voorspelbaar? Voer voor de filosofen (of voor de andere stamgasten en uw dienaar in mijn stamcafé). Afsluiter Mystic Rhythms heb ik ook vele malen gehoord, het zit mooi in elkaar maar toch houdt iets daarin mij af van de volle lap, vaak het laatste nummer als experiment of als voorbode. Nog altijd geen idee, na al die jaren. Vergeving.

Sinds “zijn” heengaan beleef ik in januari telkens een verlangen om heel veel Rush te draaien. Komt dat vanuit mijn onderbewuste? Geen idee, ik ken iets van psychologie (twee jaar Rechten in de universiteit van Gent destijds met Professor Ghijsbrecht). Bewust ben en blijf ik van het belang van Rush in mijn teder, kwetsbaar rondlopen op deze aardkloot. Dit is opnieuw een geweldig album van een groep die altijd maar vooruit bleef kijken, zich onderdompelde in toenmalige muzikale stromingen en er waanzinnig veel mee deed. They did it again.