The Decemberists - What a Terrible World, What a Beautiful World (2015)

Ben erg benieuwd naar deze. Volgens het label is het de band's "most varied and dynamic work, both musically and emotionally."

Make You Better: The Decemberists - Make You Better (Visualizer) - YouTube

Kijk, dat is nog eens goed nieuws. Ik had eigenlijk altijd het idee dat de band zo'n beetje uit elkaar was. En wederom een prachtige albumcover!

Gaaf en alhoewel we nog even moeten wachten, ben ik zeer benieuwd.

Iets minder lang moeten wachten dan gedacht

Het eerste nummer is prachtig, daarna weet het me niet altijd te overtuigen. Deze gaat even de koelkast in tot 2015, ik moet eerst maar eens wat achterstallig onderhoud verrichten voor het jaarlijstje van 2014...

Ik ben daarentegen juist erg onder de indruk na een eerste luisterbeurt. Deze ga ik dus de komende tijd vaker beluisteren.

Het is (toch onverwacht voor mij) een heel mooi album geworden. Het vorige album, The King is Dead, vond ik een beetje flauwfolkerig en The Hazards of Love was qua concept aardig, maar miste brille. Die brille is hier echter weer terug, er staan weer een aantal hele mooie liedjes op. De opener kent een prachtige climax, Make You Better zou niet misstaan als single en Lake Song doet erg denken aan On the Bus Mall, maar dan mooier.
Het spannende Till the Water Is All Long Gone is wat mij betreft het prijsnummer vanwege de broeierigheid en de ouderwetse sfeer.

Ik zet stevig in, dat verdient deze plaat.
4,5

Ik vind vooral Her Majesty en Picaresque goed en daarna bleken het telkens 3,5* albums te zijn en dat is nu al niet anders.
Leuk allemaal maar het raakt me niet echt (meer).

Schitterend album, en inderdaad is Till The Water is All Long Gone het prijsnummer. echt schitterend.

Moet bij Philomena ineens aan The Hollies denken met Carry Ann...

Ik vond hun vorige plaat echt erg sterk (al kon het natuurlijk niet tippen aan 'The Crane Wife'), en dat zelfde geluid hoor ik terug op dit album, bijvoorbeeld in het heerlijke 'Cavalry Captain'. Eerste indrukken van dit album zijn erg positief. Kijk nu al uit naar het optreden in Doornroosje volgende maand.

Vier jaar na het album The King Is Dead verschijnt het zevende album van de Amerikaanse folkrock band The Decemberists. De band boekte eerder al grote successen met de albums The Crane Wife en Picaresque en verrast na een periode van stilte met nieuw muziekmateriaal. Muzikaal wisselt de band verschillende muziekstijlen af, waardoor er een grote verscheidenheid aan nummers is ontstaan. Van zachte akoestische nummers, indrukwekkende folksongs tot stevige progrock.

The Singer Addresses His Audience is de grootse opener van het album. Beginnend op de akoestische gitaar bezingt Colin Meloy zijn teksten. Ondersteund door diverse instrumentatie, waaronder violen en de piano. Naarmate het nummer vordert wordt er een stevige versnelling ingezet, waarna het nummer uitmond in krachtig gitaargeweld. De gitaarsolo vermengt zich met de drums en piano en maakt een klapperend einde aan het geheel. Met Cavalry Captain krijgen we een vrolijk vervolg in de stijl van de band R.E.M. Een poppy nummer die door het inzetten van blazers niet te zoetsappig wordt. Philomena opent met de vrolijke klanken van het orgel, maar ontwikkeld zich al snel tot een vrij matig liefdesnummer. Te soft qua klank en niet erg vernieuwend. Het vervolg met Make You Better is gelukkig van een wat beter niveau. Teksten die iets dieper graven dan de standaard liefdesverklaringen. De pianoklanken houden het geheel bij elkaar en zorgen voor een swingend ritme. De Lake Song is daarnaast prachtig in al zijn eenvoud. Colin zingt op een zachte en pratende manier waarbij het nummer meer een verhaal krijgt. Heerlijk melodieus en toch vrij simpel qua opbouw.

All sibylline, reclining in your pew
You tattered me, you tethered me to you
The things you would and wouldn’t do
To tell the truth I never had a clue

Till The Water’s All Long Gone kent een bluesy opening, waarna het nummer zich meer richting de folk kant ontwikkeld. Een redelijk stabiele song die nergens echt aantrekkelijk wordt. Met The Wrong Year weet de band gelukkig toch een wat actievere houding te vinden. De accordeon geeft er zijn wereldse klanken aan en de strijkers schroeven het refrein qua ritme wat op. Het volkse karakter wordt met Carolina Low behoorlijk opgehoogd. Lopend door de groene heuvels leer je de mooie natuur door en door kennen. Een klein maar fijn luisterliedje. Het vervolg met Better Not Wake the Baby mag er zijn. Met uitgebreide instrumentatie waaronder opnieuw de accordeon en de sferische klanken van de bouzouki vliegt het nummer snel aan je voorbij. Hoe zonnig de song ook mag klinken Anti-Summersong draagt toch een andere visie uit. Geen standaard zomernummer, maar een heerlijke mix van de klanken van de mondharmonica en piano. En zo snel als het nummer stappen we naar binnen in Easy Come, Easy Go. Een kort verhaaltje met sixties invloeden dat voordat je het weet alweer ten einde is. De elektrische gitaren komen op Mistral weer tevoorschijn, een simpel maar effectief nummer. Goed afwisselend in de kunsten van de bandleden: de uitgebreide instrumentatie.

So we already wrecked through the reservoir
And I’ve already lost my way
But feel entoombed in this cursed bar
For a day, anyway

Op 12/17/12 is er een hoofdrol weggelegd voor de mondharmonica. De countryside neemt de overhand en zowel de verschrikkingen als de schoonheid van de wereld komen voorbij. Het begin is voor het eind met A Beginning Song. Een mooie afsluiter die met zijn wat grauwe geluid een goed gemiddelde van het album weergeeft.

Het wachten is beloond, want met What a Terrible World, What a Beautiful World hebben The Decemberists een album afgeleverd die prima mee kan in het gehele oeuvre van de band. Tussen een sterk begin en eind zitten enkele nummers die de boel een beetje doen inzakken, maar over het algemeen is het een prettig en melodieus album geworden. Het geheel straalt iets meer rust uit dan eerder materiaal door het minder op de voorgrond treden van de elektrische gitaar. Al met al een album dat meer dan een luisterbeurt waard is.

3,5*

Afkomstig van Platendraaier.

ik vind het een goede cd nummer 2 Cavalry Captain wat een heerlijk nummertje
ik geef zeker 4.5 ster na een luisterbeurt
groetjes hilda

deze staat zeker in mijn top 10

onbegrijpelijk dat mensen deze cd The Waterboys - Modern Blues hoger
beoordelen dan The Decemberists - What a Terrible World, What a Beautiful World
ik begrijp ik geen biet van schijnbaar heb ik geen smaak

[quote=4818794
ik begrijp ik geen biet van schijnbaar heb ik geen smaak [/quote]
Maar wel zelfkennis

Nee, dit is het niet. Enorm saai en kabbelend.

Zeer wisselvallig begin... Sterk beginnummer, dan twee verschrikkelijke nummers (mensen die weten wat voor een hekel ik heb aan opgepoetste achtergrond-lalala'tjes zal dit niet verbazen) en dan weer twee fijne nummers, zeker Lake Song, al haalt die het LANG niet bij On the Bus Mall Fathead (mijn favoriete Decemberists-nummer)..

Later op de plaat wordt het minder wisselvallig, maar om nou te zeggen dat dat zo heel positief is, nee. Er is niet heel veel meer om echt van te genieten maar het wordt ook zeker nergens vervelend, wel wat meer country-achtig komt het soms op me over... Ik ben het wel met aERodynamIC eens, al zit ik een halfje lager (en vind ik Castaways.. juist hun beste ).. tot het laatste nummer langskomt, dat maakt toch wel weer zo'n fijne indruk dat ik nog aan de 3,5* wil

Eerste draaibeurt viel tegen. Tweede mee, en nu na de zesde of zevende pakken ze me wederom in. Wat een ambachtslieden.

Dat geeft hoop, want de eerste luisterbeurt viel niet echt mee. Naar het einde toe vond ik de nummers wat beter worden.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: The Decemberists - What A Terrible World, What A Beautiful World - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

The Decemberists? Ik was ze eerlijk gezegd al weer vergeten. Op zich opmerkelijk want de band behoorde een jaar of tien geleden tot mijn persoonlijke favorieten en maakte in het eerste decennium van het nieuwe millennium een imposante serie platen (met Picaresque uit 2005 als persoonlijke favoriet).

De laatste jaren was de band wat minder productief en het laatste serieuze wapenfeit van de band, The King Is Dead uit 2011, was, zeker achteraf bezien, toch wat minder dan zijn voorgangers.

Hoogste tijd dus voor revanche. What A Terrible World, What A Beautiful World opent direct imposant met een song die begint als een ingetogen folksong maar groots en meeslepend eindigt met aanzwellende strijkers, solerende gitaren en fraaie koortjes. Het is een veelbelovende start van een plaat die vervolgens, zeker in het begin, werkelijk alle kanten op schiet.

Toch is What A Terrible World, What A Beautiful World met een aantal woorden samen te vatten. De nieuwe plaat van The Decemberists is toegankelijker en aanstekelijker dan we van de band gewend zijn, maar is gelukkig nog altijd van een hoog niveau.

Na de grootse openingstrack komt de band uit Portland, Oregon, op de proppen met een buitengewoon zonnig en aanstekelijk popliedje vol blazers. Het roept bij mij herinneringen op aan de popmuziek uit de jaren 80 en dat zijn herinneringen die nog een paar keer terug komen bij beluistering van What A Terrible World, What A Beautiful World.

In de derde track van de plaat gaat de band nog wat verder terug in de tijd en tovert het een 60s doo-woop song uit de hoge hoed, inclusief honingzoete koortjes. Het is één van de weinige uitglijders op de plaat, maar omdat het zo heerlijk nostalgisch klinkt zullen we het The Decemberists maar vergeven.

Na de opvallende opening keert de rust terug. In de meeste tracks die volgen domineert de indie-folk waarmee de band ruim tien jaar geleden opdook en deze klinkt nog altijd geïnspireerd en gloedvol. Ook in deze songs klinken The Decemberists toegankelijker dan we van ze gewend zijn en raakt de muziek van de band afwisselend aan die van 10,000 Maniacs en R.E.M; geen voorbeelden om je voor te schamen.

What A Terrible World, What A Beautiful World klinkt misschien heerlijk toegankelijk, maar de meeste songs van The Decemberists hebben nog altijd veel te bieden en onderscheiden zich moeiteloos van de grijze massa.

Waar de band vroeger behoorlijk constant was, is What A Terrible World, What A Beautiful World echter een behoorlijk wisselvallige plaat; een plaat van momenten. De nieuwe plaat van What A Terrible World, What A Beautiful World bevat ruim een handvol briljante songs, maar ook een kleine handvol songs die niet heel veel indruk weten te maken. Hier tussenin zitten nog wat songs die het voordeel van de twijfel verdienen, waardoor What A Terrible World, What A Beautiful World eindigt met een hele dikke voldoende.

Dat de band beter kan is duidelijk, maar op hetzelfde moment is What A Terrible World, What A Beautiful World toch ook beter dan de meeste andere platen die op het moment verschijnen. Ik koester momenteel vooral de hoogtepunten op de plaat en die mogen er zijn. Of voor de rest het kwartje gaat vallen weet ik niet, maar helemaal uitsluiten doe ik het niet; het doo-wop niemendalletjes zit inmiddels al muurvast in mijn hoofd. Erwin Zijleman

Heerlijk album weer van The Decemberists. Heel goed begin van het album tot de helft van de plaat ongeveer. Daarna zakt mijn aandacht toch elke keer weer weg. Maar The Singer Adresses His Audience en Cavalry Captain en Make You Better blijf ik maar draaien.

Klinkt allemaal wel erg veilig dit keer. Alleen de opener en 'Make You Better' blijven echt hangen, maar hopelijk gaat de plaat nog groeien en ik wacht dus even met mijn stem.

Ik ben deze gaan luisteren omdat hij hoog in de rotatielijst stond. Anders had ik hem misschien op de luisterpaal zien staan, maar niet geluisterd.

Till the Water's All Long Gone vind ik één van de beste nummers (of de beste). Het nummer heeft een gaaf begin, en verder is het ook een mooi nummer met leuke gitaarstukken.
Carolina Low is ook weer een mooi gitaarnummer, waarvan sommige gitaarstukken me een beetje aan Jonathan Wilson doen denken.
Cavalry Captain is een pakkend nummer met leuke blazers, voor mij een zeer leuke meezinger.
De afsluiter A Beginning Song (!? ) is ook een van mijn favorieten, met een folky begin, en een mooie bas die er dan inkomt. Zeer mooi nummer.
Behalve die nummers vind ik The Wrong Year en Make You Better ook tot de uitschieters behoren (waarvan er dus best veel zijn).

Mistral komt qua niveau daarna. Zit een grappig pianostuk in. Verder ook een leuk nummer.
Philomena is ook nog een best leuk nummer, ondanks het ge-lalala (wat mijn broertje overigens ook tot verveling spottend meedoet ).
De opener The Singer Adressed His Audience is niet een van mijn favorieten, maar het is een best leuk nummer (zeker de laatste 2 minuten).
Easy Come. Easy Go is ook een best leuk nummer, maar erg kort, en er zitten ook rare geluidjes in (zoals bij 1:07). Wel een leuke solo.

Er zitten jammer genoeg ook nog wel mindere nummers op het album.
12/17/12 is wel een aardig countrynummer, maar niet zo bijzonder. (wel beter dan de andere drie hieronder)
Lake Song vind ik op zich nog best mooi, maar een beetje saai.
Anti-Summersong was zonder de vervelende mechanische stemmen (heb geen andere term) nog wel een leuk nummer geweest, nu is echt één van de mindere.
Better Not Wake the Baby vind ik een niet zo sterk countryachtig dramnummer.
Maar die nummers verdienen nog wel redelijk ruim 3*

Al met al vind ik het erg lastig kiezen tussen een 3,5 en een 4. Ik ben blij dat ik deze door de rotatielijst heb ontdekt, en ik denk dat ik nog wel een keertje andere albums van hun ga beluisteren.

Lake Song vind ik toch wel beter dan 12/17/12, zitten toch nog wel mooiere stukjes in. (in ieder geval als hij zingt:
And I
Seventeen and terminally fey
I wrote it down and threw it all away ...)

PS. In 12/17/12 komt de titel van het album voor. Vonden ze het een te lange titel voor een nummer, of vonden ze dat hij het niet waard was als titelnummer omdat ze het net als mij een van de minste nummers vonden ?

Ik denk geen van beide, op Castaways and Cutouts deden ze in ieder geval hetzelfde, daar zit de albumtitel in het nummer California One, zeker niet het zwakste nummer van het album. (Misschien doen ze het nog wel op meer albums)

Was ook niet echt serieus bedoelt . Ik denk het ook niet echt.

Misschien houden ze wel niet echt van titelnummers .

Mistral behoort nu zelfs tot mijn favorieten (de helft van alle nummers zijn dus mijn favorieten)

Wat een heerlijk album is dit geworden zeg. Veertien prachtige songs, er staat wat mij betreft geen enkel minder nummer op. 4 sterren met kans op verhoging naar 4,5.

Een goed album, niet meer, niet minder. Het mist wat mij betreft een paar toppers om Picaresque of The Crane Wife te kunnen evenaren. Maar het is wel een erg constante plaat, die elke luisterbeurt een klein beetje aan terrein wint.

3,5*

De eerste paar nummers klinken verrassend goed, maar na een half album is het leuke er wel vanaf (zeg ik na een draaibeurt). Ik weet niet of dat aan de nummers zelf ligt of aan het feit dat dit album gewoon te lang duurt. Het kan best eens aan beide liggen. Na Better Not Wake the Baby was mijn aandacht in ieder geval even helemaal weg, want dat niemendalletje vind ik behoorlijk irritant.

Cavalry Captain, Make You Better en het openingsnummer zijn hoe dan ook een fijne kennismaking met deze band. Frisse pop-/rockliedjes, prettig luistervoer. A Beginning Song vind ik ook mooi. Folkliedjes zijn vaak 'kleine' liedjes, maar hier laten The Decemberists horen dat het ook best groots en uitbundig kan.