Pink Floyd - The Endless River (2014)

Een heerlijk gerecht, maar mist een beetje peper.

Ik had hele hoge verwachtingen van dit album. En na meerdere luisterbeurten kan ik niet anders concluderen dat deze plaat me enorm verheugd. Duidelijke een afscheidsalbum van zowel Rick als Pink Floyd. Mooi om de stem van Rick te horen in het eerste nummer, en dat hij zegt Right (die door echoot).

Heerlijk al die referenties naar andere nummers. Alles hoor je voorbij komen; Shine on, Cluster one, Atom heart Mother en ga zo maar door. Ook mooie verwijzingen naar de Syd tijdperk. Ook hoor ik The Orb wel terug op dit album.

Ik ben nu al heel erg blij met deze plaat en ik denk dat dat alleen nog maar kan groeien. Soms mis je een beetje pit, blijft het binnen de lijntjes.

Ik vind het netjes van de heren dat zelfs sommige bassloopjes verwijzen naar vroeger. Zit Roger er toch nog een heeeeel klein beetje bij.

Voor nu 4.5 ster.

Opmerkingen over 'het vervolg op The Division Bell' vind ik geen hout snijden.
Het album komt op mij meer over als een minder geslaagd Cirque du Soleil project. Met The Beatles' 'LOVE' hebben ze het vakkundig aangepakt maar dit komt op mij meer over als een 'moetje'.
Ik kan me nauwelijks voorstellen dat Nick Mason en David Gilmour hier daadwerkelijk opnieuw voor de studio in zijn gegaan. Tja, gedwongen door de bazen van Parlophone misschien: "Jullie moeten even wat nieuwe riffs inspelen over deze mash-up van oude Floyd-platen. Op 4 tot 7 van de nieuwe tracks maar hoor. De rest volstaat.".

Ik had hier meer van verwacht. Van een band die in de jaren '70 zo bekend stond om hun vernieuwingen vind ik dit ondermaats.

"Hallo, wij zijn Pink Floyd en we waren ooit een goede band. Dat kwam omdat er toen nog iemand in de band zat die als een ware dictator alles naar zich toetrok. Dat was niet altijd even fijn om mee te werken, maar ach, hij wist wel het kaf van het koren te scheiden en we hebben het aan hem te danken dat we ook zonder hem succes hebben gehad. Dat hebben we twee keer gedaan, muziek maken onder de oude naam terwijl hij er niet meer bij was. Dat was wel lekker werken hoor, zonder dat die ouwe gek je steeds op de vingers zit te kijken met comateuze muziek de discografie van Pink Floyd verzieken. Of we niet bang waren dat de fans van Pink Floyd die deze dictator een warm hart toedragen dat door hadden? Welnee joh, onder het motto 'het is Pink Floyd en ik ben een vastgeroeste classic rockliefhebber' slikten ze het als zoete koek. Je hoort ze nu nog over de concerten die we in de jaren '90 hebben gegeven.

Maar ook wij kenden onze grenzen hoor. Toen we in 1994 met weer een nieuwe slaapplaat die ouwe dictator lekker hadden getergd (had ie ons maar niet voor de rechter moeten slepen) waren we in ons enthousiasme zó ver doorgeschoten dat we de meest comateuze geluiden maar weer hebben opgeborgen in de studio. Maar nu, zo'n 20 jaar later, zijn we daar niet meer zo zeker van. Uitgeven die hap! Of we niet bang zijn dat de fans van Pink Floyd die de oude dictator een warm hart toedragen doorhebben dat we hiermee de discografie van Pink Floyd aan het vervuilen zijn? Welnee joh, onder het motto 'een nieuwe plaat van Pink Floyd en ik ben een vastgeroeste classic rockliefhebber' zal deze plaat al voordat hij uitkomt hoog in de albumcharts staan en de media zullen bol staan van de jubelberichten dat Pink Floyd na 20 jaar weer iets nieuws uitbrengt. Met terugwerkende kracht hebben we daar 20 jaar geleden al naar verwezen. Coming back to life, snapt u hem? En weet je wat het mooie is? We hebben iets van 20 uur van dit materiaal liggen!"

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Pink Floyd - The Endless River - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Positiever dan de meeste reacties hierboven.

Ruim 47 jaar geleden verscheen The Piper At The Gates Of Dawn, het debuut van de Britse band Pink Floyd. The Piper At The Gates Of Dawn is de eerste klassieker in een inmiddels even omvangrijk als prachtig oeuvre. Het is een oeuvre waarin de keyboards van Rick Wright een cruciale rol spelen en bovendien een constante factor zijn.

Rick Wright was van de partij op The Piper At The Gates Of Dawn en bepaalde ook voor een belangrijk deel het geluid op het in 1994 verschenen The Division Bell, tot voor kort de laatste studioplaat van de legendarische Britse band.

Er was daarom wel iets te zeggen voor de bewering dat Pink Floyd na het overlijden van Rick Wright geen bestaansrecht meer heeft, maar aan de andere kant verdient de bescheiden toetsenist van één van de grootste bands aller tijden ook een eerbetoon dat recht doet aan de cruciale rol die hij heeft gespeeld binnen Pink Floyd.

Dat eerbetoon is er nu gekomen. Ruim twintig jaar na The Division Bell ligt de laatste plaat van Pink Floyd in de winkel en het is een plaat waarop de zes jaar geleden overleden Rick Wright de hoofdrol speelt.

The Endless River is voor een belangrijk deel gebaseerd op materiaal dat stamt uit de tijd van The Division Bell. De plaat bestaat uit vier lange, grotendeels instrumentale stukken. Het zijn stukken die, toch wel enigszins tot mijn verbazing, meer klinken als Pink Floyd dan het meeste dat de band sinds 1979 (The Wall) heeft uitgebracht.

Direct bij de eerste noten neemt The Endless River je mee terug naar de muziek van Wish You Were Here en vervolgens gaat de plaat alleen maar verder terug in de tijd. Gitarist David Gilmour en drummer Nick Mason hebben hun meeste partijen opnieuw ingespeeld en verder in dienst gesteld van het zo bijzondere keyboard spel van Rick Wright, dat de tand des tijd prima overigens heeft doorstaan.

De openingstrack van The Endless River lijkt bijna een vervolg op Shine On You Crazy Diamond, dat in 1975 een eerbetoon was aan Syd Barrett. De track wordt gedragen door het atmosferische en opvallend veelzijdige keyboard spel van Rick Wright, waarna David Gilmour de track verder inkleurt met zijn al even atmosferische en uit duizenden herkenbare gitaarspel. Nick Mason slaat de boel als vanouds aan elkaar.

De eerste drie stukken op The Endless River moeten het doen zonder vocalen, maar deze worden zeker niet gemist. Het samenspel van gitaar en keyboards zorgt voor een prachtig, wat psychedelisch aandoend, geluid, waarin van alles gebeurt en steeds weer nieuwe dingen zijn te ontdekken. The Endless River klinkt zoals eerder gezegd als ‘vintage’ Pink Floyd, maar meer dan in het verleden heeft de muziek van de band iets droevigs, misschien omdat bijna voelbaar is dat dit de laatste noten zijn die Rick Wright aan de band heeft toevertrouwd.

Het zijn noten van een bijna onwerkelijke en betoverende schoonheid. The Endless River bevat 1 uur en vijf minuten muziek en het is 1 uur en 5 minuten muziek om te koesteren. De plaat is voor het gemak onderverdeeld in vier secties en 21 tracks, maar The Endless River komt het best tot zijn recht als je het als één lange luistertrip ervaart.

De criticus zal beweren dat de band misschien wel erg makkelijk voortborduurt op de muziek uit haar gloriejaren en zich niet meer weet te vernieuwen, maar welke band met een staat van dienst als die van Pink Floyd doet dit respectievelijk niet en wel. Bovendien gaat het op de plaat om muziek die voor een belangrijk deel 20 jaar oud is. The Endless River is in eerste instantie een eerbetoon aan Rick Wright en als eerbetoon is het bijzonder geslaagd.

Dezelfde criticus zal ook beweren dat de atmosferische instrumentale tracks wel erg voortkabbelen, maar dit is een kwestie van smaak. Persoonlijk hoor ik van alles in de instrumentale tracks op de plaat en zit ik ook bij de derde luisterbeurt nog steeds op het puntje van mijn stoel. In muzikaal opzicht steekt het allemaal knap in elkaar en met name het keyboardwerk en gitaarwerk zijn werkelijk weergaloos. De vocalen mis ik hierbij niet. Ik vind het zelfs jammer als ze aan het eind van de plaat toch nog opduiken, al maakt de vocale track het definitieve afscheid van Pink Floyd wel compleet.

Ik had absoluut geen wonderen verwacht van The Endless River en had zelfs vrij lage verwachtingen, maar ik vind de plaat verrassend sterk. Sterker dan vrijwel alles dat Pink Floyd sinds The Wall heeft gemaakt, maar dat is mijn mening.

Wanneer The Endless River bij mij uit de speakers komt bedenk ik de mooie beelden er zelf wel bij, maar voor een ieder die dat niet lukt is er een luxe versie van The Endless River beschikbaar met een DVD of Blu-Ray met visuals. Ziet er overigens prachtig uit.

Heb ik alles gezegd over The Endless River? Nee, de plaat klinkt werkelijk fantastisch, waardoor producers David Gilmour, Phil Manzanera, Youth en Andy Jackson ook nog een pluim verdienen. Bij deze. Erwin Zijleman

Wat een discussie hier mensen!

Ik heb zelf het album nu 1 keer beluisterd (op vinyl, wat trouwens fantastisch klinkt) en heb volop zitten genieten. Wat mij betreft een zeer geslaagd eerbetoon aan Wright, maar ook gewoon aan Pink Floyd als band. Dit grijpt voor mij echt terug naar de sferen van de oude Floyd, heerlijk!

Ik hoop dat anderen er ook zo van kunnen genieten als ik, maar zo niet, even goede vrienden! Laat iedereen in ieder geval zijn eigen beleving bij dit bijzondere album hebben.

Je vaart op deze dubbel lp een eindeloze rivier af van fraaie melodieën en klanken neergezet door Richard Wright met buitengewoon sterk toetsenwerk, de heerlijke gitaar van David Gilmour en de goede drums van Nick Mason. Saai wordt het niet, want daarvoor zijn al die melodieën en klanken veel te mooi en ook afwisselend genoeg. Er zitten mooie rustpunten in, maar regelmatig volgt een fijne versnelling.

Side 1 opent goed met Things Left Unsaid, maar It's What We Do is echt buitengewoon fraai. Net trouwens als de opening van Side 2: Sum. Dit is een ijzersterke combi van synthesizer en gitaar en hoort tot de betere muziek die Pink Floyd heeft gemaakt. Anisina heeft een hele mooie piano en saxofoon.
Op Side 3 vinden we Allons-Y (1+2) met daartussen Autumn '68. Samen een erg mooi geheel. Talkin' Hawkin' wat daarop volgt mag er ook wezen.

Op Side 4 tot slot het enige nummer met tekst: Louder Than Words. Een goed nummer, maar het gekke is dat die woorden niet nodig waren geweest. Dit luistert eerder weg als een fraaie soundtrack van een mooie film, inderdaad The Endless River, een erg mooi eerbetoon aan Richard Wright. De productie is werkelijk uitstekend. En het album is ook nog eens verpakt in heel fraai artwork, zoals we gewend zijn van de band, met een mooi fotoboek erbij.

Twintig jaar na het laatste album The Division Bell uit 1994 verschijnt het lang verwachte album The Endless River van Pink Floyd. Er is veel veranderd in de loop der jaren, zo is de toetsenist Richard Wright in 2008 overleden. Gelukkig horen we zijn invloeden wel terug op het album dat voornamelijk begin jaren negentig is opgenomen. Met de uitgebreide instrumentale composities horen we nog één keer de kenmerkende Pink Floyd sound zodat dit hoofdstuk uit de muziekgeschiedenis definitief kan worden afgerond.

Het eerste van de vier muzikale gedeeltes start met Things Left Unsaid…, een nummer dat het einde aanschouwd en vooral rust uitstraalt. De klanken van de gitaarsnaren sijpelen binnen in een mix van synthesizers. Vanuit daar stappen we over naar It’s What We Do, waarin met keyboards en blazers herinneringen aan lang vervlogen tijden van Pink Floyd worden opgerakeld. Gilmour komt krachtig binnenzetten met zijn gitaargeluid en Mason houdt het ritme strak. Zonder dat je het weet vliegen de minuten voorbij en schieten de albums Wish You Were Here en The Dark Side of the Moon aan je voorbij. Time en Shine on You Crazy Diamond lijken perfect aan te sluiten op de sound van het eerste gedeelte. De synths maken alles euforischer en nemen je verder mee terug in de tijd. Ebb and Flow sluit het eerst gedeelte in stijl af met percussies en wegstromende geluiden.

Deel twee komt langzaam opzetten met Sum met vervormde klanken en de inzet van Gilmour op de gitaar. De bombastische drumsferen worden door Mason ingezet om het volume te laten aanzwellen. Het gejank van de gitaar vermengt zeg met de piano en het hammondorgel. Het enige dat we hier missen zijn de diepzinnige teksten van Waters, maar ook instrumentaal blijft de sound boeien. Vernieuwend is het zeker niet want we lopen het hele oeuvre van Floyd langs. Op Skins kan Mason zich helemaal laten gaan op de drums, ondersteund door vlijmscherpe klanken afkomstig van de synths. We vervolgen de weg met Unsung naar een dansritme toe dat bij vlagen aanzwelt met orgelklanken en gitaren. Overgaand in Anisina dat een prachtig ritmisch onderdeel is. De Saxofoon komt erin zetten op de pianoklanken van Wright en de gillende gitaarklanken van Gilmour. Je waant je weg en ziet alles voorbij vliegen, nog één keer al die herinneringen aan de prachtband. De storm komt opzetten en je komt weer bij uit de droom.

Het derde deel bestaat uit een zevental gedeeltes die je vanaf de klanken van de regen laten meevoeren in sferische gedeeltes. De piano gaat over in de klanken van de basgitaar ondersteund met een ontspannen drumritme. De indringende keyboardgeluiden duwen je de nacht in, alles wordt donkerder om je heen. Ver weg in het heelal zie je de schoonheid van alle sterren maar de donkere zijde komt dichterbij. We komen aan bij The Wall op Allons-Y, de kenmerkende ritmische gitaarklanken slaan opnieuw een gat in de muur. Opzwepende synths gaan over in de donkere en indringende orgelgeluiden. Wright drukt zijn stempel op dit slotstuk van Pink Floyd als multi-instrumentalist. Na een terugkeer naar de doorbroken muur wordt het derde deel afgesloten op een prachtig pianoritme waar Stephen Hawking met zijn korte teksten een bijdrage aan levert. Aanzwellende gitaren voeren je af naar het einde en in de verte horen we nog een schreeuw wegebben.

Het slotstuk wordt geopend met het zoeken naar communicatie, de verbinding lijkt niet in stand te blijven. Ver weggevoerd van de bewoonde wereld drijf je op zee, niet wetend wanneer de storm opnieuw aanzwelt. Zul je iedereen ooit nog terugzien, de keyboardklanken voeren je mee en hier en daar schrik je op van een dreun. De gitaren vormen een terugkerend geheel, zowel in akoestische als elektrische vorm. Violen spelen op vanaf de achtergrond om dan weer nietsvermoedend weg te gaan. Een vogel vliegt voorbij en de achtengrondzang komt opzetten terwijl de omgeving rustiger wordt. De zon breekt door en we bevinden zich in het slot met Louder than Words. Het enige nummer met zang afkomstig van Gilmour. Een prachtig en zuiver slot waar hij voor de laatste keer terugkijkt op de band zijn bestaan. Afscheid wordt genomen van Wright en de mooie en minder mooie tijden die de band heeft gekend.

Het slot van één van de meest invloedrijke bands uit de muziekgeschiedenis is van gepast formaat. Niet vernieuwend, maar wel met een schitterende terugblik door de muzikale pareltjes die ze in het verleden hebben afgeleverd. Verwijzingen naar klassiekers van de band zijn dan ook in elk nummer te vinden. De drie bandleden Gilmour, Mason en Wright sluiten het boekwerk hiermee af. Het dikke boek dat door de jaren heen ondergekliederd werd, waar bladzijden uit werden gescheurd en dikke lagen stof op terecht zijn gekomen. Vervangen met een nieuwe kaft en opgepoetst van begin tot eind staat het boek in de schijnwerpers, waar het nooit meer uit zal verdwijnen.

4*

Afkomstig van Platendraaier.

Op 7 november The Endless River binnengekregen en natuurlijk meteen gedraaid. Mijn eerste indruk? Het is een beetje het 'Endless' herhalen van effecten en soundscapes van eerdere albums en vooral het ontbreken van lyrics. Niet één echt hoogtepunt. 'All-in-all' een tikkeltje saai en het album valt me dan ook eigenlijk erg tegen.

De professionele recensenten zijn duidelijk positiever gestemd over The Endless River dan over de drie voorgaande albums (zie recensies van Record Collector, Billboard, The Observer). Nu Roger Waters bijna 30 jaar geleden uit de groep is gestapt, hebben zij er ondertussen vrede mee genomen dat Waters er niet meer bij is. Maar er zijn uiteraard voldoende andere redenen om The Endless River te omhelzen.

The Endless River betreft een selectie uit zomaar liefst 20 uur aan jamsessies en improvisaties die in 93/94 opgenomen werden mét Wright. De heren hadden lange tijd niet samen gespeeld, dus dat er zoveel materiaal werd opgenomen, is te begrijpen. In totaal ging het over een 100-tal melodieën/thema’s en volledig/gedeeltelijk uitgewerkte ideeën.

Betrof het 20 uur aan leftovers? Natuurlijk niet, die ideeën vormden wel een goede basis om op verder te bouwen. Een band die zoveel degelijk materiaal in haar kast heeft liggen, hoeft niet van nul te beginnen. De werkwijze om verder te bouwen op ouder materiaal is vanzelfsprekend een werkwijze die door andere artiesten ook wordt toegepast, alleen zal het niet altijd geweten zijn.

In dit geval heeft PF overduidelijk gecommuniceerd dat The Endless River voortkomt uit bestaand, hoofdzakelijk instrumentaal en ambientgetint materiaal waaraan nog twee jaar werd gesleuteld door bepaalde stukken opnieuw op te nemen en instrumenten toe te voegen (de muzikale toevoegingen en nieuw opgenomen stukken zouden 60% uitmaken van het album).
Wie goed geïnformeerd dit album koopt, kan eigenlijk niet ontevreden zijn.

Is dit album op dezelfde manier en met dezelfde redenen tot stand gekomen dan de andere PF-albums? Moet dit album dan op dezelfde manier beoordeeld worden dan het beste werk van de band? Het antwoord laat ik in het midden. Eén ding is zeker: de release van dit album was zéér onverwacht, maar een zéér aangename verrassing.

Waarom dit album “saai” zou zijn, is mij een raadsel. Wat is saaie muziek? Ik zou het definiëren als té repetitieve muziek met steeds dezelfde ritmes, steeds dezelfde zang, steeds dezelfde akkoorden, steeds dezelfde instrumenten, enz.

The Endless River wordt bij voorkeur chronologisch met koptelefoon beluisterd, zoals elk ander PF-album overigens. We zullen dit kort even doen:

- Side One (12:35): in de stijl van Shine On You Crazy Diamond, maar iets meer ambient en een belangrijkere rol is weerlegd voor de akoestische gitaar en Wright’s landscapes. Muzikaal zeker niet minder interessant (of “saai”) dan de intro van SOYCD. Vanaf halverwege ‘It’s What We Do’ is het gitaarwerk vergelijkbaar met het Grammy-winnende ‘Marooned’, een eerste echt hoogtepunt.

- Side Two (11:47): de intro van ‘Sum’ doet denken aan de Ummagumma live-versie van Astronomy Domine. Het galmend gitaarwerk in combinatie met de drumpartijen, piano en synths is totaal verschillend aan de stijl in Side One, maar is sterk. Nick Mason leeft zich vervolgens op ‘Skins’ nog eens uit zoals we dit na Animals niet meer hoorden. Best een verrassend intermezzo voor een drummer die doorgaans weinig opvalt. De echoënde gitaargeluiden in ‘Unsung’ klinken zoals ze alleen maar van Gilmour kunnen komen. De echoes duren hier slechts één minuut (in tegenstelling tot in de PF-classic ‘Echoes’) zodat het album niet saai zou kunnen genoemd worden.
‘Anisina’ is het toegankelijkste onderdeel van Side Two: een typisch PF-nummer dat alle componenten omvat om van goede muziek te kunnen spreken: gitaar, piano, saxofoon, clarinet en backing vocals. Uiteraard een hoogtepunt.

- Side Three (13:38) : na drie korte ambient nummers (waaronder het dromerige ‘On Noodle Street’) terug een hoogtepunt met het drieluik, Allons-Y (1)/ Autumn ‘68/Allons-Y (2). De rockende tracks zijn typisch Gilmour en zouden op The Wall kunnen gestaan hebben (Gilmour is niet toevallig medeverantwoordelijk voor dé drie beste rockende tracks op The Wall). Het epische ‘Talkin’ Hawkin’ heeft weinig gemeen met ‘Keep Talking’, behoudens de beduidend anders gebruikte stem van Hawkins.

- Side Four (14:47): na zoveel variatie al gehad te hebben, moet het langste, meest filmische/epische, deel van het album nog komen. Er was sprake om enkele PF-tracks die nu op The Endless River staan, te laten fungeren als filmmuziek voor Wachowski’s science fiction film ‘Cloud Atlas’ (2012). Een track als ‘Calling’ zou niet misstaan in een film. ‘Eyes To Pearls’ is dan weer een zeer toegankelijk thema met akoestische gitaar à la Is There Anybody Out There? met percussie zoals in One of These Days. Storen deze verwijzingen naar eerdere albums? Vanzelfsprekend niet. De verwijzingen werden er bewust ingestoken.
‘Surfacing’ klinkt groots. Duidelijk Gilmour op zijn best.
‘Louder Than Words’ is een mooie afsluiter met een duidelijke songtekst waarbij Pink Floyd terugblikt op de eigen carrière, net zoals de groep dit muzikaal met dit album doet.

Kortom, The Endless River is een grotendeels instrumentaal album dat (gezien de wijze van totstandkoming) sterk, gevarieerd en opvallend samenhangend is. Ronduit fantastisch dat ze dit nog met hun de fans wilden delen.

Ja hoor... dan toch nog! na pas 17 nummers!!......
briljant of toch op leeftijd? ik denk dat het de rijping van een mens hier wel bij past.
Maar toch.. eerst een 4 voor de aantrekkelijke, interessante en mooie atmosfeer.

En ik haal m'n platen weer van boven van Pink Floyd...
ik wil weer into the Floyd (ik heb mis toch zijn stem)

Dat er nog een album van Pink Floyd mag verschijnen is op zich al een wonder. Er was een jarenlange strijd tussen het kamp Gilmour en het kamp Waters om allerlei zaken. Vanaf de kortstondige reünie in 2005 bij Live 8 gloorde er toch enige hoop aan de horizon. Maar verder dan wat gastoptredens over en weer kwam het helaas niet. Dit jaar was daar ineens de aankondiging van een nieuw Pink Floyd album. Al snel werd duidelijk dat Waters hier geen onderdeel van was. Het bleek om opnames te gaan uit ”The Division Bell” periode. Dan rijst natuurlijk al snel de discussie of het überhaupt om een nieuw album gaat, of dat het gewoon oude reeds gemaakte en eventueel opgepoetste opnamen zijn. Wat het ook is, het is nog niet eerder uitgebracht materiaal en daarom in mijn beleving terecht gekwalificeerd als een nieuw album. Wel was ik op voorhand sceptisch over de tijdsperiode van de betreffende opnamen. Ik vind ”The Division Bell” geen slecht album, maar ik vind het ook niet behoren tot de top van het oeuvre van Pink Floyd. Het feit dat Waters er niet bij is, vind ik persoonlijk niet zo'n groot gemis, omdat met name vanaf ”The Wall” ik de invloed van Waters te overheersend vind. Als groot liefhebber van het gitaarspel van David Gilmour kon ik de verleiding dan ook niet weerstaan om ”The Endless River” aan te schaffen, op LP uiteraard. Na één luisterbeurt waren mijn sceptische reserveringen weggevaagd. Ik zie ”The Endless River” als een dwarsdoorsnede van een groot gedeelte van het oeuvre van Pink Floyd. Vooral het filmische, weidse, visuele en meeslepende aspect van de muziek van Pink Floyd komt op ”The Endless River” prachtig mooi tot uiting. Ik hoor verwijzingen naar geweldige albums als ”Meddle”, ”Dark Side of the Moon” en ”Wish You Were Here”. Dat de muziek stamt uit de periode van the division Bell is te horen, maar ik vind die invloed niet te overheersend. Het gitaarwerk van David Gilmour is om je vingers bij af te likken. Ik geniet daar keer op keer van en ik kan er eigenlijk niet genoeg van krijgen. Het drumwerk van Mason past daar heel mooi bij. Ook is ”The Endless River” het gepaste afscheid en eerbetoon aan Richard Wright. Als we de heren van Pink Floyd mogen geloven is dit toch echt het allerlaatste album. Of dat zo is zal de tijd uitwijzen, maar voor nu vind ik ”The Endless River” een meer dan waardige afsluiting.

Grotendeels instrumentaal, op het afsluitende Louder Than Words na, overigens niet één van de betere songs van de band. Net zo min als het hele album dat is, eigenlijk. Oké, dit zijn grotendeels overblijfselen van eerder werk en dus is dit niet echt een nieuw album te noemen, maar zelfs met die wetenschap valt het toch allemaal wat tegen. Sfeervol en stemmig, maar tegelijkertijd helaas ook wat gezapig en saai.

Het album komt een beetje langzaam op gang, maar eenmaal het zijn piek bereikt blijft die euphorisch. Ik heb een paar keer mening gehoord dat dit album saai is, maar ja... dan ligt het aan die mensen. The Endless River is wat mij betreft bijna voorbeeldig instrumentaal prog-rock album.

De eerste keer dat ik deze plaat draaide kon ik bijna niet geloven wat een tweedehandse vergaarbak van sounds en solo's van de vijf klassieke PF-albums tussen 1971 en 1979 dit was. Na de plaat uit de kliko te hebben opgevist heb ik er nog een redelijk groot aantal draaibeurten tegenaan gegooid, en daardoor heb ik mijn mening toch wel enigszins moeten bijstellen. Als een "nieuwe" Pink Floyd-plaat is dit feitelijk totaal overbodig, maar als je dit beschouwt als een laatste proeve van een grote band die nog éénmaal de grote trucendoos opentrekt en laat horen wat deze band ooit tot een unieke sonische ervaring maakte (en alsen passant een eerbetoon aan een zeer gewaardeerde overleden vriend en collega) is dit best geslaagd. Maar of ik dit nou nog vaak spontaan ga opzetten...?

Wat je allemaal wel niet met restjes kan doen. The Endless River is weer zo'n typische achtergrondplaat. Wat mij betreft had dit ook niet uitgebracht hoeven worden. Het voegt niets meer toe aan de discografie anders dat ik me bij deze plaat altijd voorstel dat Pink Floyd een dikke vijftig minuten de tijd neemt om mooi, rustig te sterven.

Wright en Gilmour zijn duidelijk het meest te horen. The Endless River barst van de atmosferische solopartijen. De hoes omschrijft de muziek perfect: kalm, voortkabbelend en geen greintje gevaar of spanning. Ik moet er wel een beetje om lachen als ik lovende recensies lees met quotes als "Mason mept alles aan elkaar". De beste man niet meer kunnen doen dan enkele keren de ritme aan te geven.

Drie sterren omdat dit album niet vervelend klinkt, maar meer zit er ook echt niet in. Het is op, het is klaar.

Tussenstand:
1. The Wall
2. Wish You Were Here
3. Meddle
4. A Saucerful Of Secrets
5. Piper At The Gates Of Dawn
6. Dark Side Of The Moon
7. Obscured By Clouds
8. The Division Bell
9. Animals
10. Atom Heart Mother
11. A Momentary Lapse Of Reason
12. Ummagumma
13. More
14. The Endless River
15. The Final Cut

Achtergrondmuziek die me toch een dubbel gevoel geeft over het einde van de band. Aan de ene kant zitten er in potentie best wel een aantal mooie nummers in, maar het complete gebrek aan vocalen (met uitzondering van de afsluiter) zorgen er vooral voor dat ik net te weinig momenten ervaar waarop ik echt opveer. Waarom per se de keuze om het allemaal instrumentaal te houden? Toch zitten er best mooie momenten op het album en is het ook zeker geen straf om uit te zitten. Ik denk alleen dat meer zang het echt beter had gemaakt.

Hmm, als ik de eindstand en de lijst van marathons die ik gedaan heb zo zie, ben ik ergens nog flink verbaasd over het feit dat de band nu toch een niet bijzonder hoog gemiddelde heeft. Ik zeg altijd wel dat ik van progrock houd, maar kennelijk is het hele experimentele gewoon ook echt niet aan me besteed. Desalniettemin toch een paar interessante nieuwe ontdekkingen gedaan, helemaal A Momentary Lapse Of Reason had ik niet zo tof verwacht!

Eindstand:
1. Wish You Were Here 4.5*
2. The Division Bell 4.5*
3. The Dark Side Of The Moon 4.5*
4. A Momentary Lapse Of Reason 4.5*
5. Obscured By Clouds 4*
6. The Wall 4*
7. Meddle 4*
8. Animals 4*
9. Atom Heart Mother 3.5*
10. The Endless River 3,5*
11. More 3*
12. A Saucerful Of Secrets 2.5*
13. The Final Cut 2*
14. The Piper At The Gates Of Dawn 1.5*
15. Ummagumma 1.5*

Gemiddeldes:
1. Domine 4,7*
2. While Heaven Wept 4,4*
3. Finntroll 4,36*
4. Sonata Arctica 4,33*
5. Primordial 4,25*
6. Psychotic Waltz 4,25*
7. Gamma Ray 4,23*
8. Thyrfing 4,21*
9. Blue Öyster Cult 4,19*
10. Virgin Steele 4,13*
11. Savatage 4,13*
12. Bruce Dickinson 4,08*
13. Rhapsody (Of Fire) 4,04*
14. Manilla Road 4*
15. Stratovarius 4*
16. Brainstorm 4*
17. Symphony X 4*
18. Magnum 3,92*
19. Helloween 3,9*
20. Iced Earth 3,88*
21. Black Sabbath 3,6*
22. Rainbow 3.5*
23. Solitude Aeturnus 3.5*
24. Pink Floyd 3,43*
25. Thin Lizzy 3,38*

Tsja, ik ga niet veel meer toevoegen aan wat hier gezegd is. Een leuke jamsessie, maar niet een fatsoenlijk studioalbum. Gelukkig was Pink Floyds discografie - dat heeft deze marathon heel goed duidelijk gemaakt - altijd al een van-de-hak-op-de-tak-verhaal. Experimenteel, traditioneel, strak en geregisseerd, chaotisch en zweverig, conceptalbums, losse verzamelingen liedjes, de band heeft het allemaal gedaan, en heel veel orde lijkt er niet in gezeten te hebben. Wat belangrijk is: men heeft de wereld van muziek compleet veranderd, en wel meerdere keren in verschillende decennia. Dat is iets waar de meesten van ons alleen maar van dromen, en dat kan geen twintigtal slechte albums iets van wegnemen.

De eindstand:

1. The Dark Side of the Moon
1. Wish You Were Here
3. The Wall
4. Meddle
5. The Division Bell
6. A Momentary Lapse of Reason
7. The Endless River
8. Atom Heart Mother
9. The Piper at the Gates of Dawn
10. The Final Cut
11. Animals
12. A Saucerful of Secrets
13. Ummagumma

Hier wordt best wel lekker en goed gespeeld door de veteranen van PF. Ik begrijp niet zo goed dat dit een overbodig album gevonden wordt. Dan kan ik er ook nog een paar opnoemen maar dit vindt ik niet relevant. En dan dat eeuwige vergelijken met de andere PF klassiekers slaat eigenlijk ook nergens op. Pink Floyd heeft mooi dingen gemaakt en daar ben ik ze wel eeuwig dankbaar voor.