AC/DC - Powerage (1978)

inderdaad de beste plaat van ac/dc staat geen zwak nummer op daarom 5 ster

Dit is de favoriete plaat van Keith Richards, ik kan best begrijpen, waarom.

(Ik las dit in een interview, ik dacht in Rolling Stone).

Doet me toch wel goed om te zien dat dit album met de helft van de stemmen van Highway To Hell hier net zo hoog scoort. Echt een verborgen diamant in het oeuvre, eigenlijk.

niet alleen van keith richards, ook mijn favoriet.
bijna 30 jaar geleden was deze mijn éérste ac/dc plaat, het is daarna alleen maar tegengevallen wat ze uitbrachten.

highway to hell haalt het net niet bij deze plaat.

Highway to Hell is mij niet echt tegengevallen, maar ze hebben met Powerage de lat gewoon te hoog gelegt. Highway is ook een prima plaat.

ze hadden touch to much ook op dit album moeten zetten.

Veels te glad voor dit album.

rock 'n' roll damnation niet dan?
( heb altijd al een zwak voor touch to much gehad, jeugd herinneringen )

Voor mij de beste plaat met Bon Scott als zanger !

Helemaal mee eens en met recht een verborgen diamant dus,staat geen zwak nummer op deze ''beste'' ac/dc studio plaat die ooit is uitgebracht.

Met gemak mijn favoriete AC/DC plaat: rauw, bluesy en elk nummer is een verborgen juweeltje, dat wat mij betreft makkelijk op kan tegen de grote klassiekers à la Whole Lotta Rosie en Highway to Hell. Sin City, Down Payment Blues en Kicked In the Teeth verdienen niets dan lof

En voor zo'n album is natuurlijk maar een score mogelijk: de dikke 5 sterren!

1 van de beste van AC/DC , vooral Down Payment Blues is een absolute topper .
4 sterren.

Ricardo, ik kan het niet beter zeggen

De minste plaat van AC/DC in hun periode met Bon Scott, maar nog steeds veel beter dan de meeste albums met opvolger Brian Johnson. Volgens MOJO magazine is dit een van de 70 beste albums uit de jaren zeventig.

RnRD is veel meer recht-toe-recht-an geproduceerd. Touch Too Much heeft Def Leppard-achtige achtergrondzang en dat vind ik niet op deze plaat passen.

Die hebben er dan kijk op, al is er wel erg veel mooie muziek gemaakt in de zeventies.

Op Powerage laat AC/DC hun sound in volle glorie horen : hard, ritmisch en razendstrak gespeeld. Ook dit album is een klassieker mede dankzij de sterke composities zoals "Rock 'N' Roll Damnation" en "Down Payment Blues".

Ik had eerder "If You Want Blood You've Got It" of "Highway To Hell" gezegd eigenlijk...

De minste plaat?dit is gewoon een verborgen juweel uit het oevre van AC/DC.Ik vind dit album samen met Let There Be Rock en Back In Black verreweg de beste plaat die AC/DC ooit op de markt heeft gebracht.Luister je wel goed naar AC/DC ,want jij vind Stiff Upper Lip,wat ook een erg goede plaat is ook al minder.

Goed lezen, want ik zei "de minste plaat MET BON SCOTT". Dat wil niet zeggen dat ik "Powerage" ondermaats vind. Ik vind alleen "High Voltage", "Dirty Deeds", "Let There Be Rock", "If You Want Blood" en "Highway To Hell" iets beter.

Naar mijn mening is dit ook de minste met Bon Scott.

Bon Scott laat hier toch wel horen dat ie de enige echte zanger is van AC/DC. Hij zingt met hart en ziel, b.v. de wanhoop die aan 't eind van Down Payment Blues doorsijpelt is heerlijk. Ook een betere tekstschrijver dan Brain Johnson denk ik. Raak hier nooit op uitgekeken met stip op nummer één in m'n top 10.
Gimme a Bullet to Bite on, Something to Chew.

Riff Raff vind ik nog steeds een van de sterkste nummers van AC/DC, Top Album

De AC/DC van 'in den tijd' is nog altijd het beste !

Strakke plaat met de nodige dynamiek...
Een vuile gitaarklank zoals het moet zijn !

verdient zeker 't maximum aant punten

Voor mij is dit niet het allerbeste van de band. Riff Raff en Kicked In The tTeeth maken bij een lekker gevoel los, maar de overige songs vind alleen qua sound lekker. Want lekker rauw is het wel.

ik vind het een hele mooie album, goede nummers vooral gimmi a bullet en sin city vind ik heel mooi

Ik vind de cover ook heel gaaf.

Dit blijf ik echt het allerbeste AC/DC album vinden, goede songs en een lekker rauw geluid nog, ik vind hem een stuk beter dan de opvolger Highway To Hell, want die heeft voor AC/DC begrippen een vrij gepolijst geluid gekregen vind ik.

Grandioos album, met mijns inziens het ultieme AC/DC -nummer: 'Riff Raff'. Wat een, eh, riff!

Ik heb de berichtjes bij dit album gelezen (zoveel waren het er nu ook weer niet) en kan me het beste vinden in wat Flebbie schreef en heb daar eigenlijk niets aan toe te voegen.