Elbow - Leaders of the Free World (2005)

Prachtig prachtig album is dit! De eerste paar nummer en laatste 3 vind ik mooi, heel mooi.

Verhoogd met een halfje, en terecht.

Ik begin dit album steeds mooier te vinden. Waar ik Cast of Thousands wat tegen vond vallen, begint dit aardig op het niveau te komen van The Seldom Seen Kid. Er staan echt een aantal prachtige nummers op zoals Station Approach, Picky Bugger en Leaders of the Free World.

jaa.. ik geef er weer een halfje bij
Elbow kruipt gewoon onder je huid, meesterlijke band!

Elbow's Leaders of the Free World. Voor mij is deze plaat een openbaring. Hiermee begon alles voor mij. De single Forget Myself indertijd op StuBru voor het eerst gehoord. Dit als sleuteltrack gebruikt voor deze plaat. Deze plaat, waarvan de hoes heel wat mee geeft van Genesis's Trick of the Tail, staat vol ijzersterke nummers. En te denken dat het beste nog komen moest.

Hoewel de klasse van Elbow op Leaders of the free world zo nu en dan zich laat zien, zal deze pas echt op het podium verschijnen op The seldom seen kid. Deze cd weet mij niet volledig te overtuigen. Het tweede gedeelte, na het geweldige Mexican Standoff, weet mijn aandacht niet vast te houden. Wellicht dat het allemaal nog moet groeien, maar voorlopig krijgt Leaders of the Free World van mij drie sterren.

Vind dit gewoon een prachtig album

Wat is Leaders of the Free World toch een geweldig nummer!

Dit is prima voorzetting van hun eerdere 2 albums. Wederom gevarieerd, rijk gearrangeerd en aangekleed. 'Picky Bugger' is dan zo'n leuk accent. Brengt echt weer wat anders dan we eerder gehoord hebben bij Elbow.

Die clip van leaders of the free world is lachen! Vrij on-elbow wel.

Niet beter dan A Seldom Seen Kid, maar nog steeds een mooie plaat dat Elbow heeft gemaakt. En dan doel ik met name op de eerste zeven nummers (met uitzondering van A Imagined Affair). Echt prachtig hoe de opener Station Approach wordt opgebouwd naar een geweldige climax waarbij je je hoofd niet stil kunt houden. Picky Bugger daarentegen is totaal niet des-Elbows, maar dat maakt in dit geval weinig uit. Een lekker nummer met een aanstekelijk gitaargeluid.

Forget Myself is wel weer zo'n typische Elbow-nummer. Weinig verrassend, maar met een Garvey aan het roer hoeft dit ook niet. Dat bewijst hij ook met The Stops, één van de rustigere nummers op deze plaat die ik, samen met het prachtige My Very Best, wél kan waarderen. Dan nog een speciale vermelding voor de titeltrack, Leaders of the Free World. Hier hoef ik niet zoveel over te zeggen; één van de beste nummers van Elbow.

Waarom dan toch 3,5 sterren? Na Mexican Standoff wordt de plaat een beetje saai. De gemiddelde Elbow-fan weet dat Garvey goed kan zingen, maar dit hoeft hij niet keer op keer te bewijzen door met uiterst zielige liedjes (lees: The Everthere, Great Expectations) te komen.

Na de teleurstelling genaamd Build A Rocket Boys heb ik maar hun werk voor The Seldom Seen Kid eens geluisterd en de eerste die aan de beurt was was Leaders of the Free World.

Deze komt heel dicht in de buurt van The Seldom Seen Kid. Guy Garvey zingt weer geweldig maar hier heeft hij nog niet zo´n extreme slis als op het volgende album. De nummers zitten enorm sterk in elkaar in tegenstelling tot een 8 minuten duren niemendalletje genaamd The Birds. Het titelnummer is het beste.

4 sterren sowieso.

Ik heb vandaag het hele oevre van Elbow maar eens achter elkaar geluisterd. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik dit het mooiste album vind. (het beste nummer is overigens Switching Off naar mijn mening)

Het is moeilijk om op zo'n sterk album je favorieten aan te wijzen. Ik vind er geen minder nummer tussen zitten. Picky Bugger steekt er voor mij boven uit vanwege de fenomenale zang. Absoluut hoogtepunt is the Everthere. Heel ingetogen en zonder echte ontlading. Wel een schitterende melodie en relaxte sfeer.
De afsluitig is ook briljant met Puncture Repair. Dit nummer doet me altijd denken Friend of Ours van de opvolger, of eigenlijk andersom. Misschien doordat het beide over hetzelfde gaat, vriendschap.

Daar ben ik het helemaal mee eens

Het eerste album wat ik van ze leerde kennen, en nog altijd koester ik deze. Voor mij begon ook hier het muzikale avontuur. Erg gebalanceerd en veelzijdig album. Wat een band!

Ik snap niet wat er mis is met de nummers Everthere (parel!) en My Very Best. Naar mijn mening zeer sterke songs die niks onderdoen voor de eerste nummers. Toegegeven, ik vind Great Expectations enigszins moeilijk op gang komen, maar daarna ontpopt dit zich tot een prachtig muzikaal werkje

Echt het beste Elbow album vind ik.
Zo sterk!

Het allerbeste album van Elbow en een van de beste albums ooit. Verhoogd naar een 5 na de vergelijking met BARB. Zo hoort elbow naar mijn idee te klinken. Uit het hart en direct.

Misschien wel beter dan het vervolg, The Seldom Seen Kid.

Fijne plaat; hoe meer ik hem luister, hoe lekkerder hij wordt.
Niet zo goed als TSSK, maar dat is vooral een kwestie van smaak. Die plaat vind ik gewoon meer magie in zich dragen, terwijl deze ietsje 'aardser' is.

Deze plaat pakt me helemaal, waar Cast of Thousands dat niet doet.
Deze klinkt gedurfder en zelfs experimenteler, misschien zelfs harder.
Beter dan het debuut? Nee, maar wel van een constanter niveau wat het voor mij even goed maakt.
Het is wel een enorme stap die ze van hier nemen naar Seldom Seen Kid, wat een plaat is van rust en waar kunstenaars aan de slag gaan met geluid en een soort van wereld scheppen waarin je kan ronddwalen en zweven tot dat de plaat eindigt.
Hier zijn de nummers zelfs dansbaar, iets wat ik nog niet eerder echt tegen kwam bij Elbow(Picky Bugger b.v.). En spelen ze met geluidjes. De gitaar is hier ook duidelijk aanwezig, iets wat op de laatste 2 platen minder het geval lijkt te zijn.

Hahaha! Die had ik dus nog niet gezien! Zeker dat einde is geweldig, als ze met z'n allen tegelijk meedeinen op 'My very best' en een kopje thee drinken

Al een tijdje in huis. Van de eerste drie albums vind ik dit de minste, maar deze verdient nog steeds niet minder dan 4*. Het zit hem er vooral in dat het even duurt voor het album écht op gang komt. Vanaf 'The Stops' bespeur ik een stijging in niveau (niet dat de eerste drie nummers slecht zijn). Vooral het titelnummer vind ik schitterend.

Ik heb hier op de site trouwens nog weinig gelezen over de drummer van Elbow. Wat een verademing. Eindelijk weer een drummer met een herkenbare, eigen stijl die het standaard 'boem tik, boem boem tik' niet nodig heeft. Ik merkte dat ook erg op de liveplaat van The Seldom Seen Kid. Hij dringt zichzelf niet op, maar toch doet hij stukken meer dan slechts begeleiden. Erg subtiel.

Horen jullie bij 'My Very Best' ook zo'n irritante compressie-blubber? Gaat me steeds meer storen, en ik HOOP dat het gewoon een fout in de uiteindelijke mix is of zo. Dan zou het opgelost zijn als ik een nieuwe cd koop...

Na hoeveel minuten en seconden?

Eigenlijk door bijna de hele song. Goed luisteren...

Dat viel mij een paar jaar geleden ook op na het kopen van een veel te dure koptelefoon
Het lijkt door de compressie te komen, maar het het geluid is volgens mij wel bewust er door gemixt.

De compressie van (digitale) band -> cd tijdens de mastering is niet dusdanig dat er dit soort onvolmaaktheden hoorbaar kunnen zijn. (of er heeft iemand ontzettend zitten klooien....)

Bewust er in gemixt? Dat lijkt me wel heel bizar. Het is toch gewoon irritant storend?

Fijn album. Het titelnummer is voor mij het beste en zet ik ook erg vaak los op. De bonustracks ken ik niet. Zijn die te pruimen?

Picky Bugger staat echt belachelijk laag.

Vind ik ook. Dat nummer toont een kant van Elbow die ik wel vaker zou willen horen. Garveys kopstem werkt bovendien erg goed in het nummer.

Dit is voorlopig mijn favoriete album van Elbow. Ik heb wel enkel de laatste drie beluisterd. De eerste zes nummers vind ik echt belachelijk goed. Elbow is minder voorspelbaar en gelikt dan op het laatste album en de nummers zijn gewoon ijzersterk. De lyrics geven ook mooi de sfeer van het gewone leven in de stad weer.

Mexican Standoff is duidelijk het zwakste nummer op de plaat. Elbow probeert wat te rocken, maar het is toch een beetje plat. De zanglijnen zijn ook niet zo interessant. Geef mij dan maar een Grounds for Divorce. Na dat nummer gaat het niveau weer omhoog met als hoogtepunt Great Expectations.

Dit album en Cast of Thousands woensdagavond opgepikt bij de Mediamarkt voor slechts 7,99. Koopje toch?

Ik ben al een paar jaar bekend met The Seldom Seen Kid. Dit album is wat mij betreft het beste album ooit gemaakt. Daarna ben ik in Build a Rocket Boys! gestapt. Ook een mooi album, maar haalt het niet bij TSSK.

En nu dus Leaders of the Free World. Net zoals alle Elbow-albums gaat deze flink wat tijd nodig hebben om te landen bij me. Maar wat langzaam komt....

Toch springen er nu al een paar nummers er echt uit. Station Approach en Forget Myself zijn heerlijk, Picky Bugger is heel erg lekker. Ik raad iedereen aan even op Youtube een live-versie naar voren te halen: daar komt die kopstem van Guy goed naar voren.

Dan het titel-nummer Leaders of the Free World. Wat is dat een weergaloos goed nummer zeg!!!! Die kan zich meten met de top-nummers van Elbow. Hoezo: Elbow kan niet rocken?

De rest van de nummers moet nog landen. Dus vooralsnog 3,5 ster. Maar meestal komen daar bij Elbow nog sterren bij...