Bloc Party - Four (2012)

Humo heeft het album een 3/4.

Redelijk nieuw album van BP. Kennelijk moest er een Silent Alarm 2.0 uit komen rollen; niet echt gelukt. De afwisseling en verrassing komen niet uit de verf. Er staan zeker goede nummers op als So He Begins To Lie, Real Talk en The Healing. De bonustrack Leaf Skeleton is ook prima. Echter Octopus en Coliseum zijn het totaal niet mi. De zgn stevigere nummers zijn teveel van hetzelfde.
Toch maar weer Silent Alarm opzetten of Weekend in th City.

Dat Temper Trap geneuzel (Day Four) had van mij niet gehoeven maar over het algemeen best een degelijk album, met name de eerste helft van het album met So He Begins To Lie en 3x3.Het is alleen niet spannend genoeg om ervoor te zorgen dat ik dit album over pakweg 2 maanden nog steeds luister ben ik bang.

Die onvoldoende op Pitchfork zal wel weer zwaar overdreven zijn*
Verbeterd...

Ja en/of het wonderschone Intimacy

Ik skipte even door dit album heen op iTunes om te horen of de heren er dit keer weer in geslaagd zijn.... Het eerst wat me direct opviel was de zeer sterke gelijkenis van hun liedje Real Talk met The City van Darwin Deez. Darwins variant is al een aantal jaar oud en rammelt wat lekkerder mi. Wat zullen we daar nu eens over zeggen?

Wisselvallig album in tegenstelling tot het optreden op Lowlands waar ik de band wel overtuigend vond klinken. Met name de wat hardere nummers vind ik matig en spreken mij niet echt aan. Minste album van Bloc Party tot nu toe.

Volledig mee eens Boris1.
Ik denk dat het nu wel duidelijk is dat we met een negatieve trend te maken hebben.

Onzin, dit album is veel consistenter dan Intimacy.

Consistent ongeïnspireerd en overbodig inderdaad. Doe mij dan maar een hit-and-miss album als Intimacy, daar stonden tenminste nog enkele echt toffe nummers op.

De verwachtingen waren heel erg laag door alle recensies en reacties. Maar na eindelijk een eerste luisterbeurt valt het me alleszins mee!

Ik kan nog niet echt een mening vormen na één luisterbeurt maar ik hoor wel al dat het een erg wild en (relatief) hard album is, en dat gaat mij tegenstaan ben ik bang...

Octopus blijkt uiteindelijk het beste nummer op dit album te zijn, het enige nummer dat blijft hangen!

En Octopus begin ik na zo'n 40 luisterbeurten een wereldschijf te vinden , wie had dat verwacht

Echt een album voor de liefhebber van zowel de band als het genre. Werd er helemaal nerveus van. Ben dus geen liefhebber. Aangetrokken door de goede kritieken toch maar geprobeerd. Laten liggen na de eerste luisterbeurt en nog maar een keer op laten inwerken. Nee dank je. Geen samenhang en irritant om naar te luisteren. Not my cup of tea.

Ik vind dat het drum- en gitaarwerk toch wel erg achteruit gegaan is. Op hun eerste 2 cd's zaten echt slim uitgewerkte en 'elegante' instrumentale delen.

De meeste nummers op four vind ik eerlijk gezegd meer lawaai dan muziek. Hierbij komt nog dat Kele nooit de beste zanger geweest is.

Zou dit de eerste cd van bloc party zijn, ik denk dat ik amper geïntresseerd zou zijn.

Ik heb dit album tijdens mijn vakantie een paar keer beluisterd en daarnet ook, maar toch weet deze plaat mij niet te imponeren. Ik weet niet wat de bedoeling was van Bloc Party, maar dit is tien keer niks. Er staan wel een paar aardige nummers op, met als enige hoogtepunt Octopus, maar die zijn niet krachtig genoeg om het hele album te kunnen dragen.
De ergernissen zijn vooral de nummers met uitbarstingen en wanneer Kele soms zingt met een toon die doet denken alsof iemand nog niet volgroeid is. En heel af en toe is die toon enorm sentimenteel, met Day Four als ultieme voorbeeld.

Nee, dit is de derde plaat op een rij die absoluut niet kan worden gebruikt als goede reclame. Ik weet dat Bloc Party zich niet aan een eigen geluid houdt, en dat waardeer ik ook, maar dat wil niet zeggen dat ze steeds als een amateuristische band moeten klinken als ze met iets nieuws komen. Als deze band deze lijn blijft verderzetten, dan zet ik mijn vraagtekens bij het verdere bestaan van deze band.

En...? ben je nou overtuigd dat Kele er op mee zingt?

Gezien de reacties hier ben ik één van de weinigen die vind dat Bloc Party al 4 albums lang op een hoog niveau zit. Lastig om het debuutalbum nog te overtreffen, maar met Four hebben ze toch weer een zeer degelijk album afgeleverd. Nummers als Kettling & We Are Not Good People zijn nummers die de ruigere kant van Bloc Party laten zien zoals ook regelmatig was te horen op Silent Alarm. Truth & The Healing doen me weer meer denken aan hun werk van A Weekend In The City. Nog een aantal luisterbeurten nodig om dit album goed te kunnen beoordelen.

...Intimacy wordt in mijn ogen zwaar ondergewaardeerd. Nummers als Ares, Halo, Signs, Talons & Ion Square maken het album meer dan de moeite waard.

Ik ben al enkele jaren een grote fan van Bloc Party, vanaf 2009 om precies te zijn. Juist ja, ik werd fan op het moment dat Bloc Party er voor een tijdje (en misschien voor altijd, dacht ik toen) mee ophield. Ik was natuurlijk ontzettend blij toen er nieuws kwam van een nieuw album. Eindelijk na een dikke drie jaar wachten, was één van mijn favoriete bands weer actief.

En nu hebben we Four. De albumtitel is inderdaad cliché, maar hij is ook passend, want het is onmogelijk om de muziek op het album kort te omschrijven. Daarvoor is er te veel variatie. Een duidelijke lijn zit er niet in. Het is gewoon (de vier leden van) Bloc Party. Soms doet Bloc Party hier wat ze al bewezen hadden dat ze goed konden. Een nummer als Day 4 had zo op A Weekend in the City kunnen staan. Zelfs de thematiek is gelijkaardig. De overgang naar de outro en de outro zelf bezorgen me kippenvel. Ook Real Talk en The Healing zijn mooie rustpuntjes. Real Talk is zelfs mijn favoriet op dit album. Kele steelt de show met zijn prachtige zang.

Team A en Octopus gebruiken schijnbaar dezelfde gitaareffecten. Beide nummers doen denken aan het Bloc Part van Silent Alarm. Kort, snedig met hoekige gitaarriffs, strakke drums en een bas die niet gewoon het nummer ondersteunt, maar het ook interessanter maakt. Kele's stem is natuurlijk ook erg herkenbaar. Op dit album zingt hij zelfs beter dan ooit tevoren. Soms roept hij het uit, maar soms kan hij ook heel rustig en intiem zingen met een kopstem die hij nu beter onder controle heeft (zie vooral Real Talk).

Intimacy vind ik niet echt terug op dit album. Het is duidelijk dat ze de weg die ze toen zijn ingeslagen, willen vergeten. Bloc Party is opnieuw een gitaarband. En daarin gaan ze verder dan op hun voorgaande albums. Zware riffs die tegen metal aanleunen zijn geen buitenbeentjes op dit album. 3x3 was een vroege favoriet van mij. Kele fluistert vanalles in je oor tot er een uitbarsting volgt. Nu vind ik het nummer toch wat magertjes. Het zijn gewoon twee leuke ideeën achter elkaar geplakt, zonder goede uitwerking. Kettling doet het dan beter in de categorie zware gitaren. Achter de zware riffs zit er namelijk een catchy nummer. De solo is ook niet mis. Coliseum is misschien het vreemdste nummer dat Bloc Party ooit gemaakt heeft. Velen vinden het ongelofelijk slecht en daar kan ik wel inkomen. Het nummer is eigenlijk gewoon fout. Toch kan ik niet ontkennen dat ik de laatste minuut echt wel lekker vind. De blues intro vergeten we dan even.

Bloc Party is ook niet vergeten om popnummers te schrijven. Truth is erg mooi, hoewel de instrumentatie een beetje saai is. V.A.L.I.S. is meer uptempo en vind ik ook leuker. Het is het meest poppy nummer dat Bloc Party ooit gemaakt heeft en had dus een betere keuze geweest als single. De lyrics zijn ook tof, al was het maar door het gebruik van woorden als phenomenology.

Bloc Party tapt dus duidelijk uit verschillende vaatjes op dit album. Dat is in zekere zin een minpunt omdat Four niet werkt als een album. De verschillende soorten nummers komen gewoon na elkaar zonder een vloeiende overgang. Coliseum tussen Day 4 en V.A.L.I.S. is het duidelijkste voorbeeld hiervan. Four lijkt meer op een best-of. Gelukkig zijn de meeste nummers echt sterk.

Met Four bewijst Bloc Party dat ze er nog steeds zijn door terug te gaan naar hun roots en tegelijkertijd vooruit te kijken. Volgende keer ook nog een coherent album graag.

Nou ik vond Two More Years ook erg glad en poppy klinken net zoals One More Chance, Flux en One Month Off enzovoorts.

Het is zeker waar dat ze al popnummers geschreven hebben, maar One More Chance en Flux neigen bijvoorbeeld een beetje naar dance, One Month Off naar rock...

Two More Years dus poppy.. dus ze hebben het dus eerder geschreven.. AWITC staan trouwens nog meer poppy nummers op. Een echte aanrader hallo!

Ik heb alle albums van Bloc Party in mijn bezit hoor.

Ik sta trouwens nog altijd achter wat ik zei, namelijk dat het het meest poppy nummer is dat ze ooit geschreven hebben. Ze hebben natuurlijk al popnummers geschreven. Two More Years is er één van. En nu wil ik er niet meer over discussiëren.

Poeh, het is nog een hele opgave om deze nieuwe Bloc Party op waarde te schatten. De electronica fase van Intimacy lijkt grotendeels voorbij en de band klinkt weer urgent zoals zij klonk op Silent Alarm. Het tempo ligt vrij hoog over het gehele album gezien. Nieuw element dat behoorlijk beeldbepalend is voor Four is dat men her en der behoorlijk ruig voor de dag komt. Soms komt dit erg goed uit de verf (3x3) en soms herken ik er mijn goede oude Bloc Party gewoonweg niet meer in (Kettling). Octopus is op het eerste gehoor een van de toppers van het album. Fijn tempo, gave gitaareffecten, heerlijke baslijn en gewoon de typische BP sound a la Silent Alarm. Zo hebben we ze al een hele tijd niet meer gehoord!

Soms denk ik zelfs de hele, hele vroege Bloc Party terug te horen in Four. Als je nu een nummer als VALIS naast gouwe ouwen als The Marshalls Are Dead of Storm & Stress ligt vind ik wel overeenkomsten. Hoog tempo, springerig geluid. Bloc Party lijkt hier toch echt terug te keren naar haar eigen roots.

Ten slotte zijn er nog de rustigere nummers. Een van de meer onderschatte kanten van deze band, die vooral bekend is geworden met nummers zoals Banquet en Helicopter, maar eigenlijk vooral erg goed is gebleken in het schrijven van lieve kleine liedjes. Denk aan Blue Light op het debuut. Het prachtige Kreuzberg of Signs op de vorige plaat. Ook op Four vallen dit soort nummers mij weer op. Real Talk beviel me al meteen. De zeer gevoelige en soms fragiele zang van Kele komt hier ook erg goed tot zijn recht. Day Four is ook al zo'n fijn dromerig nummer.

In zijn totaliteit weet ik echter nog steeds niet wat ik met deze plaat moet. Op het eerste gehoor klinkt Four als een stap op de goede weg terug. Als ik Truth of Octopus hoor, maar ook Real Talk, denk ik bij mezelf: Bloc Party is back! Als ik dan vervolgens een weinig subtiele stoemper als Kettling of een overdreven boze Colloseum hoor krijg ik toch weer twijfels. Bloc Party is nog altijd zoekende. Het lijkt alsof zij na Silent Alarm (de avant-gardistische topper) en A Weekend in the City (de thematische klasbak) twee platen hebben gemaakt die precies was wat zij wilden maken en vervolgens niet goed wisten hoe ze verder moesten. Intimacy was op momenten een erg gedurfde plaat (denk aan Ares) dat ook een paar prachtige resultaten op heeft geleverd (Ion Square en Talons). Toch moest ik erg mijn best doen om er nog een voldoende in te zien. Na een vierjarige pauze waarin ik grotendeels uitgekeken ben geraakt op mijn vroegere favo bandje ben ik toch wel blij verrast met Four. Ik zie vooral een band op de weg terug.

Schokkend dat sommigen Intimacy beter vinden dan dit album...
So He Begins To Lie, Octopus, Real Talk, Kettling, V.A.L.I.S., Team A, Truth, We Are Not Good People, allemaal zalige nummers!
Ultieme favoriet is toch wel Real Talk, jammer van dat gepraat op het einde, da's wel een minpunt aan dit album.

Schokkend? Blijkbaar is niet iedereen zo een muziekkenner als jij.

Intimacy is ook beter dan Four. De nummers komen op Intimacy niet geforceerd over. Op Four wel. Intimacy had sterkere nummers.

Niet geforceerd? Luister dan maar eens naar Mercury, gelikter kan het niet. En Ares...wat een herrie!
Ion Square is het enige echt goeie nummer op Intimacy.

Intimacy heeft wel meer geweldige nummers. Halo, Trojan Horse en One Month Off horen bij de betere nummers van Bloc Party. er staan met enkele stinkers op, met Zepherus als uitschieter.

Deze Four draai ik overigens bijna nooit meer, alleen Octopus.

Gelikter inderdaad. Maar niet geforceerd. Ares en Mercury zijn de mindere nummers trouwens.