Megadeth - Peace Sells... But Who's Buying? (1986)

Dat is helaas vrijwel altijd het geval met remasters. Doodzonde.

produktioneel een hele verbetering, maar toevoeging van allerlei vreemde geluiden (blazers op openingtrack so far so good bijv) nee dankje

De remasters bedoel je? Helaas heb ik SFSG nooit gehoord als origineel. De meesterwerkjes heb ik gelukkig nog van voor de remasters .

Ik haat meestal re-masters. Stel je toch eens voor dat zo'n fictief figuur als Jezus weer op aarde komt....ook al zo'n re-master! Dus: ik moet niks hebben van die re-masters....Effen zonder flauwekul: wel geslaagd qua re-master is Doomsday for the... van Flotsam die paar jaar geleden opnieuw verscheen. Glashelder en kan goed bestaan naast het origineel uit 1986. De re-masters van het oude Megadeth-werk ben ik helaas ook niet zo wild van. Daarom trots maar de oude platen op mijn draaitafel!

Ik heb de lp, wegens slijtage, lang geleden vervangen op cd. Dit niet geremasterde exemplaar kan er nog goed mee door. Peace sells...but who's buying blijf ik Mustaine zijn grote meesterwerk vinden, met Good mourning/ black friday als hoogtepunt.

Soms kan een re-master best zin hebben. Zeker voor metal platen uit de jaren tachtig. Die zijn vaak opgenomen met een minimaal budget en dus kan die plaat nooit lekker uit verf komen. Goed dan om die platen alsnog het geluid mee te geven wat ze verdienen. Deze plaat is daar een sprekend voorbeeld van. Ik heb hier alleen de vinyl versie van die klinkt best aardig, maar de songs komen niet 100% tot un recht in vergelijking met later opnames (vaak live versies) met een beter geluid. Ik ken de re-master van deze plaat overigens niet.

Ik heb de remaster daarnet nog beluisterd. Was jaren geleden dat ik deze nog gehoord heb. Nu weet ik weer waarom Dave toch zo'n toffe peer is

Topplaat dit, het titelnummer is een van de beste metalmeezingers die ik ooit gehoord heb. En hoewel er naast Wake Up Dead en I Ain't Superstitious niet echt nummers op staan die er uit springen kan ik Peace Sells in tegenstelling tot Master of Puppets met plezier in een ruk afdraaien.

Ik wil David Ellefson ook nog een compliment geven, altijd leuk om een metalbassist te horen die zich realiseert dat zijn instrument meer dan twee snaren heeft.

Ellefson is altijd wel een redelijk stabiele factor geweest (tot de jaren '0 dan) die degelijk baswerk aflevert. Sinds kort speelt hij weer bij Megadeth.

Vooral op dit album is inderdaad erg smaakvol baswerk van de man te ontdekken.

Aardige plaat, en tevens een flinke stap vooruit. Het is echter nog niet Megadeth op hun hoogtepunt.

Heb de laatste tijd weer een kleine Megadeth inhaalslag gemaakt, waarbij dit hoe dan ook een niet te missen Megadeth plaat is. Enkel 'I Ain't Superstitious' valt volledig buiten de boot, dat is niet eens metal.

Voor de incidentele luisteraar zijn er echter betere keuzes.

Maar ook op het debuut stond zo'n cover. In die zin past het met Anarchy in the U.K. op de opvolger wel in een rijtje.

Dit album was in 1986 overigens niet alleen voor Megadeth een grote stap voorwaarts, maar ook de anderen van 'The Big Four', namelijk Metallica en Slayer kwamen dat jaar sterker dan ooit voor de dag. Anthrax was met Among the Living wat later in het voorjaar van '87. Maar samen tilden ze de thrash metal naar een hoger niveau.

Op Peace Sells staan ook nog eens enkele van Megadeth's beste nummers. Kortom, zoveel meer dan 'een aardige plaat'. Dit album is onmisbaar spul voor iedere zichzelf respecterende (thrash)metalhead.

Wat is het dan wel?
Heb je wel dezelfde plaat als ik?

Het is blues dus.
Wel met een twist. Leg de lyrics van de Willie Dixon versie maar eens naast die van Megadeth.

Ik vind het wel geinig gedaan. Verder staat het behoorlijk in de schaduw van de overige nummers.
Het leek een gimmick te worden: elke Megadethplaat voorzien van een grondig verbouwde cover.
Volwassenheid bracht raad.

Je moet toch nog maar even goed luisteren.

Als je een Bluesnummer in een metal-jasje steekt is het voor mij een metalnummer. Zo simpel is dat

Ik vind het geen metal-jasje hoor. Meer een rock-jasje.

Mijn jas past in de tas, ik pas in de jas dus ik pas in de tas.

Misschien eens wat beter luisteren. Zeker na de break rond de twee minuten vliegt de metal je om de oren. Puike cover, mi.

Metal heeft natuurlijk roots in de blues, maar blues is geen metal. En een nummer dat geheel uit bluesschema's is opgebouwd maar een metal uitvoering krijgt is vlees noch vis. Leuk voor een keertje, maar voor mij hoeft het niet echt. Op het album geeft het een wat rommelige indruk vind ik.

Dan ben je zeker niet veel gewend, als dat al metal vindt...

Maargoed, ik vind het een kutnummer. Laat ik het daar verder bij laten.

Die snap ik even niet, maar oké



Ieder zo zijn eigen smaak, he.

Eén der toppers van Megadeth!! Persoonlijk kan ik hierop geen echt slecht nummer ontdekken al vind ik My last words niet heel geweldig. Wat de remasters betreft; ik heb alleen SFSGSW gekocht omdat ik die oorspronkelijk niet best vond. Dat is mijns inziens de enige van de Megadeth remasters die beter is dan het origneel! De rest doet allemaal afbreuk aan het origineel.
Wake up dead, Peace sells, Devil's island, Good mournig/Black friday; ik vind het allemaal prachtig!!!

Gewoon het oorspronkelijke werk opzetten uit 1986...dat is het enige wat deze klassieker verdient! Keihard! Volume op 10!

Aan het origineel hoeft inderdaad niets geremastered te worden.

Ik heb de remaster thuis en ik vind deze toch echt heerlijk klinken, ik weet niet wat er gesleuteld is, maar het klinkt toch echt serieus goed!

Dave Mustain klinkt erg als Bon Scott, vooral op Bad Omen.

Wel als een schuimbekkende Bon Scott dan. Ik begrijp wel wat je bedoeld, maar dit is gewoon Mustaines stem. Die kan niet veel anders.

Bad Omen grooved trouwens als een tiet.

Peace Sells is nog immer mijn favoriete Megadethschijf.

Zit ik van de week nog te vertellen dat ik Rust in Piece de beste vind van Megadeths grote klassiekers, begin ik dit toch net wat beter te vinden. Ik luister er nu de laatste dagen vaak naar. Misschien toch maar m'n mening wat bijstellen.

Zo zie je maar weer. De meeste Megadeth albums zijn more than meets the ear.