Megadeth - Peace Sells... But Who's Buying? (1986)

Hier nog maar effe een shoutout naar de boys van het YT-kanaal Lost In Vegas, wat mij betreft het enige oprechte reaction channel wat de moeite waard is om te kijken. Dankzij deze fenomenale video van hen over The Conjuring heb ik het nummer weer herontdekt, wat een gruwelijke track! Tijd om dit album weer eens te draaien.

Voor mij de beste Megadeth album samen met The System Has Failed. Flitsend gitaarwerk, lekker venijnige teksten, de zang van Dave Mustaine blijft wennen maar op de 1 of andere manier past het hier perfect!

Op beide platen is ook dezelfde gitarist aan het werk; Chris Poland.

Samen met Rust in Peace vormt Peace Sells het summum van wat Megadeth is. Op korte afstand gevolgd door Countdown To Extinction en een aantal andere albums.

Met Peace Sells heb ik vanuit nostalgisch oogpunt iets meer connectie vanwege de videoclips van Wake Up Dead en het titelnummer die mij als tienjarig jochie meer en meer de wereld van de metal inzogen. Om die reden vind ik het wel erg belangrijk dat de originele mix op de draaitafel ligt. Die is niet perfect maar straalt heel veel venijn en branie uit dat mooi aansluit op de vinnige rants van Dave Mustaine en tegelijkertijd het flitsende spel goed etaleert. Vooral die smerige openingsriff van My Last Words die meteen na het akoestische intro de deur komt platbeuken, is nagenoeg perfect.

Megadeth was made up of "four functioning heroin addicts in the band," ^

Megadeth, zo bedacht ik mij vannacht, is bij mijn weten de enige band / artiest van wie ik vier platen op rij de volle mep heb gegeven, dus maar even wat pennen hier en daar. Het begon ooit met 'Killing...', maar die heb ik indertijd niet echt meegekregen, dus voor mij was het startpunt deze waanzinnige verzameling huzarenstukjes, inclusief de vreemde eend in de bijt en cover 'I Ain't Superstitious' (het origineel moet ik nu toch es checken - Mustaine: "Willie Dixon heard our version and he goes, 'Man, I like it. I thought that was great' ... Willie Dixon gave us the thumbs up."^).

Mijn grote neef en lichtend voorbeeld in muziek & film had deze plaat met handtekeningen van de bandleden erop gewonnen via de Aardschok en daar was ik stilletjes toch wel jaloers op (ik moest het dan maar doen met een tape-je en vele jaren later heb ik alsnog de cd aangeschaft). Nog altijd verveelt het totaal niet. Mustaine is een killer componist en bedenker van talloze riffs, breaks en wat niet meer en voert ze met speels gemak uit. Ellefson, Samuelson en Poland vormen het duivelse trio dat hem uiterst creatief bijstaat.

^ 10 Things You Didn't Know About Megadeth's 'Peace Sells... But Who's Buying?' | Revolver - revolvermag.com. Een paar dingen wist ik al, maar lang niet alles.

Ik kan de zangstem van Mustaine maar moeilijk aan. De riffs, solo's, lead, licks, die zjin allemaal stuk voor stuk gaaf. De productie van deze plaat nog niet zo. Met name de drums klinken mij wat te hol. Ik weet dat wat gaat volgen veel gaver gaat zijn. En in feite is dit gewoon een fijne thrashplaat, maar ja, die stem van Mustaine. Sorry.

Eigenlijk stiekem veel beter dan Master of Puppets, al kan MOP bij mij echt niet stuk i.v.m een extreem hoog gehalte jeugdsentiment.

Peace Sells is wat mij betreft de beste plaat uit de discografie van uncle Dave. Zelfs I Ain't Superstitious past als luchtig tussendoortje uitstekend op het album. Meestal serveer ik dat soort giebelegeintjes direct af. Maar hier niet. Megadeth's Anarchy en These Boots hadden ook al iets eigengereids dat het anders dan andere covers maakte.
Verder natuurlijk niks anders dan krakers aan boord van dit album. Ik ga wel voor de oorspronkelijke mix. Niet die van 2004.

Ik herinner me ook het videoclipje op MTV van het titelnummer waarin een opgewonden vader naar zijn opgeschoten zoon die naar Megadeth op televisie zit te kijken, roept: "Turn on the news!" Waarop zoonlief antwoord: "this ís the news". Iconisch.

Mijn persoonlijke favoriet van Megadeth is Rust in Peace, alles op dat album komt samen en valt als een puzzel in elkaar, echt verschrikkelijk goed.
Toch vind ik Peace Sells legendarischer, ik ken geen enkel (thrash) metal album uit '86 met zulke goede (catchy) songs, tja en dat artwork

Inderdaad is de originele mix/master het lekkerst, hetzelfde geldt voor de originele master van R.I.P.
Gek genoeg vind ik de moderne master van So Far So Good.. wél lekkerder om naar te luisteren.

Die uit 2004 bedoel je? Met al die extra toeters en bellen gelijk in het intro van Into the lungs of hell? Die vind ik namelijk wanstaltig! Doe mij de originele lp mix/productie maar. Klinkt heerlijk naar mijn idee.

Ja die, je hebt gelijk die klinkt inderdaad ook nergens naar.
Waarschijnlijk ben ik in de war met een totaal ander album van een totaal andere band, geen idee eigenlijk. ‍♂️

Eind 2003 kocht ik alle megadeth cd’s (die ik toen nog niet had) voor een habbekrats op een metal market. Ik was daar toen best verbaasd over, maar kort daarna zag ik al die heruitgaves waar je op de rug mooi Rattlehead kon zien als je de set compleet naast elkaar had. Gelukkig klonken mijn cd’s een stuk beter.

RuudC ik zit stiekem even naar je stemgedrag omtrent Megadeth te gluren, opvallend dat je So Far So Good (5) net iets hoger hebt gewaardeerd dan Rust in Peace. (4.5)
Verrassend

Is Peace Sells jouw favoriet?

Nee, stiekem is So Far mijn favoriet. Echt een tikkeltje consistenter.

Album nummer 2 van de heren. De eerste was er niet eentje die hier heel goed beviel. Erg rommelig, Dave is niet de sterkste zanger en muzikaal heel veel ideeën die nergens lekker tot wasdom komen. Verwachtingen voor deze (ondanks dat dit voor velen dus wel een monsterlijk goede plaat is) waren dus niet heel hoog. Des te mooier is de verrassing dat dit zowaar een zeer degelijk, wat zeg ik, een erg goed album is geworden.

Dave's zang is nog steeds niet al te best, hoewel zijn rauwe stem hier wel wat beter uit de verf komt (en ik begin langzaam aan misschien toch een beetje te wennen). Vooral muzikaal is dit allemaal veel sterker. Het is nog steeds rauw, snel en vol furiositeit, maar er wordt meer aandacht besteed om de muziek wat beter uit te werken. Zodoende geven ze de instrumentatie wat meer ruimte om zich tot een mooi geheel te vormen. En dan blijkt ineens hoeveel kunde de band in huis heeft. Ok het is (nog?) geen Metallica kwaliteit, daarvoor is het net wat te onafgewerkt. Maar qua creativiteit doen ze absoluut niet onder. Sterker nog, ik denk dat ze met Metallica het meest creatief en interessant zijn op muzikaal gebied van de 4 bands. Ten tijde van deze release dan.

Megadeth maakt hier in ieder geval een goede revanche mee. Ze krijgen daarom het voordeel van de twijfel van me en krijgen een 4*.

Master of Puppets heeft voor mij een hogere nostalgische waarde dan Peace Sells maar muzikaal kon Metallica vanaf 1986 niet meer tippen aan Megadeth.
Zo! Dat is eruit.
Ik vind overigens beide albums mijlpalen.

Daarmee zeg je niks raars of geks toch?



Absoluut!

Zeker niet!

Metallica is wat mij betreft net wat verfijnder dan Megadeth in deze periode. Hoewel het rauwe karakter wel zijn eigen fijne aantrekkingskracht heeft. Grootste nadeel is voor mij simpelweg de zang, daardoor halen ze het niet bij Metallica voor mij. Muzikaal zitten ze zeker aan de top.

Dat begrijp ik wel, Mustaine heeft een karakteristiek stemgeluid, ik heb mij er nooit aan gestoord.
Ik hoor de oude Hetfield ook liever maar Mustaine is wel een goede songwriter, catchy refreintjes.
Zoveel meningen

Ik heb me daar altijd wat over verbaasd eerlijk gezegd. Niet dat ik Mustaine zo geweldig vind zingen maar meer andersom; alsof Hetfield zo fantastisch zingt. Beide zijn matige vocalisten in mijn oren maar binnen het thrash/speed genre werkt het perfect. Waarbij ik de intonatie en het bijtende van Mustaine in de meeste gevallen zelfs licht prefereer.

Ik heb meer met het geluid van de jonge Hetfield maar ik weet zeker dat Mustaine de betere songwriter is, Peace Sells staat vol met bijna poppy thrashmetal, echt heel erg lekkere plaat om op mee te zingen.

Beide bands zijn mij even lief en ik moet zeggen dat Megadeth in mijn ogen zelfs een interessantere ontwikkeling heeft doorgemaakt. Metallica ging op den zelfs op de classic rock tour met Load (hoewel ik dat nog steeds een prima plaat vindt. Aan dergelijke strapatsen heeft Mustaine zich (bijna) nooit schuldig gemaakt.
In het thrash en speedmetal geweld heeft Megadeth de grenzen fijn afgetast, veelal een wat ruimere blik op de muzikale wereld in tegenstelling tot veel andere bands in het genre.
De jaren 80 waren prima te noemen en vormden zelfs een opmaat naar uitstekende worpen als Rust, Symphony en Youthanasia, allen uit de jaren 90.
De fut bij Metallica was er na And Justice for All op creatief gebied wel uit, hoewel ik Load nog steeds erg genietbaar acht.
Van het Metallica na Load heb ik zelfs geen enkele plaat aangeschaft.

Mustaine heeft een hele rits intrigerende platen uitgebracht, zelfs albums als Risk en Crypting Writings bevatten nog een aantal prima tracks.
Echter op vocaal gebied legt Dave het in mijn beleving toch ruim af tegen Hetfield, de laatste ontwikkelde zich naar mijn mening tot best goed, zeker op platen als Load en Reload kwijt hij zich prima van zijn taak.
Van Mustaine kun je niet beweren dat de beste man een vocaal talent is, echter heb ik hem qua zang in de loop der jaren wel meer leren waarderen. Het onorthodoxe stemgeluid past wonderwel bij het muzikaal gebodene.
Ook op Peace Sells kan ik zijn geknepen zang wel hebben. En ach, of het nu Waters, Belladonna, Araya, Mustaine, Billy, Baloff, Ellsworth of Cavalera betreft, in het thrash/speedmetal genre zijn er maar weinig zangers die mij kunnen boeien. Dat ervaar ik trouwens als geen probleem.

O ja, en Peace Sells is natuurlijk een prima plaat, waarbij de vele breaks, transities en gitaarsolo's mijn gehoorbuizen nog steeds mogen teisteren.

Hetfield klinkt mij wat fijner in het gehoor, wat zuiverder, wat geoefend er (en ook wat meer standaard). Hij valt daardoor minder op en stoort daardoor ook niet echt. Hij springt er niet uit als top zanger inderdaad.

Mustaine klinkt mij gewoon ongeoefend, onzuiverder en veelal rauwer en krijsachtig. En hij heeft daardoor een, zoals milesdavisjr het mooi zegt, onorthodox stemgeluid wat mij niet echt goed ligt. Hoewel dat wel voor een eigen (opvallend) geluid zorgt bij de band natuurlijk.

Ik moet wel zeggen dat ik langzaam er een beetje gewend aan raak. Maar als ik Hetfield dan weer hoor klinkt dat gewoon fijner in het gehoor.

Dat laatste snap ik ook wel. En ik ga natuurlijk niet ontkennen dat Hetfield de minst slechte is van de twee. En het klopt ook dat Hetfield voor het Black album zanglessen ging (moest?) nemen om beter (radiovriendelijker?) voor de dag te komen. Maar juist vanaf dat punt vind ik zijn stem wat minder interessant worden. Te doorsnee wellicht? Mustaine schijnt ten tijde van Youthanasia trouwens ook zanglessen of training gehad te hebben. Al staat me iets van bij dat dat meer ging om zijn Franse uitspraak in het nummer A tout le monde.

Dat is niet de reden. Hetfield staat elke avond tweeëneenhalf uur te gillen in een stadion. Dat houd je niet vol zonder training. Het klopt dat hij daarna bedeesder is gaan klinken. A) omdat de stem wat versleten is en B) omdat met betere techniek er toch nog wat geluid uit komt. Jon Bon Jovi en Tom Keifer waren er te laat mee.

Dat klinkt inderdaad ook zeer plausibel. Dan valt het dus 'toevallig' samen dat ik z'n stem rond die tijd wat minder interessant begon te vinden.

Dat kan. Zelf vind ik zijn zang tussen 1988 en 1996 echt peak Hetfield. Op live-opnamen uit die tijd klinkt hij ongelooflijk krachtig en ook een meer gevarieerd dan tijdens Ride The Lightning oid. Vanaf (Re)Load en Garage Inc. vind ik het rap minder en kreeg hij van die gekke Danzig-meets-Waylon Jennings-trekjes..