Bad Meets Evil - Hell: The Sequel (2011)

Sinds de oprichting van Slaughterhouse lijkt het wel alsof Royce Da 5'9" herboren is. Op deze EP laat hij eindelijk zien dat hij boven het niveau van Eminem zit. Niets ten nadele van Em; het blijft een van de beste rappers van dit moment naar mijn mening. Ook al irriteert hij mij bij vlagen met zijn stem, hij flowt als een gek en blijft maar komen met keiharde punchlines. Royce doet dit echter beter, en zijn stemgeluid spreekt me nu eenmaal meer aan.

De EP zit goed in elkaar, Bad en Evil vullen elkaar naadloos aan, duidelijk te horen in het openingsnummer. De sfeer in dat nummer komt helaas niet overal voor, Lighters is bijvoorbeeld een rare zet, maar ik vind de verses wel mooi. A Kiss is ook een buitenbeentje, maar toch vind ik het vermakelijk door de grappige teksten en het aparte stemgebruik van Em. De beats zitten goed in elkaar, Mr. Porter stelt opnieuw niet teleur, vooral de beat van Above The Law vind ik erg vet. alleen jammer dat hij geen refrein heeft ingezongen. Take From Me en de track met Slaughterhouse zijn verder ook mijn favorieten. Zo heb ik Joe Budden nog nooit horen flowen, Joell Ortiz levert ook een knap staaltje speed rap. De bonustracks zijn goed, vooral Living Proof.

3,5*, na 10 jaar dus eindelijk de samenwerking tussen Nickel Nine en Shady. Het stelt niet teleur, maar een paar nummers verpesten de sfeer een beetje. Ik ben in ieder geval blij dat dit project is uitgekomen.

Ik vind het een zeer geslaagd project geworden. Met een Eminem die beter rapt dan op Relapse en Recovery bij elkaar en een Royce die helemaal in bloedvorm verkeerd sinds Slaughterhouse ontstaan is. De EP begint geweldig met Welcome to Hell en Fastlane, Royce is vooral op die laatste enorm goed. Over The Reunion ben ik ook wel te spreken, alleen mag Eminem van mij nooit meer een refrein zingen.
Vervolgens komen er een hele rits redelijke tracks voordat Lighters komt, Lighters bevat een zoetsappig refreintje van Bruno Mars. Niks mis met die track denk ik zo, alleen past het totaal niet tussen de rest van de nummers. Maar op bijvoorbeeld Recovery had het het niveau van het album een stuk opgekrikt. Veder blijft het niveau redelijk gelijk, met Loud Noises (Slaughterhouse!) als laatste hoogtepunt van het album.

Ik hoop dat Eminem op zijn volgende solo-album deze lijn doortrekt.

Hoewel Bad Meets Evil even weg is geweest, komen ze met dit album erg goed terug. Eminem bewijst meer in zijn mars te hebben dan zijn voorgaande 2 albums, met uitzondering op Recovery.

Royce heb ik langzamer beter horen worden .. Bar Exams en diverse mixtapes lieten al zien dat Royce aardig aan zijn vocab heeft gewerkt. Bij deze kan ik iedereen The Bar Exam 3 aanraden te luisteren.

Zo te lezen ben ik niet de enige die niet te spreken is over de samenwerking met Bruno. Bij de eerste keer luisteren heb ik deze dan ook direct geskipt. Om het toch een kans te geven, heb ik hem enkele malen geluisterd.... maar nee. Ik heb hier totaal niets mee en snap de samenwerking alleen als het gaat om de exposure van Bad Meets Evil. Een toegankelijke single... en wat blijkt: Vanmiddag via Q Music door de ether gepompt.

Vanwege de sterke teksten, gecombineerd met de beats, kom ik tot een waardering van 4 sterren.

Het vorige samenwerkingsverband van de twee ken ik (nog) niet, maar deze opgerekte EP klinkt best aangenaam. Beide rappers zijn op dreef en de boel wordt niet al te flauw. De wat schralere tracks als I'm On Everything en A Kiss doen het niet helemaal voor mij, maar het grootste gedeelte van de plaat is de moeite waard. De twee bonustracks zijn ook prima.

Hell: The Sequel

Mooie terugkeer van Eminem aan de zijde van Royce.
De twee gaan voor mij nu al de geschiedenis in als één van de beste Hip-Hop duo's. Niet om wat ze uitbrengen, want Hell: The Sequel mag dan wel een fantastische eerste helft hebben na A Kiss zakt de plaat in als een pudding. Nee, ze zijn een fantastisch duo omdat ze elkaar fantastisch aanvullen. Eminem is nog steeds niet van zijn schreeuw-flow verlost maar op zulke donkere, demonische beats past die schreeuw-flow vrij goed. Royce zijn sterkte ligt wat mij betreft in z'n erg lekkere stem en hij flowt nog eens goed ook.

Samen levert dat soms erg sterke resultaten op zoals op: Fast Lane.
Sly Jordan zorgt voor een goed refrein (jammer genoeg ook één van de enigen) en Eminem en Royce krijgen een retesterke beat. Dusja, het kon haast niet fout lopen. Beiden worden tekstueel over de hele lijn nooit erg sterk (buiten op The Reunion misschien) maar hun flow red hen.
Welcome 2 Hell is ook een erg sterke opener, lekker duistere beat die al direct goed de sfeer zet voor de hele plaat.

En zo ziet de hele eerste helft er eigenlijk uit, buiten dat de refreinen vaak erg zwak zijn. Met name het refrein van I'm On Everything. Het dieptepunt is toch wel A Kiss die beat is gewoon te zwak voor woorden. Vreselijke sample, de drums passen er niet bij en klinken vrij goedkoop. De vocalen klinken ook nog eens waardeloos. Jammer ook dat er met Lighters wordt geprobeerd om een hit te scoren. Maak de beat was duisterder, haal die verdomde Bruno Mars weg en je hebt vast nog een sterke track. Nu is het gewoon een gedrocht.

De laatste twee tracks zorgen dan toch nog voor een mooi einde. Het einde van een mooie terugkeer van Eminem die soms de juiste beats heeft gevonden en vooral een goede metgezel. Ik mag het wel zo'n duistere Eminem, nu nog tekstueel weer wat beter worden. Fillers vermijden en er kan nog wel iets knaps uit de bus komen.

Verfrissende EP van Eminem en Royce da 5'9".

Bad en Evil vullen elkaar perfect aan, dat is al te horen op de single Fast Lane. Beide rappers flowen heerlijk over de leuke instrumentatie en moeten niets onderdoen voor elkaar. Hoewel Eminem sowieso mijn favoriet van het duo is zijn er op deze single (en de overige nummers) momenten te vinden waar Royce beter lijkt te zijn dan Shady.

Nog een aantal hoogtepunten op deze uitstekende prestatie: de opener, het komische I'm on Everything met Mike Epps, het door Bangladesh geproduceerde A Kiss en de Slaughterhouse samenwerking. Eigenlijk moeten de overige nummers (en bonustracks) hier niet echt voor onderdoen hoor.

Zelfs de commerciële radiosingle Lighters is een aangenaam nummertje. Bruno Mars vind ik wel een toffe zanger.

Dit project(je) is superieur tegenover Recovery en The Marshall Mathers LP 2.

4*

Na wat jaartjes ruzie besloten Em en Royce de strijdbijl maar eens te begraven en samen een EP op te nemen. Zouden oude tijden herleven was de vraag.

Welcome 2 Hell is een lekkere binnenkomer die qua sound wel gelijk de toon zet. Daarna komen gelijk de hoogtepunten achter elkaar. Fast Lane had de grote hit van het album moeten zijn natuurlijk. Heerlijk hoe beide heren elkaars verses overnemen en elkaar constant lijken te willen overtreffen. Daarnaast is de productie lekker dik aangezet en de hook is fantastisch. Sly Jordan had het in zich de nieuwe Nate Dogg te worden. Helaas weinig meer van vernomen sindsdien. The Reunion heeft een lekker donkere, slepende beat. Heerlijke storytelling van beide heren met de nodig humor. Absoluut een geslaagde reünie dit nummer. Op Above The Law spitten de heren de longen uit hun lijf op een epische beat. Hier word ik nou heerlijk opgefokt van.

Na het eerste kwartier hebben we het beste ook wel gelijk gehad. Wat hierna volgt is beduidend minder. Lighters heb ik nooit veel aan gevonden en valt op deze EP ook behoorlijk uit de toon. De 'hit-omdat-het-moet'. Die afsluiter met Slaughterhouse is dan wel weer lekker. Toch gemengde gevoelens altijd bij dit project. De heren bewijzen het samen nog steeds in zich te hebben en kunnen het beste in elkaar naar boven halen en dat levert een aantal toffe nummers op die ik nog steeds veel draai. Anderzijds had er voor mijn gevoel wel iets meer ingezeten met de juiste focus.