Mike Oldfield - Ommadawn (1975)

Het 1ste gedeelte van Ommadawn vind ik her en der wel wat traag van stuk en geeft mij ook een beetje het gevoel dat ik het oude spelletje Castlevania aan het spelen ben van Nintendo. Het is wel onderhoudend, maar wil ook niet echt onder de huid kruipen. Weinig spanning en/of opbouw. Deel 2 heeft dat dan wel iets meer. Op de lp versie staat ook In Dulci Jubilo vermeld, wat ik eigenlijk dan wel het leukste gedeelte meteen ook vind.
Wel prijzenswaardig dat hij zo zijn eigen troubadouristische ding doet.

Niets meer aan doen! Ook de mixes klinken m.i. juist verfrissend - je hoort nu dezelfde muziek vanuit een totaal andere invalshoek. Nee, hulde!

Eindelijk weer eens kunnen luisteren naar het prachtige First Excursion. Was alleen te horen op Boxed volgens mij. Maar die LP´s ben ik al lang kwijt.

Van alle Oldfield-werken die ik ken vind ik Ommadawn Part 1 juist by far het beste. Het begint meteen met een interessant themaatje dat ook terugkomt op logische momenten later in het nummer. Daartussenin gebeurt er van alles: het ene moment waan ik me in een woestijn en op een ander moment kijk ik naar Nijntje. En de climax aan het eind is ongelofelijk.
Part 2 en On Horseback kunnen dat niveau niet halen, maar dat is niet erg... het is sterk genoeg om deze plaat al sinds juni 2007 (een paar weken na mijn kennismaking, toen ik overigens pas een paar maanden daarvoor begonnen was met fanatiek muziek ontdekken) hoog in mijn top 10 te doen staan.

Nu staat hier toch maar weer mooi de oude CD hoes.



Dit is de originele vinyl hoes.
http://static.rateyourmusic.com/album_images/1302a4811416dbf25154072b56c98d40/6043.jpg

Vinyl hoes geplaatst.

Een magisch album. Bezwerend en overweldigende composities die als een fris lentegras voorbij flitsen. Folk,wereld en syfonische invloeden werken uitstekend samen, met een ongekend soort vanzelfsprekendheid. Vooral de conclusie van Part 1 is kippenvel verhogend. Afrikaanse percussie en een steeds nadrukkelijker op de voorgrond tredende gitaar. In ieder geval voldoende spanning om, me op het puntje van mijn stoel te laten balanceren. De tweede composite begint even adembenemd als het eerste nummer afsluit. Een muur van gitaren hoog in de bergen. Het nummer daalt al snel af naar een sfeervolle hoofdrol voor de doedelzak om af te sluiten met een nostalgisch kinderliedje. Meestewerk! Zeg het voort mensen!

Toch eigenwijs geweest (zie elders bij een ander Oldfield album) en de enkele 2010 Stereo Mix als los album gekocht. Eerst dacht ik dat mij als weinig (nu kom, laten we zeggen gemiddeld) kritische luisteraar het verschil met de originele versie toch niet zou opvallen. Nu dat valt niet te ontkomen, ik hoor overal waar Mike aan knopjes heeft gedraaid en de snaartjes heeft beroerd en dat is best vaak. Maar och man, oh man, wat een geluid!!!!!!! !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Het klinkt al crisp in de zojuist in iTunes geladen (gecomprimeerde) versie, maar op de installatie in de huiskamer weet ik helemaal niet wat ik hoor.

Eigenlijk vind ik deze versie (daarom?) nog stukken en stukken beter dan de oorspronkelijke. Dus zeker geen spijt. De oude cd hou ik gewoon maar voor de originele versie. Alleen even wennen dat 'On Horseback' nu niet als losse track te beluisteren is. Maar dat was eigenlijk niet origineel aan de eerste uitgave (toch?).

On Horseback is altijd een onlosmakelijk onderdeel van Ommadawn (Part 2) geweest.

Vinyl releases tonen wel een scheiding op het vinyl tussen beide delen en sommige,
buitenlandse (niet UK releases) of latere releases maken wel een onderscheid in tracks.

In Dulci Jubilo ontbreekt op de originele UK release,
maar werd later heropgevist op bijvoorbeeld de Nederlandse uitgave.

Kijk bijvoorbeeld eens naar deze Nederlandse verzamelaar.
Mike Oldfield - Mike Oldfield's Wonderland (1981)

Ommadawn [Excerpt] bevat de laatste drie minuten van Ommadawn (Part 2)
en On Horseback in één track dus. Beschouw On Horseback daarom gerust
als een aardigheidje, net als Sailor's Hornpipe aan het eind van Tubular Bells.

Als rasechte afrikaanse sahara-nomade die traditionele volksmuziek maakt, op tradiotionele malinese instrumenten, kan je Mike Oldfield natuurlijk terecht onderbrengen in de Wereldmuziek.

Ik heb pas de 2010 remaster-remix op CD gekocht, en deze laat toch echt details horen, die in de oorspronkelijke versie veel meer verborgen waren. Vooral erg goed te horen via je hoofdtelefoon. En op de een of andere manier, vind ik deze 2010 mix ook meer in evenwicht qua instrumentatie. Daarnaast is de geluidskwalitiet geweldig, net alsof het gisteren is opgenomen ipv in de midden jaren 70. Knap, dat Mike wel de overall feel van het stuk geheel in tact heeft gelaten, en dat ook de instrumenten gewoon ook op hun plaats zittten, zoals in de oorspronkelijke mix.

verhoogd naar 5 sterren. prachtig album.vanaf vinyl puur zoals muziek behoort te klinken.

Vandaag de 3 disc deluxe editie bij de Media Markt gekocht voor een mooie prijs (tenminste dat vond ik) van 11,99! Mooi pakketje in ieder geval! Eens luisteren of er nog opvallende zaken voorbij komen. Het boekwerkje is in ieder geval erg goed verzorgt.

Geloof het of niet, maar het heeft me sinds Tubular bells ongeveer 30 jaar gekost om bij déze plaat uit te komen. Weggegooide jaren : prachtige plaat!
 

scoort hier hoger dan Tubbels en terecht, de enige zwakte is het conceptalbum-format, stukken die niet echt bij elkaar horen zijn aan elkaar geplakt.
prachtige messiasfoto van Oldfield, zo 1975

Het mooie van dit album vind ik juist, met name bij het eerste nummer, dat de eenheid tussen de thema‘s zo sterk is. Die climax van pt1 is goddelijk!

er zijn folkstukken geïntegreerd die best zelfstandig kunnen, krijg je wel gezeik in de pest over onevenwichtig en onsamenhangend. Nu hangt het samen, niet in de mooiste vorm wat mij betreft.

En zo staat het album, voor het laatst ergens in 2011, weer boven de 4*.

Prima zaak, wat mij betreft is dit nog steeds Mike Oldfield's beste album.

iets mooiers is er niet gemaakt.....geloof me.
Als ik slechts 1 cd zou mogen meenemen naar een onbewoond eiland dan zou het deze worden.

Kan wat info over First Excursion?

Mike Oldfield was als gitarist regelmatig te gast op de albums van zijn vriend David Bedford.
David Bedford bewerkt bijvoorbeeld Tubular Bells (en zelfs Hergest Ridge) voor orkest.
David Bedford - The Orchestral Tubular Bells (1975)

First Excursion is een compositie die Bedford en Oldfield samen schreven
en die oorspronkelijk op de de b-kant van de UK release van Portsmouth terecht kwam.
Je vindt het nummer ook terug op Collaborations, de 4de plaat van de compilatie Boxed (1976).

Mike Oldfield - Tubular.net Forums :: Notes on Bedford Oldfield collabourations

Ik ben onder de indruk. Fantastische compositie.

Wederom zo'n parel van een nummer gevonden dankzij de onvolprezen Prog Ladder Top 300

Zeer genieten dit album

Misschien wat gek, maar om de een of andere reden vind ik dit album soms een tikkeltje ongemakkelijk . Wellicht omdat het mij zo doet denken aan de exploratiezucht die ik had als kind (In bomen klimmen, heel mijn dorp doorrennen om maar een plek te vinden die ik nog niet gezien had etc) Dit album benadrukt onbedoeld daardoor ook mijn sterfelijkheid. Pijnlijk mooi!

Muziek kan soms rare dingen met je doen, dat is zeker waar. Maar de indirecte associatie van Ommadawn met de eigen sterfelijkheid, daar moet ik nog eens over nadenken. Maar je hoeft het niet uit te leggen natuurlijk, dat is te privé.

Meh, ik denk dat je mijn bericht een tikkeltje te zwaar opvat. Het is simpelweg het geval dat dit album mij doet denken aan de vroege jeugd en de onbezorgdheid die daar bijhoort. Het kindzijn maak je natuurlijk nooit meer mee, daardoor wordt een mens zich ook bewust dat hij een dagje ouder wordt.

Het is in jouw geval wel wat vroeg hoor voor een midlife

Heb geen jeugdherinneringen of evt nostalgische invloeden bij beoordeling van dit album van Oldfield ,in tegenstelling met Tubalar Bells veel later ontdekt...wel was mij bekend en op sommige versies van Ommadawn aanwezig..In Dulce Jubilo ,en nog steeds in bezit ,de Vinyl single met op de B-Side On Horseback
Los hiervan (ken niet alle werken van deze multimusician) vind ik tot nu toe Bells en dit album van 2 jaar later het hoogste niveau en mooiste prestatie van de heer Oldfield