The Rolling Stones - Love You Live (1977)

alleen de kant met 'mannish boy' is goed de rest is veel te rommelig,

is inderdaad niet de beste live cd.

helemaal met je eens, maar kant 2 maakt een hoop goed met pracht uitvoeringen van Around and around en Little red rooster

LYL is voor het grootste gedeelte opgenomen tijden het Parijse concert van 6 juni.

Keith kreeg die avond vlak voor het concert te horen dat z'n kindje Tara was overleden en zat kompleet kapot!

Die avond speelde hij al zijn verdriet, woede en emoties weg tijdens het concert en het was zijn beste optreden van de hele tour!

Het is natuurlijk super overgeproduceerd (wanneer je een veel rauwere bootleg van Parijs 76 beluisterd lijken het wel 2 verschillende bands!), maar alleeeen al voor de gave live versie van Honky Tonk Women met dat waanzinnige, lazy intro (Keith: ja mensen, ik kan het met een hand hoor!) maakt het voor mij al de moeite waard!

Het Toronto club concert is natuurlijk heel erg goed, jammer dat ze daar niet meer van gebruikt hebben!

Kant 1 begint heel goed en bevat een gave medley van 'If you can't rock me/Get off of my cloud' (met een swingende Billy Preston, die overigens op andere nummers ook meedoet).
Kant 2 is al veel minder als je het met de originele versies vergelijkt (erg saai).
Kant 3, dus de 'El Mocambo side' is mijn favoriete plaatkant. Deze covers zijn een soort eerbetoon aan hun blues- en rock 'n' roll-helden
Op Kant 4 wordt heel snel gespeeld, alsof de trein gehaald moet worden en dat doet dus afbreuk aan de songs.
Nee, 'Get yer ya-ya's out!' uit 1970 blijft toch mijn meest favoriete live-plaat.

De Bootleg "Les Abbatoirs" klinkt een stuk beter dan deze live plaat, maar op Love you live blijft de El mocambo side absoluut het beste gedeelte.

Ik kan me geheel vinden in jouw bespreking; Doe mij ook maar Get Yer Ya Ya's Out! Deze is toch wat wisselvalliger van aard...

***1/2

Redelijk live album. Maar persoonlijk vind ik het niet echt heel bijzonder. De stones spelen wel goed en ze geven een prima concert. Maar ik vind het niet zo goed om er een liveplaat van te maken. Als ik er zelf bij zou zijn zou ik waarschijnlijk enthousaster zijn geweest
3*

Aardig livedocument maar wisselvallig van aard.De band start sterk met een opzwepend Honky Tonk Women en If You can't rock me gaat soepel over in het aloude Get off my cloud.Hot Stuff en Starr Starr zijn ook lekker gespeelde nummers.De 2e kant is inderdaad wat minder.Een tikkeltje routineus spelen The Stones zich door de nummers heen.You Can't Allways Get What you want is lekker bluessy gespeeld,deze versie vind ik alleraardigst.
De El Mocambo side is vrijblijvend maar wel erg goed.Intiem sfeertje en een meer dan uitstekende uitvoering van Little red rooster.De 4e kant laat weer een groep horen die op de automatische piloot bezig is.Met name de zeer rommelige versie van Sympathy for the devil stelt teleur.
Zo is Love you live best een aardige plaat,maar die momenten kent
dat The Stones het allemaal wel best vinden.Het is zo grootschalig geworden dat het vaker ten koste gaat van het juiste gevoel in de nummers.

Geweldige versie van Brown sugar staat hier op.

Erg rommelige maar wel erg lekkere live plaat. De sound van de stones was in die periode ook wel wat rommelig. Alleen voor de hoes zal je al 5 sterren geven. Volgens mij van Andy Warhol. En de muziek spreekt voor zich, Hot stuff is op deze plaat geweldig, helaas hebben ze dit nummer bijna nooit meer live gespeeld.

Ben het wel met Devel-hunt eens over dat het een beetje een rommelig album is maar ja, een concert van The Rolling Stones! Daar wordt het sowieso choas als de band op het podium verschijnt. Vond de bluessongs heel goed. Ook een goeie Little Red Rooster. Is die niet van Chuck Berry?

Little red rooster is van Willie Dixon

Around and around is van Ome Chuck.

Vol verbazing zag ik hier nogal wat kritische geluiden. En Devel-hunt zegt het wel juist volgens mij: de sound van the Stones was rommelig in die tijd. Maar dat klinkt toch juist geweldig?! Je hoort de joints bij wijze van spreken door de speakers heen komen. Dit is beter dan de latere soms te gelikte optredens. Dit is pure rauwe rock 'n roll.

Dan dat andere belangrijke punt: de playlist staat vol met nummers die later weinig zijn gespeeld. Hot Stuff inderdaad, maar wat te denken van het oh zo mooie Little Red Rooster, het echt geweldig If You Can't Rock Me / Get Off My Cloud en van al die andere zeldzaamheidjes. Het zijn er teveel om te noemen en ook dat maakt deze box tot een must en niet alleen voor Stones fans, maar ook voor mensen die van lekkere pure laid back rock 'n roll houden.

Ik heb zojuist naar de geremasterde 2009 versie geluisterd van dit live album. Ik wist niet wat ik hoorde: zoveel meer details, zoveel helderer. Echt geweldig gedaan!

Heerlijke sfeer heeft dit album
Echt relax.

Een goed maar toch wat wisselvallig live-album van Rolling Stones. Het begint sterk met Honky Tonk Woman en If You Can't Rock Me / Get Off My Cloud. De nummers van Exile komen overigens live erg goed uit de verf. Nog een pluspunt is dat ze enkele oude bluessongs van stal hebben gehaald zoals Mannish Boy en Little Red Rooster. De laatste nummers nl. Jumpin' Jack Flash en Sympathy for the Devil zijn te routineus en te rommelig gespeeld en missen daardoor de sfeer van de studioversies. Erg jammer want op Get Yer Ya-Ya's Out! zijn de live-versies wel prima.

Love You Live kenmerkt zich door een bepaalde gemakzucht in muzikaal opzicht .
The Stones hadden natuurlijk al zo veel getourd dat het lijkt of de routine de overhand krijgt .
Gelukkig niet overal want het begin is gedreven en Stoneswaardig .
Nee , het is vooral vanaf It's Only Rock ''n Roll dat de heren kennelijk snel hun limo's in willen en weg willen wezen . Een erg ongeinspireerd slot .
Maar dat is nog niets vergeleken met Still Life wat ik dus echt een prul vind. Het intro Take The A Train geeft het startsein van een avond waar het lijkt of The Stones inderdaad een trein moeten halen ( tempo's.)
11 t/m 14 zijn geweldig hier en maakt het als geheel toch nog tot een ruime voldoende .

Deze live plaat van de Stones heeft één ding voornamelijk, en dat is sfeer, erg veel sfeer. Dat is voor mij ook de charme van deze live plaat die ik hun beste vind.
Op al hun andere live platen die na love you live zijn verschenen is perfectie en een bijna Stones onwaardige gladde productie het hoofdmotto. Maar op deze plaat is het alsof je weer in het zuiderpark in Den haag 1976 staan, waar ze toentertijd optraden en dezelfde sfeer en setlist hadden als op love you live.

De sfeer op de oorspronkelijke kant 3 zeg maar (El Mocambo club) vind ik het beste geschoten . Een intiem sfeertje en beduidend sympatieker dan veel stadiumopnames van The Stones .
Ze lopen hier wel een beetje melig te zijn en dat ze onder invloed zijn lijkt me duidelijk , maar hier zijn ze in al hun puurheid scherper en puntiger . Net als een veel latere live- plaat als Stripped , Een uitgeklede Stones , maar wel erg goed .
Get Yer Ya Ya 's Out blijft voor mij veruit de beste reguliere Stones live plaat . Die gretigheid en het bluessy spel is groots . Het scheelt dan ook wel een jasje dat een technicus als Mick Taylor meedoet .
Ronnie Wood mag dan als individu beter bij de groep passen , Taylor was de beste gitarist .

Rommelig vind ik bij de Rolling Stones juist beter, geef mij deze live lp maar ipv die gelikte Flashpoint opnames....

Eigelijk wel een van hun betere. Goede sfeer en het lijkt erop dat er niet teveel aan het geheel gesleuteld is. Maar stukken beter dan die crap die later uitkwam. Je kunt veel beter de bootlegs kopen die altijd wel uitkomen na een stones tour. Meestal klinken die ook nog prima. Maar als je er daarvan een stuk of 2 hebt dan heb je bijna alles al. Want 80% van hun set staat al een jaar of 20 vast helaas.

Een van de beste live platen van de stones.
cd 1 vind ik wel een stuk minder. Maar cd 2 is echt geweldig.
Ze klinken hier weer lekker rauw en echt rock n roll.
Vind sympathy hier niet veel onderdoen voor de versie met Taylor op Get Yer Ya Yas.
4,5

Op Get Yer Ya Ya Ya's spelen ze Sympathie eigenlijk helemaal uitgekleed , zonder alle percussie en de oohtje's .
Ik vind eigenlijk dat ze van Symathy op Love You Live er een potje van maken , maar The Stones komen er mee weg . Het rockt en duwt als een tierelier , maar vind het spelpeil bijzonder matig .
Cd1 vind ik onderhoudend en degelijk . Vooral Star Star en Can't Always Get What You Want zijn uitstekend vastgelegd .
Maar het meest magische is de kleine setting van de El Mocambo Club . Daar hoor je dat er heel sterk gemusiceerd wordt en er een perfecte vibe ontstaat .

Voor mij gaat de Stones ook niet om perfect gespeelde liedjes maar om de rauwe power en de perfecte rock n roll feeling.

Dat ben ik zonder meer met je eens . The Stones zijn live altijd al rommelkonten geweest en die rauwe power vind ik ook bij de groep passen .
Maar hier op Love You Live hoor je duidelijk een band die het allemaal al meegemaakt heeft .
Een staaltje van gemakszucht en The Stones stonden er op een gegeven moment om bekend dat tijdens een tour lang niet alle avonden even geweldig waren .
De sfeer is goed en de versies worden niet klakkeloos nagespeeld , dat is dan weer een bijkomend voordeel .

Was ook een moelijke tijd voor keith met net een dood kind..

Ik blijf het een gemakzuchtig album vinden. Nergens knalt het echt in tegenstelling tot Get Yer Ya Ya's Out, trouwens verreweg hun beste live-registratie. Op de één of andere manier houdt de band niet vast aan de ritmes op het album en Jagger lijkt ook niet met volledige toewijding te zingen. Vergelijk dit eens met de podiumprestaties van The Who en The World's Greatest Rock 'n Roll Band lijkt hun reputatie toch niet helemaal te verdienen... Toch 3,5* voor een paar sterke uitvoeringen.

Tussen Get Yer en Love You Life zit zo'n 7 jaar . In 1969 begonnen The Stones voor het eerst echt uitgebreid te touren . Daarvoor waren het optredens die meestal net een half uur duurde , of al eerder werden afgebroken i.v.m relletjes etc .
In ''69'' moesten ze er dus echt anderhalf tot twee uur tegenaan . De hele entourage , het hele circus kwam toen pas op gang .
Het was toen relatief nieuw voor The Stones . Vandaar waarschijnlijk dat die enorme gedrevenheid goed is vastgelegd op Get Yer .
Op Love You Live zijn The Stones geloutert en stoeide Keith nog met zijn drugsprobleem en inderdaad Tony , hij verloor zijn dochter .
In al die chaos werd er wel gewoon gespeeld , en de heren waren bij voorbaat al zeker van vet gevulde zalen . De noodzaak was wat minder en dat is er inderdaad van af te horen .
Maar het is een onderhoudend livedocument . Helemaal niet verkeerd en bij vlagen zelfs uitstekend .