Pantera - Vulgar Display of Power (1992)

Ik doe er toch een halfje af. Briljante plaat, maar de plaat zakt iets in na de eerste 6 tracks. Nog steeds goede nummers en vette kunstjes van Dimebag maar minder interessant dan de eerste 6 tracks die gewoon van ongekende bruutheid zijn.

reetestrak die darell

walk, fucking hostile, man man wat lekker

Regular People

.. is inderdaad een vet nummertje. Op deze plaat zijn net als Far Beyond de eerste 4 tracks firstclass fuckers, maar daarna wordt het beukgehalte hier en daar toch wat minder zoals in Demons by Driven, al met al zeker geen slechte plaat.

Ik vind juist Walk wat onder het gemiddelde niveau hierop liggen (beetje te simpel) maar voor de rest beuk ie er heerlijk op los.
Ik luister niet al te vaak meer naar dit soort muziek trouwens.

WALK is juist een geweldige beuker, beetje traag nummer maar wel lekker opgefokt, Dimedag verzon hem toch maar effe.

walk, zo;n simpele riff, en zo vet gespeeld

het is de perefecte opwarmer voor fucking hostile

Ik vind juist dat nummer er heerlijk inhakken! Vooral dat einde!

zit al weken in mijn cd spelert in de auto,verveelt niet, blijft heftig en klinkt reetestrak

in den beginne vond ik nummer 6,7,8,9 zwakjes en ingekakt, tegenwoordig vind ik ze supergoed

gewoon meer draaien dus

Favo tracks: Walk, Fucking Hostile, This Love, Hollow. Nummers 9 en 10 vind ik minder bijzonder na het beluisteren van de vorige knallers, maar desondanks verdient dit album toch een hoge rating.

Op Trendkill na Pantera's beste album.
Het beukt heerlijk, de briljante riffs van Dimebag, en ook de stem van Phil bezorgen mij steeds kippenvel.

Favoriete nummers vind ik nogal lastig om te noemen, want er zijn voor mij niet een paar nummers die er bovenuit springen maar ze zijn gewoon een voor een retestrak.

Samen met 'Cowboys From Hell' mijn favoriet van Pantera. Maar eigenlijk heeft Pantera hier haar formule en draai echt gevonden en wordt die formule ook het beste neergezet. 'This Love' was vroeger altijd mijn medicijn tegen de pijn van het 'verlaten worden' (hah, adolescentie) door je meisje. Phil Anselmo was dan altijd mijn beste vriend op zulke momenten.

I kill myself for you.. I kill your for myself

Een echte klassieker! Brings back memories... Veel gedraaid in mijn tienertijd, dit album van redneckrockers Pantera. A new Level, Fucking Hostile en This Love blijven memorabele werken op een verder retestrak gespeeld album! Zo worden ze tegenwoordig nog maar zelden gemaakt!

****

Eigenlijk vraag ik me gewoon af waar deze band nu zou staan. Zouden ze na wat mindere albums zoals Reinventing The Steel opnieuw echte kleppers zoals dit album tevoorschijn getoverd hebben? Ze hadden er het talent voor. Dimebag is één van die muzikale genieën die te vroeg weggevallen zijn.

iedere band heeft zijn piekperiodes

met zon lul als anselmo zou het sowieso niet veel langer geduurd hebben

Anselmo schijnt het tegenwoordig toch behoorlijk 'uit te zingen' bij 'Down'. Maar als de unieke synergie tussen bandleden wegvalt zijn de solo- en nevenprojecten vaak slappe kost.

Goed gemaakte klereherrie.

Zo niet in het geval van 'Down'. Dat is bijna een supergroep te noemen met leden van Pantera, Corrosion of Conformity en Crowbar. Laatste plaat was ook weer erg sterk en het optreden dit jaar tijdens Roadburn was fenomenaal.

Eerlijk is eerlijk, dat maakt het nog geen Pantera maar dan hebben we het ook over één van dé metalgroepen uit de jaren 90. Zoniet dé groep!

zonder dime wordt niets wat in de verte ook maar lijkt, op pantera

lijkt me logisch

KNALLERRRRRR!!!!!!!!

Altijd als ik pantera luister en dan met name dit album..dan voel ik zon, BBQ en veel biertjes!!!!

Lekkere vuilbekkerij....mannen muziek!!!

en altijd als ik zin heb in een potje stevige metallica, zet ik deze op

Pantera in topvorm. De geweldige riffs van Dimebag vormen een gouden combinatie met de orkaankracht genaamd Phil Anselmo. Een geweldig strakke metal plaat, met Fucking Hostile als persoonlijk hoogtepunt. Naar mijn mening één van de beste metal platen van 90's, door misschien wel de beste metal band van de 90's.

nog maar eens gedraaid bij wijze van agressieuiting

wat is dit toch een reetestrakke plaat

drumwerk dik in orde, gitaarwerk hoef ik niks over te zeggen, anselmo in topvorm, bassist let ik eigenlijk nooit op maar ondersteund het geheel met verve

ik durf te beweren pantera's beste (cowboys from hell ligt bij mij nu en dan net ff voor en dan weer net ff achter maar minimaal, zeer dicht bij elkaar)

na de 1e 5 lijkt het wat minder te worden, de eerste 5 zijn ware krakers, maar niets is minder waar

draai het plaatje eens te beginnen bij nummer 6 en je merkt dat de overige nummers ook reetestrak en overdonderend zijn

dikke dikke 5 en een statement waar je u tegen zegt

pantera schreeuwt het uit: zo maken we platen jongens, geen gezeik, zo doen we het ,probeer het maar eens te evenaren, dit is de nieuwe standaard (anno 1992)

en anno 2008 nog steeds een topper en niet gedateerd

Volledig mee eens, heb zelf nummer 6 als één van mijn favorieten aangevinkt. Afsluiter Hollow is ook nog zeker het vermelden waard. Hoogtepunt voor mij blijft echter Fucking Hostile.

Waar Cowboys From Hell nog een enkele hoogtepunt kende is dit één en al een zwakte bod.

Dit zette wel een standaard, maar in mijn optiek geen goede. Groove metal is een van die genres waar ik echt helemaal niks mee kan. Met uitzondering van (vooral) Fucking Hostile is het allemaal nog slomer nog schreeuweriger en nog fragmentarischer (wat ik sowieso één van de meest storende factoren in "groove" metal is.)

Het meest voor de handliggende voorbeeld is toch wel "walk". - Ik krijg hier nou niet bepaald het gevoel van "kill, kill, kill", meer "Yawn, Yawn, Yawn".

is dat je graadmeter?

dat je een gevoel van killen moet krijgen?

Omdat iedereen toch altijd maar spreekt over het "beuken" zijn de woorden "kill, kill, kill" niet vreemd.

Het is verre van wat ik alleen maar in een album zoek, dat zeker, maar bij de teleurstelling die Pantera is, hoopte ik in elk geval wel hét gevoel te krijgen wat men hier dus zo prijst. Maar ook dat ontbreekt op dit album.

Wat overblijft is een yawn-fest.

Pantera boeit mij vooral omdat het zo een portie heerlijk primitief beuken is. Als mensen mij vragen wat voor mij de meest typische metalband is, geef ik sowieso deze band.

Walk vind ik zelf ook enorm overgewaardeerd (niet zo erg boeiend nummer, wel nog leuk), ik ga meer voor nummers als Mouth for War en Rise.

Ik ga dan toch meer voor het stevigere death metal of grindcore.

Mumakil's demo spant daarbij voor mij de kroon.

Nou neen, want in death metal wordt er dan weer op een specialere manier gezongen. Ik vind dat Pantera echt een soort 'pure metal' maakt, dat de band zowat dé definitie van het begrip 'metal' is. Maar dat zal voor iedereen wel verschillen.