Pantera - Vulgar Display of Power (1992)

hou toch op man, dat verwijderen steeds.
je hebt overduidelijk niet eens goed gelezen

Lijkt erop dat het retestrak is, Pantera's relatief nieuwe ontwikkelingen destijds nadat ze van Glam/Heavy naar Groove gingen. Een paar nummers als Fucking Hostile en This Love zijn leuk maar voor de rest doet deze schijf mij niet mega veel, want het is niet echt mijn stijl. Ik ergerde me destijds ook dood dat dit nog wel eens de nieuwe Thrash voor de jaren 90 genoemd werd; er zitten Thrash elementen in...inderdaad, een aantal elementen komen behoorlijk van oude Metallica etc. weggefietst, maar Pantera e.a. deden ook heel andere dingen. In iedergeval lang niet zo diep extreem en snel als bijv. Sadus of een Dark angel. Het is gelukkig geen Thrash dat Pantera, anders had ik mijn hele platen/shirts collectie etc. spontaan vernietigd. Heel persoonlijk, maar Pantera en al die andren uit de jaren 90 zijn niet representatief voor mij als oer Thrasher, ik kon en kan me niet identificeren met dit MTV voer. Objectief gezien strak gespeeld op dit album, verder goed gejat regelmatig de riffs van de uitvinders: Metallica, Anthrax en de sound/sfeer van het machtige Exhorder. Een subjectieve 2.5. omdat ik een vast geroeste Thrash pik ben. En objectief: Ontleden, en dit album is maar tot op zekere hoogte vanwege de hoekigheid bijzonder in zijn stakke afstotende cd kutjes geperst! (met zo'n lullig boekje...) LPeeeeeeeeeeeeeeeeees!

Aantal dagen geleden - zie hierboven - was ik wel wat té negatief over deze Pantera schijf, ik kom erop terug! Normaal gesproken is dit dus niet echt mijn stijl metal voor mij als eigenwijze ouderwetse Thrashlul, maar deze schijf bevat zulke waanzinnige riffs die dé productie hebben meegekregen waar werkelijk geen speld tussen te krijgen is, en dat geldt óók voor de meeste tracks op deze schijf; hit na hit zou ik bijna willen zeggen! Normaal gesproken nogmaals niet mijn stijl, maar deze krankzinnige riffs "flink-blijven-hangen-riffs" in die spijkerharde en vlijmscherpe productie schoppen mij over m'n eigen schaduw heen. Ik word gedwongen me over te geven, Pantera heeft gewonnen! Tot slot wil ik wel vermelden dat het gitaarwerk de meeste kwaliteit biedt op dit album, de zang er een eind achteraan, gevolgd door de rest. Het gitaarwerk is ernstig kenmerkend voor dit album, hun stijl en dé uitgewerkte stijl sindsdien waar zij sterk mede verantwoordelijk voor zijn! Superieur! Cijfer gaat nu bij mij omhoog, logisch!

super vet album, in-your-face!

Er is onlangs een nieuwe videoclip verschenen van de left-over/outtake Piss.

Heerlijke metalplaat.
De agressie perfect gedoseerd in super strakke riffs en fantastische meezing refreinen. De eerste vijf songs hebben alles wat je in een speed-metalplaat wilt vinden, met Fucking Hostile als absoluut hoogtepunt!

4*

Jammer dat het vanaf nummer acht wel ineenzakt. Rise en No Good zijn mijn favoriete nummers hier. Als het over Pantera gaat zweer ik bij Far Beyond Driven, maar ik zou deze plaat ook eens wat meer moeten draaien.

Regular People (Conceit) is toch wel een wat vergeten Pantera nummertje.

Een geweldige plaat die niet alleen in het oog springt door zijn agressieve karakter, maar ook om de retestrakke drums van Vinnie Paul. Alles klopt, terwijl je in je eerste luisterbeurt denkt aan geordende chaos.

Het begint al lekker met A Mouth of War, waar ze niets onder stoelen of banken steken dat ze een lekkere ruige plaat willen maken. De stem van Anselmo is om te smullen. Hard wanneer het hard moet zijn en gevoelig wanneer het zacht moet zijn b.v. bij een rustige gevoelige ballad als Hollow (één van de betere nummers van het album, je hebt dan drie kwartier distortion gitaren achter de rug, dan is zo'n afsluiter wel weer geweldig) wat Anselmo (naar mijn mening wel één van de betere zangers van zijn genre, lijkt me heerlijk om met zo'n stem op zo'n podium te kunnen schreeuwen alsof de longen uit je borst worden gerukt) ook goed beheerst. Walk is al vaak genoeg geprezen en vind ik in vergelijking met de andere nummers misschien nog wel het minste stukje van het album. Misschien ook wel omdat het commerciële succes van het nummer een negatieve laken er over heen werpt. Fucking Hostile representeert misschien nog wel het best het hele album. Lekker alles gaan, niets in laten houden en steeds lekker de nadruk leggen op het woord ''fucking''.

Je voelt gewoon de energie er van afspringen van dit album. Een terechte klassieker in zijn genre.

4.5*

Qua groovemetal ben ik weinig verder gekomen dan de eerste twee albums van Machine Head, Cowboys from Hell en deze van Pantera. Hoewel ik al weinig enthousiast was over de eerste drie van de voorgenoemde albums, vind ik deze toch nóg wat minder.

Ik vind dit album koud, saai en monotoon. Hoewel ik zijn zang bij Down erg de moeite waard vind, weet Phil Anselmo me hier niet te overtuigen. De riffs en het drumwerk klinken machinaal, alsof de nummers als ingeblikte worstjes uit een conservenfabriek zijn komen rollen. Allemaal hetzelfde, ergens nog een vage gedachte dat er levende wezens aan te pas zijn gekomen om dit te maken. Enkele rustige ‘ballads’ overtuigen mij niet dat er emotie in dit album zou moeten zitten. Nou ja, de enige emotie die ik uit Vulgar Display of Power weet te vissen is eentje van mannen die zich een stoere houding en het bijbehorende spraakgebruik aanmeten.

Na een nummer of drie ben ik eigenlijk wel klaar met dit album. Elk nummer kan ik los nog wel uithouden, maar als heel album is dit veel te veel. Is dan alles slecht? Rise vind ik een (relatief) hoogtepunt. Het enige nummer dat ik goed vond.

Twee sterren voor dat ene nummer dan maar.

2.0*

Als je Rise goed vindt, zou ik je aanraden om Far Beyond Driven eens te luisteren. Is stukken lomper en iets minder net-niet dan deze plaat. Dit is een goeie, maar het echte topniveau van deze band ligt echt bij FBD.

Alles wat Wizard beweert klopt eigenlijk wel. Maar het is meen ik ook de bedoeling om het zo industrial te laten klinken. Daarnaast zijn de solo's toch wel weer weergaloos (this love ) Het is ook niet echt een "luister"plaat en je moet er ook een beetje voor in de stemming zijn.
Op Reinventing Hell the best of Pantera zijn de songs wat opgepoetst en klinken de gitaren al wat voller. Of misschien past deze muziek wel bij de Mouth for Loudness war

Wat mij betreft duidelijk het beste Pantera album. Zo strak gespeeld en met zoveel agressie. Vooral de tragere nummers Walk en This Love zitten erg goed in elkaar.

Een album dat ik destijds (bij de release) als puber heb aangeschaft. Samen met voorganger Cowboys From Hell het ultieme 'groove' of Power metal album. Dimebag Darrell is de grote blikvanger op deze schijf. Wat strooit hij toch met heerlijke riffs en solo's. Hier kon ik destijds geen genoeg van krijgen, tegenwoordig ben ik geneigd eerder terug te grijpen naar Cowboys From Hell. Dat album is voor mij nog net wat speelser, bevat de beste break in een metalsong ooit (Domination) en Anselmo doseert nog wat meer met zijn stem. Desalniettemin is dit uiteraard ook een topper met als hoogtepunten; Mouth For War, This Love, No Good en de kamerbrede en sfeervolle afsluiter Hollow. Alles wat hierna uitkwam van de heren vind ik een pak minder.

Een heel album Pantera uitzitten vind ik altijd een beetje vermoeiend, maar af en toe een paar nummers is gewoon heerlijk. Hier staan die toffe nummers vooral op de eerste helft met Rise erbij, wat een vet nummer is dat.

SPIERBALLEN METAL. LOVE IT. Perfect voor een workout ook trouwens. Walk is echt een classic