Wende - Nº9 (2009)

Het eerdere werk ken ik niet, maar dit bevalt iig uitstekend. De sfeer is prettig ingetogen terwijl je voelt dat het kan gaan stormen. Dat doet het niet (een beetje dan in 'the moon is out'), maar je voelt een fijne spanning. Exhale is echt prachtig.
Alles doet me een beetje denken aan Lori Spee, maar dat slaat misschien helemaal nergens op.

Goh daar haal je nog eens iemand uit de oude doos zeg...Lori Spee van How many Times.

Wende doet wat ze zelf wil

Het nieuwe album No. 9 van Wende Snijders is, zoals zij zelf al aankondigde, geen vervolg op de drie voorgaande cd’s met vooral Franse chansons, maar een album dat experimenteert met Engelstalige popsongs.

‘Maar toen ik ‘La foule’ van Piaf had gezongen in een workshop bij Ruut Weissman had ik voor het eerst het gevoel dat ik in de fik stond. Dat het lijkt alsof er van die energiebanen aan je vingers zitten.’
(Bron: www.wende.nu)

Wende (1978) heeft in Frans- en Engelstalige landen haar jeugd doorgebracht en dat heeft haar een fijn taalgevoel opgeleverd. Op de Kleinkunst academie komt ze er achter dat ze haar ei volledig kwijt kan in het Franse chanson. Het temperament en de energie die Wende in haar muziek weet te leggen doen terug verlangen naar de grootmeester Jacques Brel. Het is dan ook niet verwonderlijk dat zij regelmatig een liedje van zijn hand zingt.

Echter na drie cd’s is het volgens Wende tijd voor wat anders. Vele fans vrezen, maar Wende gaat haar eigen gang. Het resultaat is een cd met 11 nummers waar ik erg aan moet wennen. Ik wil zo graag het vuur en de energie van Wende horen en die is slechts zeer spaarzaam terug te vinden. Veel nummers zijn aardig wat betreft opzet, maar klinken mij iets onevenwichtig. Alsof ze zijn blijven hangen in de experimenteerfase.

Daarentegen zijn er ook een paar hele mooie uitschieters (NY Is Passing By en The Bakery) te genieten. Een persoonlijke favoriet is het gevoelige Hey (waarvoor Wende gitaar heeft leren spelen). Het geluid is heel direct opgenomen, alsof Wende naast je zit en het speciaal voor jou speelt en zingt. En jij mag dan de moedervlekjes op haar rug tellen.

No. 9 is een verzameling liedjes uit verschillende genres. Ik hoor rock-, pop-, slaapkamer-, kleinkunst- en cabaretliedjes gezongen door een schitterende stem die mij doet denken aan het werk van Mathilde Santing, maar ook die mij doen hunkeren naar de Wende (in welk genre dan ook) die in de fik staat.

Tekst overgenomen van mijn weblog.

Gisteravond naar een concert van Wende en het Amsterdams Sinfonietta in Ehv. geweest. Dat was vooral een combinatie van klassieke werkjes, eigen nummers en vertolkingen van o.a Kurt Weill, Edith Piaff
Mooi gedaan en energiek gebracht. Met de setting van het Amsterdams Sinfonietta, komen de liedjes van No.9 goed tot zijn recht en geven het ook iets extra's mee. Met Wonderful sloot Wende het af, maar daar is het ook wel een nummer voor. Verder kwam NY voorbij en Hey o.a. Maar dat vond ik dan niet helemaal live goed overkomen. Ik houd er meer van als ze dat kleiner brengt.

Ik ben net terug van hetzelfde concert als dat Madjack heeft gezien, alleen dan in Amsterdam. Wat heeft deze meid toch een enthousiasme in het lijf. En dat lijf... als elastiek.

De nummers die ze van dit album zong, waren in één woord adembenemend. NY is passing by, Wonderful, Hey... allen zeer mooi performed. Vervolgens nog verschillende franse songs zoals mijn favoriet Au Suivant en wat een energie in J'arrive. Zoals gezegd afgewisseld met het orkest is Wende helemaal in haar element en wat een prachtmeid is het!

Dit album is deze week nog niet uit mijn auto geweest en ik denk dat ie nog wel een tijdje blijft zitten . Nog steeds 5 sterren en dat is nog ondergewaardeerd

Lori Spee(n) die bracht ons in het verleden weleens zowel good als bad news met o.a. Gary Brooker (van Procol Harum) en kale geitenbreier Herman van Veen. Beiden heb ik overigens nog steeds heel hoog staan. Zou een samenwerking met Wende niet ideaal zijn?
Ik heb deze CD al een aantal malen gedraaid en ik wil steeds maar weer Wonderful horen, die song zit echt goed in elkaar.

Vanavond weer eens bij DWDD gezien met een klein stukje van het nummer Hey. Ondanks dat ik getrouwd ben, is dit toch wel een meid om verliefd op te worden. De onschuld, de prachtige stem, de lach... ik ga vanavond weer eens dit album draaien...

Mooi trouwens dat ze platina kreeg voor haar eerste album!

Zekers! Dik verdiend, en leuk voor haar, dat met een eigen plaat, het succes zich doorzet.

Radicale vernieuwing van Wende zorgt voor avontuurlijke plaat

Tja, Wende Snijders was zo makkelijk in een hokje te plaatsen. Zij was de Nederlandse koningin van het Franstalige lied, onze enige echte chansonnière. En in die stijl maakte ze al twee platen: Quand tu dors en La fille noyée. Op verbluffende wijze evenaart ze soms bijna de intensiteit van Jacques Brel. Vooral haar live-prestaties zijn zeer indrukwekkend. Liever nog zie ik een optreden van haar op tv, dan dat ik een CD van haar opzet. Want haar vertolking van die prachtige, Franse liedjes moet je vooral zien. Zelfs zonder dat je de tekst begreep, zie je dat ze er helemaal in zit. Zonder overdrijving roert haar optreden met steevast tot tranen toe.

Vergeleken met die periode en die stijl, is haar laatste plaat, No 9, heel verwarrend. Twaalf Engelstalige liedjes staan er op deze CD en in niets lijken zij op de traditionele chansons die we van Wende Snijders gewend zijn. Op een bruuske manier heeft ze een wending aan haar carrière gegeven. En als zij denkt dat ze alleen met zo'n koerswijziging en met deze vernieuwing fris en overtuigend kan blijven, dan moet ze dat vooral doen. Al is het aanvankelijk wel even wennen.

Want het overheersende gevoel bij de eerste draaibeurten is toch dat dit een nogal experimentele plaat is geworden. Het is lastig greep te krijgen op de variëteit aan stijlen, emoties en tempo's. In eerste instantie doet de plaat ook een beetje rommelig aan. Opener Dream is een soort collage met een melodielijn die maar niet op gang lijkt te komen. Meteen al vergt Wende het uiterste van haar luisteraars. Lekker achteroverleunen en je vleien in de warme chanson-klanken is er niet meer bij. Andere nummers zijn wel gewone liedjes, met coupletten en refreinen. Maar ook bij de meeste ervan valt het grillige verloop van de melodieën op. Wat dat betreft doet haar stijl soms denken aan die van Rufus Wainwright die ook onverwachte sprongen kan maken in zijn liedjes en soms tegendraadse halve tonen zoekt waar je een gemakkelijker in het oor liggende lijn verwacht.

Maar gaandeweg ontsluit Wendes muziek zich en beginnen de liedjes te gloeien en te groeien. Van haar single Roses in June, dat een beetje aan Madonna doet denken, was ik meteen al helemaal weg. Maar dat is dan ook onvervalste popmuziek. De meeste andere nummers neigen eerder naar pop dan naar chandon, maar het blijven wel heel eigenzinnige interpretaties van pop.

Ronduit grappig is Yes, we can, een clownesk en snel nummer waarvan zowel de muziek als de tekst al rap een glimlach op je gezicht tovert. Maar de prijsnummers, wat mij betreft, zijn NY is passing by en Sunday morning. Dat eerste nummer straalt aan alle kanten melancholie en eenzaamheid uit. Muziek en tekst passen zo mooi bij elkaar, dat je makkelijk een voorstelling kunt maken van het eenzame meisje dat mijmert over haar liefde thuis.

Echt verrassend is Sunday morning dat een onverwachte dramatiek krijgt door Afrikaans uithalen. Het nummer is geïnspireerd door een Afrikaanse kerkdienst die Wende eens bezocht en waar ze een vrouw helemaal uitzinnig zag en hoorde schreeuwen. Dat geschreeuw is steeds op de achtergrond te horen en geeft het nummer een vreemde sfeer mee. In het begin vraag je je af wat die geluiden doen bij het vrij liefelijk klinkende nummer. Maar tegen het einde vallen de elementen prachtig op hun plek en raakt het Afrikaanse geroep heel mooi geïntegreerd in de dramatiek van de muziek.

Dit vliegt wel heel erg alle kanten op, zowel vocaal (Ani DiFranco, Mathilde Santing) als muzikaal (minstens 8 genres...?). Sommigen zullen dat inderdaad avontuurlijk noemen, ik vind het (ook) wel wat besluiteloos. Anderzijds wel een paar voltreffers zoals Break my heart, Hey, Roses in june, NY is passing. Talent in overvloed, ongetwijfeld. Nu nog richting.

Vandaag naar haar show geweest in Het Luxor, en dan lijkt het allemaal toch echt te passen.
De diversiteit van de tracks is in een dusdanig fraai jasje gehezen dat het allemaal klopt.
De show was ijzersterk wat mij betreft en komt zeker in mijn algehele concertbezoeken top5

(ik heb tot nu toe zo'n 50 concerten gezien uiteenlopend van Level42 tot Prince, van Dire Strait tot U2 en van Candy Dulfer tot aan Simply red & Simple minds)

De grootste verrassing was voor mij de versie van Roses In June die ze in Het Luxor ten gehore bracht, geheel anders dan de album versie maar zoooo vet.
als dat toch eens op single zou komen......Roses In June live ofzo.

Jij belichaamt mijn voorstelling van de mannelijke Wendefan
Mensen vragen mij vaak of ik niet veel van Wendes muziek houdt, aangezien ze bekent is geworden met haar franstalige nummers. Helaas, voor mij is het net te braaf en voorspelbaar.

gehypt zangeresje, ze kan wel wat, maar ik vermoed dat ze vooral sympathiek wordt gevonden door de media en niet zozeer begaafd. In NL zijn veel betere zangeressen/performers te vinden. Maar of DWDD etc het weten?

Leuk koppie scheelt uiteraard, maar verder sla je de plank kompleet mis

Doe eens wat voorbeelden van betere zangeressen, en luister eens naar live materiaal, bijv naar Wende in carre, dan kan je het bovenstaande gewoonweg niet meer beweren
Dwdd heeft er niets mee te maken, ze heeft zichzelf al lang geleden bewezen, op eigen kracht

Wel grappig dat mensen die een bepaalde artiest niet zien zitten of er 'even' veel over horen, meteen het woord hype erin gooien... Weet niet waar dit vandaan komt, maar Wende is één van die zeldzame artiesten (zoals ook Janne Schra en Marike Jager) die niet op de voorgrond wil treden of elke keer de media opzoekt. Misschien houdt dit een grote doorbraak in Nederland tegen: van mij hoeft dit ook niet.

Maar ieder zijn smaak en mening natuurlijk . Dit album was in het begin een lichte shock qua genre, maar inmiddels is dit een vaste waarde op mijn iPod. Diversiteit top, zang uitstekend en de richting die zij in is gestapt absoluut gewaagd maar zeker geslaagd. Live is ze werkelijk fenomenaal en 'leuk excentriek'.

Helaas wordt met deze opmerking de plank nogal mis geslagen. Wat is gehypt in het geval van Wende? Hoezo niet begaafd?

Neen, een heerlijk eigenzinnige artiest die van diverse markten thuis is en dat allemaal meer dan redelijk uitvoert. In mijn ogen wel degelijk begaafd en vooral niet gehypt, hoogstens bij het wat 'niet in een dozijn' publiek.

Waarom is "Roses in June" niet een gigantische wereldwijde hit geweest? Sommige dingen van deze wereld snap ik echt niet...