Golden Earring - Very Best Of (2008)

Van mijn uitstekende Engelse 1 disc verzamelaar Best of Golden Earring (1992, label Connoisseur Collection, London) ontbreken maar liefst 6 van de 13 topnummers. Uit de jaren '70: Vanilla Queen, Sleepwalkin', Kill Me (Ce Soir), Eight Miles High (van Live). Uit de jaren '80: Mission Impossible en Turn the World Around. Waarbij dan ook nog eens op mijn verzamelaar de veel betere en langere live versie van Long Blond Animal staat.

Als je zoals ik, al zo'n verzamelaar hebt, dan kan deze Very Best Of een mooie aanvulling zijn. Heb je dat niet, dan zou ik een andere uitzoeken. Die uit 1992 is nog voor een goede prijs te krijgen op Amazon UK:

The Best of Golden Earring: Golden Earring

Ik denk dat "greatest hits" (of naked truth-live) de beste manier is om van de Golden Earring te genieten. Waar de studio-lp's toch nog wel eens een minder nummer kennen is dit 1 doorlopend hoogtepunt. Ook vind ik het mooi om hier te horen hoe de Earring altijd invloeden om haar heen absorbeerde maar toch zichzelf bleef (de Beat-invloeden in hun eerste nummers, de Pink Floyd achtige soundscapes in "She flies on strange wings" die toch lekker catchy werden ingepast, de o.i.v. de punk toch weer kernachtige aanpak van "Weekend love"). Ik ben altijd weer onder de indruk als ik deze cd heb afgeluisterd hoe goed ze eigenlijk wel niet zijn en ook bleven na de seventies, waar de Rolling Stones terugvielen naar een bedenkelijk niveau. Zelfs mijn kinderen horen dit graag op vakantie in de auto en dat geldt lang niet voor al mijn favorieten.
De Earring is in international perspectief onderschat en over het geheel genomen kwalitatief vergelijkbaar met "the best of the Who" en veel-veel beter dan Amerikaanse (kut)bandjes als Bon Jovi of Areosmith (die nochtans veel meer verkochten). Het is jammerlijk hoe weinig er bijvoorbeeld op RollingStone.com over de Earring is te vinden. Er wordt wel gezegd dat dit komt doordat ze in de jaren zeventig door heimwee naar huis werden gedreven, terwijl ze om echt groot te worden in de States hadden moeten gaan wonen. Verder was het ook jammer dat de Amerikanen in een preutse kramp schoten bij het zien van de fantastische clip van "When the lady smiles" (liever een geweer in de kast dan een non met een rode bh op tv). Er zijn een aantal factoren die de kwaliteit van de Earring vormen. Allereerst is George Kooymans een genie waar het aankomt op songschrijven en een ondergewaardeerde (want uitermate veelzijdige) gitarist (en trouwens ook een prima zanger, dat zouden we nog bijna vergeten). Natuurlijk doet Barry Hay qua songschrijven ook een duit in het zakje en is hij waarschijnlijk de beste rockvocalist van de lage landen. Het is voor Nederlandse bands vaak moeilijk om te concurreren in de Engelse taal, maar de Earring komt er (als uitzondering op de regel) uitstekend mee weg. Vooral omdat ze zich niet vertillen aan hoogdravende literaire pretenties maar kiezen voor herkenbare Rock 'n roll-thema's. Dat maakt ook dat de Earring nooit klef klinkt en ook nooit verveeld. Of Hay's Engelstalige roots er ook nog toe doen kan ik niet beoordelen. Bovenal is de Earring natuurlijk een echte band waarbij het geheel meer is dan de som der delen, want met Rinus Gerritsen en Cesar Zuiderwijk heb je natuurlijk een ritmetandem die de ruimte die de sobere rock 'n roll opzet (en uitstekende melodische basis van de nummers) ten volle uitbuiten, niet alleen in ritmisch maar ook in melodisch opzicht. Ja, ik ben maar wat trots op 'onze' Golden Earring.