Cream - Goodbye (1969)

De hoes heb ik altijd wel leuk gevonden. Ik heb me nooit echt verdiept in het verhaal van Cream, dus ik heb ook geen idee waarom dit drietal ooit uit elkaar gegaan is, maar als je dan dit artwork zit, kan ik er sowieso wel om lachen.

Over het album zelf weet ik niet goed wat ik ervan moet vinden. De livetracks klinken wel lekker, maar het is tegelijkertijd vrij overbodig. Die paar nieuwe songs zijn dan nog wel de moeite waard. Vooral Badge is een lekker nummer. Het klinkt zoals Cream en dus zijn er wat dat betreft geen verrassingen. Toch blijft het een vreemde release en zit het gewoon niet helemaal lekker.

Tussenstand:
1. Disraeli Gears
2. Wheels Of Fire
3. Fresh Cream
4. Goodbye

Ik kon Wheels Of Fire de live-tracks nog wel vergeven, aangezien er hier heel veel studiomateriaal op te vinden was, maar in dit geval vind ik het een rare release. De helft degelijk (maar vrij saai) live materiaal en ook het studiomateriaal doet me niet veel. Badge is in vergelijking met andere hits als I Feel Free of Sunshine Of Your Love erg mak en Doing That Scrapyard Thing is te melig. What A Bringdown is de enige track die me wel wat doet. Zonde dat de band na 3 goeie albums dan zo moet afsluiten.

Eindstand:
1. Wheels Of Fire 4*
2. Disraeli Gears 4*
3. Fresh Cream 4*
4. Goodbye 2*

Gemiddeldes:
1. Domine 4,7*
2. While Heaven Wept 4,4*
3. Finntroll 4,36*
4. Sonata Arctica 4,33*
5. Nevermore 4,31*
6. Primordial 4,25*
7. Psychotic Waltz 4,25*
8. Gamma Ray 4,23*
9. Thyrfing 4,21*
10. Blue Öyster Cult 4,19*
11. Virgin Steele 4,13*
12. Savatage 4,13*
13. King Diamond 4,08*
14. Bruce Dickinson 4,08*
15. Rhapsody (Of Fire) 4,04*
16. Manilla Road 4*
17. Stratovarius 4*
18. Brainstorm 4*
19. Symphony X 4*
20. Magnum 3,92*
21. Helloween 3,9*
22. Iced Earth 3,88*
23. Black Sabbath 3,6*
24. Creedence Clearwater Revival 3,57*
24. Rainbow 3.5*
25. Solitude Aeturnus 3.5*
26. Cream 3.5*
27. The Who 3.45*
28. Pink Floyd 3,43*
29. Led Zeppelin 3,39*
30. Thin Lizzy 3,38*
31. Bad Company 3,13*

Tja, dit is toch wel een kort plaatje zo hoor, met de ene kant met amper tien minuten aan nieuw studiomateriaal en de andere kant gevuld met live-versies van al bekende nummers terwijl het vorige album ook al een hele liveplaat bevatte – het is niet okselfris. Bovendien (en het valt me op dat niemand hier nog iets over heeft gezegd) klinkt de stem van Jack Bruce op de livenummers echt versleten, "ragged", alsof hij door de vele optredens zijn stem eigenlijk kapot heeft gezongen, zodat zijn vocalen op bijvoorbeeld Politician eigenlijk nauwelijks meer als de zijne herkenbaar zijn. Veel nieuws biedt de livekant verder niet, met veel solo's van Clapton waaronder Bruce naar hartelust los mag gaan en Baker zich evenmin inhoudt, maar als de songstructuur zó lang los wordt gelaten verlies ik gewoon mijn aandacht (hoewel ik I'm so glad nog wel sterk vind).
        De studionummers maken veel goed, met pakkende melodieën en effectief gebruik van de Leslie-versterker, en Ginger Baker levert z'n eentje een echt geweldig nummer af, zodat het album als geheel daardoor toch nog redelijk scoort. En als afscheid is deze kant bijna symbolisch voor hoe ik deze band ervaar, met drie nummers die achtereenvolgens kwaliteit, onvoorspelbaarheid en intensiteit bieden, de drie dingen die ik in de muziek van deze band zo waardeer. Als geheel dus een mixed bag waarvan de hoogtepunten kwalitatief hoogstaand maar kwantitatief helaas ondermaats zijn.
        Overigens waarderen wij bij MusicMeter dit album niet bijzonder hoog (3,52* op het moment van schrijven, met afstand het laagste gemiddelde van Creams vier studioplaten), maar in Amerika kwam het album tot de tweede plaats van de albumlijsten, en in Engeland deed Goodbye het zelfs nog beter. Daar haalde het de eerste plaats, om daar twee weken later door The best of the Seekers afgegooid te worden, en daarna haalde het opnieuw de eerste plaats, om daar een week later opnieuw door The best of the Seekers afgegooid te worden, en daarna haalde het nóg een keer de eerste plaats, om daar een week later nóg een keer door The best of the Seekers afgegooid te worden. En toen was het vaarwel definitief.