Cream - Goodbye (1969)

Badge: het allermooiste nummer van Cream.

Dat is Crossroads...

Badge is inderdaad het mooiste nummer. De live-nummers geven een goed beeld van een power-trio uit de jaren 60. Ronduit prachtig.

Als CREAM "goodbye" zegt, doen ze dat met stijl
Heerlijke plaat! Al blijft "Disraeli Gears" toch mijn favoriet van hen..

Maar hier staan dus prachtige versies van "I'm So Glad" en "Politician" op, en inderdaad... het hele mooie "Badge"!

Goeie plaat. De studio-nummertjes zIjn om door een ringetje te halen en ook het live-materiaal is niet mis.

4.

Cream was niet zo vrolijk zoals het op het hoesje blijkt te zijn. Het was afgelopen, die herren hadden elkaar niets meer te zeggen. Ze Hadden een contrakt en zijn verplicht geweest nog een album af te leveren. Ze hadden alleen drie nieuwe songs, snel nog drie (heel goede) live outtakes erbij en de afscheidsplaat was klaar.
"Badge" is trouwens een Eric Clapton - George Harrison song die op deze track ook mee deed onder het pseudonym "L'Angelo Misterioso".

Jep, als ik het begrepen heb was er een hoop geharrewar tijdens de opnames van Wheels Of Fire omdat ze elkaars smaak niet meer waardeerden. Dat krijg je met 3 aanzienlijke ego's.

Ze hadden er eigenlijk net zo goed een Livealbum van kunnen maken. Als ze dan toch uit elkaar gaan dan kunnen ze dat nog sneller. En weer meer interresante Liveopnamen. Want er zijn niet zoveel Live opnamen van Cream die uitgebracht zijn en dat is jammer.

Uhm ja het is een aardig album maar lang niet zo goed als Creams drie voorgaande albums. Ze hebben makkelijke doch helemaal niet slechte live-vulsels uitgekozen, en ook de nieuwe nummers zijn best aardig. Badge is een fantastisch nummer, alleen George Harrison kopieert zichzelf dan wel Clapton in dit nummer (mits hij de riff speelt/heeft bedacht). Als je de gitaarriff uit Badge beluistert na de stilte (rond 1:07) zie je opvallende overeenkomsten met gitaarriffen van de Beatles nummers You never give me your money (2:49) en dus ook Carry that weight (1:27) van Abbey Road. Ik weet niet wat eerder kwam de kip of het ei...... Het uitzoeken waard wellicht....

(bron: Wikipedia)

Behoorlijk directe inspiratie moet dat dan zijn geweest. Er is vrij weinig verschil tussen de arpeggios.....

Interessant om te weten. De gelijkenis tussen 'Badge' en Abbey Road viel mij ook al op.

Badge, DTST en What A Bringdown had ik zeker níet willen missen juist!! Ik durf dat laatste nummer zelfs m'n all-time Cream-favoriet te noemen. Fantastisch nummer!

Staat Anyone For Tennis op de cd-uitgave, ofzo? Ik heb de Those Were The Days-box, dus is dat nummer anders geplaatst (op de box staat alles gerangschikt onder de datums van opname en zijn de studio-nummers gescheiden van de live-nummers).

Mijn cd uitgave bevat Anyone for tennis. M'n favoriete nr. is I'm so glad.

Beter dan ik verwachtte. 'I'm So Glad' en wellicht ook 'Sitting on Top of the World' overtreffen de oorspronkelijke studio opnames. En 'Badge' reken ik zonder twijfel tot de beste Cream nummers. Ook 'What a Bringdown' vind ik nog erg leuk.

Ik vind Anyone for Tennis een heerlijk nummer. Totaal niet des Creams maar ook niet des Claptons...

http://www.youtube.com/watc......toen White Room als 7"single uitkwam, me altijd afgevraagd waar die foto op de hoes vandaan kwam, kijk nou dan; 42 jaar later het antwoord.
Ik hoor overigens wat Traffic invloeden in Anyone for Tennis, was Clapteen toen ook al maatjes met Winwood? Vast wel.....

Ja, Clapton probeerde Winwood in Cream te krijgen.

@ Oldfart, Amazon.com: What's Shakin': What's Shakin': Music
Ken je deze compilatie. Hij staat nog niet op MuMe volgens mij maar dit is een voorbeeld van een vroege samenwerking tussen Clapton en Winwood. Luister maar eens naar een vroege incarnatie van de Cream-cover van Crossroads. YouTube - Eric Clapton and the Powerhouse - Crossroads

Loodzware bas en drumpartijen... Lekkere solo's... Zo heb ik mn bluesrock het liefst...

doing that.. is weer zo'n creamnummer die het niveau zo omlaag haalt, jammer. de live-nummers zijn erg goed. schrijver van i'm so glad skip james, kende de versie van cream, maar vond die beduidend minder dan de zijne, die ook wel uniek is in het countryblues genre. ik heb het gejubel over de spelkwaliteiten van baker nooit gesnapt; ik vind hem niet zo goed.

De live-uitvoeringen van I'm So Glad en Politician overtreffen wat mij betreft de studioversies. Het lijkt een beetje bij elkaar geschraapt materiaal (studio en live) voor het laatste album maar Badge vind ik het mooiste Cream-nummer ooit.

De live-nummers zijn niet om aan te horen. 2 solisten die het voor elkaar verknoeien met een ontzéttend valse bas en Clapton die nietszeggende 13-in-een-dozijn solo's produceert. Zeer slechte balans ook. Van de studionummers vind ik hooguit het laatste nummer plaatwaardig. Badge en Scrapyard vind ik ook al nietszeggend.
In dit genre is véél beter te krijgen.

De studio kant is meer dan prima....... de live tracks klinken inderdaad erbarmeijk, maar zijn in ge-remikste vorm op de Those Were The Days boks te vinden waar ze niet uit de toon vallen tussen de Live Cream I & II tracks. II klonk trouwens op m'n olde vinieltje ook als een ouwe krant maar ook die opnames zijn remikst. Geweldig boksje !

Ik heb nooit meer een band op die manier loos horen gaan en ik kan er wel wat mee maar Cream live is inderdaad "anders", het moet je liggen zal ik maar zeggen.

Dit album viel me heel erg mee. De live-opnames vind ik best onderhoudend, al duren ze me toch wel een beetje te lang. De in de studio opgenomen nummers hebben echter mijn voorkeur: zo hoor(de) ik Cream het liefst, veel liever in ieder geval dan met hun bluesrock die mij snel gaat vervelen. Vooral Badge is prachtig, maar Anyone For Tennis doet er niet veel voor onder.

De hoes heb ik altijd wel leuk gevonden. Ik heb me nooit echt verdiept in het verhaal van Cream, dus ik heb ook geen idee waarom dit drietal ooit uit elkaar gegaan is, maar als je dan dit artwork zit, kan ik er sowieso wel om lachen.

Over het album zelf weet ik niet goed wat ik ervan moet vinden. De livetracks klinken wel lekker, maar het is tegelijkertijd vrij overbodig. Die paar nieuwe songs zijn dan nog wel de moeite waard. Vooral Badge is een lekker nummer. Het klinkt zoals Cream en dus zijn er wat dat betreft geen verrassingen. Toch blijft het een vreemde release en zit het gewoon niet helemaal lekker.

Tussenstand:
1. Disraeli Gears
2. Wheels Of Fire
3. Fresh Cream
4. Goodbye

Ik kon Wheels Of Fire de live-tracks nog wel vergeven, aangezien er hier heel veel studiomateriaal op te vinden was, maar in dit geval vind ik het een rare release. De helft degelijk (maar vrij saai) live materiaal en ook het studiomateriaal doet me niet veel. Badge is in vergelijking met andere hits als I Feel Free of Sunshine Of Your Love erg mak en Doing That Scrapyard Thing is te melig. What A Bringdown is de enige track die me wel wat doet. Zonde dat de band na 3 goeie albums dan zo moet afsluiten.

Eindstand:
1. Wheels Of Fire 4*
2. Disraeli Gears 4*
3. Fresh Cream 4*
4. Goodbye 2*

Gemiddeldes:
1. Domine 4,7*
2. While Heaven Wept 4,4*
3. Finntroll 4,36*
4. Sonata Arctica 4,33*
5. Nevermore 4,31*
6. Primordial 4,25*
7. Psychotic Waltz 4,25*
8. Gamma Ray 4,23*
9. Thyrfing 4,21*
10. Blue Öyster Cult 4,19*
11. Virgin Steele 4,13*
12. Savatage 4,13*
13. King Diamond 4,08*
14. Bruce Dickinson 4,08*
15. Rhapsody (Of Fire) 4,04*
16. Manilla Road 4*
17. Stratovarius 4*
18. Brainstorm 4*
19. Symphony X 4*
20. Magnum 3,92*
21. Helloween 3,9*
22. Iced Earth 3,88*
23. Black Sabbath 3,6*
24. Creedence Clearwater Revival 3,57*
24. Rainbow 3.5*
25. Solitude Aeturnus 3.5*
26. Cream 3.5*
27. The Who 3.45*
28. Pink Floyd 3,43*
29. Led Zeppelin 3,39*
30. Thin Lizzy 3,38*
31. Bad Company 3,13*

Inderdaad is te merken dat het hier een album betreft dat met wat dan ook gevuld diende te worden. Neem wat live-opnamen en pak nog wat materiaal van een (oude) plank en voila een album..
Het resultaat is wat mij betreft niet best, Bedroevend is net iets te sterk.
Destijds werd daar blijkbaar anders over gedacht gezien de 61e plaats in de 100 Greatest Albums of 1969.
Ook plek 97 in de Best Ever Album chart over dat jaar is hoog, Geen ereplaatsen, maar wel hoger dan verwacht.
2,5*

Ik sluit me volledig aan bij de bovenstaande reacties.
Erg jammer dat na 3 geweldige blues-rock albums te hebben uitgebracht, ze afsluiten met deze poespas. Dit album voelt voor mij dan ook als een goedkoop geldkraantje voor de platenlabel. Goodbye was, naar mijn weten, ook uitgebracht toen Cream al uit elkaar was.

De live nummers voegen voor mij niks toe aan het origineel. Leuk om eens te luisteren, maar ik houd het bij de originele versies. De 3 studio nummers laten goed de verschillende persoonlijkheden horen van Cream. "Badge" is wat meer pop en hier hoor je goed Harrison's invloed (wat je ook hoort terugkomen op Abbey Road). De teksten vind ik wat narcistisch, alsof Clapton alles weet: "I told you... , I told you... , I told you..." Maar ik ben waarschijnlijk de enige die zich hieraan stoort.
Jack Bruce's nummer is een beetje nikszeggend. Dat hij een goede songwriter is, is wel duidelijk, maar als losstaand nummer vind ik het maar matig.
Ginger Baker's nummer is veruit het beste. Dit nummer is wat meer jazz en heeft 5/4e tempo. Een goed nummer, maar dit hergebruikt Baker vervolgens op Blind Faith's "Do What You Like" waarbij hij dit nog net wat beter doet. Dus eigenlijk luister ik liever Blind Faith dan dit album.

Tja, dit is toch wel een kort plaatje zo hoor, met de ene kant met amper tien minuten aan nieuw studiomateriaal en de andere kant gevuld met live-versies van al bekende nummers terwijl het vorige album ook al een hele liveplaat bevatte – het is niet okselfris. Bovendien (en het valt me op dat niemand hier nog iets over heeft gezegd) klinkt de stem van Jack Bruce op de livenummers echt versleten, "ragged", alsof hij door de vele optredens zijn stem eigenlijk kapot heeft gezongen, zodat zijn vocalen op bijvoorbeeld Politician eigenlijk nauwelijks meer als de zijne herkenbaar zijn. Veel nieuws biedt de livekant verder niet, met veel solo's van Clapton waaronder Bruce naar hartelust los mag gaan en Baker zich evenmin inhoudt, maar als de songstructuur zó lang los wordt gelaten verlies ik gewoon mijn aandacht (hoewel ik I'm so glad nog wel sterk vind).
        De studionummers maken veel goed, met pakkende melodieën en effectief gebruik van de Leslie-versterker, en Ginger Baker levert z'n eentje een echt geweldig nummer af, zodat het album als geheel daardoor toch nog redelijk scoort. En als afscheid is deze kant bijna symbolisch voor hoe ik deze band ervaar, met drie nummers die achtereenvolgens kwaliteit, onvoorspelbaarheid en intensiteit bieden, de drie dingen die ik in de muziek van deze band zo waardeer. Als geheel dus een mixed bag waarvan de hoogtepunten kwalitatief hoogstaand maar kwantitatief helaas ondermaats zijn.
        Overigens waarderen wij bij MusicMeter dit album niet bijzonder hoog (3,52* op het moment van schrijven, met afstand het laagste gemiddelde van Creams vier studioplaten), maar in Amerika kwam het album tot de tweede plaats van de albumlijsten, en in Engeland deed Goodbye het zelfs nog beter. Daar haalde het de eerste plaats, om daar twee weken later door The best of the Seekers afgegooid te worden, en daarna haalde het opnieuw de eerste plaats, om daar een week later opnieuw door The best of the Seekers afgegooid te worden, en daarna haalde het nóg een keer de eerste plaats, om daar een week later nóg een keer door The best of the Seekers afgegooid te worden. En toen was het vaarwel definitief.