Deerhunter - Microcastle / Weird Era Continued (2008)

Zéér goed album. Never Stops, Nothing Ever Happened en Agoraphobia springen er wel uit. Weet iemand nog meer aanraders in dit genre?

Ik vind de avant garde hier nou niet echt op zijn plaats. Maar dit klinkt wel goed zo tijdens mijn tweede luisterbeurt

Atlas Sound! Dat is het solo project van de zanger, Bradfor Cox, grote tip. Verder weet ik dat Grizzly Bear hier wel wat op lijkt, iets meer indie maar toch dezelfde sfeer. Ik heb het hier over het album Yellow House. En misschien wat van Animal Collective, lijkt het wel op. Maar veel van deze nummers zijn ook geinspireerd op bands als de Velvet Underground.

Aldus Bradford Cox.

Pavement dus + misschien nog wel meer bands uit diezelfde tijd zoals Dinosaur Jr. en Sonic Youth.

Die nummers met die * erachter? Is dat een special edition ofzo?

De sterretjes zijn het bonusalbum "Weird Era Cont.":

Ben hem nu aan het binnen vissen, de LP koop ik bij Rotown, die hebben ze daar meestal wel liggen na optredens. Nog een hele maand op wachten..

Een van de leukere plaatjes uit 2008, maar wat is hier avant-garde aan als ik vragen mag?

Vrij weinig, als je het mij vraagt.

Avant-garde betekent experimenteel, maar experimenteel betekent niet direct avant-garde. Delen van de plaat, zeker de bonus-cd kun je zo wel typeren, maar zo kun je wel heel veel wel avant-garde gaan noemen.

Dit was trouwens mijn nummer 1 over 2008 btw.

Niets is plezieriger dan midden de overvloed middelmatige indiebandjes weer zo’n ruwe diamant te ontdekken die meteen je hart en bewustzijn steelt.

Microcastle van Deerhunter is zo’n exemplaar. Zoals het goede cultband betaamt, brengt Deerhunter oerdegelijke muziek die niet te vatten is in enkele woorden. De plaat opent beheerst met een op een warme gloed drijvende ambientriffs en nonchalante gitaren, een instrumentele intro die meteen de toon zet voor de rest van het album. Gezellige popsymfonieën worden afgewisseld met experimentele ambient soundscapes en verwijzingen naar shoegazebands als My Bloody Valentine zijn zelden veraf.

Soms ploetert de plaats iets te doelloos in muzikaal experiment, maar dat bezorgt de plaat een tegendraadse ziel waar je van gaat houden. Deze plaat is een quasi religieuze ervaring die “alternative nineties” aan hedendaagse “indiepop” koppelt zonder zijn eigenheid te verliezen. Kortom: pure klasse, dat verdient 4.5*

Iemand de bonusnummers (volgens Pitchfork trouwens een aparte cd genaamd 'Weird Era Cont.') al gehoord? Ben er wel benieuwd naar. Verslavend spul dit

Ik heb Weir Era Cont. ook erbij zitten ja, dat is de bonusdisk bij de Europese uitgave zowiezo. Daar staan ook wel pareltjes tussen! Zeker een tip ja als de 'gewone' nummers je te pakken hebben.

Geniaal trouwens de tekst van Agoraphobia, dat come for me/cover me/comfort me stream of consciousness achtige. Geweldig nummer.

Ik heb deze cd toch maar de volle hap gegeven, echt super mooi, kan niet wachten tot ik ze zie in februari.

Lekker dromerig album met shoegaze-achtige elementen. Jammer dat het bij nummer 4 en 5 even minder spannend wordt. De bijna ritmeloze trits 6 t/m 8 vind ik dan wel weer mooi. Daarna bartst 'Nothing Ever Happened' heel fraai los. Heb overigens het bonusdeel 'Weird Era Continued' niet beluisterd.

Little Kids is juist fantastisch! De melodielijn tijdens het "To get older still" refrein blijft heerlijk en de macabere tekst erg sterk. De bonusdisc is een grote aanrader.

Shoegaze boomde in de tijd dat het laatste gruis van de Berlijnse muur nog moest opstuiven. De kenmerkende geluidsmuren waren in mijn fantasie- zij het bijzonder wild gedroomd– een hang naar vreemde nostalgie.

Een overdaad aan schoon en minder schoon volk kon artistiek verantwoord naar de ongewassen Doc Martens of All-stars staren terwijl ze met hun eigenzinnige sound een ets op de muzikale tijdlijn plaatsten. Er kon in die tijd al eens wat huismoederonvriendelijke gruispop door de speakers knallen. Muziek die voor ondergetekende in de tienertijd het equivalent was van een verkeerd nachtje stappen, zij het dat deze muziek het niet te nauw zou nemen met de chronologie van mijn foute nachten door het dromerige, het euforische en de zware onafwendbare ruis van de kater achteraf samen te laten vloeien.
Het mooiste combo dat de vroege jaren negentig ons had geschonken, of zou u de shampoo & conditioner in één van wash & go hoger inschatten?

Het was die kruisbestuiving van Berlijnse muren opgebouwd met melodieuze cement en dromerige geluidsoverlast die mij met een steeds heviger wordende nasmaak achterliet. Er was altijd die eigentijdse nonchalance in deze muziek. Zo’n ‘als mijn haar nog maar goed zit, en dan nog –mentaliteit’ waarmee we ons door onze tamste der tamme dagen sleurden.

Ergens zijn die helden van weleer verloren gewaaid of worden ze slechts door naarstige copycats uitgebeeld. Al het gruis was van de snaren gespeeld en de muziekliefhebber kon slechts de namen van weleer optekenen in de rock’n roll hall of fame zodat men hen nooit vergeten zou.
Copycats denken in het strafste geval dat ze de nieuwe ongekroonde koningen van de zoveelste week zijn. Door de luisteraar echter worden ze vaak beschouwd als verloren piraten op zee. Af en toe levert de slag der opgravingen in de shoegaze-ondergrond toch nog eens een monumentum op dat de term ‘hype van de week’ met glans overstijgt.
De alliantie van Bradford Cox en de zijnen bijvoorbeeld is wellicht zo’n uitzondering op de regel.
Tijd dus nu, om mijn favoriete plaat van het inmiddels ter ziele gegane jaar 2008 aan te kondigen : Microcastle van Deerhunter. ..Dat ik het niet over de nieuwste van Jantje Koopmans ging hebben wist u hopelijk al van zodra u deze pagina opende.

Plaat van het (voorbije) jaar dus, aldus mezelf. Geen objectiviteit echter in de muziekwereld, anders kon ik me er zonder geouwehoer en gerecenseer vanaf maken. (Wat me anders wel zou passen op dit late uur van de dag, maar soit)
Waarom ben ik deze uiterst positieve mening bedeeld? Al vrij vroeg (vanaf de tweede of derde draaibeurt) overkwam me zo’n eureka-gevoel dat je zelden bij een plaat overkomt. Die nonchalance van loom gestemde gitaren en ingetogen stemmen die handelden over de zeepbeldromen van vandaag die we morgen zouden stuk prikken waren plots terug.
De naïeve maar donkere sprookjespop, zoals die hier wordt uitgebeeld om dit album te starten, vind je zelden terug.
Een zalvende kopstoot(nee, echt..) voor pas wakker geworden langslapers die tegelijk euforisch en lui uit het bed kruipen.
Ondergedompeld en meegezogen naar de duistere hoeken van het sprookjesbos worden we. Ja, zo klinkt deze plaat eigenlijk nu ik er nog eens over nadenk. Getormenteerd en op de juiste plaatsen met het nodige gruis geasfalteerd. Het is een gevoel dat in weinig andere muziek naar voren komt. (Type hoog kriebelend gras vol met venijnige adders.)

De martelaarsplaat van Deerhunter? Ik heb, de eerlijkheid gebiedend, Cryptograms op het moment dat ik dit schrijf nog niet beluisterd, dus enige vergelijkingen zijn uitgesloten.Maar dit terzijde.
Het tweede nummer 'Arachnaphobia' zijn de spinnen die dwars onder de huid kriebelen, een klaagzang waarmee de plaat definitief zijn eigen toon wil zetten. Mogen we hier al een Joy division’s isolation voor de eenentwintigste eeuw verwachten? Ja en nee en allebei misschien. Laten we het erbij houden dat we geen songs over madeliefjes en kleurboeken mogen verwachten. Eerder tienerklanken van een twintiger die over alienation en onbegrip voor deze wereld preekt. Cool en onbegrepen door de wereld, omringd door zijn anarchystickers en jimi hendrix posters op de zwarte slaapkamermuren.

Never stops handelt zo bijvoorbeeld over terugkerende nachtmerries waartegen geen pilletjes zullen helpen en Little kids klinkt op een onschuldige wijze, euh niet zo onschuldig dus.

Andere songs gaan dan weer over zelfkruisiging en mijmeringen over het vlieden der tijd, waarbij men niet zelden tegen de ruis of de dikke muurlagen gaat kampen om het einde van de rit te halen. Songs die zichzelf achternazitten, songs die de teksten de juiste kleur geven. Wanneer ik u vertel dat Deerhunter voor ‘Nothing ever happens’ een Oscar voor de beste Sonic youth-imitatie moet krijgen is dat zonder zeveren en niet anders dan positief bedoelt, of wanneer ik u vertel dat er teksten handelen over Victoriaanse vampieren die onze helden achternazitten is dat ook allemaal waar. Dan is er bijvoorbeeld ook nog het drieluik Calvary Scars/ Green Jacket/Activa dat als bonte pitstop fungeert. Trage waterverf die in de grond trekt tussen al deze bonte kleuren.

Ik wil deze plaat niet gekker beschrijven dan ze is, al komt dit misschien zo over. Troost u, wanneer u zelf luistert zal u weten wat ik bedoel. Namelijk, dat deze plaat zich net niet laat kennen en dat is haar grootste charme. Muziek om mee te gaan slapen of om mee wakker te worden. Muziek om als uitlaatklep te fungeren of om gezapig mee weg te dromen.
..Of misschien is het gewoon dat wat we tegenwoordig moeten missen, een georganiseerde nonchalance,
Of zijn het de zeepbeldromen van weleer waarvan we hoopten dat we ze morgen niet stuk zouden drukken.
Of is het gewoon een plaat die eerlijk is in zijn zelfbeklag zonder dat ze ooit pathetisch over komt.

Kortom : Even spannend als de Russische roulette tussen Christopher Walken en Robert De Niro uit de gelijknamige ‘Deerhunter’ film, met een uitkomst waar je even zo benieuwd naar bent.

Laten we hopen dat deerhunter zich na deze plaat niet gaat ingraven tussen dezelfde relieken waaruit ze hun bezieling puurden om deze plaat te maken.
Ik ben al onderweg naar Lourdes om het nodige heil af te smeken. Vervoeg me, en neem mijn makkelijke sandalen even mee als het kan want die was ik in al mijn haast thuis vergeten.

Mooi stuk stevie. Ik hou wel van beeldspraak in muziek-besprekingen

edit: toch nog even melden: Twilight At Carbon Lake

mooie beeldspraak over spinnen, terwijl het liedje niet over angst voor spinnen, maar over pleinvrees gaat: agoraphobia...

maar verder een mooi stukje hoor

inderdaad. Spinnenfobie heet aragnaphobia

Avant-Garde lijkt me inderdaad nogal misplaatst. Gewoon lekkere rock met een psychedelische inslag, a la Dead Meadows, met af en toe wat soundscape-uitstapjes. I like it
(en wat een fantastische cover)

Berichten over uitgestelde tour verplaatst naar Deerhunter

Mega goed album!!!

Echt een super album inderdaad heeerlijk dromerig.
Het tweede deel kan ik alleen nog niet echt inkomen. (weird era)
Maarja dat klinkt ook gewoon goed, en het is natuurlijk puur een extra dus ik plak er gewoon een 4.0 op.

Luister eens aandachtig naar het ongelooflijk My Bloody Valentine-achtige Vox Celeste en het epische Calvary Scars II / Aux Out - Aux Out zou ik dan zeggen. Nummers die zonder twijfel even sterk (danwel sterker) zijn als die van de 'hoofd'plaat.

knettergoeie plaat zeg jammer dat het optreden niet doorging!

In de studio, met de opname van Nothing Ever Happened, Agoraphobia & Calvary Scars:
Deerhunter: Microcastle: Part 1 of 2 | Pitchfork.tv

Dit is echt een grappig stukje. Hier zie je hoe het middenstuk van Saved by Old Times is opgenomen:
Deerhunter: Microcastle: Part 2 of 2 | Pitchfork.tv

...Zet Calvary Scars II / Aux Out - Aux Out nog een keer aan

Cool, ga ik zeker even checken herr kampf!

De 21ste eeuw zal een eeuw vol uitdagingen worden. Een derde wereldoorlog is zeker niet uitgesloten en het milieu gaat zo hard naar de kloten dat binnen 50 jaar de koningin der badsteden niet meer Oostende maar Sint-Truiden zal heten. Er moeten nieuwe wegen gezocht worden met bestaande middelen. Biogas is toch ook alleen maar gerycleerde stront, nietwaar? En dat is precies wat Deerhunter doet: recycleren maar op een bijzonder inventieve manier. Ze nemen de codex van experimentele muziek en recycleren die tot een eigen nieuwe interpretatie die opvallend toegankelijk is.

Dat Deerhunter er tout court al in slaag van albums te maken is op zich al straf: problemen zijn een constante in het Deerhunter-universum. Zo legde nog voor de release van hun eerste album bassist Justin Bosworth al het loodje. Na de release van hun tweede album waren er interne meningsverschillen wat tot gevolg had dat er ook weer een personeelswissel kwam en deze ‘Microcastle/Weird Era' werd veel te vroeg gelekt op het net. Neem daar nog bij dat charismatische frontman Bradford Cox ook al niet een representatieve ‘man-in-de-straat'-figuur is: Cox heeft lijdt onder de aandoening Marfan Syndroom en draagt graag jurken.

Maar ondanks de problemen staat Deerhunter er op de momenten van de waarheid: ‘Cryptograms ‘uit 2007 was al een bijzonder knap album, maar ‘Microcastle/Weird Era' overstijgt dat niveau moeiteloos. Ten opzichte van ‘Cryptograms' is dit album makkelijker te verteren. Let wel, dit is zeker geen hapklare brok maar de tegendraadsheid en soms te opzichtig gezochte avant-garde-rock-attitude zijn nu wat getemperd, Cox en co lijken meer volwassen en springen rijper om met de experimentele ondertoon wat de nummers ten goede komt.

Toch blijft Deerhunter heerlijk tegendraads: de plaat is totaal onaangepast aan het i-tunes tijdperk. Enkele nummers losweg downloaden zal enkel leiden tot teleurstelling en onbegrip, dit is een album wat zich enkel in zijn geheel laat consumeren: de instrumentale dramatische opener ‘Cover Me (Slowly)' gaat over in ‘Agoraphobia' (dat als refrein heeft ‘Cover Me/ Comfort Me', en dus zo verwijst naar de opener), het nummer ‘Microcastle' heeft een trage dromerige opbouw van drie minuten vooraleer het uiteenbarst terwijl de song die er op volgt, ‘Cavalry Scars', weer als kalmeermiddel dient.

Deerhunter haalt zoals velen een pak invloeden uit het verleden. Muzikale recyclage klinkt misschien niet geweldig aantrekkelijk, maar maken zich daar niet zowat alle bands van de afgelopen tien jaar zich schuldig aan? En dat is nu net waar Deerhunter het verschil met het peloton maakt: geen herkauwde Beatles, Stones, Joy Division...maar de gecontroleerde distortion van My Bloody Valentine en de experimenteerdrift van de Velvets, Sonic Youth, Can, Brian Eno - u begrijpt wel waar we naar toe willen - dringen zich op als vergelijkingspunten zonder dat de voorbeelden klakkeloos gevolgd worden en zonder het er dik op te leggen. Het is grote klasse dat de band erin slaagt subtiel om te springen met grote voorbeelden en eigen experiment en er toch in slagen om een zeker pop-gehalte in de songs te behouden. Die toegankelijkheid is niet instant, maar komt als een soort openbaring: na die openbaring zitten songs als Cover Me (Slowly), Never Stops, Nothing Ever Happened of het funky Operation even hardnekkig rond te spoken als de grote grijsgedraaide MNM-toestanden.

Deerhunter is een moeilijke band die gemakkelijke muziek probeert te maken en die met inventieve recyclage een uniek eigen geluid vastleggen. Microcastle/Weird Era is één van de beste albums van 2008 en de toekomst lacht veel belovend toe.

Die drumlijn in de intro van 'Vox Humana' is net die van 'The Weight Of The World' van Editors (de enige overeenkomst trouwens).

Ik zag op veel eindejaarslijstjes dat dit album een hoge notering behaalde dus nam ik me voor om Microcastle ooit een luisterbeurt te geven, die week was dus deze week...
Ik ben blij dat ik dat heb gedaan, ik was al meteen onder de indruk van nummers als Microcastle, Agorophobia en Never Stops maar het was met name Nothing Ever Happened (dat einde!!) dat indruk maakte.
Ook de bonusdisc bevalt me na de eerste luisterbeurt, vooral Operation was een aandachtstrekker.
Ik kan nu al zeggen dat Microcastle makkelijk in mijn top 10 van 2008 had kunnen staan, ik begin met 4* maar ga hem eerst nog wat vaker beluisteren en misschien volgt dan nog een verhoging.