PJ Harvey - To Bring You My Love (1995)

Ben ik de enige die bij I Think I'm a Mother moet denken aan Dropout Boogie van Captain Beefheart?

Zo te zien wel..

Forever alone.

Niet wenen, vriend, eenzaam zijn we allemaal.

Wist je trouwens dat Beefheart zo'n beetje de mentor van Harvey was, al haar platen luisterde voordat ze uitkwamen en ze voorzag van commentaar? Dus je zou best wel eens gelijk kunnen hebben.

Zo, gaat het weer een beetje?

Dat wist ik niet, maar leuk weetje.

En bedankt, het gaat een stuk beter.

Da's wel een erg leuk weetje.

Voor de leuk de bron er even bijgezocht. Citerend uit het postume tribute aan Beefheart in Mojo 208, Maart 2011, waarin PJ Harvey in een kader aan het woord komt:



Blijkbaar is de band tussen de twee dus wel pas begonnen ten tijde van deze plaat. De benaming mentor is misschien ook te sterk uitgedrukt, maar hoe dan ook, de twee kenden elkaar en Harvey beschouwde hem duidelijk als een belangrijke leermeester.

En waar precies moet dat dan uit blijken? Het is bekend dat PJ Harvey haar werk altijd eerst aan vrienden laat horen omdat ze wil weten wat zij ervan vinden. Maar of dat dan allemaal belangrijke leermeesters zijn...

Leuk om te lezen. Ik wist niet dat Beefheart nog zo met muziek bezig was na 1982.
En Kronos, klankbord een beter woord?

@Kronos: Point taken. In de rest van het kader gaat Harvey nog wat verder in op de invloed die Beefheart heeft gehad op de ontwikkeling van haar eigen stijl (ze zegt o.a. dat ze vroeg in haar loopbaan al met platen van Beefheart meespeelde om een betere gitarist te worden, en hem nog steeds draait als ze twijfelt welke richting ze uit wil met haar eigen muziek).

In het licht van Ulfats opmerking, en gezien het feit dat Beefheart niet de meest benaderbare muzikant was, leek het me een relevant weetje. Aan welke criteria iemand moet voldoen om 'belangrijke leermeester' te worden genoemd, is eerder een semantische discussie.

Interessant. Bedankt voor de verdere toelichting.

Het is ook vast geen toeval dat zowel deze plaat als Safe as Milk beginnen met "I was born in the desert"

Dat was me bij Safe as Milk nog niet opgevallen. Ik zal er eens op letten volgende keer.

Mij ook niet. Net even Sure 'Nuff 'N Yes I Do opgezet (echt een geweldig nummer ) en The Scientist heeft zowaar gelijk. Zo leer je ook weer eens wat.

Een geweldige openingszin uiteraard. Wie weet heeft King Diamond voor zijn variant hierop (debuut album Mercyful Fate) inspiratie bij de Captain gevonden:

I was born in the cemetary. (Under the sign of the moon.)

Deze week in het vervolg van het 52 essentiële albums uit de pop/rock geschiedenis topic (zie hier) volgens "De Cultuurkenner-2"


Lees het artikel hier in Mother Love Music Muziekmagazine.

Echt een plaat die ik in mijn studententijd regelmatig draaide, toen hij uitkwam. Staan veel fantastische nummers op. Hoe To bring you my love de plaat ingehouden en dreigend opend, geweldig! Nummers als send his love to me, down by the water, the dancer staan bol van dramatiek en passie, heel mooi. De ´stille´ nummers vind ik dan weer wat minder (think i'm a mother, working for the man). PJ blijft een heldin.

Voor mij is PJ Harvey ook echt een heldin! Iemand die nogal veel zelf doet, en daarbovenop het nog eens fantastisch doet ook. Dit is haar beste album in haar begintijd, alhoewel Dry en Rid of Me er ook zeker mogen zijn. En ik heb juist ontdekt dat PJ harvey hiernaast nog duizend singels heeft, eindelijk nog eens een artiest die echt moeite doet voor haar luistergenoten.
Nu ze nog eens live tegenkomen en ik ben een tevreden man.

Heerlijke muziek: Pj harvey weet de nummers erg intens te maken, daarnaast heeft ze ook oog voor een aanstekelijke melodie. De getormenteerde sfeer van veel nummers smaakt mij ten slotte ook uitstekend.

PJ Harvey is een artieste om te koesteren, met haar fragiele uiterlijk, haar kleine gestalte weet ze telkens toch maar weer iets aparts neer te zetten. Klein, zwaarmoedig, donker, kwetsbaar, mimimalistisch en met haar stem die ze buigt, knijpt, hamert is er geen een als Harvey. Ze herhaalt zichzelf niet en maakt anno 2013 geen To Bring You My Love part 18. Toch eens wat op vinyl in huis halen van deze grote muzikante.

Lang niet meer zo geraakt door een album als dit album.
Wow. .ik draai het al de hele dag.
Datzelfde had ik met Adrian Borland van the Sound.
Wereldplaat

Geweldige plaat, zoveel pure emotie. PJ Harvey doet me qua rauwheid altijd een beetje denken aan Patti Smith, en dat is zeker een compliment. Mooiste nummer vind ik de afsluiter, zelden zo'n mooie afsluiter gehoord.

Harvey slaagt er niet alleen in prachtige puntige albums af te leveren, ze is ook in staat haar muzikale geluid te verbreden en te verdiepen. Verdwenen is de pure, rauwe punkattitude die haar eerste twee albums, en vooral 'Rid Of Me' kenmerkte, alhoewel die op een enkel nummer nog aanwezig is. We horen nu ook broeirige synths, lofi fuzzachtige basjes en (vind ik het mooist) die accoustische touch in (vooral) de twee slotnummers. 'The Dancer' preludeert zelfs al op de prachtige sound van 'Let England Shake' met die ruisende gitaren. Mooie, gevarieerde staalkaart van haar kunnen so far. Dikke vier ****

Mooiste plaat ooit door een vrouw gemaakt

Wow! Wat een vocale uithalen weet deze artieste te produceren. De muzikale omlijsting is fenomenaal.

Zeer gedreven en wat donker album van PJ Harvey dat op alle onderdelen,muzikaal,vocaal en totaal sfeer erg goed scoort.Daarnaast klinkt To Bring You My Love ook behoorlijk dynamisch en heeft het,zo'n 25 jaar na z'n release nog maar weinig aan zijn urgentie verloren.
Het album vraagt ook wat geduld van de luisteraar want ondanks zijn intensiteit en variatie duurt het even voordat To Bring You My Love zijn schoonheid volledig prijsgeeft.Dat verschilt overigens per nummer want zo pakt het radio hitje Down by the Water vrijwel meteen maar heeft een gekwelde,maar ook prachtige song als Long Snake Moan wat meer tijd nodig.
Uiteindelijk vallen ze,voor het overgrote deel allemaal wel in de categorie gepassioneerde rock voor gevorderden waar de fantastische zang van PJ Harvey de kers op de taart is.
To Bring You My Love is derhalve een indrukwekkend album met een erg lange adem.

P.J. Harvey stem is toch ongelofelijk. Doet me denken aan Patti Smith. Je word direct meegezogen in dit duister, maar sfeervol plaatje. Zalig !

Ik kende Down by the Water (eerste nummer die ik ooit van haar hoorde) en Send his Love to Me al heel lang. Vooral Down by the Water vind ik geweldig! Vandaag ben ik het hele album gaan luisteren, maar ik kan me vaag vermoeden dat ik dit vroeger ook al eens had gedaan. Toen vond ik het al niet zo heel leuk en nu eigenlijk nog steeds niet. Ik hoopte op dezelfde dynamiek als Down by the Water, maar helaas. De rest van de nummers zijn wat saaier op één of andere manier. Trouwens dit is het eerste album die ik van haar heb gehoord. De rest ga ik ook een kans geven.

Nummers als The Dancer en To Bring you my Love zijn dan wel weer erg goed. Dus eigenlijk deze vier voorgenoemde nummers zijn het best. De rest doet me vrij weinig met als dieptepunt het nummer I Think I am a Mother.

Ik heb van PJ Harvey alleen deze en Stories from the City... Die laatste vind ik sterker. Qua geluid zit ze hier eigenlijk precies tussen Patti Smith en Nick Cave, wat op zich niet verkeerd is. Al zijn Smith en Cave toch eigenzinniger of excentrieker.

Ik geloof haar voordracht verder niet helemaal, terwijl ik bij die andere twee geneigd ben met ze mee te gaan, ook al is het onderwerp duidelijk fictief. Dat komt ook door die moody 90ies houding. Dat komt op mij vaak wat gespeeld over. Toch geen slecht album.

4 sterren is echt te weinig voor dit unieke kunstwerk. 4,5 misschien ook wel, maar ik laat het nu toch even zo.

Alle goede kritieken hier ten spijt, het doet mij maar heel weinig. Het klinkt te bedacht allemaal . Twee sterren