10cc - Sheet Music (1974)

10CC verdient inderdaad meer erkenning, zeker op MuMe. Intelligente popsongs die net aanstekelijk genoeg zijn om het grote publiek te bereiken met inventieve arrangementen én humor. Hun eerste 5 albums zijn alle 5 sterk, deze Sheet Music is wellicht hun beste.

My Man ! LucM, goed dat je hier bent. We zijn het weer eens !!

Dit vind ik de beste album van 10cc, Ik beluister dit minstens 2 keer per dag. Echt van elke nummer geniet ik van. Mijn versie is met 2 extra tracks. Bee in my bonnet en Gismo my way. Wat ik ook heb leren kennen nadat ik de eerste 4 albums van 10cc zo ben gaan waarderen dat het een geweldige live band was.Met de originele line-up dan. Later nadat Godley and Creme de band verlieten vond ik het live niet zoveel. Het concert van Santa Monica 1975 staat een hoop van Sheet Music op, ook van hun debuutalbum en een paar songs van The Orignal Soundtrack. Een gedeelte van het conert staat op Live in Concert: King Biscuit Flower Hour maar mist de songs van The original Soundtrack wat heel erg jammer is want Une nuit a Paris vind ik hun beste nummer en die was live tijdens dit concert echt meesterlijk.

Dit is niet alleen mijn favoriete 10cc album, maar ook in de top drie van alle artiesten.

Reactie op het album 'The Original Soundtrack':



Naar aanleiding van het korte betoog van bikkel2 over de -in zijn ogen- beste zanger van 10cc; Kevin Godley. Ik vond deze week een recente live-versie van 'Old Wild Men' met Gouldman en Godley als vocalisten. Ik kan niets anders zeggen dat het standpunt van bikkel2 hiermee alleen maar versterkt wordt. Prachtig!

Gouldman & Godley - Old Wil...

Wallstreet en Silly Love zijn perfecte singles. Helemaal mijn ding toen en ook nu.
Ik heb een verzameling van zo wat alle singles van 10cc. Zo heb ik ze ook altijd ervaren als een singles-groep.
Als ik jullie lovende commentaren hier lees, ga ik mij toch echt es verdiepen in hun albumwerk.
Op dit album valt alvast veel lekkers te proeven.

De albums met G&C nog in de gelederen zijn vrijwel allemaal de moeite waard.

Voor de volledigheid kun je nog gaan voor Deceptive Bends en Bloody Tourist. Minder uitgesproken, en vooral mainstreamer, maar zeker de moeite waard.

Persoonlijk zou ik Windows In The Jungle ook aanraden. Een later album en zeker niet slecht.

Da's best vaak. Meest spannende album van 10CC inderdaad. Op de latere albums groeide het vakmanschap maar werd het inderdaad tegelijk meer mainstream. Kwaliteit was er nog wel, maar de verrassing was eraf. Dit gebeurde bij meer (misschien wel álle) bands.

Ten Out Of Ten is wellicht ook nog een kandidaat om terug te luisteren.

Mijn kennis making met deze groep. Deze LP kocht ik destijds blind en ook de opvolger (the Original Soundtrack), die ik alweer beter vond, maar het hoogtepunt vind ik toch How Dare You

Via mijn ma bij deze band terecht gekomen, erg leuke band! Erg creatief en artistiek, met humor en al. Prachtige songwriting. 'Clockwork Creep' en 'Silly Love' zijn geniaal! Laatst 10CC bij Parkpop gezien en ze waren erg goed live!

10CC live anno nu is niets anders meer dan Graham Gouldman en sessiekrachten
Met die verstane dat Rick Fenn( gitaar) en drummer Paul Burgess al heel lang bij de band betrokken zijn. Dit was absoluut hun finest hour. Inderdaad zeer creatieve plaat. En hoewel de heren artistiek nog niet helemaal volgroeid waren, vind ik dit toch hun beste. Het is allemaal zo spontaan en catchy. Langzaam maar zeker wordt het wat gekunselt. Maar The Original Soundtrack en Howe Dare You horen in de collectie thuis.

Inderdaad Fenn en Burgess doen al mee sinds 1977. Dan hoor je er inmiddels toch wel een beetje bij en kun je niet meer spreken van 'sessiemuzikanten'.

Burgess al sinds 1974. Was toen al de drummer naast Kevin Godley op de buhne. Godley zong een aardig deel van de nummers en zat logischerwijs niet altijd achter de drumkit. Naast de drums speelde hij ook verschillende percussie. Op Deceptive Bends ( de eerste 10CC plaat zonder de vertrokken G&C ) is hij de vaste drummer. Rick Fenn speelt voor het eerst mee tijdens de tour van 1977. Fenn levert op de komende albums mondjesmaat wel eens een compositie af. De kern bleef echter Stewart en Gouldman. De relatie tussen die twee is echter al jaren vertroubelt. Kevin Godley doet heel af en toe wel eens een paar nummers mee mrt de huidige line-up.

Naar wat ik in de pers voorbij heb zien komen vooral Old Wild Men. Hoezo gevoel voor humor ...

Pure humor toch ! Maar bovenal een prachtig klein liedje.
Godley zingt het nog prachtig weg.

Tevens zag ik op you-tube nog een leuke doo-wop uitvoering van Donna met Godley.
Toch wel mijn favo 10CC vocalist.

Werd hier al de GISMO geintroduceerd. Een soort gitaarsyth die 10 CC op hun albums gebruikten waardoor zij zo'n typich geluid voortbrachten??

In het nummer Old Wild Men op dit album wordt de Gizmo of Gizmotron al gebruikt. Het was een kastje met een mechaniek (dus niet electronisch) dat op de gitaar gemonteerd was. Hierdoor kon de gitaar langgerekte tonen produceren met verschillende akkoorden en modulaties tegelijk. Je kreeg daardoor een apart, vol geluid. Latere ontwikkeling van de synthesizer en digitale sampletechniek maakten het kastje overbodig. Het past nu naast de Mellotron in het museum. Maar vernuftig was het wel zeker.

Ik vond nog een verhelderend filmpje op youtube over de Gizmotron

Thanx Fedde. Mooi filmpje.

Met name G&C begonnen steeds meer de mogelijkheden te benutten van dit apparaat.
Stewart en Gouldman hadden daar zo hun bedenkingen over.
Schijnt ook een reden te zijn geweest dat G&C de band verlieten.
Voelden zich toch wat beperkt worden in hun artistieke visie.

Ik heb 10CC altijd meer ervaren als een studio band, maar met deze live uitvoeringen van Baron Samedi en Oh Effendi is echt helemaal niks mis en het speelplezier spat er werkelijk van af.

Beste album van 10cc samen met de sparks kimono my house het beste uit de 70s speelse hitech met humor en samen met de beatles de mooiste stemmen in de pop muziek

Kringloopschat. Voor 1€ inhuis gehaald, en helemaal weg van!

Mooie aanwinst toch ?

Hele fijne band in die periode. Ondanks dat dit wel een typische mid 70's plaat is, klinkt het nog fris en origineel.
Hun beste plaat. Al pakken ze op de twee opvolgers ook nog geweldig uit.
Echter qua spontaniteit leggen die het iets af.

Ik ken Wall Street Shuffle uiteraard nog van heul vroeger. Je hoorde dat geweldige nummer immers zo vaak op Radio Veronica en ik zag destijds 10cc daarom meer als een hele aardige top 40 band en nodigden die geweldige liedjes zelden of nooit uit om een hele elpee te gaan beluisteren, laat staan te kopen.

Hoewel het in de vroege jaren zeventig makkelijk leek om muziek te ontdekken vanwege het geringere aantal (bekende) popbands (en dus minder muziekjes om uit te kiezen), was het toch best lastig om juist die albums op te duikelen welke je misschien mooi zou kunnen vinden. Bovendien werden er - zelden of nooit - hele of halve albums op de radio gedraaid. Ja... soms op de late avond, maar dan lag je op die leeftijd natuurlijk al lang en breed verplicht op bed. Heel stiekem zette ik op zo'n moment nog weleens dat goedkope, wit plastieke transistorradiootje aan. Maar dat ding kraakte en piepte als een oude koffiemolen.
Óf je moest speciaal naar de platenzaak fietsen om de hele elpee te kunnen horen. Maar dat deed je ook niet al te vaak, je had immers net voldoende zakgeld voor dat ene singletje! Als je al met je verjaardagsgeld een langspeelplaat kón kopen, dan zou dit hoogstwaarschijnlijk toch nooit een of andere 10cc zijn geworden.
Ook was deze schijf als "iconische plaat" nog niet of nauwelijks te vinden bij mijn veelal oudere vriendjes in de diverse huiskamers. Dat kwam pas wat later met de opvolger How Dare You. Zij, de vriendjes dus, zaten op dat moment nog volop met hun oren tussen The Beatles, David Bowie en/of Pink Floyd albums. TenSeeSee was voor teenagers!

Tsja, die goeie ouwe tijd, al had het zeker ook z'n charme!

En zo is het maar net Alicia.

10CC was zo'n band die commercieel ook nog eens goed de tijdgeest aanvoelde.
Maar net als bijv.Bowie, Queen en Roxy Music, ging het op de lp's inhoudelijk een stukje dieper.
Slim gemaakte plaat met Zappiaanse taferelen en sterk melodieus werk.
Eigenlijk een briliantje die wat te laag scoort qua gemiddelde.
Ik denk dat het voor velen idd bij de hits bleef.

Dat kwam (bij mij althans) voornamelijk door het feit dat je op zo'n jonge leeftijd te weinig geld had om volledige albums te kopen. Je was ook helemaal gericht op die top 40 hits! Singles waren vaak het hoogst haalbare.

Afgelopen week een erg mooie docu over de band bij 'Uur van de Wolf'. Vanaf het begin als studiomuzikanten en hun eigen gebouwde 'Strawberry Studios'. Met erg veel knip- en plakwerk het mooie koortje op Wall Street Shuffle in elkaar geknutseld. Knap gedaan en stuk voor stuk liefhebbers.

De Engelse band 10cc is eigenlijk toevallig ontstaan. Zanger/gitarist/toetsenist Eric Stewart had een studio gekocht en wilde testen of alles op de juiste wijze afgesteld stond. Drie bevriende muzikanten, zanger/gitarist Lol Creme, zanger/drummer Kevin Godley en zanger/bassist Graham Gouldman, helpen Stewart mee en uiteindelijk rolt daar de single “NEANDERTHAL MAN” uit, die onder de naam Hotlegs wordt uitgebracht. Het wordt een grote hit in Engeland, maar een vervolg lijkt er niet in te zitten. Stewart en Gouldman schreven onder meer ook “WATERFALL”, maar geen enkele platenmaatschappij ziet het zitten. Ze bieden dan de eigenlijke b-kant van “WATERFALL” aan, “DONNA”. Dat wordt de doorbraak hit en met die single is de naam van 10cc, bedacht door Jonathan King, gevestigd. Eric Stewart had in de sixties succes als lid van Wayne Fontana & The Mindbenders en Graham Gouldman is een succesvol songwriter in dat decennia. Met Godley & Creme vragen ze het uiterste van elkaars vermogen om goede songs te schrijven. Het debuutalbum “10CC” is redelijk succesvol, album #2 “SHEET MUSIC” groeit uit tot een klassieker in het oeuvre van de Stockport Engeland opgerichte band. De eerste single van het album, “THE WORST BAND IN THE WORLD” wordt geen hit, maar is een typisch voorbeeld van de humor die het viertal in hun songs verwerken. De opvolger van die flop is de superhit “THE WALLSTREET SHUFFLE” en ook de opvolger “SILLY LOVE” bereikt in Nederland de Top 40. Deze 2 singles geven de diversiteit van de band goed weer. Toegankelijke radio hits worden afgewisseld met meer experimentele songs. Mede door het succes van de singles wordt het album goed ontvangen, maar het wordt pas later als een klassieker gezien. In 1976 verschijnt het laatste album van de klassieker bezetting van 10cc, “HOW DARE YOU”, maar de formule was tegen die tijd al uitgewerkt. De tegenstrijdigheden waren groter en groter geworden en de 2 componisten duo’s, Stewart & Gouldman en Godley & Creme stonden recht tegen over elkaar en konden elkaar niet meer motiveren om goede songs voor de band te schrijven. Godley & Creme vertrokken en bouwden als duo aan hun eigen carrière, die hits voortbracht als “AN ENGLISHMAN IN NEW YORK” en “UNDER YOUR THUMB”. 10cc ging verder met Eric Stewart en Graham Gouldman en ze zouden hits scoren met “GOODMORGING JUDGE”, “THE THINGS WE DO FOR LOVE”, “DREADLOCK HOLIDAY” en “FEEL THE LOVE”. Natuurlijk bleven ze ook albums maken, maar zo gevarieerd en kwalitatief hoogstaand als de eerste 3 van 10cc zouden ze niet meer worden. “SHEET MUSIC” was als nummer 2 al een topper en dat is het nog steeds.

Hmmm taalkundig schort er nogal wat aan dit wiki-achtige stukje.
Prima plaat verder.

Ik kan me daarnaast inhoudelijk ook niet zo vinden in de vaststelling dat de 'formule' ten tijde van How dare you al uitgewerkt was. Ik vind deze Sheet music, opvolger The original soundtrack (aan tongue-in-cheek albumtitels geen gebrek bij 10cc ) en How dare you alle drie op gelijke hoogte staan qua songwriting en experimenteerdrift.

Even dacht ik dat 10cc zou uitgroeien tot de Beatles van de jaren zeventig, maar helaas, de breuk gooide roet in het eten, want de twee kampen die daarna ontstonden, presteerden nooit meer op hetzelfde niveau als deze drie platen, al kwamen sommige afzonderlijke nummers (zowel van G&C als van S&G) in de buurt.

De breuk werd niet zozeer veroorzaakt omdat de op elkaar uitgekeken waren, maar vooral omdat Godley en Creme hun zelf ontwikkelde speeltje de gizmotron (een soort effectapparaatje dat je op de snaren van je gitaar kon zetten) vaker wilden gaan gebruiken op 10cc-platen. Daar konden Stewart en Gouldman zich niet in vinden.

Jammer, want gevieren hielden ze elkaar meesterlijk in evenwicht: de experimenteerdrift van Godley & Creme kreeg op elk album voldoende tegenwicht van de songwriterscapaciteiten van Stewart & Gouldman. En waar de laatste twee soms ronduit saai klonken op latere platen, sloegen G&C te ver door en vergaten er goede songs bij te schrijven (al zijn er genoeg uitzonderingen op die regel te noemen).

Hier was alles nog koek en ei. Sheet music is daarmee een vroeg hoogtepunt in de discografie van 10cc. Naast de gekende singles zijn ook Clockwork creep, Old wild men en Baron Samedi tamelijk briljant.

Ik ben het wel met Marco van Lochem en Alicia eens dat dit album pas later, na het verschijnen van de twee opvolgers, als een cruciale plaat in het oeuvre van 10cc en van de jaren zeventig als geheel, op waarde geschat zou worden. Ook ik beperkte me in deze tijd nog tot singletjes (zoals The Wall Street Shuffle, met het achteraf veelbetekenende Gizmo my way op de B-kant). Voor hele albums had ik toen nog geen geld. Een gemis dat ik later ruimschoots heb goedgemaakt, ook en zeker waar het 10cc betreft.

Qua spontaniteit is dit wel mijn favo, al zijn The Original Soundtrack en How Dare You wellicht wat gerijpter maar tevens wat bedachter.
Alles wat na het vertrek van G&C verschijnt is minder.
Het was inderdaad de unieke wisselwerking tussen Stewart en Gouldman en aan de andere experimentele kant Godley & Crème.