Deep Purple - Perfect Strangers (1984)

O ja was dit niet die come-back album van de originele line up.

Blackmore/Gillan/Glover/Lord/Paice.

Inderdaad, Gillan & Glover terug, en opnieuw MK2 (de originele is MK1 he).. ook meteen een dijk van een plaat!!!

Dit si ongetwijfeld de beste Deep Purple plaat van de jaren '80. Alleen al voor "Perfect Strangers", "Knocking At your Back Door", "Mean Streak" en "Wasted Sunsets" is het zijn aanschaf méér dan waard, maar ook de andere sons staan als een huis!!!

5!!!

Ik vind dit een wat flauw album eigenlijk, al heeft hij zijn individuele momenten... overigens eindigt hij bij mij nog met een 10 minuten durende instrumental, Son of Alerik. 2½*

Inderdaad, op mijn CD-versie staat ook die "Son of Alerik"...

Ik vind het toch nogaltijd een prima plaat hoor, een van de Purple platen die véél gedraaid wordt!.... niks flauw
Maar ja smaken en kleuren verschillen he!

Een waardige comeback van "the magic five" na zo'n 10 jaar. Hoogtepunten "Knocking at your backdoor", "Perfect Strangers" en "Wasted Sunsets"

Ja oke maar omdat mk2 zo,n succes had is dit benoemd tot de originele line up.

son of alerik is een bonus nummer , en maar goed ook dat het is toegevoegd , een van de betere nummers op dit album , met natuurlijk perfect strangers en knockin at your back door
geslaagd come back. 4 sterren

Het synthesizer-melodietje van Hungry Daze kwam mij ergens bekend van voor, maar ik kan me niet herinneren waarvan. Weet iemand wat ik bedoel?

Inderdaad C-Moon, inderdaad. Geef mij maar DP Mark II. Deze kelk hier laat ik met plezier aan me voorbijgaan. Ik heb dit enkele keren bij vrienden gehoord, pfft..

**

Dit is DP Mark II

oK dan, met een niet bijster geslaagde comebackplaat...

Dit is inderdaad DP Mark II met een zèèr geslaagde comeback. Ook de opvolger, "House of Blue Light" is zèèr "Mark II waardig" .

Ja Hans, elke zijne meug zoals men in Vlaaderen zegt, maar dit is geen grootse Deep Purple, neen, hier waren ze al echte has-beens in mijn ogen, tja, ik respecteer ieders mening hoor, maar muziek is nu eenmaal perceptie, en ik ervaar dit niet als iets moois...

Sommige bands splitten tenminste op hun hoogtepunt (Beatles) of als het nog niet genant wordt (Led Zeppelin).
Andere lijken maar eeuwig door te gaan voor... tja, voor wat, voor de poen veronderstel ik (het Rolling Stones Syndroom noem ik dat).

De "Mark II" bezetting, dus met Ritchie Blackmore, Ian Gillan, Roger Glover, Jon Lord en Ian Paice, viel in 1973 uiteen. Daarna ging Deep Purple door in een andere bezetting en alleen het album "Burn" was fenomenaal. Na een tijdje van stilte kwam Deep Purple in de Mark II bezetting terug met dit album "Perfect Strangers (1984)". De recensies in de media waren meer dan lovend, de optredens van Deep Purple waren weer als vanouds m.a.w. Deep Purple was weer helemaal terug. Ook de opvolger "House of Blue Light" kreeg destijds lovende woorden. Dat het hierna allemaal minder werd met Deep Purple ben ik geheel met je eens. Maar om het album "Perfect Strangers (1984)" als een niet bijster geslaagde comeback te beschouwen is een niet zo slimme opmerking van je EVANSHEWSON. Als ik jou was zou ik het album nog maar eens goed beluisteren .

Perfect Strangers was inderdaad een vrij sterke comeback, maar het is geen hoogtepunt in de muziekgeschiedenis geworden . . . .
Als de band gewoon gestopt was na bijvoorbeeld 'made in Europe' hadden we niet veel gemist.
overigens, ik heb het al eens eerder gezegd, kan je het muzikanten niet verwijten dat ze doorgaan voor de poen. ik weet niet wat Evanshaw doet voor de kost, maar daar stop jij toch ook niet mee? jij moet toch ook de hypotheek betalen? beroepsmuzikanten verwijten dat ze het voor het geld doen vind ik nooit zo snugger.

Nicci, dat hoor je mij ook niet zeggen . "Perfect Strangers (1984)" is gewoon een perfect rockalbum. Niets meer en niets minder .

@ Hans Brouwer: Bedankt voor de uiteenzetting en de info - Deep Purplefanaatje zeker ? - maar kijk, zo leert een mens nog eens iets bij. Ik ben gewoon de interesse nà Burn of nà Stormbringer denk ik zo stilaan verloren, geef toe dat ze geen fenomenale rocksongs van het niveau zoals bijvoorbeeld Highway Star meer wisten te maken, toch?

Maar ok; ik geef dit album een tweede kans, mocht ik het nog eens tegenkomen in een shop, dan herbeluister ik het en wie weet, stuur ik mijn mening nog wel bij ??? Never say never, weetjewel...

Geld speelt zeker een belangrijke rol. Maar muzikanten - ook beroeps - die in een groep, combo, kwartet of band spelen is er nog iets belangrijks: speelplezier. Dat hangt weer af van de onderlinge verhoudingen in die groep enz. Wie interviews leest van Blackmore en Glover uit die tijd (ze zijn te vinden op de Rainbow website) kan maar één conclusie trekken: ze hadden er weer zin in, financieel en muzikaal. Zoals bekend verdween die muzikale zin na een paar jaar weer. Deze factor mag niet onderschat worden.
Voor zover ik de plaat ken is het een degelijk rockalbum, bepaald niet de slechtste van Mark II.

Ja, we mogen Bonham wel dankbaar zijn.

Eigenlijk het laatste Deep Purple album dat nog echt sterk was,m'n persoonlijke favoriet is Knocking at Your Back Door,dat had evengoed op hun beste platen kunnen staan.Ook het laatste album waarvan er nummers in hun setlist standhielden,van die daarna werd er enkel tijdens de tour wat gespeeld,eerder ter promotie.

Toen Steve Morse aangenomen werd was het eigenlijk helemaal gedaan(nee,Purpendicular vond ik ook niet goed),want deze man staat als composer mijlen onder Blackmore.En het kan me niet schelen wat voor technieken hij allemaal kan,eerst een goed nummer schrijven,dan de gitaarclown uithangen

Het mag dan de comeback zijn van de beroemdste DP line-up, toen ik de plaat in '83 voor het eerst hoorde kon ik een vergelijking met de laatste Rainbow albums niet onderdrukken. Strak en glad geproduceerd, een vet geluid, degelijke compacte nummers. Maar niets wat me nog aan het inventieve, experimentele en improviserende DP uit de jaren 70 deed denken. Desondanks een prima cd in geest van Rainbow, Whitesnake, Black Sabbath en Dio.

Het eerste album voor DP op Polydor, en niet meer bij hun eigen Purple Records. Knocking at your backdoor, Perfect strangers en het mooie Wasted sunsets zijn de prijsnummers op dit album. Op vinyl.

Deep Purple klinkt hier toch wel erg gewoontjes. Ik kan me wel vinden in de woorden van Bluebird en de vergelijkingen met Rainbow. Het titelnummer kende ik van Dream Theater en is het hoogtepunt van de CD. Knocking At Your Back Door is ook goed, maar dan is de koek wel op. Verre van memorabel, deze CD.

Middelmatig...niet meer en niet minder.

1 van de betere albums van deep purple
Sterke come back! en beter dan zijn opvolger
4,5 sterren

Ooit het geluk gehad om in een tijdsbestek van één maand zowel Deep Purple (met Steve Morse) als Rainbow (met Ritchie Blackmore) live mee te maken in Vorst Nationaal in Brussel, het jaartal ontsnapt me. Ik denk dat Rainbow toen toerde met het Stranger in Us All album. Eén gemeenschappelijk kenmerk: ze hebben beiden een bloedstollende versie van Perfect Strangers gespeeld, dat een magistraal nummer blijft.

Volgens mij was dat in '96. Ik heb beide concerten in dat jaar ook meegemaakt. Rainbow met de Stranger In Us All tour in Ahoy en Purple in Zwolle met de Purpendicular tour. Behalve het nummer Perfect Strangers liet DP het gelijknamige album verder links liggen wat mij enigszins teleurstelde. Had graag bijvoorbeeld Wasted Sunsets en A Gypsy's Kiss eens live willen horen en zien..

Heel aardige comeback plaat van de beste bezetting;Gillan,Glover,Lord,Blackmore,Piace.
Het album is vanouds stevig en inspiratievol.Lord z'n toetsenpartijen doen het toch wel erg lekker hier.Blackmore speelt er prima omheen en zo is de fundering met de superstrakke ritmetandem erbij,gelegd.Elk nummer heeft wel wat,maar Knocking at your back door,het titelnummer en het prachtige Wasted Sunsets zijn klasiekers.daarna werd de klucht weer in volle gang gezet.Gillan eruit,Blackmore eruit,Morse erin,Lord eruit(zonder ruzie overigens)
Het leverde in ieder geval nog 1 heel goede plaat op':Purpendicular,met Steve Morse,die de groep een ferme stoot energie en inspiratie gaf.Met Blackmore bleek het toch een aflopende zaak,hoe goed de man dan ook mag zijn en was.

En "Under the Gun".

En ik ben aan het twijfelen of het in 1996 niet met Joe Satriani was.
Volgens mij is Steve Morse er later bijgekomen, na Joe Satriani...

Morse is zeker na Satriani bij Deep Purple gekomen.Satriani heeft Blackmore halverwege een tour vervangen en is daarna gewoon weer zijn eigen weg gegaan.Toen kwam Morse in zicht.