Dr. Dre - The Chronic (1992)

The Chronic. Volgens velen een van de meest invloedrijke hiphop albums. Niet de minste plaat om mee te beginnen. Dit wordt namelijk mijn eerste review van een hiphop plaat. Mijn eerste hiphop ervaringen gaan terug naar midden jaren 90, toen ik als kind weg was van 2Pac. Tupac en de westside waren het helemaal en de rest deed er niet toe. Sindsdien heb ik me eigenlijk bijna nooit meer aan een echte hiphop plaat gewaagd. Ik luisterde over het algemeen bijna alleen maar naar rock en metal met af en toe een half uitstapje naar de hiphop in de vorm van een Rage Against the Machine, Cypress Hill, Beastie Boys en verder dan dat ging het niet. Totdat ik een aantal weken geleden op het internet rondstruinde naar iets leuks en hier op musicmeter belandde. Ik heb toen een aantal hiphop albums beluisterd die hoog op de lijsten stonden en bleef maar nieuwe leuke dingen ontdekken. De afgelopen weken heb ik dus bijna alleen maar hiphop beluisterd. Ook The Chronic was daar een van, maar ik was er niet meteen van onder de indruk.

De productie van dit album wordt meestal als zijn kracht gezien. Voor die tijd klinken de tracks inderdaad kraakhelder en doen niet onder voor het geluid wat 10 jaar later op een plaat wordt gegooid. De funky beats en gelikte baslijnen komen mooi naar voren en zetten een stempel op de plaat. Toch vind ik vooral het begin van de plaat absoluut niet lekker in het gehoor. Wat me het meest irriteerd zijn de hoge synthesizer/keyboard geluiden (iets wat me ook vreselijk tegenstaat als ik weer eens een album van 2Pac beluister). Ik vind het de nummers iets zeikerigs meegeven en ik kan er absoluut niet tegen. Daarnaast zijn de nummers helemaal volgepropt met leuke samples. Met de nadruk op volgepropt. Ik heb op sommige nummers het gevoel dat het overgeproduceerd is. Iets minder had geen kwaad gekund. Vind ik dit dan een slechte plaat? Nee, absoluut niet. Er staan een boel nummers op die ik erg goed vind. Grofweg zou ik het album in twee delen kunnen opsplitsen. Tot en met Deez Nuuuts vind ik het niet al te interessant. Lil' Ghetto Boy en A Nigga Witta Gun zijn erg lekkere tracks en geven me weer een goed gevoel. Wat zeg ik, die bas in A Nigga Witta Gun is gewoonweg geniaal! De nummers daarna zijn ook een stuk beter dan het begin met als uitschieters(in positieve zin ) Lyrical Gangbang en Bitches Ain't Shit. The Doctor's Office slaat natuurlijk nergens op maar echt ergerlijk is het ook niet.

Over de raps heb ik ook gemengde gevoelens. De gastrappers vind ik over het algemeen erg goed, zeker op Lyrical Gangbang. Dre zelf vind ik nogal middelmatig, laat hij zich maar houden bij het producen. Dan komen we bij Snoop. Ik hou wel van zijn stijl en heb er niet veel op aan te merken. Tenslotte zal ik de lyrics maar niet bespreken. Ze voegen namelijk niet echt iets toe.

Al met al een redelijk goed album, maar absoluut niet de klassieker die ik had verwacht. Titels als Illmatic en de eerste van Wu-Tang bevielen me stukken beter. Mijn favorieten zijn Lil' Ghetto Boy, A Nigga Witta Gun en Lyrical Bitches. Jammer van de eerste 5 tracks. Een 3,5*.

Dr. Dre - The Chronic

Een album dat Hiphop voor al tijd veranderen en tevens het eerste album van MusicMeter. Eigenlijk valt het in een zin samen te vatten. Dit album is van begin tot het einde geniaal. Dat dit album ooit grensverleggend mogen duidelijk zijn, maar dat het nooit overtroffen is door nakomelingen word duidelijker nader de luisterbeurten vorderen. Op muzikaal niveau is het op zijn minst erg interessant. Dr. Dre heeft gehoor voor detail tot in de verste noot zit een melodie verstopt er valt van alles te ontdekken.

Iedereen wordt van de straat geplukt totdat er een hele hechte Deathrow familie ontstaat. Niemand lijkt te worden overgeslagen iedereen van het label komt aan bod met als memorabel de jonge Snoop Dogg, die toen nog in de kinderschoentjes stond van zijn carrière. Dit is een typisch album dat hard moet worden gedraaid en nog het liefst in een hydraulische lowrider met Dobey surround systeme. Het is een feestalbum dat zich bijna nergens echt serieus lijkt te nemen. De met gangsta door drenkte teksten zijn ver van intellectueel maar toch vermakelijk, des te makkelijker is om van de pompende beats te genieten zonder dat er nagedacht hoeft te worden. Het album klinkt als een solide geheel en zit zowat filmisch in elkaar. Het ene nummer sluit bij het ander nadeloos aan met soms daar tussen een komische skit. Hoewel rivalen hier en daar onderhanden worden ligt de nadruk er niet stevig op.

Dit is gewoon een album dat vooral gedraaid gediend te worden op een feest of een ander gezamenlijk vrolijk moment. Ik bespeur geen storend tot een echt duidelijk minpunt. Vijf sterren voor een van de meest invloedrijkste albums van de jaren negentig.

Ik heb besloten om me wat meer te verdiepen in hiphop. Ik heb via Allmusic een heel lijst met klassiekers neergepend die ik in de toekomst nog aan bod komen. Voorlopig ben ik begonnen met Doggystyle, Illmatic (omdat ik Life Ain't Never Tell constant op repeat had staan op YouTube) en The Chronic (ik kende Fuk Wit Dre Day al, en toen ik de beat Deeez Nuuuts tegenkwam wist ik dat ik het hele album binnen moest halen).

Van de G-funk had ik al een hoop gehoord, en het feit dat The Chronic dit genre introduceerde verwachtte ik alleen producties in die trant. Ik was dan ook verbaasd toen ik nummers als Lyrical Gangbang of Rat-Tat-Tat-Tat hoorde, omdat die nummers als basis van die typische oldschool drums (doem-tak. doem-doem-tak) hebben. Een ander afwijkend nummer is The Day The Niggaz Took Over, een nummer dat gewoon 'gevaarlijk' klinkt. Dit album heeft sowieso een prachtige sfeer. De teksten zijn een mengeling van vuurgevechten en hedonisme die de gangsta-rap zo kenmerken. Dit alles echter niet zonder een knipoog. Het album bevat regelmatig hilarische momenten, en heus niet alleen in de skits.

Een ander groot pluspunt op dit album is Snoop Dogg. Met zijn handen in de zak maakt hij elk nummer af. Ook Lady of Rage klinkt geweldig hier (had ik nog nooit van gehoord).
Minpunten zijn de af en toe matige teksten, en de wat wisselvallige delivery van RBX en Dr. Dre. Een beetje hit & miss.

Op Doggystyle is de G-funk tot in de puntjes perfectioneerd en is wat mij betreft zijn finest hour, maar dit album klinkt een stuk vetter en doet er weinig voor onder.

Ik heb lang lopen twijfelen of ik nou Doggystyle of deze in mijn top 10 zou zetten. Ik hou namelijk wel van de g-funk stijl, maar vind twee g-funk albums in mijn top 10 iets teveel van het goede.

Ik heb uiteindelijk gekozen voor The Chronic, omdat deze toch wat rauwer klinkt dan doggystyle en daar hou ik van.

Verder een briljante plaat met het fantastische debuut van de 'Tha Doggfather', slechts ge-evenaard met doggystyle. Dr. Dre is zoals vaker gezegd niet de beste mc, maar natuurlijk wel een hele goede producer en dat maakt erg veel goed. Met gastartiesten als That Nigga Daz en Kurupt heb je naast snoop dogg natuurlijk al voldoende goede mc's voor een klassieker.

Favorieten: Nuthin'.. , Lil' ghetto boy en A nigga with a gun

4,5*

Ik snap niet echt dat deze echte plaat The Chronic uit 1992 net zo hoog gewaardeerd wordt, als het goedkope vervolg van negen jaar later: 2001. Deze plaat vind ik in vele opzichten beter: de flow, de teksten, de onderwerpen, de beats, de muziek: puur en echt. We horen een Snoop Doggy Dogg die nog in de 'kinderschoenen' staat, maar wat is 'ie goed. Ik mag die lekkere flow van hem wel. De productie en de beats kun je wel aan Dre overlaten.

Opvallend goed vind ik Nuttin' but A G Thang, Lil Ghetto Boy, A Nigga With A Gun, Let Me Ride, Rat-Tat-Tat-Tat & Deez Nutz. Nog niet zo goed als de beste East Coast hiphop, maar zeker de moeite waard.

The chronic het debut album van Dr. Dre na zijn vertrek bij N.W.A
Een lekkere G - Funk album is dit, NIET de eerste waar veel mensen het mee verwarren want dat is livin like Hustlers van above the law maar wel de eerste met groot commercieel succes en de eerste die de G - funk subgerne in hip hop populairder maakte.
Track 2 T/M 9 zijn straight classics! Daarna word het iets minder maar nogsteeds goed vanaf track 14 T/M 16 zijn ook klassiekers en 21 T/M 23 zijn ook heel goed.

Dit album krijgt van mij een dikke 5

De eerste mijlpaal.

Voordat The Chronic het daglicht zag is er ook genoeg moois uitgekomen in Hip Hop maar ik moet eerlijk toegeven dat ik er bitter weinig van ken als we verder terug in de tijd gaan. Dr. Dre zelf heeft bijvoorbeeld met N.W.A. ook genoeg geweldig materiaal uitgebracht maar voor mij begint het toch pas écht met dit album hoor, chronologisch gezien m'n eerste (lees: oudste) klassieker.

Wanneer dit debuutalbum uitkwam was ik 2 jaar oud dus ik heb dit pas een stuk later leren kennen, volledig heb ik het ook pas beluisterd nadat ik al goed bekend was met haar opvolger. Wel kende ik de singles uiteraard, voornamelijk door Grand Theft Auto: San Andreas.

Dit is heerlijk hoor, magistraal. Dr. Dre en Snoop Dogg leveren met dit project G-funk af van de bovenste plank. Snoop mag dan niet gecrediteerd zijn als hoofdartiest maar aangezien hij op bijna elk nummer te horen is zie ik dit ook een beetje als zijn CD.
Na UGK toch mijn favoriete duo in het genre.

Ontzettend strak geproduceerd door de gastheer en de gastartiesten passen allen subliem op de liederen. Persoonlijk vind ik dit ook het eerste Hip Hop-album dat minder gedateerd klinkt. Veel albums van de jaren 80 en begin jaren 90 klinken, voor mij, wel heel gedateerd en dit meesterwerk klinkt heel wat nieuwer en revolutionairder dan andere projecten dat die periode het daglicht zagen.

Net zoals op 2001 vind ik de seks-skit (The Doctor's Office) volledig overbodig, ook de andere skits vind ik minder leuk dan diegenen op de opvolger.

Uitmuntend (solo)debuut van Dr. Dre én van zijn voormalig label Death Row Records.

4,5*

classic