Alice Cooper - Muscle of Love (1973)

Een beetje vergeten album van Alice, en de laatste met zijn uitstekende band. Maar dit is een behoorlijk album, met goede rocktracks en een geweldig jazz nummer "Crazy little child". Onder de kartonnen verpakking (zoals op het plaatje hierboven, zat een hele aparte hoes (toen hadden platenmaatschappijen daar nog geld voor over) met Alice en de zijnen in dronken pose verkleed als matrozen voor een bordeel annex kroeg. Op vinyl.

Mijn Favoriete Alice album!
met prostitutie als concept, wat Alice vol humor afschildert als"institute of nude wrestling"

"Muscle of love" is een typisch Alice nummer over het begin van je seksuele bewustwording!

uit liefde! 5 sterren

Ik vind dit ook een beetje vergeten album, maar daarom niet minder sterk. Crazy Little Child is echt het beste van deze cd/lp, vind ik toch

Laatste album in de klassieke bezetting. Kan net niet tippen aan voorganger Billion Dollar Babies, desalniettemin nog steeds prima te pruimen.

Crazy Little Child is idd een erg lekker nummer wat qua stijl goed had gepast op Roger Glovers Butterflyball.

Man With The Golden Gun vind ik ook erg mooi, jammer dat ie toen niet is gebruikt voor de gelijknamige James Bond film.

Lekker recht toe recht aan alice cooper rock albumpje uit de oude doos!
Met een paar erg goede nummers zoals bijvoorbeeld: Muscle of Love & Big Apple Dreamin maar ook Crazy Little Child is heerlijk voor de afleiding!
De rest luisterd ook allemaal prima weg!
3,5 voor Alice

Daarvoor was het liedje eigenlijk gemaakt!
Ja het is een mooi album met een mooi thema:p.
Het laatste album btw van 'The Alice Cooper Group' samen
ook de dubbele rijm:

...really feeling sick
the hardest part explaining al those blisters on my... nose!

geniaal:p

Een moeilijke taak, om de million seller "Billion Dollar Babies" te moeten overtreffen. Dat doet het album in ieder geval niet.
Wel laat Alice een heel volwassen indruk achter op dit album.
Wederom weer een aparte hoes, die direct herkenbaar is/was.
Tevens was dit het laatste album als groep. De heer Cooper gaat hierna solo verder, maar kan naar mijn idee nooit meer de kwaliteit benaderen van dit album. Eerlijk gezegd ben ik ook afgehaakt na die album.

Dan moet je toch eens proberen zijn solowerk te beluisteren. Er zitten echt goeie platen bij. Maar ze verschillen wel in stijl. Heb je echt nog nooit Welcome to my Nightmare beluisterd?

Ik vind dit een waardige opvolger van Billion Dollar Babies.
Het titelnummer vind ik het beste nummer, maar de andere songs zijn ook zeker brilliant.

Toch nog iemand die er zo over denkt! Ik vind het idd ook een fantastisch album. Weer meesterlijke teksten, en een mannenverslindend thema

Zeer zeker een geslaagde opvolger van het alom geprezen Billion dollar babies! Met geen van de nummers is iets mis vind ik. Sterker nog, het zijn uitstekende songs maar omdat de 'kenners' meenden het album te moeten vergelijken met z'n illustere voorganger, werd het afgedaan als 'minder'. Totaal onterecht en wederom het bewijs dat de mensheid toch eigenlijk maar een stelletje kudde dieren is en zulke onzin klakkeloos overneemt.
Oké BDB is natuurlijk een meesterwerk maar om dit album daarmee te vergelijken is appels met peren vergelijken! Het zijn totaal verschillende albums. Alleen al qua sfeer maar zeker ook qua muziek.
Songs als Never been sold before, Hart hearted Alice, Crazy little child, he titelnummer, Man with the golden gun en Teenage lament zijn stuk voor stuk toppers!!

Moeilijk te peilen plaat, omdat het geen duidelijke 'hits' heeft. Daardoor is dit wel typisch een groei-plaat. Jammer dat de band hierna ophield te bestaan. Dat rauwe randje zou niet meer terug komen.

Wel een tijd vol inspiratie . Alice en z'n band gooide er 2 albums per jaar uit .

Vanaf Easy Action totaan Muscle Of Love ging het inderdaad vlotjes: Gemiddeld 6 tot 10 maanden tussen albums. Daarmee kunnen ze tegenwoordig aan de beademing.

Yep, deze Muscle Of Love is inderdaad een groeier .
Gaat een halfje omhoog. Zeer verslavende cd die op hetzelfde hoge peil zit als de andere cd's van de AC-band.

Voor mij zijn Crazy little Child en man with the golden gun,de nummers die
ik niet te pruimen vind. ik kan er niet naar luisteren.

Het album haalt nog wel een voldoende.

Dit album is duidelijk minder dan z'n voorgangers. De songs springen er niet echt uit,met uitzondering van Teenage Lament "74 (wat wel erg op The Weight van The Band lijkt en titelnummer Muscle of Love). Duidelijk voor mij is het gemis van producer Ezrin, waardoor het een wat gewoon, doorsnee rockalbum wordt (maar ook niet slecht).
Inn het Engelse blad Uncut van augustus 2011 staat 'n artikel waarin Alice het nog over dit album heeft, hij zegt :' Ït (the album) didn't have the edge' en "We did it without regular producer Bob Ezrin, which was not smart'.

Ook werd bij release duidelijk dat de Cooper mania die begin 1973 losgebroken was (5 top 10 singles
in een half jaar, nr.1 album Billion Dollar Babies) al weer snel voorbij was. Single "Teenage Lament '74" komt niet verder dan de tipparade en het album is in de elpee lijst niet te vinden.( In Engeland komt het tot #34, na de #1 van Billion D.B. een teleurstelling.

7e en tevens laatste album in de legendarische Alice Cooper bezetting.
Een uitstekende line-up en garant voor een degeijke livereputatie en een voorlopig hoogtepunt bereikt met het fenomenale Billion Dollar Babies uit het zelfde jaar.
Toch begonnen hier de 1e scheurtjes merkbaar te worden.
Bob Ezrin was geen producer van dienst meer -
als reden werd ziekte opgegeven, maar bassist Dennis Duneway gaf in 2011 aan dat Ezrin in het voorstadium van Muscle Of Love in de clinch was geraakt met gitarist Micheal Bruce en er uiteindelijk werd gekozen voor het producers duo Jack Richardson en Jack Douglas.
Ook in de band zelf liep het niet helemaal op rolletjes, wellicht zat iedereen te veel op elkaars lip en toendertijd was dat meer regel dan uitzondering.
Plaat - tour, plaat tour.......het was een normaal verschjjnsel toen.

De plaat zelf mag er desalnietemin best zijn.
Cooper wilde weer wat meer terug naar basicrock, zonder al te veel produktionele hoogstandjes ( iets waar hij zich achteraf aan irriteerde aangaande Killers en Babies.)
Dat is goed gelukt. Een band op stoom met degeljjke liedjes en een controversieel thema.
Muscle Of Love zit vol verwijzingen naar sex.
Prostitutie, pubersex, mastubatie.....name it.
Ik noemde degelijk in muzikaal opzicht, maar het allbum mist wat echte highlights.
Crazy Little Child is onderscheidend daar er wat met jazz geflirt wordt.
De titelsong rolt lekker en de afwijkende ritmiek is een uitstekende vondst en daarmee misschien de beste van de plaat.
Verder horen we wat blazers en zelfs een hammond en doen mij sommige passages aan generatiegenoot Deep Purple van toen denken.

Als opvolger van Bilion Dollar Babies absoluut niet verkeerd, omdat het kwalitatief allemaal best deugt en er is niet krampachtig getracht die plaat nog een keer over te doen.
Maar ik hoor niet een echte topper langskomen.

De band ging uiteindelijk uiteen en Alice Cooper ging definitief als soloartiest verder.

Dergelijke albumtitels waren toch hilarisch in de jaren 70 waarin satire, ironie en cynische humor buiten de politiek correcte elite om nog gewoon een algemeen geaccepteerd verschijnsel was in de muziek. Muscle of Love moet het artistiek en succesvolle Billion Dollar Babies opvolgen en die taak valt niet mee. Pas bij Hard Hearted Alice veer ik even op uit mijn stoel, hoewel de eerste twee songs niet slecht zijn, klinken ze voor Alice's doen wat gewoontjes. Crazy Little Child gaat er ook in als koek, de jazzy arrangementen maken het weliswaar niet tot een topper maar dergelijke invalshoeken kun je wel vaak aan Cooper toevertrouwen. Het duurt daarna weer even voordat er een nummer voorbij komt die de aandacht trekt, Teenage Lament' 74 is weer degelijkheid troef. Melodieus maar pakkend en nergens te zoet. Woman Machine doet mij enigszins denken aan Sail Away van Deep Purple, hoewel Cooper dit nummer een jaar eerder heeft geschreven voordat Purple met Burn op de markt kwam. Hoewel het zeker geen kopie vormt komen de ritmes van beide songs met name in het refrein redelijk overeen. Muscle of Love kan niet helemaal in de schaduw staan van zijn voorganger, want kent minder hoogtepunten maar is ook nergens zwak te noemen.

Tussenstand:

1. Billion Dollar Babies
2. Love It to Death
3. School's Out
4. Muscle of Love
5. Killer
6. Easy Action
7. Pretties for You

"Crazy Little Child" is zó ongelofelijk vet. Onbetwiste uitschieter op een plaat die op zichzelf al echt goed is.

Onterecht ook dat dit album zo in de schaduw van Billion Dollar Babies staat. Behalve Woman Machine misschien vind ik nergens tracks die ik zou skippen. Vroeger, als beginnend Alice fan en als puber, vond ik Hard Hearted Alice een fantastische song. Nu luister ik dit liedje, en dit album met plezier terug!

De zwanenzang van Alice Cooper als groep was gemaakt met een minder grote show dan B$B in het achterhoofd. Terwijl de bandleden terug naar de roots wilden, zag Alice Cooper (de persoon) het zelf alleen maar groter. Opvolgers voor dit album zijn aan de ene kant (uiteraard) Welcome to My Nightmare, en aan de andere kant Battle Axe. De verschillen in de twee visies zijn op die twee platen overduidelijk!

Nog een reden voor de mindere verkoop van dit album: toen de plaat aankwam bij platenzaken, zonden heel wat verkopers de plaat terug. Ze dachten dat vlek onderin waterschade was!

Dat laatste heb ik nooit geweten. Leuke info! Al zal de band daar destijds anders over gedacht hebben ben ik bang

Ze hebben eindelijk een waardige re-issue uit van dit album! Het is (voorlopig) enkel te bestellen in Amerika via Rhino (afbeelding ingevoegd omdat het album voor kerst versierd is). Opnieuw verpakt in het originele karton, met een volledige plaat aan extra's, en vooral: verschrikkelijk interessante liner notes. Het bevat hopen info over het album, dingen dat ik nog niet wist. Elk liedje (zelfs elke bonustrack) wordt uitvoerig besproken door Alice, Neal, Dennis, Michael en Mick Mashbir.

Wat ook heel leuk is: de re-issue op CD is deze keer ook verpakt in hetzelfde karton, wat het een zeer leuk hebbeding maakt. Blij dat dit album toch ook eventjes uit de schaduw van Billion Dollar Babies wordt getrokken, wat heruitgaves betreft.

Ja dit album heeft bij mij ook altijd te lijden gehad onder het feit dat het tussen twee kneiters van albums ingeklemd zit. Totaal onterecht natuurlijk want eigenlijk is ook Muscle of love zo'n kneiter van een plaat. Mooi dat er middels deze reissue aandacht voor is.

Muscle of Love geniet - wellicht buiten Teenage Lament '74 om - wat minder bekendheid.
Dat is ook niet onlogisch als je bedenkt welk album hieraan vooraf gaat en de plaat die hierop zou gaan volgen.
Desalniettemin is Muscle of Love een degelijke plaat zonder echte uitschieters naar boven of beneden. Het songmateriaal is goed verzorgd en Alice is goed bij stem.
De plaat kenmerkt zich door een bepaalde vrijblijvendheid, klinkt bij vlagen loom en relaxed maar is nergens eenvormig of onaf.
Een tracks als Hard Hearted Alice staat voor mij symbool voor dit album; op een bedje van weidse klanken, goed geplaatste transities, fraaie samenzang en fijne gitaarsolo's, ademt dit nummer in alles de jaren 70. En dat is een aanbeveling.
Wellicht minder groots qua opzet als zijn opvolger en minder grote hoogtepunten als de voorganger is Muscle of Love onderhoudend genoeg om geboeid te blijven als de plaat langs je heen trekt.

Waarom staat het Alice Cooper oeuvre hier op de site verdeeld over twee topic reeksen?

- de eerste reeks tot en met Muscle of Love
- de tweede reeks gaat verder met de reguliers albums.

Vermoedelijk om de scheidslijn aan te geven tussen Alice Cooper de band en Alice Cooper de solo-artiest, gok ik.

Het is wat verwarrend omdat zowel de bandnaam (tot en met Muscle of Love) als de solonaam van Vincent Furnier, Alice Cooper is.
Aangezien de eerste periode door Vincent wel degelijk als een band werd gezien, wordt dit dan ook vaak aangehouden.
Dat is ook wel terecht in mijn ogen, als je ziet wat gitarist Michael Bruce en bassist Dunaway vanuit compositorisch oogpunt hebben bijgedragen, kun je wel degelijk spreken van een volwaardige band.

ik heb nog altijd de kartonnen hoes van deze lp . was wel een leuk idee voor deze leuke lp met in mijn ogen enkele mindere nummers; "man with the golden gun woman machine en crazy little child "
kocht deze lp in 1973 en was toen 17 jaar en luisterde naar radio Veronica .mijn muzikale smaak is intussen wel veranderd maar ik vind dit toch nog een redelijke lp

Aanvullend: Alice (de man die voorheen Vincent heette) heeft in 1973 zijn naam legaal veranderd om zonder veel problemen onder de groepsnaam verder te kunnen. Ze zeggen altijd dat het zonder veel geruzie is verlopen, maar het zal geen makkelijke beslissing zijn geweest. Wat mij betreft wel terecht dat ze apart worden beschouwd. Geeft een casual fan sneller een idee van het verschil.

Ik heb het altijd leuk gevonden dat vanaf Welcome 2 My Nightmare de originele bandleden links en rechts wat meer betrokken geraakten bij een aantal nummers. Een vonk die waarschijnlijk bij de inductie in de Hall of Fame in 2011 is overgeslagen. Jammer genoeg werd aan die reeks op Road een eind gemaakt, daar werd de ACG nergens bij betrokken.

Het absolute hoogtepunt van de recente ACG is wel deze: Live from the Astroturf. Wie deze nog niet kent en fan is van de ACG mist een fantastische live registratie, zoveel jaar later!