Lacuna Coil - Sleepless Empire (2025)

Lacuna Coil gaat ook al weer een kwart eeuw mee. Inmiddels zijn van dit album al weer 5 tracks vrijgegeven en vraag je je af waarom dan maar niet gelijk het hele album. Prima songs verder.

Een geweldig album, waarmee ze wat mij betreft helemaal terug zijn. Het aandeel van Randy Blythe in Hosting The Shadow is ook indrukwekkend. Het jaar begint meer dan uitstekend met dit album.

Wat is Gravity toch een heerlijk nummer. Eigenlijk heb ik dan wel heel veel zin in deze nieuwe Lacuna Coil.



Dit heeft te maken met hoe streamingsdiensten en vooral Spotify werken. Je krijgt meer bereik als je een nieuwe track dropt, dus het hebben van veel losse singles is voor een band veel voordeliger dan het droppen van het hele album.

Het Italiaanse metalgenootschap Lacuna Coil draait al enkele decennia mee. Dit werd in 2022 groots gevierd met Comalies XX, een langspeler met nieuwe interpretaties van ouder werk. Hoewel ik enerzijds de vernieuwingsdrift van Lacuna Coil begrijp (ze hebben zelf immers ook verschillende veranderingen ondergaan, van symfonische metal ten tijde van Unleashed Memories naar een meer Amerikaans-georiënteerde nu-metalsound met Karmacode), kon ik weinig met de XX-editie van Comalies. Comalies was namelijk in mijn ogen nog steeds de magnum opus van Lacuna Coil en is naar mijn mening tijdlozer dan bijvoorbeeld Karmacode, dat vooral zorgde voor een toegenomen populariteit in Noord-Amerika.

Sinds Karmacode waag ik mij iedere keer weer aan een nieuwe Lacuna Coil-plaat, om vervolgens teleurgesteld te worden. Vaak is er wel één nummer dat mij aanspreekt, zoals ‘Blood, Tears, and Dust’ van Delirium, ‘Hostage to the Light’ van Broken Crown Halo en ‘End of Time’ van Dark Adrenaline.

Maar hoe staat het dan met Sleepless Empire, de nieuwste telg van de van oorsprong Milanezen?

Na twee luisterbeurten kan geconcludeerd worden dat Sleepless Empire niet slaapverwekkend is, maar ook niet de aandacht weet vast te houden. En dat is jammer, want de eerste helft van Sleepless Empire is best goed, vooral omdat wordt teruggegrepen naar de sfeer van oudere platen. Goede voorbeelden hiervan zijn de opener ‘The Siege’ en de single ‘Gravity’.

‘Gravity’ is een behoorlijke oorwurm, mede omdat het nummer eigenlijk in het midden aanvangt. Door de Latijnse zang krijg je heel even het gevoel dat je luistert naar een female-fronted metalplaat van iets na het millennium.

‘Hosting the Shadow (feat. Randy Blythe)’ – tevens een single – is een nummer dat qua sound ook teruggrijpt naar het verleden. Eerlijk gezegd vind ik het lastig om de schreeuwstemmen van Andrea Ferro en Lamb of Gods Randy Blythe uit elkaar te halen. (En eigenlijk is dat een compliment voor Andrea, omdat hij vroeger met zijn matige schreeuwuithalen de zwakste schakel van Lacuna Coil was.) Wel zegt dit iets negatiefs over de mix van deze plaat: die is namelijk niet goed in balans.

En dan zitten er nog enkele missers op de plaat. ‘I Wish You Were Dead’ hadden ze van mij mogen hernoemen naar 'I Wish You Were Scrapped from This Album'. Het is een catchy niemendalletje dat doet denken aan de receptuur van Lacuna Coils meest poppy plaat: Shallow Life.

Verder kan ook het ‘duet’ met Ash Costello van New Years Day mij niet bekoren. Het nummer 'In the Mean Time' klinkt als een dertien-in-een-dozijn nu-metalnummer, waarvan Lacuna Coil er al velen in hun discografie heeft. Daarnaast zijn het titelnummer ‘Sleepless Empire’ en ‘Sleep Paralysis’ ook niets nieuws onder de zon. Waar Sleepless Empire wél van gaat stralen, zijn de nummers die deels teruggrijpen naar de oudste muzikale periode van Lacuna Coil, maar verder zijn voorzien van een hedendaags metalsausje.

Sleepless Empire is zeker niet de zwakste plaat van Lacuna Coil, maar ook niet beter dan Comalies. Maar hoe kunnen ze hun huidige sound naar een hoger niveau tillen? Ik heb het antwoord niet. In ieder geval niet door oude platen opnieuw op te nemen of te blijven teren op een opgepompt nu-metalgeluid. Misschien zou Lacuna Coil eens een plaat moeten opnemen die grotendeels in het Italiaans is, een taal die echt een verrijking vormt bij de mooie uithalen van Cristina Scabbia.

Wederom een lekker zwaar en meeslepend album, waarop de inmiddels beproefde formule zonder verrassingen maar wel weer overtuigend ten gehore wordt gebracht. De combinatie van de lage grunts van Andrea Ferro en de fraaie zangpartijen van Cristina Scabbia werkt ook nog steeds naar behoren. Unaniem sterke songs, bombastisch geproduceerd. Ik houd ervan.

Heerlijke plaat van Lacuna Coil. Klinkt toch alsof ze zich heel erg gemoderniseerd hebben sinds de laatste keer dat ik actief een plaat van ze heb opgezet. Stevige grunts, krachtige zang, en denderende metalcore ritmes zorgen voor toch een behoorlijke energieke en overtuigende plaat waar ook de fijne gastbijdrages zeer welkom zijn. 'Gravity' is toch zo'n heerlijk lomp nummer, he.